บทที่ 1 ความผิดผู้อื่น

เหลียนฮวา เป็นหลานสาวแม่นมเหลียนที่เลี้ยงดูท่านอ๋องหรู่หยางมาตั้งแต่เล็ก  เพราะพระสนมหยูพระมารดาของท่านอ๋องหรู่หยางสุขภาพไม่แข็งแรงนักหลังจากคลอดเขาออกมาแล้ว  นางก็เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะเรื่อยมา ท่านอ๋องหรู่หยางจึงได้ที่แม่นมเหลียนเลี้ยงดูเขามาจนเติบใหญ่  

บัดนี้เขาแยกตำหนักมาเป็นของตนเองแล้ว  ไม่ได้พำนักอยู่ในวังหลวงดังเช่นตอนเป็นเด็กอีกต่อไป  เพราะเขาเข้ารับราชการช่วยเหลือราชกิจของเสด็จพ่อของเขา และได้ทำความดีความชอบหลายครั้งๆทั้งเรื่องไขคดีทุจริตที่ซับซ้อน

และสืบหาคนที่ฉ้อราษฎร์บังหลวงในคดีสำคัญๆหลายคดีมารับโทษ  ทำให้เขาเป็นที่ไว้วางพระทัยจากฮ่องเต้เป็นอย่างมาก จนได้รับพระราชทานรางวัลเป็นจวนหลังใหญ่และทรัพย์สินเงินทองอีกมากมาย 

เขาจึงได้ย้ายออกมาพำนักที่ตำหนักของตนเองนอกวังหลวงมาหลายปีแล้ว  โดยมีแม่นมเหลียนตามออกมาพำนักในตำหนักของเขาด้วย โดยเขาสร้างเรือนหลังเล็กให้อยู่เป็นสัดส่วนของตนเอง  เพราะแม่นมก็ชราขึ้นมากแล้ว  

แม่นมเหลียนมีหลานสาวคนหนึ่ง  นางเป็นสตรีที่งดงามมาก ยิ่งเติบใหญ่ยิ่งงดงาม แต่นางนั้นกลับไม่ยอมรับการหมั้นหมายกับชายหลายๆคนที่ส่งแม่สื่อมาทาบทามนาง  มีทั้งที่เป็นขุนนางและบุรุษที่มีฐานะร่ำรวยในเมืองนี้  

ที่เมื่อได้พบนางก็เกิดพึงใจและส่งคนมาสู่ขอ  แต่เหลียงหรูอี้ปฏิเสธบุรุษเหล่านั้นไปจนหมดเพราะในใจของนางนั้นมีเพียงท่านอ๋องหรู่หยาง  

แม้นางจะรู้ว่าสิ่งที่นางใฝ่ฝันมันเกินตัวไปมาก  นางเป็นเพียงหลานสาวของแม่นมของเขา  ที่ไม่มีอะไรที่คู่ควรกับเขาเลยสักนิด นางเป็นเพียงสตรีกำพร้าอาศัยอยู่กับป้าก็คือแม่นมเหลียน  

เพราะบิดาของนางที่เป็นน้องชายของป้าเหลียนเสียชีวิตไปแล้ว นางจึงไร้ที่พึ่งพิงได้แต่ขึ้นรถม้าที่ท่านป้าเหลียนแม่นมของท่านอ๋องหรู่หยางส่งไปรับนางมาจากบ้านนอกเพราะนางไม่มีญาติมิตรที่ไหนที่จะดูแลนางได้อีก นอกจากแม่นมเหลียนที่เป็นป้าของนางเพียงเท่านั้น  

แม้นางจะพยายามซ่อนความในใจของตนเองเอาไว้เพราะเกรงว่าจะไม่สมควร แต่อ๋องหนุ่่มก็รับรู้ได้ว่านางมีใจให้กับตน  แต่เขาก็มิได้ตอบสนองใดๆ เพราะมิได้คิดอันใดกับนาง ปกติอ๋องหนุ่มก็มิใคร่ได้สนใจสาวใช้หรือผู้คนที่อยู่ในจวนของเขานัก

 วันนี้มีคุณหนูซ่งม่านอี้สตรีอีกนางที่หลงรักท่านอ๋อง และเทียวไปเทียวมาที่ตำหนักของเขาอยู่บ่อยครั้ง  วันนี้นางมาพบท่านอ๋องหรู่หยางที่จวนของเขาเช่นเคย  

