บทที่ 2 สาวน้อยพลัดถิ่น

โปรดทราบ เครื่องบินของสายการบินไทเกอร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ TJ789  ซึ่งเดินทางมาจากท่าอากาศยานนานาชาติดอนเมือง นำท่านสู่ท่าอากาศยานนานาชาติอุดรธานีอย่างปลอดภัยแล้ว ขอบพระคุณทุกท่านที่ใช้บริการสายการบินของเราหวังว่าเราจะได้รับใช้ท่านอีก กัปตันและลูกเรือทุกคน ขอบพระคุณค่ะ

“คุณ คุณ ตื่นได้แล้ว นอนน้ำลายยืดหกเต็มแขนผมหมดแล้ว” ผู้โดยสารหนุ่มที่นั่งข้างๆปลุกหญิงสาวให้ตื่นเพราะตอนนี้ได้เดินทางมาถึงอุดรธานีแล้ว

“ฮื้มม แง่มๆ กำลังสบายเลย หือ ห๊ะ ว๊ายยยย คุณ เอ่อ ฉันขอโทษค่ะ”  หญิงสาวรีบกุลีกุจอใช้มือเล็กปัดเสื้อของชายหนุ่มบริเวณที่เธอทำเลอะ

“ไม่เป็นไรคุณ ช่างมันเถอะ”

“แต่ฉันทำเสื้อคุณเลอะนะคะ” หญิงสาวก้มหน้าลงตอบเขาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดและอายที่เผลอทำอะไรน่าเกลียด

“อื้อ ผมบอกว่าไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร เอ่อ ผมทีนะ เผื่อเราได้เจอกันอีก คุณรีบลุกเถอะ ทั้งเครื่องจะเหลือแค่ผมกับคุณแล้วนะ” กันต์นทีพูดกับหญิงสาวขณะกำลังลุกจากเก้าอี้ผู้โดยสาร ทำให้ชัญญ่ารีบลุกขึ้นเช่นกัน เธอรีบจัดการตัวเองแล้วรีบออกมาอยู่ตรงบริเวณทางเดินเพื่อให้เขาลุกได้สะดวกขึ้น  เขาก็ตัวสูงขายาวจริงๆนั่นแหละ ชัญญ่าเองก็เพิ่งมีสติได้พิจารณารูปร่างชายหนุ่มตัวโตที่เธอไม่ค่อยจะสบอารมณ์คุยด้วยเท่าไหร่ในตอนเริ่ม เขาแต่งตัวง่ายๆสบายๆด้วยเชิ้ตแขนสั้นผ้าลินินสีครีมและกางเกงยีนส์ขายาวสบายๆกับรองเท้าผ้าใบสีขาวยี่ห้อดัง ใบหน้าเรียวคมชัดจนเห็นสันกรามที่มีหนวดเคราบางๆ ผิวหน้าเนียนละเอียดดูสะอาดตาขัดกับทรงผมวูฟคัททรงสั้นเซ็ทมาเซอร์ๆ ดูแล้วเข้ากับบุคลิกเงียบขรึมของเขาไม่น้อย ริมฝีปากหนารูปทรงกระจับดูมีเสน่ห์ ผิวหน้าและผิวกายมีรอยคล้ำจากการตากแดดมาอย่างเห็นได้ชัดเพราะเนื้อสีผิวแท้ใต้เสื้อเชิ้ตแขนสั้นนั้นผิวขาวละเอียดจนธัญญ่าแอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“จ้องผมขนาดนี้ กลืนผมลงไปทั้งตัวเลยมั้ย ถอยด้วยครับผมจะเอากระเป๋าบนชั้นวาง” รู้ตัวอีกทีชายหนุ่มก็แกล้งยื่นใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้ๆ ดวงตากลมโตกระพริบตาถี่รัวนับครั้งไม่ทัน กว่าเธอจะได้สติก็เกือบหยุดหายใจไปแล้ว

“อ๊ะ... อ่อ เชิญเลยค่ะ ฉันหยิบกระเป๋าเสร็จพอดี ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะคุณที เดินทางปลอดภัยค่ะ แยกกันตรงนี้เลยนะคะ ขอตัวนะคะคุณที”

      ชายหนุ่มพยักหน้าและยิ้มตอบกลับอย่างไมตรี ไม่คิดว่าจะได้เจอเธอในเที่ยวบินนี้  แถมยังได้ที่นั่งติดกันอีก เขาเห็นหญิงสาวตั้งแต่เดินนับเลขที่นั่งมาตั้งแต่ประตู มือหนายกตั๋วขึ้นมาดูและแน่นอนว่าเขาจึงสลับที่นั่งของตัวเองทันทีก่อนที่เธอจะเดินมาถึงเพื่อที่อย่างน้อยจะได้มีบทสนทนาเริ่มต้นขึ้นบ้างก่อนที่จะได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการจริงๆเสียที ชัชชญา....ที่พี่รอ

