บทที่ 8 หิมะลอยน้ำ

หลิวลี่เซียนเอื้อมมือไปคว้าสิ่งของที่จับได้ง่ายเพื่อจะนำมาเป็นอาวุธป้องกันตัว นางหยิบกล่องเหล็กใส่หยกที่ได้มาจากหอเป่าชิงขึ้นมาวางไว้แนบอก

เสียงฝีเท้านั้นชัดเจนว่าเข้ามาใกล้นางเรื่อยๆ หลิวลี่เซียนมีความรู้สึกว่ามันใกล้ตัวนางเข้ามาทุกขณะ

หลิวลี่เซียนสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะกำกล่องหยกในมือไว้แน่นและหันกลับไป นางยกมือขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม ใครมันกล้าทำอันตรายนางก็ลองดูสิ นางสู้ตาย!!!

แขนของหลิวลี่เซียนค้างกลางอากาศ พร้อมกับฝ่ามืออุ่นๆ ที่รั้งข้อมือนางเอาไว้ นางค่อยๆ พิจารณาชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้านางตอนนี้ เขาสวมผ้าสีขาวคลุมใบหน้าเอาไว้ครึ่งหนึ่ง

เหมือนเคยเห็นที่ไหนกันนะ?

ชายหนุ่มตรงหน้าหลิวลี่เซียนค่อยๆ ปลดผ้าคลุมหน้าออกจนเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นน่ากลัวเมื่อสองสามวันก่อน บัดนี้มันบางเบาและจางลงเหลือเพียงริ้วรอยจางๆ เท่านั้น

"จิ้นหมิง"

"ใช่ข้าเอง เจ้าคิดว่าเป็นใคร"

จ้าวจิ้งเทียนปล่อยข้อมือของหลิวลี่เซียนลง นางเดินถือกล่องไปโยนไว้ที่ปลายเตียง ก่อนจะหันมามองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาไม่พอใจเล็กน้อย

"ข้าก็คิดว่าเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองสาวงาม"

"โรคจิต?"

จ้าวจิ้งเทียนมองหลิวลี่เซียนด้วยแววตาไม่เข้าใจ หลิวลี่เซียนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะคิดได้ว่ายุคนี้มันยุคโบราณ หมอนี่ไม่มีทางเข้าใจภาษาของโลกอนาคตเป็นแน่

"ท่านเข้ามาในจวนข้าได้ยังไง?"

"อ้อ ข้าทุบคนที่เฝ้าจวนเจ้าจนสลบแล้วกระโดดเข้ามาที่เรือนเจ้า"

"รู้ด้วยว่าข้าอยู่ที่เรือนนี้?"

หลิวลี่เซียนมองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาหวาดระแวงและเหลือเชื่ออย่างเห็นได้ชัด ความจริงสำหรับองค์รัชทายาทเช่นเขาไม่ยากเลยที่จะสืบหาเรื่องราวของนาง ชุนหลางองครักษ์คนสนิทของเขารายงานเรื่องของชิงชิงให้เขารู้ทุกอย่าง นางมีนามว่าหลิวลี่เซียน มีน้องสาวฝาแฝดที่ชื่อว่าหลิวลี่ซือ

แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่เขามาหานางวันนี้ เพราะมีเรื่องสำคัญยิ่งกว่านั้น

"มาหาข้ามีเรื่องอะไร? รีบๆ พูดธุระของท่านมาแล้วรีบกลับไปซะ ก่อนที่ท่านพ่อของข้าจะรู้เข้าแล้วสับท่านเป็นชิ้นๆ"

จ้าวจิ้งเทียนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาลอบยิ้มเยาะหลิวลี่เซียนในใจ ถ้าหากว่าบิดาของเจ้ามาเห็นว่าเราอยู่ในเรือนด้วยกันสองคน คงจะรีบให้เจ้ามาถวายตัวเป็นภรรยาของข้าเป็นแน่

"ข้าอยากได้ใบบัวบกเพิ่มอีกสักหน่อย วิธีที่เจ้าบอกใช้ได้ผลดียิ่ง"

หลิวลี่เซียนมองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาสงสัย แปลกคนพิลึก วิธีก็บอกไปจนหมดแล้ว แค่ใบบัวบกเขาไม่มีความสามารถไปหาซื้อมันเลยรึไง?

