บทที่ 7 เรือนใหม่ของใครกัน

“ แม่นม  หลานสาวของท่านมิได้พักอยู่ที่นี่กับท่านแล้วหรือ หมู่นี้เปิ่นหวางไม่พบหน้านางเลย  ” เขาเอ่ยถามแม่นมขณะที่ทำทีนั่งจิบชาเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร เหมือนกับถามไปอย่างนั้น

“ หมู่นี้นางออกไปทำงานที่ร้านเสริมความงามของคุณชายเสิ่นอี้หนานเพคะ  ได้ยินว่าคุณชายผู้นั้นจ้างให้นางช่วยดูแลร้านของเขาที่เพิ่งเปิดใหม่   นางมาขออนุญาตออกไปทำงานได้เกือบจะสองสัปดาห์แล้วเพคะ  เช้าๆขึ้นมานางก็ออกไปทำงานเอง เพราะมีตรอกเล็กๆที่อยู่ถัดจากกำแพงจวนไปนี่ที่เดินลัดออกไปที่ถนนหน้าตลาดได้เพคะ  

พอตอนเย็นคุณชายเสิ่นก็มาส่งนางที่หน้าจวนเพคะ ได้ยินว่าเป็นทางผ่านกลับจวนของเขาพอดี  จึงได้นางติดรถม้าของเขากลับมาด้วย ”  อ๋องหนุ่มรู้สึกขุ่นใจเล็กน้อย แต่ก็ยังรักษาใบหน้าให้เรียบเฉยเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเพียงถามไถ่ถึงคนในจวนไปตามปกติทั่วไป

“ แม่นม เปิ่นหวางมีเรือนว่างอยู่ด้านหลังเรือนหลักนี้ที่ตอนนี้มันไม่มีคนอยู่  ให้หลานสาวของแม่นมย้ายมาอยู่ดีหรือไม่ จะได้มีที่อยู่ของตนเองเป็นสัดส่วน ” 

เขาหันไปถามเชิงขอความคิดเห็นของแม่นมเหลียน  แม่นมชรานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็คิดว่าดีเหมือนกัน หลานสาวของนางจะได้มีที่่อยู่ของตนเอง เป็นสัดส่วนจะได้สะดวกสบายขึ้นอีกนิด  

“ เป็นพระกรุณาเพคะ หม่อมฉันขอบพระทัยแทนเหลียนฮวาด้วยเพคะ นางคงจะดีใจที่จะได้มีที่อยู่เป็นของตนเอง ”  อ๋องหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาวาววับอย่างพอใจ  

“ ถ้าแม่นมเห็นด้วย เปิ่นหวางจะให้พ่อบ้านจัดการย้ายข้าวของของๆนางไปเก็บไว้ที่เรือนใหม่ของนางในวันนี้เลยนะ  จะได้เสร็จเรื่องกันไป  พอนางกลับมาแม่นมก็บอกนางก็แล้วกันว่าให้ย้ายไปอยู่ที่เรือนใหม่นั้นได้เลย ”  แม่นมชรายิ้มอย่างยินดีกับวาสนาของหลานสาวที่เจ้าของจวนดูเหมือนเมตตานางมากนัก  

ถึงกับให้ย้ายไปอยู่เรือนหลังใหม่ที่เพิ่งจะสร้างได้ไม่นาน ตอนแรกจะเก็บเอาไว้เป็นเรือนรับรองแขก  เครื่องเรือนในเรือนหลังนั้นสั่งมาใหม่ทั้งหมด  และเป็นของชั้นดีที่มีราคาแพงลิบ  นับว่าท่านอ๋องหรู่หยางใจดีนัก  เมตตาเหลียนฮวาเหลือเกิน

เมื่อเหลียนฮวากลับมาจากทำงาน  โดยติดรถม้าของคุณชายเสิ่นอี้หนานพี่ชายของสหายใหม่ของนาง  ที่เพิ่งพบกันเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาเมื่อวันที่เหลียนฮวาไปลองถามหางานทำและบังเอิญได้พบกับคุณหนูเสิ่นที่มาดูแลกิจการแทนพี่ชายเข้าพอดีและถูกอัธยาศัยกัน