     กลับถึงบ้านคราวนี้เขาคงต้องโดนป๊ากับแม่บนหูชาแน่ที่เขาแอบหนีเที่ยวไปดำน้ำที่ทะเลใต้เกือบสองสัปดาห์ ถ้าถามว่าดำน้ำเก่งแค่ไหนสำหรับกันต์นทีแล้วเขาสอบผ่านการดำน้ำพื้นฐานมาแล้วเทียบทุกใบ นอกจากชอบดำน้ำแล้วกันต์นทีชอบกีฬาทางน้ำแทบจะทุกชนิดไม่ว่าเป็น ซับบอร์ด  เซิร์ฟบอร์ด เวคบอร์ด เขาถนัดแทบทั้งสิ้น  จริงๆแล้วป๊ากับแม่จะมาว่าเขาแอบหนีเที่ยวก็ไม่ได้สิ  ก็แค่ขอไปพักผ่อนชาร์ตแบตให้ตัวเองหลังจากที่เขาทุ่มทำงานหนักให้กับธุรกิจที่บ้าน ที่เขาเข้ามารับช่วงต่อจากป๊ากับแม่เพราะท่านทั้งสองอยากจะใช้ชีวิตวัยเกษียณกับหลานๆลูกของพี่ชายพี่สาวของเขาอย่างเต็มที่เสียที.........

     เขารักโลกใต้ท้องทะเลและแม่น้ำเป็นที่สุด โลกที่เขาเป็นอิสระจากทุกอย่าง โลกที่สงบที่สุดสำหรับเขา เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ในน้ำได้เป็นอันนึงอันเดียวกันกับฝูงปลาที่แหวกว่ายรอบกายเขา แต่ถึงแม้ว่าเขาจะยุ่งแค่ไหน เขาก็ยังจัดสรรเวลามาเป็นนักประดาน้ำอาสาที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในจังหวัดเพื่อเป็นฝึกซ้อมตัวเองและได้ให้ความรู้ สร้างความสนุกให้เด็กๆและนักท่องเที่ยวทั้งในจังหวัดและต่างจังหวัดรวมทั้งนักท่องเที่ยวจากเพื่อนบ้านเช่นประเทศ ลาว จีน เวียดนาม ที่แวะเวียนมาชมความสวยงามของโลกใต้น้ำแห่งลุ่มแม่น้ำโขงแห่งนี้ ที่จังหวัดหนองคาย……

“อะไรนะคะ นางสาวมินตราเช่ารถไว้วันที่สิบเจ็ดแต่นี้ วันที่สิบเอ็ด  พอจะแก้ไขอะไรได้ไหมคะ มีรถในระบบตอนนี้ไหมคะพี่ หนูจำเป็นต้องเดินทางต่อภายในวันนี้ค่ะพี่”

“คือวันนี้รถหมดแล้วค่ะลูกค้าตอนนี้เวลาสี่ทุ่มกว่าแล้วเป็นรอบสุดท้ายที่เราจะปล่อยรถเช่าแล้วค่ะ แต่ทางบริษัทจะมีเงินชดเชยให้ลูกค้าเป็นค่าเสียเวลาเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ภายในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงนะคะ  ต้องขออภัยในความไม่สะดวกจริงๆค่ะ”

“ฮัลโหลมินนี่ ตอนจองรถเช่าให้เจ๊....บอกเค้าวันไหน” ชัญญ่าโทรถามรุ่นน้องอย่างร้อนรน

“หนูบอกวันที่สิบเอ็ดนะคะ มีปัญหาอะไรรึป่าวเจ๊”

“ก็เค้าจองรถให้เจ๊เป็นวันที่สิบเจ็ดนะซิ”

“หรือเค้าฟังสำเนียงหนูเป็นเจ็ดอ่ะเจ๊ สิบเอ็ด กับสิบเจ็ดสำเนียงอีสานออกเสียงใกล้กัน ต้องเป็นแบบนั้นแน่เลย แล้วเจ๊จะทำไงต่อนี้ก็ดึกแล้วด้วย”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเจ๊หาโรงแรมแถวนี้น้อง แค่โทรมาบ่นให้ฟังเฉยๆ แค่นี้นะ”

“งานเข้าแล้วยัย ญ่าเอ้ยย พรุ่งนี้มีคุยงานกับคุณเมธัสตอนเช้าด้วยสิ ถ้าเราโทรไปเลื่อนนัดอีกคงดูแย่แน่ๆเลย ไม่น่าเล่นตัวไว้เยอะเลย งื้อ” ชัญญ่ายืนบ่นอยู่คนเดียวที่หน้าเคาน์เตอร์รถเช่าให้กับมินนี่ผู้ช่วยคนสนิทที่น้องอาจจะเบลอจำวันเช่ารถกับวันเดินทางผิด ซึ้งวันนี้ก็ยุ่งมากๆจนไม่มีเวลาได้เช็คความเรียบร้อยกับน้องเลย

