4. ข้าจะช่วยเจ้าเอง (3)

สามนายบ่าวสวมผ้าคลุมหน้าคลุมหัว จนเห็นเพียงดวงตา พวกเขาแอบย่องออกจากเรือนมายังจวนนอกวังขององค์ชายหวงหยางจิ้ง

พอมาถึง เกาเยี่ยนฟางก็พาสองบ่าวปีนขึ้นไปเกาะกำแพง แอบมองคนที่อาศัยอยู่ด้านใน

“คะ คุณหนูเจ้าคะ เราจะไม่ถูกจับได้หรือ”

“มิต้องเป็นห่วงไป ที่นี่มิมีผู้ใดเฝ้ายาม องค์ชายอยู่กับขันทีเพียงสองคนเท่านั้น”

“เจ้าค่ะ” แม้จะแปลกใจว่าคุณหนูรู้ได้อย่างไร แต่ลี่จูก็ไม่กล้าเอ่ยปากถาม กลัวจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสีย

“โอ๊ะ! องค์ชายไร้ค่าอยู่ตรงนั้นขอรับ”

“อาเป่า เหตุใดจึงเรียกองค์ชายเช่นนั้น” เยี่ยนฟางหันมาดุเด็กชายตัวอ้วน

“กะ ก็คุณหนูบอกให้บ่าวเรียกเช่นนั้นนะขอรับ”

“…ต่อไปห้ามเรียกอีก ข้าไม่อนุญาตแล้ว”

“ขอรับ” อาเป่าตอบรับเสียงอ่อย จนเยี่ยนฟางต้องหันไปลูบหลังปลอบเด็กน้อย

“ข้าขอโทษที่ดุเจ้า เอาเป็นว่าจากนี้อย่าเรียกเขาเช่นนั้นอีก หากใครมาได้ยินเข้า เขาจะว่าเจ้าเป็นเด็กไม่ดี”

“บ่าวเข้าใจแล้วขอรับคุณหนู” สองแม่ลูกตกใจอยู่พอควร เพราะก่อนหน้าคุณหนูไม่เคยมีท่าทีเช่นนี้

เมื่อก่อนหากไม่ได้ดั่งใจ พวกเขาแม่ลูกเป็นอันต้องถูกด่าทอรุนแรง บางคราก็ถูกทุบตี จนชาชินไปเสียแล้ว แต่เหตุใดวันนี้คุณหนูจึงเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน

หรือเป็นลมครานั้น ศีรษะคุณหนูจะกระทบกระเทือนกันนะ

ระหว่างที่บ่าวสาวกำลังพิจารณาเจ้านาย เยี่ยนฟางกลับไม่ได้สนใจ เอาแต่เฝ้ามองชายหนุ่มที่กำลังนั่งวาดภาพ อยู่บนศาลาไม้หลังเก่า

นางรู้ดีทีเดียว ว่าภาพวาดเหล่านั้นมิได้เป็นกิจกรรมยามว่าง แต่หยางจิ้งทำเพื่อนำไปขาย หาเงินทองมาใช้จ่าย เพราะนอกจากจวนที่เขาอยู่ ก็ไม่มีสิ่งใดที่เป็นของเขาอีกเลย

ร่างองอาจในชุดสีหม่น มีรอยปะ รอยขาดให้เห็นอยู่ทั่วตัว ยิ่งทำให้ใจดวงน้อยของเยี่ยนฟางหดเล็กลง สงสารเจ้าหมาโง่จับใจ

จนมีความคิดว่าหากอีกฝ่ายไม่ได้พบชินอ๋องแคว้นจาง ชายหนุ่มจะเป็นอย่างไร จะต้องอยู่อย่างไร้เกียรติ ไร้คนเคียงข้างเช่นนี้หรือ

ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ทั้งที่เป็นความผิดของมารดา แต่บุตรกลับได้รับผลกระทบ ซ้ำร้ายความผิดของอดีตฮองเฮาก็ยังไม่แน่ชัด มีข้อกังขาอยู่มากมาย

