ซ่อนเร้น

"โห สวยจัง"

พอเดินเข้ามาถึงพริมาก็ตกตะลึงกับสิ่งของตกแต่งที่อยู่ภายในอย่างลืมตัว คนตัวเล็กเดินเข้าไปสำรวจอย่างช้าๆ ภายในนั้นถูกเจาะให้เป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มาก มีเตียงนอนขาวสะอาดตั้งอยู่กึ่งกลางพอดี 

"ทำได้ยังไง ทำไมถึงได้มีเตียงนอนมาอยู่ในนี้ได้"

"ใช้ ฮอ ยกขึ้นมา"

คนตัวใหญ่ตอบเธอมาหน้าตาเฉยอย่างสบายอารมณ์ในขณะที่มือกำลังจุดเทียนที่วางตั้งอยู่บนโต๊ะ แล้วจากนั้นขวดไวน์แดงก็ถูกหยิบออกมาจากที่ไหนสักแห่งตอนที่พริมากำลังชื่นชมบรรยากาศรอบๆ ถ้านั่งมองจากบนเตียงนอนหันหน้ามองออกไป วิวทิวทัศน์ข้างหน้าก็คือภาพท้องฟ้าสีส้มอร่ามงามตา เพราะว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน มันช่างงดงามและโรแมนติกกว่าทุกที่ที่เธอเคยได้เห็น

"จะดื่มด้วยไหม"

แก้วไวน์ถูกยื่นเข้ามาตรงหน้า แล้วพริมาก็ยื่นมือมารับมันไปกระดกดื่มรวดเดียวหมด สมองของเธอกำลังใช้ความคิดว่าตกลงแล้วผู้ชายคนที่จับตัวเธอมานี้คือใคร ทำไมถึงได้ดูมีอำนาจสั่งการให้คนไปจับตัวเธอมาได้ แถมดูที่ๆเขามาเธอมาตอนนี้สิ หากว่าเป็นเพียงแค่คนธรรมาจะมีปัญญามาทำอะไรแบบนี้ได้

"ตกลงว่านายเป็นใคร"

คนตัวเล็กนั่งถือแก้วไวน์ไขว่ห้างอยู่บนเตียง ในขณะที่คนตัวใหญ่กำลังยืนมองวิวพระอาทิตย์ตกทะเลอยู่ตรงส่วนที่พอจะยื่นออกมาเป็นระเบียงอยู่ข้างนอก มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ยกขึ้นจิบ ในขณะที่อีกมือหนึ่งจับราวระเบียงเอาไว้แล้วจึงยกเท้าขึ้นมาเหยียบกับราวระเบียงอันล่าง ท่าทางนิ่งสงบนั้นดูเหมือนกับว่าผู้ชายคนนั้นเองก็มีเรื่องอะไรให้คิด

"บอกให้เธอรู้ไปแล้วเธอจะทำอะไรได้"

"งั้นฉันถามใหม่ นายพาฉันมาที่นี่ทำไม คงไม่ได้อยากพาฉันมานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินหรอกจริงไหม"

"เปล่า ฉันพาเธอมาซ่อน"

"ซ่อน? ซ่อนทำไม ซ่อนใคร แล้วทำไมนายถึงต้องมาซ่อนฉัน หรือว่าฉันมีตำรวจมาตามช่วย คุณป๋าส่งคนมาช่วยฉันแล้วใช่ไหม"

พริมาพุ่งตัวเดินตรงเข้าไปเขย่าแขนกล้ามใหญ่ๆนั่นด้วยความลืมตัว เพราะมัวแต่ดีใจจนเนื้อเต้น แต่พอได้ฟังคำตอบ ใบหน้างามก็จ๋อยลง

"ไม่ใช่ทุกอย่างที่เธอพูดมาทั้งนั้น เลิกฝันลมๆแล้งๆ บอกแล้วไงว่าถ้าฉันไม่ปล่อย เธอก็จะไม่มีทางหนีรอดไปได้"

"ใจร้าย! นายมันใจร้ายที่สุดเลย"

ว่าแล้วก็เดินตรงไปหยิบขวดไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างผนังห้องมาเทใส่แก้วเสียจนเต็ม ก่อนที่พริมาจะกระดกดื่มมันไปเสียทีเดียวหมด

"อยากเมาหัวทิ่มว่างั้น"

"เมาแล้วไง จะเมาหรือไม่เมานายก็ไม่ปล่อยฉันกลับบ้านไปอยู่ดี"

"ที่ร้องร่ำๆอยากจะกลับบ้านนี่คิดถึงมันเหรอ"

"ใคร"

"ก็ผัวแก่เธอไง"

"อยากพูดบ้าอะไรก็พูดไป ในเมื่อฉันพูดอธิบายแทบตายนายก็คงไม่มีทางเชื่อ อยากคิดอะไรก็คิด แต่ที่ฉันอยากกลับก็เพราะว่าชีวิตฉันก็มีอะไรให้ต้องทำเหมือนกัน"

"อย่างเช่น?"

