บทที่ 1 ปานประดับ 2

“ไม่เอาหรอกเจ๊ แบบนี้ก็ดีแล้ว”

“แขกถามหาตรึม ดีเดออะไรกัน” เจ๊สรจีบปากจีบคอชักชวนให้เด็กสาวตรงหน้ามาทำงานที่ผับของเธอ แต่อีกฝ่ายกลับบ่ายเบี่ยง ทั้ง ๆ ที่แขกเหรื่อต่างก็ถูกตาต้องใจ แม้ว่าเจ๊สรจะเปิดคลับบาร์แต่ก็ไม่เคยฝืนใจลูกน้อง หากอยากจะขายที่นาผืนน้อยเป็นเรื่องของคนสองคน ไม่เกี่ยวกับทางร้านใดใดทั้งสิ้นเพื่อป้องกันปัญหาที่จะตามมา ยิ่งประเคนเด็กสาวเข้าปากอาเสี่ยพวกนี้ไม่มีทางเด็ดขาดเพราะเธอเองก็มีลูกสาวตั้งสองคน ได้แต่บ่นเสียดายอยู่ในใจ

“เจ๊ก็รู้ว่าหนูมีแม่ต้องดูแล อาทิตย์นึงทำสองสามวันพอไหว ถ้าให้ทำทุกวันไม่ไหวหรอก อีกอย่างต้องพาแม่ไปหาหมออาทิตย์ละสองวันด้วย” เจ๊สรพยักหน้าพลางถอนหายใจ

“ช่างเถอะ เอางี้ละกัน เดือดร้อนเมื่อไหร่ก็บอกละกัน” ปานประดับยกมือไหว้เจ้าของร้านอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณมากค่ะเจ๊ หนูไปก่อนนะ” แม้เวลาจะล่วงเลยมาตีสามแต่เด็กสาวตรงหน้าที่สวมเสื้อยืด กางเกงยีนหลังจากเลิกงานยิ้มแป้นเมื่อถึงเวลากลับ อีกอย่างเพราะไม่ใช่พนักงานประจำเงินค่าจ้างจะจ่ายเป็นเงินสดหลังเลิกงานพร้อมกับทิปแยกกันต่างหาก

งานเสิร์ฟใครว่าสบาย ใบหน้าเปื้อนยิ้มกลับมาเรียบเฉยเมื่อสตาร์ทรถขวบขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับห้องเช่า

ลูกค้าไม่เคยให้ทิปง่าย ๆ ถ้าไม่ยัดนม ก็ยัดก้น พยายามล้วงนั่นนี่ ปานประดับเลยต้องหูตาไวเพื่อพาตัวเองออกมาจากสถานการณ์เลวร้ายเหล่านั้น บ้างบังคับให้ดื่ม แต่เธอก็เอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้ง และบางครั้งก็ไม่รู้ว่าโชคดีจะยังเข้าข้างเธออย่างนี้ทุกครั้งไหม

ปานประดับกลับมาที่ห้องเช่า เธอพยายามเดินให้เบาที่สุดเพราะกลัวรบกวนมารดาที่กำลังนอนหลับพักผ่อน

“ปาน”

“จ้ะแม่…ขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ทำแม่ตื่น” แต่หญิงชรากลับส่ายหน้า หัวอกคนเป็นแม่ลูกสาวออกไปทำงานดึกดื่นใครจะหลับตาลง ปานประดับรีบวางถุงข้าวที่แวะซื้อข้างทางก่อนจะรีบไปล้างมือแล้วกลับมาหามารดา

“ปาน เหนื่อยหรือเปล่าลูก”

“ไม่จ้ะ นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลอีก”