จึงได้ชักชวนให้เหลียนฮวาทำงานด้วยที่ร้านเสริมความงามเปิดใหม่ของพี่ชายที่นางมาดูแลให้เพียงชั่วคราว  และพี่ชายที่เพิ่งมาพบเหลียนเข้าก็เหมือนพึงใจนาง  จึงได้ชักชวนให้นางติดรถม้าเขากลับจวนในทุกๆวันเพื่อจะได้สนิทสนมกับนางมากขึ้น  

วันนี้ก็เช่นกันเหลียนฮวาเดินฮัมเพลงเข้าจวนอ๋องมาอย่างอารมณ์ดีนัก  นางเดินเยื้องย่างอย่างสง่างาม แม้นางมิได้มีเชื้อสายสูงส่งแต่ด้วยบุคลิกของนางนั้นดูโดดเด่นทำให้การเดินเหินดูงดงามและเพียบพร้อมเหมือนดั่งนางเป็นคุณหนูในห้องหอของตระกูลใหญ่ไม่มีผิด  

หากผู้อื่นพบนางที่นอกจวนก็คงจะคิดว่านางต้องเป็นสตรีในตระกูลสูงสักสกุลหนึ่ง  ไม่ใช่คนที่เป็นเพียงญาติของผู้อาศัยในจวนอ๋องดังเช่นที่นางเป็นอยู่อย่างแน่นอน

“ ฮวาเอ๋อ  ดีใจหรือไม่  ท่านอ๋องอนุญาตให้เจ้าย้ายไปอยู่เรือนเล็กที่อยู่ด้านหลังของเรือนหลัก  ที่มันว่างอยู่  เรือนนั้นเพิ่งสร้างใหม่ไม่นานนะ ตอนแรกท่านอ๋องคิดจะสร้างเผื่อไว้สำหรับรับรองแขกเหรื่อที่มาพักที่นี่  แต่คงจะเห็นว่าเจ้าควรจะมีเรือนของตนเองเพื่อจะได้เป็นสัดส่วน

จึงอนุญาตให้เจ้าย้ายไปอยู่ที่เรือนนั่นได้ นี่พ่อบ้านก็ให้คนมาขนข้าวของๆเจ้าไปเก็บไว้เรียบร้อยแล้วนะ  แถมในเรือนหลังนั้นเครื่องเรือนล้วนใหม่เอี่ยมและดูมีราคาแพงนัก  แม่นมไปดูมาแล้ว น่าอยู่มาก เรือนหลังนั้นสร้างเสียหรูหรามากเลยนะ  ตอนแรกท่านอ๋องสร้างเอาไว้เป็นเรือนรับรองแขก  แต่ตอนนี้กลับยกให้เจ้าได้อยู่  เจ้าไปดูเถอะ แล้วเจ้าจะชอบใจ ”

 แทนที่เหลียนฮวาจะดีใจ นางกลับรู้สึกไม่สบายใจนัก ที่อยู่ๆบุรุษผู้นั้นจะมามอบเรือนให้นางทำไมกัน  

เขาเองก็ไม่ได้ชอบหน้าของนางนัก ยิ่งเมื่อคราวที่เกิดเรื่องนั่นขึ้น เขาก็เข้าใจผิดว่านางลงมือวางยาเขาเพราะอยากจะเป็นชายาของเขาจนตัวสั่น ยิ่งคิดเหลียนฮวายิ่งไม่อยากจะย้ายไป  

นางไม่ได้อยากจะได้อะไรของเขาเสียหน่อย  แค่เพียงได้อาศัยห้องเล็กๆ ในเรือนของแม่นมนี้นางก็เกรงใจจะแย่แล้ว  ยังคิดว่าอีกหน่อยพอเก็บเงินซื้อบ้านหลังๆ เล็ก ที่อาจจะอยู่ชานเมืองไปสักหน่อยก็ไม่เป็นไร  

นางได้งานทำแล้วจึงพอจะมีความหวังกับชีวิตมากขึ้น  เพียงแค่เก็บเงินสักก้อนพอที่จะหาซื้อบ้านหลังเล็กๆ เอาไว้เป็นที่พักพิงได้ นางก็ดีใจมากแล้ว 