เมื่อพ่อบ้านของจวนที่ก็เริ่มจะเคยชินแล้วที่คุณหนูซ่งม่านอี้มักจะเทียวมาพบท่านอ๋องที่จวนแห่งนี้  จึงได้บอกว่าท่านอ๋องทำงานอยู่ในห้องหนังสือที่สร้างเป็นเรือนหลังเล็กแยกต่างหากจากหมู่เรือนของเขาที่สร้างเรียงรายกันเป็นหมู่ใกล้กับเรือนหลักที่เป็นที่พำนักของเขา

เรือนที่เป็นห้องหนังสือที่ท่านอ๋องมักจะใช้นั่งทำงานสร้างอยู่กลางบึงบังขนาดไม่ใหญ่นัก  มีสะพานไม้ยาวทอดจากตัวเรือนไปจนถึงท่ี่ทางเดินระหว่างตัวเรือนต่่างที่มีหลังคาคลุมเอาไว้ตลอดแนว  หรือไม่ก็อาจจะเดินจากบันไดทางขึ้นที่ในสวนได้อีกทางหนึ่ง  

คุณหนูซ่งตัดสินใจว่าวันนี้นางจะต้องเผด็จศึกท่านอ๋องให้ได้  เพื่อที่นางจะได้แต่งเป็นชายาของเขาสมใจเสียที  เพราะนางเทียวมาที่จวนของเขาจนเริ่มเป็นที่ครหาแล้ว  แต่เขาก็ไม่มีทีท่าใดๆตอบเลยแม้แต่น้อย  

นางจึงผสมยาปลุกกำหนัดเอาไว้ในน้ำแกงบำรุงที่นางยกมาให้กับท่านอ๋องหรู่หยาง  โดยสาวใช้ของนางถือตระกร้าสานที่ใส่โถน้ำแกงนั้นเข้าไปให้เขาถึงในห้องหนังสือ  

เมื่อเขาอนุญาตแล้ว  นางจึงได้เปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมกับสาวใช้ที่ถือตระกร้าสานตามนางเข้าไป  “ ท่านอ๋องเพคะ  ม่านอี้นำน้ำแกงบำรุงกำลังมาถวายเพคะ  หม่อมฉันเคี่ยวมันกับมือรสชาติดีมากนะเพคะ ดื่มแล้วรับรองว่าร่างกายจะแข็งแรงและสดชื่นขึ้นมากเลยเพคะ  

เมื่อวันก่อนหม่อมฉันได้ตัวยาอย่างชั้นดีมาจากสหายที่ไปต่างเมืองมา จึงได้แบ่งมาต้มเป็นน้ำแกงให้ท่านอ๋องได้ดื่มด้วยเพคะ หม่อมฉันได้ลองดื่มมันแล้วรสชาติดีและสรรพคุณดีจริงๆเพคะ  ” นางบอกเล่ากับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ท่านอ๋องหนุ่มยิ้มให้นางอย่างอารมณ์ดี  “ ขอบใจนะ  เอาวางไว้ก่อน  เปิ่นหวางอ่านหนังสือฉบับนี้จบแล้ว จะดื่มมันเอง  วันนี้เจ้ามีธุระอันใดกับเปิ่นหวางหรือไม่  

หากเจ้าไม่มีอะไรคงต้องรบกวนเจ้ากลับไปก่อน เพราะวันนี้เปิ่นหวางมีนัดหมายกับท่านแม่ทัพกังด้วยเรื่องสำคัญมากที่จะต้องปรึกษากัน อีกครู่เขาก็คงจะมาถึงแล้ว  

” ท่านอ๋องหนุ่มเอ่ยปากให้นางกลับไปก่อน  โดยใช้ข้ออ้างว่าเขาติดมีนัดหมายแล้ว  แม้เขามิได้รังเกียจนางแต่ก็มิได้พึงใจนาง  แต่จะตัดรอนไปตรงๆเขาก็เกรงใจบิดาของนางที่เป็นพระอาจารย์ของเขาอีกด้วย  เขาไม่อยากให้ความหวังนาง   เพราะตอนนี้เขาเองก็ยังไม่อยากจะรับสตรีใดเข้าจวนเพราะมีราชกิจยุ่งวุ่นวายมาก 