"ทำไมท่านไม่ไปหาซื้อ ข้าเห็นมันมีขายเกลื่อนตลาด ข้าไม่มีให้ท่านหรอก ที่ข้าได้มาวันนั้นก็ยกให้ท่านไปจนหมดแล้ว"

จ้าวจิ้งเทียนมีสีหน้าปั้นยาก อันที่จริงเขาไม่ได้มาเพราะเรื่องสมุนไพรนี้หรอก แค่ใบบัวบกเขาวานให้องครักษ์ไปหาซื้อก็ได้แล้ว

แต่ความจริงคือไข่มุกสุยโหวที่เขาสัญญากับหลิวลี่เซียนไว้ว่าจะให้นางหนึ่งเม็ดที่เหลือนั่น เขาเผลอใช้มันจนหมด

"ว่าอย่างไร มีอะไรจะพูดอีกหรือไม่ ท่านอยู่ในห้องนอนสตรีเป็นนานสองนาน ไม่ละอายแก่ใจบ้างรึไง?"

จ้าวจิ้งเทียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะมองไปที่หลิวลี่เซียน

"ข้าจะมาบอกเจ้าเรื่องไข่มุกสุยโหว"

เมื่อได้ยินคำว่า 'ไข่มุกสุยโหว' ดวงตาของหลิวลี่เซียนก็พลันเป็นประกาย นางหันไปมองจ้าวจิ้งเทียนพร้อมกับยิ้มตาหยี

"ท่านนำอีกหนึ่งเม็ดที่เหลือมาให้ข้าใช่รึไม่?"

หลิวลี่เซียนยิ้มออกมาอย่างดีอกดีใจ ไข่มุกสุยโหวที่นางใฝ่ฝัน ราชินีความงามของนาง นางกำลังจะได้ครอบครองมันแล้ว

จ้าวจิ้งเทียนยื่นกล่องไม้กลมๆ เหมือนกล่องใส่อาหารมาให้หลิวลี่เซียน นางรับมันมาด้วยสายตาสงสัยก่อนจะเปิดออกดูด้วยความเบิกบานใจ

แต่ทว่า

มะ ไม่ใช่ไข่มุกสุยโหว แต่เป็นขนม

หลิวลี่เซียนเงยหน้าไปมองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาไม่พอใจ

"จิ้นหมิง! ท่านเล่นตลกอะไรกับข้า?"

จ้าวจิ้งหมิงมองมาที่หลิวลี่เซียนด้วยแววตารู้สึกผิดอย่างจริงใจ "ชิงชิง ข้าอยากให้รอยแผลบนใบหน้าของข้าหายโดยไว ข้าจึงเผลอใช้มันจนหมด"

ประโยคสุดท้ายของจ้าวจิ้งเทียนเบาลงเล็กน้อย แต่สีหน้าของเขาตอนนี้เริ่มกลับคืนสู่สภาวะปกติเช่นเดิม

"คนเลว!"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ?"

"คนเลว ท่านหลอกลวงข้าให้ข้าบอกวิธีรักษาท่าน แต่ท่านกลับไม่ทำตามสัญญา แล้วยังเอาขนมมาหลอกล่อข้า ท่านเห็นข้าเป็นคนเห็นแก่กินรึ!!!"

"ชิงชิง แต่ขนมนี่มันมีทั้งน้ำตาลกับไข่ไก่"

"หุบปาก!!!"

หลิวลี่เซียนกัดฟันพูดผ่านไรฟันและมองจ้าวจิ้งเทียนด้วยความหงุดหงิด

จ้าวจิ้งเทียนลอบสบถในใจ ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครแสดงท่าทางแบบนี้ใส่เขาเลยสักครั้งเดียว เขาเป็นถึงองค์รัชทายาทนะ แต่ช่างเถอะ! นางไม่รู้นี่ว่าเขาเป็นใคร

กลับไปข้าจะไปจัดการชุนหลางองครักษ์ทรยศนั่นที่เป็นคนบอกวิธีนี้กับเขา ชุนหลางบอกว่าหากกลัวว่าสตรีจักโกรธให้นำขนมไปมอบให้นางเป็นการไถ่โทษ ขนม 'หิมะลอยน้ำ' นี่เขาอุตส่าห์นั่งเคี่ยวมันครึ่งค่อนวันเพื่อนำมาให้นางด้วยมือตนเอง

แต่ทว่าเมื่อเขาหันไปมองกลับเห็นหลิวลี่เซียนกำลังตัก หิมะลอยน้ำเข้าปากคำแล้วคำเล่า แต่ใบหน้าของนางยังคงมองมาที่เขาด้วยแววตาโกรธอย่างเห็นได้ชัด

"ขนมนี่มีชื่อว่า หิมะลอยน้ำ"

หลิวลี่เซียน "..."

"มันทำมาจากเห็ดหูหนูขาวต้มน้ำตาลใส่ไข่ไก่แป้งมัน เจ้าชอบรึไม่?"

ไม่มีเสียงตอบรับจากหลิวลี่เซียนนอกจากเสียงซดน้ำขนมจากปากนาง