Mag-log inShare
3. ข้าจะช่วยเจ้าเอง (2)
Huling Na-update:
2025-09-28 14:33:09ได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็ร้องอ๋อ นี่ท่านเทพคงพานางย้อนกลับมา ก่อนที่หยางจิ้งจะได้พบกับชินอ๋องจางปี้ซวน
นางจำได้ว่า หลังจากที่ได้รับพระราชทานสมรสจากองค์ฮ่องเต้หวงต้าหลง สกุลเกาก็มีท่าทีตึงเครียดมาโดยตลอด
ยิ่งเกาเยี่ยนฟางมิได้ชื่นชอบในตัวองค์ชายใหญ่ ทั้งยังค่อนไปในทางเกลียด แม่ทัพเกาก็ยิ่งไม่พอใจเป็นอย่างมาก ที่เห็นบุตรสาวร้องไห้โวยวายมิยินยอม
ทว่าพวกเขาก็ทำสิ่งใดไม่ได้ จำใจต้องทำตามราชโองการ แต่งานสมรสในครั้งนั้นก็เป็นเพียงการคำนับฟ้าดินเท่านั้น เพราะหลังจากเสร็จสิ้นพิธี เกาเยี่ยนฟางก็กลับสกุลเกา ไม่ยอมรับตำแหน่งพระชายาขององค์ชายใหญ่
ปฏิบัติตนเฉกเช่นตนเองเป็นสาวน้อยมิเคยผ่านการแต่งงาน ผู้ใดที่เอ่ยเรียกนางว่าพระชายา เป็นอันต้องถูกตบปากจนฟันหลุด คนทั่วเมืองจึงมิมีผู้ใดกล้า
อย่าว่าแต่คุณหนูเกายอมรับไม่ได้ ขนาดเหล่าขุนนางและชาวบ้าน ยังไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าฝ่าบาทจะให้สกุลที่มีบทบาทในราชสำนัก เกี่ยวดองกับองค์ชายไร้ค่าอย่างหวงหยางจิ้ง
หลายคนจึงคิดว่าเจ้าแผ่นดิน ต้องการจะทอนอำนาจของสกุลเกา ที่เป็นสกุลแม่ทัพ คุมทหารหลายแสนนาย พระองค์คงจะหวังให้ความเกลียดชังที่ราษฎรมีต่อองค์ชายใหญ่ลุกลามไปถึงสกุลเกาด้วย
“เฮ้อ~ ตาย ตาย ตาย เหตุใดไม่ย้อนกลับไปอีกสักนิดเล่า” มือเล็กดึงทึ้งผมตนเองจนยุ่ง
มหาเทพก็ช่างกลั่นแกล้งนางนัก ช่วงที่นางย้อนมา เป็นช่วงที่เกาเยี่ยนฟางปฏิบัติตัวไม่ดีกับหยางจิ้งไปมากมายนัก
หากจัดอันดับผู้ที่กลั่นแกล้งองค์ชายใหญ่ของแคว้น เกาเยี่ยนฟางต้องเป็นหนึ่งในผู้ท้าชิง เพราะหลังจากตบแต่งกับองค์ชายไร้ค่า เยี่ยนฟางก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจ
“บุตรชายของสตรีชั่วร้าย จิตใจคับแคบ ไม่เห็นแก่บ้านเมือง ไม่เหมาะจะเป็นเขยสกุลเกา”
“คนไร้ค่าเช่นนั้น จะรับมาเป็นบ่าว ข้ายังคิดหนัก”
“น่ารังเกียจนัก มิมีสิ่งใดสู้องค์ชายสามได้เลยสักนิด”
คำพูดดูถูกดูแคลน หยามเกียรติ และด่าทอ เกาเยี่ยนฟางล้วนสรรหามาพูดจนหมด
ไม่เพียงเท่านั้น หญิงสาวยังกระทำการเหยียบย่ำเกียรติสามี โดยการทอดสะพานให้องค์ชายสามอย่างออกหน้าออกตา
กระทั่งเมื่อวันก่อน ที่มีประกาศจากทางราชวัง ว่าองค์ชายสาม หวงไท่ฉาง ได้รับพระราชทานสมรสให้แต่งกับคุณหนูสวีเลี่ยงจิน บุตรสาวคนเล็กของเสนาบดีกรมพิธีการ
ทันทีที่เกาเยี่ยนฟางรู้ ก็กรีดร้องจนเป็นลมล้มพับไป สกุลเกาจึงโกลาหล รีบเรียกท่านหมอมาดูอาการอย่างที่เห็น