"ก็อย่างเช่น ฉันต้องกลับไปฟังผลสอบเพราะว่าฉันพึ่งจะสอบเสร็จไป ถ้าสอบไม่ผ่านฉันก็ต้องกลับไปแก้ แต่ถ้าผ่านก็หมายความว่าฉันเรียนจบแล้ว ไหนจะพิธีสำเร็จการศึกษา ไหนจะต้องไปฉลองเรียนจบกันกับพวกเพื่อนๆอีก ทุกคนคงรอฉันอยู่และคิดว่าฉันหายไปไหนถึงได้เงียบไปไม่ติดต่อใครเลย แล้วถ้านายมัวแต่จับตัวขังเอาไว้ที่นี่แล้วฉันจะทำเรื่องพวกนี้ได้ยังไง"

"เธออายุเท่าไหร่"

"ยี่สิบสอง นายถามทำไม"

"ถึงว่าในสมองเธอยังคิดอะไรเป็นเด็ก ไร้สาระ"

ตู้ม! 

พริมาได้แต่อ้าปากค้างตาโต เพราะหลังจากที่ด่าเธอว่ายังทำตัวเป็นเด็ก ความคิดเป็นเด็กเสร็จแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็ถอดเสื้อและกางเกงยีนส์ออกจนเหลือแค่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว จากนั้นก็กระโดดจากระเบียงลงไปแหวกว่ายอยู่ในทะเลทั้งที่พึ่งจะดื่มแอลกอฮอล์ไป

'เดี๋ยวก็ได้จมน้ำตายไปหรอก แต่ก็ดี ถ้าเกิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เธอก็จะรีบหนีไป'

ขณะที่นั่งคิดได้เพลินๆ พอมองลงไปอีกทีคนบ้าที่ว่ายน้ำเล่นก็หายไปจากภาพตรงหน้า พริมาลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วลองเดินออกจากตรงนั้นไปชะโงกหน้ามองลงไปดูข้างล่าง ผืนน้ำเบื้องหน้าก็ยังคงเรียบสนิท

 'หรือว่าจะเมาแล้วจมน้ำไปจริงๆ'

ยืนมองดูอีกสักพักก็ยังคงเงียบไร้วี่แววกลับมา คนที่ไม่ได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำนักก็ชักเริ่มจะกังวล จึงได้ลุกขึ้นยืนมองซ้ายมองขวาแล้วก็ถอดเสื้อผ้าทุกอย่างกองวางไว้แล้วจึงได้กระโดดลงไปตาม

ตู้ม!

พอโดดลงไปแล้วว่ายผุดโผล่หน้าขึ้นมา หันซ้ายแลขวาอยู่สองสามทีก็หันไปเห็นว่าใต้หน้าผานี้มีช่องโหว่เป็นโพรงซ่อนอยู่เป็นถ้ำน้อยๆ จากนั้นสายตาก็เห็นว่าในช่องนั้นมีคนเจ้าเล่ห์ว่ายน้ำลอยคอพยุงตัวเกาะอยู่กับผนังโพรงถ้ำพร้อมยิ้มมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"อยากเล่นน้ำด้วยก็ไม่บอก"

"นี่นาย นายแกล้งให้ฉันตกใจเล่นใช่ไหม"

พอรู้ว่าถูกหลอกพริมาก็รีบว่ายตรงเข้าไปในนั้นเพื่อหมายจะจัดการคนเเปลกหน้าเจ้าเล่ห์ แต่พอว่ายตรงเข้าไปใกล้ๆ ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ก็ถูกท่อนแขนใหญ่นั่นดึงตัวเข้าไปโอบเอาไว้ในอ้อมแขน

"แล้วทำไมเธอถึงต้องตกใจด้วยล่ะ หรือว่า เธอเป็นห่วงฉัน"

"ไร้สาระ ฉันจะไปเป็นห่วงนายไปทำไม ดีเสียอีกถ้าหากว่านายเมาแล้วจมน้ำตายไป ฉันก็จะได้โอกาสหนีกลับบ้าน"

"งั้นก็เสียใจด้วยนะ เพราะว่าคนอย่างฉันน่ะสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก แค่ไวน์แดงแก้วสองแก้ว คิดเหรอว่าจะทำอะไรฉันได้"

"งั้นถ้าไม่ได้เป็นอะไรก็ปล่อยฉันสิ ฉันจะกลับขึ้นไปข้างบน"

"แก้ผ้าลงมาหาฉันขนาดนี้ ฉันคงจะปล่อยให้เธอกลับขึ้นไปได้ง่ายๆหรอก"

แล้วจากนั้นริมฝีปากเข้มก็ฉกวูบลงมาปิดประกบริมฝีปากเธอให้ตัวสั่นและใจสั่น พริมาตกใจทำท่าว่าจะผลักหนี จนกระทั่งตัวของเธอถูกผลักให้ถอยหลังไปติดอยู่กับผนังถ้ำ พร้อมทั้งโดนสั่งให้ควานจับกับพวกกิ่งไม้รากไม้ที่ทิ้งทั้งรากและกิ่งก้านสาขาห้อยลงมาเอาไว้ จากนั้นเธอจึงได้ค่อยหยุดขยับการเคลื่อนไหวของร่างกายแล้วรอรับรสจูบจากเรียวลิ้นชื้นของคนตัวใหญ่ที่กำลังสอดแทรกบุกรุกเข้ามา