10. ที่ต่ำที่สูง (2)

มือเล็กดึงแขนของเอกบุรุษให้ตามออกมาด้วยสีหน้าถมึงทึง เท้าเล็กกระทืบลงพื้นระบายความโมโห

“หยุด! เจ้าจะพาข้าไปที่ใด”

“เป็นใบ้หรือไร เหตุใดไม่ตอบกลับไปเล่า” เยี่ยนฟางเดินมาหยุดที่ตรอกไร้คน พลางหันไปต่อว่าอีกฝ่าย

นางทั้งโมโห ทั้งอยากหยิกคนตรงหน้า ไม่ว่าเมื่อใดเจ้าหมาโง่ของนางก็ยืนให้คนอื่นด่า ยอมให้คนอื่นหัวเราะเยาะ

เพราะเหตุนี้อย่างไรเล่า จึงได้เก็บกด พอมีอำนาจก็ไม่เกรงกลัวผู้ใด ทำร้ายผู้คนอย่างเลือดเย็น

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร” หยางจิ้งหรือจะไม่โกรธ เขาแทบอยากพุ่งเข้าไปบีบคอสตรีชั้นต่ำผู้นั้น แต่ในฐานะเช่นเขา จะทำสิ่งใดได้

“ก็ด่าพวกเขากลับไป เอาให้หูดับไปเลยยิ่งดี”

“อย่างที่เจ้าด่าข้าอยู่นี่น่ะหรือ”

“ข้า- เอ่อ หม่อมฉันมิได้ด่านะเพคะ เพียง เพียงบอกองค์ชายเท่านั้น” เยี่ยนฟางอยากตบปากตนเองนัก ทั้งที่ตั้งใจจะตีสนิทอีกฝ่าย แต่นางกลับลืมตัว ด่าเขาว่าเป็นใบ้เสียอย่างนั้น

“บอกว่าข้าเป็นใบ้น่ะหรือ”

“หึ หยุดใช้สายตากดดันหม่อมฉันนะเพคะ ทีกับผู้อื่นเหตุใดไม่มองเช่นนี้บ้าง”

“ข้ามิได้ทำ”

“ทำเพคะ มองอย่างกับจะฆ่าแกงกัน อ๊ะ! จะไปที่ใดเพคะ เมื่อครู่เป็นหม่อมฉันที่ช่วยพระองค์ไว้ องค์ชายควรตอบแทนหม่อมฉันก่อนจึงจะไปได้”

“แต่ข้ามิได้ร้องขอ”

“มีแค้นต้องชำระ มีบุญคุณต้องตอบแทน เอกบุรุษเช่นองค์ชายคงจะเคยได้ยินผ่านหูมาบ้างกระมัง” ปากเล็กกระตุกยิ้มอย่างเหนือกว่า จนลืมไปว่า…

“จริงสินะ เจ้าเองก็สร้างความแค้นให้ข้าไว้มากทีเดียว”

“อะ องค์ชายอย่าทรงนำเรื่องในอดีตมาปนกับปัจจุบัน เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ก็ให้แล้วกันไป ส่วนตอนนี้พระองค์ติดหนี้บุญคุณข้า ก็ต้องตอบแทน” บุตรสาวแม่ทัพขนลุกซู่ เมื่อเห็นสายตาเย็นเฉียบของหยางจิ้ง

“เฮ้อ จะให้ข้าตอบแทนอย่างไรก็ว่ามา หรืออยากได้เป็นเงินทอง”

“เงินทองหม่อมฉันมีมากมาย แต่ว่า…”

“…” ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นใจขึ้นมา ยามเห็นตากลมกะพริบปริบๆ

“วันนี้พี่รองของหม่อมฉัน กำชับว่าเย็นนี้ต้องไปทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา หม่อมฉันจึงคิดว่า…จะขาดบุตรเขยสกุลเกามิได้เด็ดขาด แฮะๆ”

“องค์ชายลองชิมอาหารรสมือมารดากระหม่อมดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ รับรองว่าต้องถูกปากเป็นแน่” เป็นเกาเกิงชุนที่เอ่ยขัดความเงียบ

