8. ความผิดของมารดา (2)

“ปลดจ้าวหนิงจินลงจากตำแหน่งฮองเฮาให้เป็นเพียงสามัญชน และขังไว้ในคุกหลวงจนกว่าจะสิ้นชีวิต ชดใช้ความผิดที่ปลงพระชนม์เชื้อพระวงศ์”

นั่นเป็นพระราชโองการที่หยางจิ้งจดจำได้มิเคยลืม ผู้คนทั้งแคว้นต่างก่นด่าว่าเสด็จแม่ของเขาจิตใจอำมหิต สังหารองค์ชายรอง หวงลู่จิว ที่มีอายุได้เพียงเจ็ดหนาว เพราะกลัวว่าองค์ชายรองที่กำเนิดจากสนมขั้นกุ้ยเฟย สนมกงลี่จิน จะมาแย่งตำแหน่งองค์รัชทายาทไปจากหยางจิ้ง

เหตุการณ์นั้นทำให้ชีวิตของหยางจิ้งพลิกผันจนแทบตั้งรับไม่ทัน เสด็จพ่อที่เคยอุ้มชู กลับไม่เคยมาเหลียวแล จะเดินไปที่ใดก็มีแต่คนทำท่ารังเกียจ แม้แต่พวกขันทีนางในก็ยังกล้าดูแคลน

หยางจิ้งในวัยสิบเอ็ดหนาวต้องทนกับคำพูดเสียดสี ดุด่า สาปแช่ง ทั้งยังไม่เคยได้ทานอาหารอิ่มท้องเลยสักวัน บางวันถึงขั้นเป็นข้าวบูดเสียด้วยซ้ำ

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกงานสำคัญกับเสด็จพ่อและเหล่าพี่น้อง หลังจากเสด็จแม่ได้รับโทษ เขาก็ไม่เคยได้รับเชิญอีก ทั้งยังถูกขับให้ออกมาอยู่จวนนอกวังกับเข่อชิงเพียงสองคน

หวงหยางจิ้งในวัยนั้นรู้สึกโกรธมารดาเป็นอย่างมาก ที่ทำให้ตนเองกลายเป็นที่รังเกียจของทุกคน แต่ก็ได้ขันทีเข่อชิงที่คอยสอน และย้ำเตือนว่าอย่างไรเสด็จแม่ก็ไม่มีทางทำเรื่องชั่วช้าเช่นนั้นได้

พอเติบใหญ่ขึ้นมา เขาจึงคิดได้ว่าทั้งหมดอาจจะเป็นการป้ายสี เพราะคงไม่มีผู้ใดทำชั่วแล้วทิ้งหลักฐานให้โยงมาถึงตนเองอย่างโจ่งแจ้ง ทั้งที่ยามนั้นเสด็จแม่ก็มีอำนาจล้นฟ้า

“…”

“องค์ชาย นึกถึงเรื่องเก่าอีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อเห็นนายเหนือหัวเงียบไปนาน เข่อชิงจึงเอ่ยทัก

“อืม ข้าเพียงนึกเสียใจที่ตอนนั้นโกรธเสด็จแม่”

“จ้าวฮองเฮาต้องทรงไม่ถือโทษองค์ชายแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“เสด็จแม่ใจดีกับข้าเสมอ ไม่รู้ว่ายามนี้พระนางจะเป็นเช่นไรบ้าง หากได้เข้าไปเยี่ยมเสด็จแม่สักคราคงจะดี” ทั้งนัยน์ตาและรอยยิ้มของชายหนุ่มเศร้าหมองลง เมื่อพูดถึงผู้เป็นแม่

“เรื่องนี้หากให้คุณหนูเกาช่วย อาจจะพอเป็นไปได้”

“หึ เจ้าไม่กลัวว่านางวางแผนล่อเราหรือ”

