บทที่ ๒ ก้าวแรกบนเส้นทางที่ขรุขระ

ภายหลังจากชุนเถาออกไปแล้ว เหออวี้หลันยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ปล่อยให้ความคิดและความรู้สึกหลากหลายไหลเวียนอยู่ในห้วงคำนึง แสงอรุณยามเช้าทาบทอเข้ามาในห้อง สาดส่องให้เห็นรายละเอียดอันวิจิตรบรรจงของเครื่องเรือนและของประดับตกแต่ง ทุกชิ้นล้วนสะท้อนถึงฐานะอันสูงส่งของจวนแม่ทัพและรสนิยมอันหรูหราของนางในอดีต

ไม่นานนัก ชุนเถาก็นำอ่างน้ำล้างหน้าและเครื่องประทินโฉมเข้ามา นางลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เดินไปยังหน้าคันฉ่องทองเหลือง มองเงาสะท้อนของสตรีงดงามแรกรุ่น... ใบหน้านี้ยังอ่อนเยาว์นัก ดวงตายังไม่กร้านโลกเช่นในชาติก่อน ผิวพรรณยังผุดผ่องไร้ริ้วรอยแห่งกาลเวลา แต่กระนั้น แววตาที่มองตอบกลับมากลับแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าและความเศร้าสร้อยที่เกินกว่าวัยจะพึงมี

สิบกว่าปี... ความทุกข์ทรมาน ความโดดเดี่ยว และความสำนึกผิดที่แสนยาวนาน มันได้กัดกร่อนจิตวิญญาณนางไปมากเพียงใดหนอ?

นางหลับตาลง สูดหายใจลึก ขับไล่ความอ่อนแอในใจออกไป เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แววตาคู่นั้นก็กลับมาฉายประกายมุ่งมั่นดังเดิม

"ชุนเถา ช่วยข้าแต่งตัว"

สาวใช้คนสนิทขานรับอย่างนอบน้อม นางช่วยเหออวี้หลันเลือกอาภรณ์ เป็นชุดกระโปรงยาวสีเขียวหยกเนื้อดี ปักลายดอกเหมยสีขาวสะอ้าน แลดูสง่างามแต่ก็ไม่ฉูดฉาดจนเกินไป ขณะที่ชุนเถากำลังช่วยนางจัดผมอย่างประณีต บ่าวอาวุโสอีกนางหนึ่ง หลี่มามา ซึ่งดูแลความเรียบร้อยทั่วไปในเรือนนี้ ก็เดินเข้ามาพร้อมถาดน้ำชา

"นายหญิงเจ้าคะ ท่านแม่ทัพฝากมาแจ้งว่าเช้านี้ต้องเข้าเฝ้าแต่เช้า อาจจะกลับมาทานอาหารกลางวันไม่ทันเจ้าค่ะ" หลี่มามากล่าวรายงานด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามปกติ แต่หางตาก็ลอบสังเกตปฏิกิริยาของนายหญิงคนใหม่อย่างระมัดระวัง

เหออวี้หลันชะงักมือที่กำลังจะหยิบปิ่นหยกขึ้นมาเล็กน้อย จวินเหยียนซี สามีในนามของนาง บุรุษผู้มีใบหน้าคมคายแต่เย็นชาดุจน้ำแข็ง นางจำได้ว่าในช่วงเวลานี้ ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเขาก็เริ่มห่างเหินแล้ว เขาแทบไม่เคยค้างคืนที่เรือนอวี้ฮั่นแห่งนี้ กลับมาถึงก็มักจะตรงไปยังห้องหนังสือ หรือไม่ก็ไปพักที่เรือนของตนเอง ปล่อยให้นางอยู่อย่างอ้างว้าง... ซึ่งนั่นก็ยิ่งโหมไฟริษยาและความไม่พอใจในตัวนางให้ลุกโชนขึ้นไปอีก

ในอดีตนางคงจะรู้สึกขุ่นเคืองและน้อยใจ แต่บัดนี้นางกลับรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย การไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาในทันที อาจจะดีกว่า นางยังไม่พร้อมที่จะรับมือกับสายตาเย็นชาและคำพูดทิ่มแทงที่อาจมีมา

"ข้าทราบแล้ว" เหออวี้หลันตอบเสียงเรียบ พยักหน้าให้หลี่มามาเบาๆ "ขอบใจมากหลี่มามา"

หลี่มามานิ่งไปเล็กน้อย ประหลาดใจที่นายหญิงไม่ได้แสดงอาการเกรี้ยวกราดหรือเอ่ยถ้อยคำประชดประชันเช่นทุกครั้ง เพียงแต่โค้งตัวรับคำแล้วถอยออกไปเงียบๆ สายตาที่นางสบกับชุนเถาแวบหนึ่งนั้น มีแต่ความสงสัยระคนไม่เข้าใจ

เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย สำรับอาหารเช้าก็ถูกยกเข้ามาพอดิบพอดี ถูกจัดวางเรียงรายบนโต๊ะไม้ฮวาหลีขัดมันวาววับ มีทั้งโจ๊กเป๋าฮื้อเนื้อเนียน ซาลาเปาไส้ครีมเนื้อนุ่ม ติ่มซำชิ้นเล็กน่าทานหลายชนิด พร้อมเครื่องเคียงอีกสี่ห้าอย่าง ทุกจานล้วนปรุงอย่างสุดฝีมือ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย

เหออวี้หลันมองสำรับอาหารอันหรูหราตรงหน้า นิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพในอดีตซ้อนทับขึ้นมา ภาพที่นางนั่งทานอาหารเหล่านี้เพียงลำพัง สั่งให้บ่าวไพร่คอยปรนนิบัติพัดวีอย่างเอาแต่ใจ โดยไม่เคยสนใจเลยว่าเด็กสองคนที่อยู่ในเรือนเล็กอีกฟากหนึ่งของจวนนั้น จะได้กินอะไร หรือได้กินอิ่มท้องหรือไม่...