“ฮื้อ! เหตุใดเรื่องมันจึงยากขึ้นเรื่อยๆ นะ”
“เอ่อ เรื่องใดยากหรือเจ้าคะ ให้บ่าวช่วยดีหรือไม่”
“ข้าต้องให้เจ้ากับอาเป่าช่วยเป็นแน่ จริงสิ! ข้ายังไม่มีชู้ใช่หรือไม่”
“ชู้อันใดกันเจ้าคะคุณหนู พูดสิ่งไม่เป็นมงคลเอาเสียเลย” พอลี่จูว่าเช่นนั้น เยี่ยนฟางก็ตบอกอย่างโล่งใจ
เพราะก่อนหน้าที่นางดูม่านชีวิตของหยางจิ้ง เขารังเกียจเยี่ยนฟางที่สุดก็ตอนที่นางลอบเล่นชู้กับองค์ชายสาม จนตั้งครรภ์ ผู้คนที่ดูแคลนหยางจิ้งอยู่แล้ว ก็ยิ่งหัวเราะเยาะ เหตุการณ์นี้มีส่วนทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจไปแคว้นจางทันทีที่พ่อบุญธรรมเอ่ยปากชวน
“อืม ก็ยังดีที่ยังไม่มีชู้” เดิมที คิดว่าเพียงแค่เอ่ยเตือนเรื่องชินอ๋องจางปี้ซวนให้หยางจิ้งรับรู้ อีกฝ่ายก็คงจะระมัดระวังตน และไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับคนผู้นั้นอีก
แต่นางมาอยู่ในร่างของเกาเยี่ยนฟางเช่นนี้ หยางจิ้งคงไม่ยอมฟังคำของสตรีร้ายกาจที่ดูถูกดูแคลนเขาสารพัดแน่
เห็นทีเรื่องนี้คงต้องคิดใหม่
“ไปกันเถิด”
“ไปที่ใดเจ้าคะ ท่านแม่ทัพมิให้คุณหนูออกไปเที่ยวเล่นนะเจ้าคะ”
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีทางพาข้าออกไป ช่วยข้าทีเถิดลี่จู”
Pinakabagong kabanata
ชายาชังของว่าที่ทรราช 54. ตอนพิเศษ : แก้วตาดวงใจ (3)
“แล้วจะให้เขาทำอย่างไรเพคะ หากเขามาขอด้วยตนเอง ฝ่าบาทก็จะทรงค่อนแคะว่าเขาไม่จริงจัง มิยอมให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอใช่หรือไม่”“…” หยางจิ้งลูบแขนที่ถูกตีปรอยๆ ไม่ยอมตอบสิ่งใดออกไป ซึ่งนั่นหมายความว่าเขาคิดเช่นนั้นจริงเหตุการณ์ในตำหนักใหญ่ดูจะตึงเครียดขึ้นมา ฝ่าบาทเองก็ไม่ยอมอ่อนจนฮองเฮาเริ่มจะอารมณ์ไม่ดี เซียนหนี่ว์จึงต้องใช้ไม้ตาย“เสด็จพ่อมิวางใจลูกเลยหรือเพคะ พระองค์คิดว่าลูกมองคนไม่ออก ว่าผู้ใดจริงใจ ผู้ใดคิดหลอกลวงหรือ” น้ำตาเม็ดโตหยดลงบนแก้มใส จนผู้เป็นบิดาร้อนใจ“หนี่ว์เอ๋อร์ เหตุใดจึงร้องไห้ พ่อมิได้คิดเช่นนั้น พ่อเพียงเป็นห่วงเท่านั้น พ่อไม่รู้จักเขา ไม่เคยได้พูดคุย เขาไม่เคยมาแสดงความจริงใจกับพ่อเลยสักครั้ง จะให้พ่อวางใจเขาให้ดูแลเจ้าได้อย่างไร”“หากเป็นเรื่องนั้นลูกผิดเองเพคะ ลูกไม่ยอมให้เขามาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ เพราะกลัวว่าเสด็จพ่อจะน้อยใจลูก”“…”“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อให้โอกาสเขาสักครั้งเถิดเพคะ อย่างน้อยก็อย่าพึ่งปฏิเสธเขาเลย”“พ่อปฏิเสธไปแล้ว…แต่หากเขาจริงใจและรักเจ้าจริง ทันทีที่สารจากแคว้นเราเดินทางไปถึง เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อมาหาลูกพ่อ”“…”“ถึงครานั้น พ่อจะให้โอกาสเขา” ได้ยินเ