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคุณ รอรถเช่าเหรอ” กันต์นทีเดินเข้ามาพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ เขาพอจะเดาสถาณการณ์ออกว่าหญิงสาวน่าจะมีปัญหาอะไรซักอย่างเกี่ยวกับรถเช่า

“รออะไรกันคะ โดนเทต่างหากละ   น้องผู้ช่วยจองรถเช่าให้ฉันผิดวัน ฮือ...  พรุ่งนี้มีคุยงานเช้าที่หนองคายด้วย สงสัยวันนี้คงต้องนั่งแกรปไปเช่าโรงแรมที่อุดรก่อนแล้วค่อยมาเช่ารถใหม่พรุ่งนี้”

“อ้าวนึกว่ากลับมาเที่ยว มาทำงานเองหรอกเหรอ   คุณเคยมาหนองคายรึยัง” กันต์นทีเอ่ยถาม แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเธอมาเพื่อคุยงานกับเขานั้นแหละ

ชัญญ่าเม้มปากบางพร้อมกับส่ายหน้าเป็นการบอกให้รู้ว่านี้คือหนองคายครั้งแรก!!!! เธอเองก็ทำคลิปท่องเที่ยวมาเยอะแต่อย่างที่บอกช่องยูทูปของเธอเน้นเที่ยวธรรมชาติภูเขา คลิปส่วนใหญ่ของเธอเลยไม่พ้นคอนเทนต์ทางภาคเหนือหรือแหล่งท่องเที่ยวใกล้กรุงเทพยอดฮิตอย่างเขาใหญ่หรือไม่ก็นครนายก พอนึกถึงเรื่องคอนเทนต์ช่องของเธอมันก็ตันจริงๆแหละ เห้ออออ

“คุณช่วยแนะนำโรงแรมใกล้สนามบินให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” ชัชชญา เอ่ยถามคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าถิ่น กันต์นทีนิ่งและครุ่นคิดชั่วครู่

“เอ่อ...พอดีผมเป็นคนหนองคาย แล้วจะขับรถกลับเลย ถ้าคุณไม่ติดอะไรผมแวะส่งคุณที่โรงแรมได้นะ เห็นว่าคุณมีนัดเช้า นี้ก็ดึกแล้วด้วย โรงแรมที่หนองคายคุณก็จองไว้แล้วใช่ไหม”

    กันต์นทีเห็นแล้วก็สงสารคนตรงหน้าไม่น้อย จึงอยากจะให้ความช่วยเหลือเพราะเขาเองก็คือเจ้าถิ่นดีๆนั้น อีกอย่างถ้าคืนนี้เธอเป็นอะไรขึ้นไปคนที่เสียใจไปตลอดชีวิตก็คือตัวเขาเอง

“เอ่อค่ะจองไว้แล้ว แต่ ฉัน....เกรงใจคุณค่ะ ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณเลย มันคือความผิดพลาดของฉันเองที่ไม่รอบคอบ ลำบากคุณเปล่าๆค่ะ”หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยด้วยความเกรงใจแต่สีหน้ของเธอดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“หึ...ยังจะดื้ออีก งั้นก็ตามใจ โรงแรมที่ใกล้ที่สุดอยู่ข้างสนามบินเลี้ยวซ้าย ทางเปลี่ยวหน่อยนะ เป็นสาวเป็นนางเดินดุ่มๆ คนเดียวกลางถนนในสนามบินอุดรมืดนะคุณ อุดรไม่ใช่ดอนเมือง ที่นี้ สี่ห้าทุ่มก็ไม่มีคนแล้ว ถ้าคุณไม่สะดวกใจผมไปละนะ ง่วงแล้วจะกลับไปนอน “ พูดจบกันต์นทีก็เดินตรงไปสู่ประตูทางออกสนามบินเพื่อจะเดินไปบริเวณลานจอดรถที่เขาเช่าจอดไว้เวลาเดินทางไปทะเลหรือพักผ่อนส่วนตัวนานๆ ปกติแล้วเวลาเขาทำงานจะไม่ค่อยได้ขับรถเอง ส่วนใหญ่จะเป็นรถตู้ประจำของที่บ้าน หรือไม่ก็มีเมธัสผู้ช่วยคนสนิทขับไปด้วย รอบนี้เขาเลือกที่จะใช้รถญี่ปุ่นคันเล็กในการเดินทางเพราะสะดวกและไม่ต้องคอยเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยเวลาจอดค้างไว้ที่สนามบินนานๆ

