บทที่ 11

ตอนนี้เวินเหยาฉินไม่ได้แค่ต้องการให้เกียรติแม่เหยา แต่ต้องการสร้างอำนาจให้ตัวเอง

เธอรู้ดีว่าจะควบคุมจิตใจคนอย่างไร และได้จับจุดอ่อนของเจียงซู่ได้สำเร็จ

เจียงซู่รู้สึกคับแค้นใจ เพราะแม่สามีรู้ดีว่าสุขภาพคุณย่าของเธอไม่ค่อยดี

แต่ถึงจะไม่พอใจไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเธอไม่สามารถเอาสุขภาพของคุณย่ามาล้อเล่นได้

เจียงซู่เดินเข้าไปรินชา

แล้วยื่นแก้วชาให้แม่เหยา

แต่แม่เหยาไม่ยอมรับแก้วชา “เธอไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?”

เจียงซู่กำแก้วชาแน่น พลางกลืนน้ำลายลงคอ ครู่ต่อมา ริมฝีปากของเธอก็ค่อย ๆ ขยับ “ขอโทษค่ะ”

แม่เหยาพูดว่า “เธอควรจะขอโทษลูกสาวฉันมากกว่า”

การเคลื่อนไหวของเจียงซู่หยุดชะงักไปชั่วขณะ

แม้เหยาเจียจะพยายามซ่อนความหยิ่งผยองไว้ แต่นัยน์ตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความได้ใจ เธอกำลังเยาะเย้ยเจียงซู่ที่ไม่รู้จักเจียมตัว

เจียงซู่รู้สึกว่าชีวิตของเธอมันน่าขันเหลือเกิน

เพื่อไล่ตามแสงสว่างแสงหนึ่ง เธอถึงกลับยอมตกอยู่ในความมืดมิดด้วยความเต็มใจ

ช่างน่าสมเพชจริง ๆ

“ขอ...”

คำว่าโทษยังไม่ทันออกจากปาก แก้วชาในมือเธอก็ถูกคนอื่นปัดทิ้งไปเสียก่อน

เจียงซู่ตกใจมาก เมื่อมองตามการเคลื่อนไหวนั้นไป ก็พบ