ชายาชังของว่าที่ทรราช 53. ตอนพิเศษ : แก้วตาดวงใจ (2)
“มีอันใด พ่อตกใจหมด”“สะ เสด็จพ่อปฏิเสธหรือเพคะ ปฏิเสธได้อย่างไร”“เหตุใดจะไม่ได้เล่า ในเมื่อธิดาของพ่อยังไม่อยากแต่งออก พ่อเองก็จะไม่บังคับ ท่านตาและท่านลุงของเจ้าต่างก็เห็นด้วยกับพ่อ”“แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องถึงความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นเลยนะเพคะ ฝ่าบาทพิจารณาอีกทีเถิด” เยี่ยนฟางรีบว่า“แล้วอย่างไร บุตรสาวเพียงคนเดียวของข้า จะให้แต่งไปอยู่ไกลบ้านไกลเมืองได้อย่างไรกัน หากแคว้นโจวไม่พอใจก็ปล่อยพวกเขายกทัพมา ข้าพูดคุยกับท่านพ่อตาแล้ว ว่าให้จัดเตรียมกองทัพให้พร้อม”“….”“พี่รองของเจ้าก็ส่งจดหมายไปบอกพี่สามและพี่สี่ให้ตรวจตรา เฝ้าระวังบริเวณชายแดนเรียบร้อยแล้ว” ได้ยินองค์กษัตริย์กล่าว เยี่ยนฟางก็นึกโทษตัวเอง ที่ประเมินความคลั่งรักของสวามีและบุรุษสกุลเกาต่ำเกินไป“ตะ แต่ลูก ลูกอยากไปเพคะ”“หืม หมายความว่าอย่างไร” น้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อครู่แข็งขึ้นมาอีกระดับ“ลูกอยากแต่งเพคะ”“…” หยางจิ้งนิ่งค้างไปในทันใด“ฝ่าบาทเพคะ ลูกสาวของเราพ้นวัยปักปิ่นมานานแล้ว นางสมควรได้มีความรัก มีครอบครัว ฝ่าบาทมิอยากอุ้มหลานหรือเพคะ”“ขะ ข้าย่อมอยาก เช่นนั้นพ่อจะหาคุณชายสกุลใหญ่มาแต่งกับเจ้าดีหรือไม่ บุตรชายของรองแม
ชายาชังของว่าที่ทรราช 52. ตอนพิเศษ : แก้วตาดวงใจ (1)
เอกบุรุษในชุดลายมังกร เดินไปเดินมาในห้องทรงงานด้วยความกังวลใจ ไม่ต่างจากอดีตแม่ทัพ ท่านราชทูต และเสนาบดีกรมขุนนาง“เรื่องนี้หากเราปฏิเสธ อาจจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นพ่ะย่ะค่ะ” เกาเกิงชุนรู้ดี ว่าการที่ต่างแคว้นส่งเทียบหมั้นมา เพื่อขอแต่งเชื่อมสัมพันธ์ มีทั้งข้อดีและข้อเสียหากเรายอมส่งองค์หญิงไปแต่งเชื่อสัมพันธ์ ก็ถือว่าได้มิตร แต่หากปฏิเสธ คงไม่แคล้วกลายเป็นชนวนเหตุให้เกิดสงคราม“พี่ใหญ่! ท่านจะยอมให้องค์หญิงของเราแต่งไปอยู่ต่างแคว้นหรือ หากองค์รัชทายาทแคว้นโจวเป็นชายโฉด นิสัยชั่วร้ายจะทำอย่างไร”“จริงอย่างคุณชายรองว่า ข้าไม่ยอมให้หนี่ว์เอ๋อร์ของข้าแต่งออกไปไกลถึงเพียงนั้นแน่ นางพึ่งอายุได้เพียงยี่สิบหนาว จะห่างจากอกบิดาได้อย่างไร” หยางจิ้งเอ่ยสำทับคำพูดของเสนาบดีกรมขุนนางที่พึ่งรับตำแหน่งมาหมาดๆ“เช่นนั้นกระหม่อมจะเรียกแม่ทัพหว่านมาพูดคุยเรื่องเตรียมทัพ ศึกครั้งนี้กระหม่อมจะนำทัพด้วยตนเอง”“ต้องรบกวนท่านพ่อตาแล้ว” ทันทีที่หวงหยางจิ้งได้รับเรื่องนี้มา ก็เรียกบุรุษสกุลเกามาปรึกษา ดีที่ความคิดเห็นของพวกเขาเป็นไปในทิศทางเดียวกัน จึงหาข้อยุติเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย“เช่นนั้นกระ
