3. ข้าจะช่วยเจ้าเอง (2)

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็ร้องอ๋อ นี่ท่านเทพคงพานางย้อนกลับมา ก่อนที่หยางจิ้งจะได้พบกับชินอ๋องจางปี้ซวน

นางจำได้ว่า หลังจากที่ได้รับพระราชทานสมรสจากองค์ฮ่องเต้หวงต้าหลง สกุลเกาก็มีท่าทีตึงเครียดมาโดยตลอด

ยิ่งเกาเยี่ยนฟางมิได้ชื่นชอบในตัวองค์ชายใหญ่ ทั้งยังค่อนไปในทางเกลียด แม่ทัพเกาก็ยิ่งไม่พอใจเป็นอย่างมาก ที่เห็นบุตรสาวร้องไห้โวยวายมิยินยอม

ทว่าพวกเขาก็ทำสิ่งใดไม่ได้ จำใจต้องทำตามราชโองการ แต่งานสมรสในครั้งนั้นก็เป็นเพียงการคำนับฟ้าดินเท่านั้น เพราะหลังจากเสร็จสิ้นพิธี เกาเยี่ยนฟางก็กลับสกุลเกา ไม่ยอมรับตำแหน่งพระชายาขององค์ชายใหญ่

ปฏิบัติตนเฉกเช่นตนเองเป็นสาวน้อยมิเคยผ่านการแต่งงาน ผู้ใดที่เอ่ยเรียกนางว่าพระชายา เป็นอันต้องถูกตบปากจนฟันหลุด คนทั่วเมืองจึงมิมีผู้ใดกล้า

อย่าว่าแต่คุณหนูเกายอมรับไม่ได้ ขนาดเหล่าขุนนางและชาวบ้าน ยังไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าฝ่าบาทจะให้สกุลที่มีบทบาทในราชสำนัก เกี่ยวดองกับองค์ชายไร้ค่าอย่างหวงหยางจิ้ง

หลายคนจึงคิดว่าเจ้าแผ่นดิน ต้องการจะทอนอำนาจของสกุลเกา ที่เป็นสกุลแม่ทัพ คุมทหารหลายแสนนาย พระองค์คงจะหวังให้ความเกลียดชังที่ราษฎรมีต่อองค์ชายใหญ่ลุกลามไปถึงสกุลเกาด้วย

“เฮ้อ~ ตาย ตาย ตาย เหตุใดไม่ย้อนกลับไปอีกสักนิดเล่า” มือเล็กดึงทึ้งผมตนเองจนยุ่ง

มหาเทพก็ช่างกลั่นแกล้งนางนัก ช่วงที่นางย้อนมา เป็นช่วงที่เกาเยี่ยนฟางปฏิบัติตัวไม่ดีกับหยางจิ้งไปมากมายนัก

หากจัดอันดับผู้ที่กลั่นแกล้งองค์ชายใหญ่ของแคว้น เกาเยี่ยนฟางต้องเป็นหนึ่งในผู้ท้าชิง เพราะหลังจากตบแต่งกับองค์ชายไร้ค่า เยี่ยนฟางก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจ

“บุตรชายของสตรีชั่วร้าย จิตใจคับแคบ ไม่เห็นแก่บ้านเมือง ไม่เหมาะจะเป็นเขยสกุลเกา”

“คนไร้ค่าเช่นนั้น จะรับมาเป็นบ่าว ข้ายังคิดหนัก”

“น่ารังเกียจนัก มิมีสิ่งใดสู้องค์ชายสามได้เลยสักนิด”

คำพูดดูถูกดูแคลน หยามเกียรติ และด่าทอ เกาเยี่ยนฟางล้วนสรรหามาพูดจนหมด

ไม่เพียงเท่านั้น หญิงสาวยังกระทำการเหยียบย่ำเกียรติสามี โดยการทอดสะพานให้องค์ชายสามอย่างออกหน้าออกตา

กระทั่งเมื่อวันก่อน ที่มีประกาศจากทางราชวัง ว่าองค์ชายสาม หวงไท่ฉาง ได้รับพระราชทานสมรสให้แต่งกับคุณหนูสวีเลี่ยงจิน บุตรสาวคนเล็กของเสนาบดีกรมพิธีการ

ทันทีที่เกาเยี่ยนฟางรู้ ก็กรีดร้องจนเป็นลมล้มพับไป สกุลเกาจึงโกลาหล รีบเรียกท่านหมอมาดูอาการอย่างที่เห็น

“ฮื้อ! เหตุใดเรื่องมันจึงยากขึ้นเรื่อยๆ นะ”

“เอ่อ เรื่องใดยากหรือเจ้าคะ ให้บ่าวช่วยดีหรือไม่”

“ข้าต้องให้เจ้ากับอาเป่าช่วยเป็นแน่ จริงสิ! ข้ายังไม่มีชู้ใช่หรือไม่”

“ชู้อันใดกันเจ้าคะคุณหนู พูดสิ่งไม่เป็นมงคลเอาเสียเลย” พอลี่จูว่าเช่นนั้น เยี่ยนฟางก็ตบอกอย่างโล่งใจ

เพราะก่อนหน้าที่นางดูม่านชีวิตของหยางจิ้ง เขารังเกียจเยี่ยนฟางที่สุดก็ตอนที่นางลอบเล่นชู้กับองค์ชายสาม จนตั้งครรภ์ ผู้คนที่ดูแคลนหยางจิ้งอยู่แล้ว ก็ยิ่งหัวเราะเยาะ เหตุการณ์นี้มีส่วนทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจไปแคว้นจางทันทีที่พ่อบุญธรรมเอ่ยปากชวน

“อืม ก็ยังดีที่ยังไม่มีชู้” เดิมที คิดว่าเพียงแค่เอ่ยเตือนเรื่องชินอ๋องจางปี้ซวนให้หยางจิ้งรับรู้ อีกฝ่ายก็คงจะระมัดระวังตน และไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับคนผู้นั้นอีก

แต่นางมาอยู่ในร่างของเกาเยี่ยนฟางเช่นนี้ หยางจิ้งคงไม่ยอมฟังคำของสตรีร้ายกาจที่ดูถูกดูแคลนเขาสารพัดแน่

เห็นทีเรื่องนี้คงต้องคิดใหม่

“ไปกันเถิด”

“ไปที่ใดเจ้าคะ ท่านแม่ทัพมิให้คุณหนูออกไปเที่ยวเล่นนะเจ้าคะ”

“ข้ารู้ว่าเจ้ามีทางพาข้าออกไป ช่วยข้าทีเถิดลี่จู”