     เมื่อแผ่นหลังกว้างเดินออกจากประตูไปแล้ว เธอก็ค่อยๆใช้สายตามองไปรอบๆสนามบิน ชัญญ่ายืนคิดอยู่ไม่ถึงสิบวินาที  ก็ตัดสินใจวิ่งตามเขาออกมาไม่คิดชีวิต คิดไปคิดมาก็น่ากลัวเหมือนที่เขาพูดไว้ บรรยากาศที่สนามบินตอนนี้ก็ดูเปลี่ยวโล่งจนวังเวงจนขนลุกซู่ ขืนเธอยืนอยู่ต่อมีหวังโดนขังในสนามบินแน่นอน  คิดได้แล้วก็วิ่งสี่คูณร้อยเมตร พร้อมกับลากกระเป๋าใบใหญ่จนล้อกระเป๋าเกือบหลุด...

“คุณคะ คุณ คุณที รอ ฉันด้วยค่ะ ฉันขอรบกวนคุณได้ไหมคะ ขอร้องล่ะค่ะ” ชัญญ่าวิ่งตามเขามาทีลานจอดรถแทบไม่ทัน

กันต์นทีที่กำลังจะเปิดประตูรถยนต์หยุดและหันหลังมามองดูสาวน้อยพลัดถิ่นคนนี้นิ่งๆสายตาดุมองดูอย่างเหนื่อยหน่ายใจ สภาพแทบจะดูไม่ได้เลยทั้งคนทั้งกระเป๋าลากใบใหญ่

“นี้คุณกะย้ายบ้านมาอยู่หนองคายเลยรึไง ขนอะไรมาขนาดนั้นแม่คู้น” กันต์นทีบ่นแต่ก็ยังมีน้ำใจช่วยยกกระเป๋าให้หญิงสาว

 “เรียบร้อยละก็ขึ้นรถเลยนะ” พูดจบนทีก็เปิดประตูรถยนต์ฝั่งคนขับ สตาร์ทรถและเปิดแอร์รอหญิงสาวที่ยังไม่มีท่าทีว่าจะยอมขึ้นรถง่ายๆ จนเขาต้องลดกระจกลดลงแล้วชะเง้อไปถาม

“อะไรของคุณอีกเนี้ย ถ่ายรูปรถผมทำไมครับ ” กันต์นทีพูดขึ้นเสียงหน่ายกับความขี้กังวลของหญิงสาวที่กำลังถ่ายรูปทะเบียนรถและรูปหน้ารถของเขา

“ป้องกันไว้ก่อนสิคะ เผื่อคุณจับฉันโยนทิ้งข้างทาง จะได้มีหลักฐานแจ้งตำรวจ เสร็จละคะ” ชัญญ่าพูดไปถ่ายรูปไปเมื่อถ่ายรูปเสร็จแล้วจึงส่งเข้าไลน์ให้มินนี่เผื่อไว้เป็นหลักฐานเผื่อเกิดอะไรขึ้นกับเธอแล้วเธอก็รีบขึ้นรถไปนั่งข้างหลัง

“หึจับโยนข้างทางเหรอ จับทำอย่างอื่นสิไม่ว่า”

“อะไรนะคะ” เสียงใสเอ่ยถามขณะที่เธอกำลังจะคาดเข็มขัดนิรภัยจากเบาะด้านหลัง

“นี่คุณ! ขึ้นมานั่งกับผมข้างหน้าเดี๋ยวนี้ ผมไม่ใช่คนขับรถของคุณนะ”

“ก็ ฉะ ฉัน ฉันก็ต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อนสิคะ”

“หึ วิ่งตามมาขอขึ้นรถขนาดนี้ ควรเป็นผมต่างหากมั้ยที่ต้องกลัว ขึ้นมา ถ้าไม่มาเองดีๆ ผมจะเดินลงไปจับคุณอุ้มมานั่งข้างผมนะ”

“ขะ ขะ ค่ะ ลงไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“แล้วหิวอะไรมั้ย ถ้าหิวจะพาแวะกินข้าวก่อน” กันต์นทีเอ่ยถามหน้านิ่ง

“อ้อ ไม่ค่ะ ปกติก็ไม่ค่อยกินข้าวเย็น” ชัชชญาตอบแบบเก็บอาการ จริงๆเธอหิวจะแย่วันนี้เธอแทบจะไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากกาแฟและครัวซองหนึ่งชิ้นจากร้านกาแฟแถวสตู

คร่อกกกกกกกกกก!!!

คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะก้มศีรษะลงด้วยความเขินอายเพราะเธอนั้นโกหกไม่เนียน นี่เจอกันไม่ถึงสองชั่วโมงเธอทำเรื่องขายหน้าเยอะขนาดนี้เลยเหรอ

“แต่ผมหิวว..........” พูดจบกันต์นทีก็ขับรถออกมาจากสนามบินอุดรเพื่อแวะร้านข้าวต้มรอบดึกร้านประจำของเขา