“ในเมื่อไม่มีผู้ใดเคียงข้างเจ้า ตัวข้าผู้นี้จะช่วยเจ้าเอง จากนี้จะเป็นยุครุ่งเรืองขององค์ชายใหญ่ หวงหยางจิ้ง” น้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับกำปั้นที่ชูขึ้นมาอย่างมุ่งมั่น ทำให้คนที่ถูกแอบมอง หันมาดูตามเสียง จนสามนายบ่าวต้องรีบโดดลงจากกำแพง บั้นท้ายกระแทกพื้นไปตามๆ กัน

กว่าสามวันที่เยี่ยนฟางหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนของตนเอง นั่งคิดแผนการที่จะทำให้ชีวิตของหยางจิ้งดีขึ้น จากที่คิดว่าจะกันไม่ให้หยางจิ้งพบกับชินอ๋องจางปี้ซวน และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามยถากรรม นางกลับทำไม่ได้

เยี่ยนฟางจึงตัดสินใจ จะใช้อำนาจที่บิดามี ให้เป็นประโยชน์ นางจะช่วยให้ทุกคนกลับมาเห็นค่าของหวงหยางจิ้ง ช่วยล้างมลทินให้คนสกุลจ้าว

แต่ติดที่ว่า…นางไม่รู้จะทำอย่างไรให้ชายหนุ่มเชื่อใจ และยอมให้นางช่วยเหลือ

“อาเป่า ยามที่เจ้าอยากได้เพื่อนใหม่ เจ้าทำอย่างไร”

“บ่าวหรือขอรับ อืม~ ก็เอาขนมไปให้ ส่งยิ้มหวานๆ แล้วก็ไปเล่นกับเขาทุกวัน” นิ้วอ้วนหยิบขนมเข้าปากอย่างไม่เกรงใจ จนมารดาอย่างลี่จูส่ายหัว

เด็กชายคงเห็นว่าช่วงนี้คุณหนูใจดี จึงกล้าหยิบกินขนม ครั้นนางจะดุด่าบุตรชาย คุณหนูก็ออกรับแทน อาเป่าจึงได้ใจขึ้นทุกวัน

“ใช้วิธีที่เจ้าว่าไปก่อนแล้วกันนะ อย่างน้อยก็ต้องเข้าหาอย่างจริงใจ”

“เข้าหาผู้ใดหรือเจ้าคะคุณหนู”

“ก็หยางจิ้งอย่างไรเล่า ไปกันเถอะ” ร่างระหงไม่พูดพร่ำทำเพลง ย่างก้าวไปในโรงครัว ลงทุนทำขนมเองกับมือ หวังใช้มันซื้อใจองค์ชายใหญ่ของแคว้น

ความรู้ในเรื่องการเข้าครัว จึงถูกนำมาใช้อย่างสุดความสามารถ แม้ว่าในยามที่อยู่บนสรวงสวรรค์ นางจะไม่เคยเข้าครัว แต่เรื่องนี้นางเคยดูการทำอาหารผ่านม่านชีวิตของเหล่ามนุษย์มานับครั้งไม่ถ้วน

เรื่องเท่านี้ นางย่อมทำได้

“อืม ใช้ได้ๆ เราไปกันเถิด” หลังจากที่ขลุกตัวอยู่ในครัวเป็นนานสองนาน คุณหนูของเรือนก็ได้ขนมเซาปิ่งมาตามต้องการ

แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากโรงครัว เยี่ยนฟางก็ดันพบเข้ากับใครบางคนที่ไม่อยากเจอ

“ฟางเอ๋อร์ ออกจากห้องได้แล้วหรือ แม่รองเป็นห่วงเจ้านัก นึกว่าเจ้าจะตรอมใจตาย เพราะองค์ชายสามจะแต่งชายาเสียแล้ว”