บทที่ 7

วันรุ่งขึ้น ฉันได้รับข้อความสุดท้ายที่ผู้ติดต่อส่งมาให้

เนื้อหาเป็นลิงก์รายงานข่าวการเงินของฉู่หยุนเซิน

รายงานระบุว่า ทายาทตระกูลมาเฟียที่เคยเด็ดขาดและรวดเร็วในการทำงาน ไม่ได้ปรากฏตัวต่อสาธารณะมานานหลายเดือนแล้ว และได้มอบหมายกิจการของตระกูลให้กับผู้ช่วยทั้งหมด ในบทความมีภาพถ่ายที่แอบถ่ายไว้ แสดงให้เห็นฉู่หยุนเซินยืนอยู่คนเดียวในคฤหาสน์ที่เกิดเหตุ รูปร่างของเขาดูซูบผอม และสีหน้าดูมึนงง

ฉันจ้องมองภาพนั้นเป็นเวลานาน ในใจไม่มีความแค้นหรือความปิติ มีเพียงความสงบที่อธิบายไม่ได้

ความเสียใจของเขา อาจเป็นเรื่องจริง แต่แล้วอย่างไรเล่า?

ฉันไม่ใช่ภรรยาที่เขาใช้เป็นเครื่องกำบังอีกต่อไป และฉันก็ไม่ต้องการเป็นผู้ไถ่บาปหลังจากที่เขารู้สึกสำนึกผิดแล้ว

“คุณเจียงหลินครับ” เสียงของลูกค้าประจำคนนั้นดังขึ้นจากด้านข้าง ขัดความคิดของฉัน

ฉันหันไป เขามายืนอยู่ข้างโต๊ะของฉัน วันนี้เขามาอีกแล้ว เขายื่นแฟ้มที่ตกแต่งอย่างสวยงามมาให้ฉัน

“...ฉันไม่ไปหรอกค่ะ” ฉันปฏิเสธอย่างเย็นชาโดยที่ไม่ได้มองดูด้วยซ้ำ

“ทำไมคุณถึงปฏิเสธอยู่ตลอดเลย?” เขาถาม “คุณไม่ควรฝังพรสวรรค์ของตัวเอง อย่าให้อดีตมาพันธนาการคุณไว้เลยนะครับ”