“องค์ชายของกระหม่อมใช่จะไร้สามารถ หากทางนั้นคิดไม่ซื่อจริง มีหรือองค์ชายจะไม่ทรงทราบ” ประสบการณ์ในวังหลังกว่าสามสิบปี เข่อชิงย่อมถ่ายทอดให้องค์ชายได้เรียนรู้ทั้งหมด เพียงสตรีในห้องหอนางเดียว ไหนเลยจะทำร้ายองค์ชายของเขาได้

“ข้าจะลองตรองดู ช่วงนี้ก็รอดูท่าทีของนางไปก่อน ข้าเกรงว่าหากเดินหมากผิด ไปเหยียบหางผู้มีอำนาจเข้า เราจะยิ่งแย่กว่าเดิม”

ก่อนหน้าเกาเยี่ยนฟางตามเทียวไล้เทียวขื่อกับหวงไท่ฉาง เขากลัวว่าความหวังดีของนางจะเป็นแผนการของพี่น้องน่าชังพวกนั้น

“ฟางเอ๋อร์ของแม่จะออกไปที่ใดอีกแล้ว”

“นั่นสิ วันนี้พี่ใหญ่กับพี่รองของเจ้าอุตส่าห์ได้หยุดงาน อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา” ยังไม่ทันที่เยี่ยนฟางจะย่องออกจากเรือน ก็ถูกมารดาและพี่ชายเรียกไว้เสียก่อน

“โถ่ วันนี้ข้าอยู่กับพวกท่านครึ่งวันแล้วนะเจ้าคะ ข้าอยากออกไปเที่ยวเล่นตามประสาสตรีบ้าง” เยี่ยนฟางเดินเข้ามาออดอ้อนพี่ชายคนโต

เรือนสกุลเกา มีบุตรชายถึงสี่คน คุณชายใหญ่ เกาเกิงชุน และคุณชายรอง เกาจวินอู๋ เกิดจากฮูหยินเอก คนหนึ่งเป็นราชทูตเดินทางไปเจรจากับต่างแคว้น ส่วนอีกคนก็เป็นถึงรองเสนาบดีกรมขุนนาง

คุณชายสาม เกาเต๋อคุน ที่เกิดจากฮูหยินรอง ก็มีหน้าที่การงานดีไม่แพ้กัน ได้รับตำแหน่งเจ้าเมืองในหัวเมืองทางใต้ของแคว้น จะมีก็แต่คุณชายสี่ เกาโจวไฉ ที่ทำตัวเสเพล ไม่ยอมหางานทำเป็นชิ้นเป็นอัน จนมารดาอย่างผินฟู่โยวคร้านจะสอน

“คงมิได้ออกไปหาองค์ชายสามอีกใช่หรือไม่”

“พี่สี่เพิ่งเดินมาถึงก็พูดจาหยาบคายเสียแล้ว ตบปากตัวเองประเดี๋ยวนี้ ข้าจะไปหาเขาด้วยเหตุใดกัน”

“แน่หรือ แล้วผู้ใดกันที่ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย” ว่าแล้วพี่ชายขี้เมาก็รินสุราขึ้นมาดื่มตั้งแต่หัววัน จนทุกคนพากันส่ายหัว ไม่เว้นแม้แต่ฮูหยินเอกของเรือน

“หากท่านเอาเรื่องเก่ามาพูด ข้าจะให้ท่านพ่อตัดเบี้ยหวัดท่าน!”

“ให้ท่านพ่อตัดเบี้ยหวัดท่าน~”

“อาไฉอย่าล้อเลียนน้อง ฟางเอ๋อร์จะไปเที่ยวเล่นที่ใดก็ไปเถิด แต่อย่าลืมกลับมาทานข้าวเย็นที่เรือนเล่า จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เย็นนี้พี่สามของเจ้าก็จะเดินทางมาถึงแล้ว” เกาจวินอู๋เอ่ยตัดบทน้องชายและน้องสาว

“เจ้าค่ะพี่รอง รับรองว่าวันนี้ต้องพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นแน่ คิกๆ”