ชายาชังของว่าที่ทรราช 51. ครอบครัว (จบบริบูรณ์) (2)
“แอ้ แอ้”“อาหรง อาไห่ หนี่ว์เอ๋อร์ เหตุใดพูดเช่นนั้นเล่า พ่อมาหาพวกเจ้าแล้วอย่างไรลูก”“คิก!” เยี่ยนฟางหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่นางและลูกต้องทำถึงเพียงนี้ ก็เพราะหยางจิ้งทำงานแทบไม่หยุดพัก บางคืนไม่กลับมานอนที่ตำหนักเสียด้วยซ้ำ นี่หากว่าหยางจิ้งแต่งตั้งสนม นางคงคิดว่าอีกฝ่ายไปนอนกับสตรีอื่นเสียแล้วมิใช่ว่าเยี่ยนฟางไม่เข้าใจ ว่ายังมีราษฎรอีกมากมายที่ทุกข์ยาก แต่หากสวามีของนางยังโหมงานหนัก ร่างกายเขาจะไม่ไหวเอาได้เหมือนยามที่นางพึ่งคลอดโอรสแฝด ช่วงนั้นฮ่องเต้หนุ่มลุกไม่ขึ้นไปหลายวัน ขนาดโอรสยังไม่อาจเข้าใกล้บิดาได้ เพราะกลัวว่าจะติดไข้ไปด้วย เป็นถึงเพียงนั้นอีกฝ่ายก็ยังไม่หลาบจำ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่ยอมหยุดพัก จนเยี่ยนฟางและเซียนหนี่ว์ต้องวางแผนเช่นนี้“ฟางเอ๋อร์ เจ้าหัวเราะข้าหรือ”“เพคะ บิดาไม่ใส่ใจบุตร สมควรแล้วที่จะถูกตัดขาด”“ใช่เพคะ” เด็กหญิงยกมือขึ้นกอดอก พลางเชิดหน้าหนีอีกรอบ“โถ่ หนี่ว์เอ๋อร์ของพ่อ พ่อจะไม่ทำอีกแล้ว เจ้าให้อภัยพ่อเถิด องค์หญิงน้อยของพ่อ” หยางจิ้งทั้งกอด ทั้งหอมแก้มใสของบุตรสาว“แน่หรือเพคะ”“แน่สิ พ่อจะไม่ละเลยเจ้ากับเสด็จแม่ของเจ้าอีก”“นั่นมิใช่ประเด
ชายาชังของว่าที่ทรราช 50. ครอบครัว (จบบริบูรณ์) (1)
“ฟางเอ๋อร์ ฟางเอ๋อร์นางบีบมือข้า”“จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ ฟางเอ๋อร์ ลูกพ่อ”“เยี่ยนฟาง เยี่ยนฟาง เจ้าได้ยินข้าหรือไม่” หยางจิ้งแตะเบาๆ บนแก้มเนียนของภรรยา หวังปลุกให้นางตื่นขึ้นมา“อื้อ เหตุใดเสียงดังกันนักเล่า” ทันทีที่ได้ยินเสียงบ่น ทุกคนก็เงียบกริบ แต่ใบหน้าทุกคนกลับยิ้มแย้มที่รู้ว่าเยี่ยนฟางได้สติขึ้นมาแล้ว“ฟางเอ๋อร์!” คุณชายทั้งสี่เรียกน้องสาวพร้อมกันด้วยน้ำเสียงดีใจ“เจ้าฟื้นแล้ว ใครอยู่ด้านนอก เรียกท่านหมอที”“องค์ชาย ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่เองก็มากันครบเลยหรือ” เยี่ยนฟางดันตัวขึ้นจากเตียงโดยมีสวามีคอยช่วยประคองอยู่ข้างๆ“พวกเราย่อมมา ฟางเอ๋อร์ของแม่รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง”“ดีขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ข้าต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ”“มิเป็นไรๆ ขอเพียงเจ้าปลอดภัย พี่ใหญ่ก็สบายใจแล้ว” ครอบครัวพูดคุยกันไม่นาน ท่านหมอก็เข้ามาตรวจอาการของเยี่ยนฟาง เมื่อตรวจละเอียดไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง จึงจัดเพียงยาบำรุงให้ครอบครัวสกุลเกาก็อยู่ต่ออีกเพียงครู่เดียว เพราะมีบ่าวที่เรือนมาแจ้งว่าฮูหยินรองร้องห่มร้องไห้ เอ่ยว่าถูกอนุท่านแม่ทัพรังแก พวกเขาจึงแยกย้ายกลับเรือน อีกอย่างหยางจิ้งก็ยืนยันว่า
ชายาชังของว่าที่ทรราช 49. กลับคืน (3)
ภายในห้องนอนที่เคยมีเสียงหัวเราะของคนทั้งสอง บัดนี้กลับเงียบสนิท ศีรษะหนักฟุบลงข้างเตียง มือหนาก็กอบกุมมือภรรยาไว้ไม่ห่าง เรื่องราวที่เกิดขึ้น มันกะทันหันจนหยางจิ้งตั้งรับไม่ทัน“ฟางเอ๋อร์ เยี่ยนฟาง เจ้าได้ยินข้าใช่หรือไม่ เจ้าเพียงแค่หยอกข้าให้ตกใจเล่นเหมือนทุกคราใช่หรือไม่ ฮึก รีบตื่นขึ้นมาเร็วเข้า” ทั้งเสียงที่สั่นเครือและน้ำตาที่ไหลออกจากนัยน์ตาสีดำขลับ ล้วนทำให้หลี่เมิ่งมิอาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้“ขอโทษนะหยางจิ้ง ทั้งที่เคยสัญญาว่าจะอยู่กับเจ้า แต่ข้ากลับทำไม่ได้” เซียนสาวซุกหน้าลงกับเข่าทั้งสองพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างไม่อายผู้ใด“ร้องไห้เพราะดีใจ ที่ได้กลับสวรรค์หรือ”“มะ มหาเทพ”“ข้าถามว่าเจ้าดีใจมากใช่หรือไม่ ที่ได้กลับมา”“ขะ ข้าเสียใจ” ใบหน้างามก้มลง พลางตอบออกไปตามความจริง“หืม เจ้าเสียใจอย่างนั้นหรือ เพราะเหตุใดเล่า ทั้งที่เจ้าตั้งใจบำเพ็ญเพียรมาหลายร้อยหลายพันปี แต่เจ้ากลับเสียใจที่ได้กลับมาอยู่สวรรค์หรือ” มหาเทพยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย แต่หลี่เมิ่งกลับรู้สึกว่านางถูกแรงกดดันมหาศาล“ข้าเสียใจ ที่ต้องจากพวกเขาทุกคนมา”“หากข้าให้เจ้ากลับไป เจ้าจะไปหรือไม่”“ข้า-”“เจ้า
Maaari mong magustuhan
ทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน121.1K viewsข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่71.2K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ33.5K viewsยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น261.4K viewsคุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์
โหย่วหยวนเชียนหลี่2.2K viewsข้ามาทวงแค้นแม่ดอกบัวขาว
BigM00N6.9K viewsข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี
l3oonm@10.0K viewsนิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย
วอลจู1.7K views