“  แต่ฮวาเอ๋อไม่อยากจะได้เรือนใหม่นี่เจ้าคะ  เพียงแค่ได้อาศัยพักในเรือนของท่านป้าก็เพียงพอแล้ว  ไม่อยากจะรับสิ่งใดของท่านอ๋องอีก  ฮวาเอ๋อเกรงใจเจ้าค่ะ  แค่มารบกวนอาศัยจวนของท่านอยู่นี่ก็ดีมากแล้ว ไม่ต้องการสิ่งอื่นใดอีก ” นางบอกกับท่านป้าของนาง  

แต่หญิงชราขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ จะต้องเกรงใจไปทำไมกัน  ท่านอ๋องหรือนางก็เป็นผู้ที่เลี้ยงดูมากับมือ  รู้อกรู้ใจกันดี ท่านอ๋องมีทรัพย์สมบัติมากมาย  แค่เพียงยกเรือนให้อาศัย  ไม่ได้ยกให้เลยเสียหน่อย  จะได้มีที่อยู่เป็นสัดส่วน หากมีผู้ใดมาเยี่ยมเยือนนางก็จะได้ไม่อับอายใคร  เพราะแม้จะอาศัยในจวนอ๋อง แต่ก็มีฐานะคล้ายดังญาติ  ไม่ใช่บ่าวไพร่สักหน่อย 

“  อย่าคิดมากไปเลย ท่านอ๋องใจดี ถึงให้เรือนเจ้าพัก  เขาไม่ได้คิดว่าเจ้ามาอาศัยจวนเขาอยู่ในฐานะบ่าวไพร่นะ  เจ้าเป็นญาติของป้า ก็เหมือนญาติของเขา  เขาก็คงจะคิดกับเจ้าแค่น้องสาว อย่าเล่นตัวไปเลย เขายกให้ก็รับเอาไว้  แล้วก็รีบไปดูเรือนของเจ้าเสีย อย่าทำให้ป้ากับท่านอ๋องลำบากใจเลย ”  

แล้วเหลียนฮวาก็จำต้องเดินออกมาจากเรือนของท่านป้าของนาง เพราะข้าวของๆ นางนั้นถูกขนย้ายเอาไว้ไปไว้ที่เรือนหลังเล็กนั้นแล้ว  เหมือนกับบีบบังคับนางให้จำต้องย้ายเรือนอย่างไรก็ไม่รู้ได้

อ๋องผู้นั้นเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ได้  อยู่ๆก็มายกเรือนให้นางพำนัก นางไม่ได้อยากจะได้เสียหน่อย  แต่เหลีียนฮวาก็พูดอะไรไม่ออก เมื่อปฏิเสธไปแล้วท่านป้าก็ไม่ยอมรับฟัง ยืนยันจะให้นางไปพักที่เรือนหลังนั้นให้ได้  

นางก็จำต้องเดินไปทางด้านหลังเรือนหลักของอ๋องผู้นั้น  เพื่อตรงไปที่เรือนหลังเล็กที่เป็นเรือนพำนักใหม่ของตนเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่เมื่อย่างเท้าเข้าไปในเรือนหลังนั้นแล้ว  นางรู้สึกว่ามันมากเกินไปหรือไม่  เรือนหลังนี้เป็นเรือนใหม่มาก ใหม่กว่าเรือนของท่านป้าเสียอีก มีห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง  

ที่กลางห้องมีเตียงสี่เสาหลังใหญ่และมีผ้าม่านโปรงบางสีขาวสลับลายสีแดงที่มีห่วงสีทองผูกเอาไว้บนเพดานแล้วผ้าท่านผืนยาวนั้นก็ทอดลงมาคลุมเตียงหลังใหญ่เอาไว้  แต่ในขณะนี้ชายม่านทั้งสี่ด้านถูกรวบเอาไว้

ด้วยเชือกผ้าสีแดงที่เข้าชุดกันกับม่านสีขาวสลับแดงที่โปร่งบางนั้น  มันดูหรูหรามากเหมือนกับห้องนอนแห่งนี้เป็นของสตรีมียศศักดิ์และแน่นอนว่านั่นต้องไม่่ใช่นางอย่างแน่นอน