เมื่อซ่งม่านอี้ได้ยินดังนั้น  นางจึงจำต้องขอตัวกลับไปก่อน  แต่นางก็วิตกกังวลอย่างมากเพราะในน้ำแกงมียาปลุกกำหนัด  นางจึงยังอ้ำอึ้งไม่ยอมกลับ  เพราะต้องพบพานอุปสรรคที่มิได้คาดคิดมาก่อน  แต่ดวงตาคู่คมของท่านอ๋องจ้องมองนางนิ่ง  เหมือนบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาชักจะไม่พอใจที่นางมัวแต่ชักช้าไม่ยอมทำตามสิ่งที่เขาเพิ่งบอกกับนาง  

ม่านอี้พะวักพะวง  แต่ก็ทำอะไรมิได้แล้ว   จะขอนำมันกลับไปด้วยก็ไม่ทันเสียแล้ว  เพราะหากทำเช่นนั้นเขาจะยิ่งสงสัย  ประกอบกับขณะนี้ท่านอ๋องกำลังยกมันเทลงในถ้วยตรงหน้าเขา  “ ท่านอ๋องเพคะ…”  

อ๋องหนุ่มหยุดมือที่กำลังยกโถน้ำแกงเทลงในถ้วยตรงหน้า น้ำแกงอุ่นกำลังดีมันมีควันลอยกรุ่นดูน่าดื่มนัก “ มีอะไรหรือคุณหนูซ่ง ” ซ่งม่านอี้ไม่รู้จะทำอย่างไร  จึงจำต้องปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม  “ ไม่มีอะไรเพคะ หม่อมฉันขอทูลลาก่อน ” แล้วนางก็ยอมออกไปจากห้องหนังสือพร้อมกับสาวใช้ที่ต่างก็เหงื่อตกพอๆกัน  

ระหว่างทางก็สวนกับแม่ทัพกังเข้าพอดี  ท่านอ่องหรู่หยางมิได้โกหกหรือหาข้ออ้างไล่นาง  แต่เขามีธุระกับแม่ทัพกังจริงๆ คุณหนูสาวจึงได้ยอมขึ้นรถม้ากลับไป  เพราะไม่มีประโยชน์ใดอีกแล้ว เรื่องฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดนั่น นางจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสียก็แล้วกัน  

ยืนกระต่ายขาเดียวไปเลยว่าไม่รู้  และท่านพ่อก็คงพอจะเป็นเกราะกำบังให้นางได้ คุณหนูสาวคิดอย่างปลงตก  เพราะตอนนี้นางก็นึกหาทางแก้ไขใดๆ ไม่ออกจริงๆ  นางคิดแผนการณ์เอาไว้เพียงแค่นั้น  แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะล้มเหลวผิดแผนไปหมดเช่นนี้   

ส่วนแม่ทัพกังก็เคาะประตูก้าวเข้าไปในห้องหนังสือของท่านอ๋องหนุ่ม ทำให้ท่านอ๋องยังมิทันได้ยกถ้วยน้ำแกงขึ้นดื่ม เขาวางมันลงไปตามเดิมแล้วปิดฝาถ้วยเอาไว้ “ ท่านแม่ทัพมาพอดี หนังสือที่เปิ่นหวางจัดการให้ท่าน ตามที่ท่านต้องการอยู่นี่แล้ว ” เขาหยิบหนังสือฉบับหนึ่งในหลายๆฉบับตรงหน้าส่งให้กับแม่ทัพกัง ที่รับมันมาแล้วเปิดอ่านทันที  เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อน เพราะจะต้องรีบไปเตรียมตัวไปค่ายทหารที่ชายแดนในวันนี้เลย ”  เขาคำนับท่านอ๋องพร้อมกับขอตัวลากลับไปจวนแม่ทัพก่อน เพราะจะต้องรีบไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย จากองค์ฮ่องเต้ที่รับสั่งมากับท่านอ๋องหรู่หยางในเรื่องสำคัญเกี่ยวกับกองทัพบางอย่าง

เมื่อลับกายท่านแม่ทัพกังแล้ว ท่านอ๋องจึงได้เปิดถ้วยน้ำแกงแล้วยกมันขึ้นมาดื่ม เขารู้สึกว่ารสชาติน้ำแกงนี้ดีไม่น้อย สมคำอวดอ้างของคุณหนูซ่งบุตรีของท่านราชครูอาจารย์ของเขา  อ๋องหนุ่มดื่มเทน้ำแกงในโถดื่มไปถึงสามถ้วย แล้วจึงได้วางมันลง แล้วก้มหน้าลงนามในหนังสือตรงหน้าต่อ