ความรู้สึกผิดจุกแน่นขึ้นมาในอก นางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะหันไปถามชุนเถาด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ราบเรียบที่สุด

"แล้ว... สำรับของซิงเฉินกับเสวี่ยอันเล่า?"

ชุนเถาที่กำลังจะรินน้ำชาให้ถึงกับชะงักมือ มองนายหญิงด้วยความประหลาดใจยิ่งกว่าเก่า "เอ่อ... คุณชายน้อยกับคุณหนูน้อย ปกติแล้วจะทานที่เรือนเล็กของพวกเขาเจ้าค่ะ มีโจ๊กขาว กับหมั่นโถว แล้วก็ผักดองเล็กน้อย..." เสียงของนางแผ่วลงเรื่อยๆ ราวกับกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไป

หัวใจของเหออวี้หลันกระตุกวูบ โจ๊กขาว หมั่นโถว ผักดอง... อาหารเรียบง่ายเพียงนั้นหรือสำหรับบุตรชายและบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่? นางกำมือแน่น ข่มความโกรธที่พุ่งพล่านขึ้นมา โกรธตัวเองในอดีตที่ช่างโง่เขลาและใจดำอำมหิตเหลือเกิน

"แค่นั้นหรือ?" นางถามเสียงเย็นลงเล็กน้อย "วันนี้ในครัวได้ทำซุปไก่ตุ๋นยาจีนไว้หรือไม่?"

"เอ่อ... มีเจ้าค่ะ ปกติจะตุ๋นไว้สำหรับบำรุงท่านแม่ทัพ" ชุนเถารีบตอบ แต่ก็ยังคงงุนงงกับคำถามของนายหญิง

"เช่นนั้นก็ตักไปให้พวกเขาคนละถ้วยใหญ่ๆ" เหออวี้หลันสั่งเสียงเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ "แล้วให้ห้องครัวทำไข่ตุ๋นเนื้อเนียน กับปลานึ่งซีอิ๊วเพิ่มไปด้วย อย่าให้รสจัดนัก เด็กๆไม่ควรทานอาหารรสจัด"

คราวนี้ไม่ใช่แค่ชุนเถา แม้แต่บ่าวรับใช้อีกสองนางที่ยืนอยู่มุมห้องก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง มองหน้ากันเลิ่กลั่ก นี่นายหญิงของพวกนางกำลังสั่งอาหารพิเศษให้คุณชายน้อยกับคุณหนูน้อยอย่างนั้นหรือ? นี่นับว่าเป็นเรื่องประหลาดที่สุดนับตั้งแต่นายหญิงคนใหม่แต่งเข้าจวนมา!

"เจ้าค่ะ! บ่าวจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้!" ชุนเถาแม้จะยังตกตะลึง แต่ก็รีบขานรับอย่างแข็งขัน นางโค้งตัวแล้วรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่านายหญิงจะเปลี่ยนใจ

เหออวี้หลันมองตามหลังสาวใช้คนสนิทไป ถอนหายใจออกมาเบาๆ นี่เป็นเพียงก้าวแรก... ก้าวเล็กๆที่นางทำได้ในตอนนี้ นางรู้ดีว่าการกระทำเพียงเท่านี้ ยังไม่อาจลบล้างความผิดในอดีต หรือทลายกำแพงน้ำแข็งในใจของเด็กทั้งสองได้ แต่มันคือจุดเริ่มต้น... จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงเรื่องราวทั้งหมด

นางหันกลับมามองสำรับอาหารตรงหน้า ความอยากอาหารที่เคยมีก่อนหน้าพลันหายไปเกือบหมด นางหยิบตะเกียบคีบติ่มซำชิ้นเล็กเข้าปากอย่างเชื่องช้า รสชาติอันโอชะที่เคยโปรดปราน บัดนี้กลับรู้สึกฝืดเฝื่อนในลำคอ

เส้นทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล และขรุขระยิ่งนัก เหออวี้หลันคิดในใจ แต่นางจะไม่ยอมแพ้ นางจะค่อยๆก้าวไปทีละก้าว ใช้ความจริงใจและความอดทน เพื่อทวงคืนสิ่งที่นางเคยทำลาย ครอบครัวที่ควรจะอบอุ่น...

หลังจากทานอาหารเช้าไปเพียงเล็กน้อย นางก็วางตะเกียบลง ดวงตาจับจ้องไปยังทิศทางของเรือนเล็กที่อยู่ห่างออกไป วันนี้นางควรจะทำอะไรต่อไป? จะไปหาพวกเขาเลยดีหรือไม่? หรือควรจะรอให้พวกเขาย่อยอาหารเช้าที่นางเพิ่งสั่งไปให้ก่อน? การรุกคืบเร็วเกินไปอาจทำให้พวกเขาหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม นางต้องค่อยๆเป็น ค่อยๆไป