“ขอบใจคุณชายใหญ่ ทุกท่านก็ทานด้วยกันเถิด”

“ขอบพระทัยองค์ชาย”

ถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ต้องให้ผู้มีศักดิ์สูง คีบอาหารขึ้นทานก่อน คนที่มียศต่ำกว่าจึงจะสามารถทานได้

แน่นอนว่าหยางจิ้งมิเคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มานานแล้ว แม้จะรู้ว่าสกุลเกานับถือสายเลือดกษัตริย์ทุกพระองค์ แต่ก็อดปลื้มใจไม่ได้

คงจะมีแต่ฮูหยินรองของท่านแม่ทัพกระมัง ที่ออกอาการว่ารังเกียจเขาอย่างชัดเจน

“อื้ม จานนี้รสดีมาก องค์ชายลองทานดูเพคะ ท่านพี่กับท่านพ่อก็ด้วย” คนตัวเล็กที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ คีบอาหารให้ทุกคนบนโต๊ะ เว้นเพียงฮูหยินรองและหลานสาวเท่านั้น

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างนั่งทานมื้อเย็นกันอย่างอิ่มหนำ พูดคุยสนทนากันบ้างเล็กน้อย ไม่ให้เงียบเหงาจนเกินไป

กระทั่งทานขนมหวานเรียบร้อย สกุลเกาก็พากันส่งเสด็จองค์ชายกลับจวน หลังจากนั้นเยี่ยนฟางจึงถูกจับมาสืบสวนกันพร้อมหน้าพร้อมตา เว้นก็แต่สองป้าหลานที่อารมณ์ไม่ค่อยจะดีเท่าใด

“ภาพพวกนี้หมายความว่าอย่างไร แล้วเหตุใดเจ้าจึงพาองค์ชายมาทานมื้อเย็นที่เรือนเราได้”

“นั่นสิ มิใช่ว่าน้องเล็กของพี่รังเกียจพระองค์หรอกหรือ”

“พี่ใหญ่ พี่สาม พวกท่านอย่าพึ่งเร่งรัดข้าได้หรือไม่” เยี่ยนฟางขยับเข้าไปเกาะแขนบิดา

“มิต้องมาอ้อนพ่อ เรื่องนี้พ่อเองก็อยากรู้”

“ก็ได้เจ้าค่ะ ตอนที่ออกไปด้านนอกข้าไปพบองค์ชายเข้า…” เกาเยี่ยนฟางเล่าทุกฉากทุกตอนให้ครอบครัวฟัง พร้อมกับหยิบยกลี่จูและอาเป่ามาเป็นพยานว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง

“เจ้าก็เลยใช้เงินทองที่พี่ให้ ซื้อของจากชายอื่นหรือ”

“โถ่ พี่รอง ชายอื่นที่ใดกัน นั่นสวามีของน้องนะเจ้าคะ”

“จิ๊ๆ เมื่อครู่หูข้าแว่วหรือไม่ ท่านพ่อ ท่านแม่ใหญ่ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม ได้ยินเช่นเดียวกับข้าหรือไม่” เกาโจวไฉหันไปถามทุกคนอย่างไม่เชื่อหูตนเอง

“ว่าอย่างไรเยี่ยนฟาง ที่แม่ได้ยินเป็นเรื่องจริงหรือไม่” ฮูหยินเอกขยับเข้าไปใกล้บุตรสาว หากฟางเอ๋อร์ของนางยอมรับองค์ชายใหญ่เป็นสามีได้จริงๆ ก็ถือว่าเป็นทั้งเรื่องดีและไม่ดี

ดีที่ชาวบ้านจะไม่มองเยี่ยนฟาง ว่าเป็นสตรีชั่วไม่ยอมรับสามี คิดทอดสะพานให้ชายอื่น แต่ไม่ดีตรงที่องค์ชายใหญ่ไร้ซึ่งยศศักดิ์และอำนาจ เกรงว่าวันข้างหน้าจะมิอาจปกป้องดวงใจของสกุลเกาได้

“…”

“ว่าอย่างไร”

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ ข้าอยากให้พวกท่านช่วยองค์ชายใหญ่”