ณัฏฐ์นิกานต์ พลสิมมา의 작품

โปรดทราบ เครื่องบินของสายการบินไทเกอร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ TJ789 ซึ่งเดินทางมาจากท่าอากาศยานนานาชาติดอนเมือง นำท่านสู่ท่าอากาศยานนานาชาติอุดรธานีอย่างปลอดภัยแล้ว ขอบพระคุณทุกท่านที่ใช้บริการสายการบินของเราหวังว่าเราจะได้รับใช้ท่านอีก กัปตันและลูกเรือทุกคน ขอบพระคุณค่ะ“คุณ คุณ ตื่นได้แล้ว นอนน้ำลายยืดหกเต็มแขนผมหมดแล้ว” ผู้โดยสารหนุ่มที่นั่งข้างๆปลุกหญิงสาวให้ตื่นเพราะตอนนี้ได้เดินทางมาถึงอุดรธานีแล้ว“ฮื้มม แง่มๆ กำลังสบายเลย หือ ห๊ะ ว๊ายยยย คุณ เอ่อ ฉันขอโทษค่ะ” หญิงสาวรีบกุลีกุจอใช้มือเล็กปัดเสื้อของชายหนุ่มบริเวณที่เธอทำเลอะ“ไม่เป็นไรคุณ ช่างมันเถอะ”“แต่ฉันทำเสื้อคุณเลอะนะคะ” หญิงสาวก้มหน้าลงตอบเขาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดและอายที่เผลอทำอะไรน่าเกลียด“อื้อ ผมบอกว่าไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร เอ่อ ผมทีนะ เผื่อเราได้เจอกันอีก คุณรีบลุกเถอะ ทั้งเครื่องจะเหลือแค่ผมกับคุณแล้วนะ” กันต์นทีพูดกับหญิงสาวขณะกำลังลุกจากเก้าอี้ผู้โดยสาร ทำให้ชัญญ่ารีบลุกขึ้นเช่นกัน เธอรีบจัดการตัวเองแล้วรีบออกมาอยู่ตรงบริเวณทางเดินเพื่อให้เขาลุกได้สะดวกขึ้น เขาก็ตัวสูงขายาวจริงๆนั่นแหละ ชัญญ่าเองก็เพิ่งมีสติได้

ว่ากันว่า....เมื่อคนเราก้าวย่างเข้าสู่อายุเลขห้าหลังนั้นมักจะเกิดเคราะห์หรือมีแต่เรื่องที่ไม่ค่อยจะดีนักในชีวิต หรือแม้แต่บางคนอาจจะได้รับโชคหรือลาภก้อนใหญ่แบบไม่ทันตั้งตัว แต่เท่าที่ฟังๆเขาเล่ามานั้นกลับไม่ค่อยได้ยินเรื่องดีซะเลย จะอะไรก็ช่างเราขอเลือกอย่างหลังเพราะชีวิตนี้ก็มีแต่เรื่องให้คิดปวดหัวมากพอแล้วในแต่ละวันจริงมั้ย? แต่สำหรับบางคนความซวยก็อาจจะเกิดขึ้นได้ง่ายๆเพียงแค่เดินเล่นๆบนฟุตบาท แล้วอยู่ๆก็หัวชนป้ายรณรงค์ทิ้งขยะให้เป็นที่ของผู้ว่ากทม.ซะงั้น!!ตุบ!!!“โอ้ยยยยยย” เสียงร้องตะโกนดังลั่นของหญิงสาวตัวเล็กร่างบางที่ตอนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บปวด“บ้าชะมัด!! อู้ยเจ็บบ”“เจ๊...เจ๊...เจ๊เป็นไรอีกเนี้ยตั้งแต่หลังวันเกิดมา...รู้สึกจะเจ็บตัวบ่อยนะ” เสียงปลายสายรีบถามไถ่เมื่อรับรู้ว่าคู่สายของตนนั้นอาจจะได้รับบาดเจ็บ“ก็อีป้ายทิ้งขยะให้เป็นที่ มันมาตั้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เจ๊ไม่ทันระวังเดินหัวชนดังปั่กเลย” คนเจ็บบ่นเสียงอู้อี้ออกอาการคาดโทษเจ้าป้ายไวนิลที่ถูกติดตั้งระหว่างเสาไฟฟ้านี้ซะแล้ว“ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว แค่ลงมาหาไรกินหน้าคอนโดยังเกิดเรื่อง ไว้เดี๋ยวหนูหาว