“ปาน ถ้าแม่ไม่อยู่ปานต้องอยู่ให้ได้” ปานจิตลูบใบหน้าลูกสาวอย่างทะนุถนอม ตั้งแต่ที่รู้ว่าท้องก็คิดแล้วว่าชีวิตสองแม่ลูกจากนี้คงไม่ง่าย แต่จะให้ทำแท้งก็ตัดใจไม่ลง แต่สุดท้ายลูกสาวคนนี้ก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะจ้ะ” ปานประดับสวมกอดพลางออดอ้อนเหมือนเด็ก

“แม่แก่แล้ว อีกอย่าง…” ปานประดับรู้ว่าแม่ของเธอจะพูดอะไร อาจเป็นเพราะรู้จักร่างกายตัวเองดี หรือไม่ไม่อยากเห็นลูกสาวต้องตกระกำลำบาก พ่อของปานประดับยังมีชีวิตอยู่…แถมอยู่อย่างดีด้วย แต่ปานประดับรู้ดี หากพ่อรักพวกเราจริงคงไม่ปล่อยให้สองแม่ลูกต้องใช้ชีวิตตามยถากรรมอย่างนี้

ไม่มีเขา…เธอกับแม่ก็อยู่กันมาได้ เธอไม่อยากบากหน้าไปขอร้องเขา บางทีการมีอยู่ของลูกสาวคนนี้อาจจะเป็นหนามตำใจเขาอยู่ก็ได้

“แม่เลี้ยงปานได้ ปานก็เลี้ยงแม่ได้เหมือนกัน จะเสียเงินเท่าไหร่ก็ช่างมัน ขอแค่แม่อยู่กับปานไปนาน ๆ ก็พอ”

สองแม่ลูกกอดกันกลมภายใต้ห้องเช่าอันซอมซ่อ “นอนได้แล้วจ้ะนี่ก็ดึกมากแล้ว”

“ปานเองก็เหมือนกัน”

“ปานอาบน้ำเสร็จก็จะนอนแล้ว คราวหลังไม่ต้องรอปานนะแม่ นอนก่อนได้เลย” ปานประดับประคองร่างกายมารดาเอนลงเตียงช้า ๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ก่อนจะผละไปอาบน้ำ

เราทั้งคู่ต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ บางครั้งโชคชะตาก็โหดร้ายและเล่นตลกกับเราได้เสมอ แต่อย่างน้อยการหลอกตัวเองก็ช่วยต่อเติมพลังใจที่ห่อเหี่ยวให้กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง

และการไปหาหมอครั้งนี้ก็เป็นอย่างที่ปานประดับคิดเอาไว้ แค่คีโมเข็มแรกแม่ของเธอก็แทบทนไม่ไหว แม้ว่าแม่จะปฏิเสธการรักษาหลายครั้ง แต่ปานประดับก็รั้นหัวชนฝา อย่างน้อยก็ต้องสู้เต็มที่ พยายามให้เต็มที่ที่จะต่อสู้กับโรคร้าย ตลอดที่อยู่ในห้องตรวจสองแม่ลูกจับมือกันแน่น ก่อนกลับปานประดับหาโอกาสพูดคุยกับคุณหมอเพียงลำพัง หากอยากเพิ่มความหวังก็ต้องอาศัยยามุ่งเป้าที่ว่า…แม้ว่าตัวยาจะเพิ่มโอกาสเพียง 1% กับการมีชีวิต มีโอกาสรอด ปานประดับก็อยากจะเสี่ยงเดิมพันครั้งนี้สักตั้ง

หากแต่การรักษามะเร็งบางชนิดที่ใช้ยามุ่งเป้าสามารถเบิกจ่ายเพียงบางตัวเท่านั้น ส่วนยาที่แม่เธอจะต้องใช้นั้นไม่สามารถเบิกจากสิทธิบัตรทองได้

ปานประดับเม้มปากพลันสมองขบคิดอย่างหนักถึงจำนวนเงินจากตารางที่คุณหมอยื่นมาให้ตรงหน้า หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเธอก็ตัดสินใจต่อสายทันที

“ฮัลโหลเจ๊สร ยังต้องการพนักงานอยู่หรือเปล่าคะ”