บทที่ 8 กลายเป็นเมียลับอย่างไม่รู้ตัว

เหลียนฮวาอึ้งงันไป เพราะไม่ใช่ข้าวของเครื่องเรือนในห้องนอนแห่งนี้เพียงเท่านั้น  ข้าวของในเรือนหลังนี้ล้วนแต่เป็นเครื่องเรือนชั้นดี  มันมีห้องว่างเป็นห้องเล็กทางด้านหลังอีกหนึ่งห้อง มีห้องสุขาอยู่ด้านหลังเรือน ด้านหน้าเป็นห้องโถงกว้างพอสมควร

มีระเบียงด้านข้างที่มีอ่างบัวขนาดใหญ่สามอ่าง  มีเก้าอี้โยกเอาไว้นั่งเล่นรับลมเย็นๆ ที่ตั้งอยู่ข้างอ่างบัวนั้น  เครื่องเรือนในเรือนนี้เหมือนของใหม่ที่ยังไม่ผ่านการใช้งานเลย  มีดอกไม้ประดับในเรือนหลังนี้  เหมือนสาวใช้เพิ่งจะมาจัดดอกไม้หลากสีสันใส่แจกันเอาไว้ให้กระนั้น

ส่วนในห้องนอนใหญ่ที่มีขนาดที่ใหญ่กว่าห้องนอนเดิมของนางที่อยู่ในเรือนของท่านป้ามากเกือบจะเป็นสองเท่า  มีเตียงสี่เสาหลังใหญ่ที่มีผ้าม่านโปรงบางสีขาวสลับลูกไม้สีแดงคลุมเอาไว้ทั้งสี่ด้าน  ฟูกนอนก็หนานุ่มและมีขนาดใหญ่กว่าฟูกนอนเดิมของนาง  มีโต๊ะเครื่องแป้งที่มีเครื่องประทินผิวกระปุกเล็กกระปุกน้อยวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะนั้น  

มีคันฉ่องบานใหญ่หนึ่งบาน มีเก้าอี้นั่งที่เข้าชุดกัน ส่วนที่หลังฉากกั้นนั้นก็มีตู้เก็บอาภรณ์ที่สลักลวดลายอิงเถาที่มีกิ่งก้านและใบงดงามนัก  มีราวไม้สำหรับพาดอาภรณ์และมีถังอาบน้ำใบใหญ่กว่าใบเดิมในห้องของนาง  

และแน่นอนว่าในตู้เสื้อผ้าใบนั้นมีอาภรณ์ของนางเก็บเอาไว้แล้ว  นางจึงแน่ใจว่านางเดินเข้าเรือนมาไม่ผิดหลัง  นี่มันเรื่องอะไรกัน  เขายกเรือนหลังใหม่ขนาดนี้ ที่มีเครื่องเรือนครบครันและยังใหม่เอี่ยมมากอย่างนี้ให้นางทำไมกัน  

เหลีียนฮวางงงันและไม่เข้าใจอ๋องผู้นั้นนัก  แต่ว่าตอนนี้นางเองก็เหน็ดเหนื่อยและต้องการอาบน้ำเพื่อจะได้พักผ่อนเสียที  ขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น  

เมื่อเดินไปเปิดก็พบเข้ากับสาวใช้คนหนึ่งที่นางเองก็เคยเห็นหน้าว่ารับใช้อยู่ที่เรือนหลักของท่านอ๋อง  สาวใช้นางนั้นยืนอยู่ด้านหน้าของบ่าวชายที่หิ้วถังน้ำใบใหญ่ตามหลังนางมาด้วย 

“  ข้ามาผสมน้ำร้อนให้เจ้าค่ะ ” สาวใช้คนนั้นบอกสั้นๆ แล้วก็เดินนำหน้าบ่าวชายสองคนที่ยกถังน้ำร้อนมาด้วย เข้าไปเพื่อเทน้ำลงในถังน้ำใบใหญ่

เมื่อเทเสร็จแล้วบ่าวชายสองคนก็เดินออกไปจากห้องของนาง ส่วนสาวใช้ร่างเล็กคนนั้นกำลังตักน้ำในโอ่งเคลือบใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆถังไม้นั้น เพื่อเติมน้ำเย็นลงไปในถังน้ำใบใหญ่  

จนเมื่อนางจุ่มมือลงไปเพื่อวัดอุณภูมิของน้ำในถังว่าพอดีหรือไม่ เสร็จเรียบร้อยแล้ว  นางก็เดินออกมาหาเหลียนฮวาที่ยืนอึ้งงันอยู่ที่หน้าประตูตามเดิม

“  ข้าผสมน้ำให้แล้วนะเจ้าคะ  ท่านก็ควรอาบน้ำก่อนที่น้ำจะเย็นไปเสียนะเจ้าคะ  และในทุกๆวัน ข้าจะมาจัดการเรื่องน้ำอาบให้ท่าน และหากมีอะไรก็เรียกใช้ข้าได้ ต่อไปข้ามีหน้าที่รับใช้ท่านนะเจ้าคะ ตอนนี้ขอตัวก่อน เชิญท่านอาบน้ำตามสบาย ”  

เหลียนฮวาที่ยังอ้ำอึ้ง  ไม่ทันได้ถามอะไรออกไป  สาวใช้ผู้นั้นก็ลับกายออกไปจากห้องของนางพร้อมกับปิดประตูห้องตามหลัง

เหลียนฮวางงงันนัก  ว่าทำไมนางต้องมีสาวใช้ด้วย  นางไม่ได้เป็นนายในจวนแห่งนี้สักหน่อย  แต่ก็นั่นแหละข้าวของๆนางมาอยู่ในเรือนนี้

นางคงไม่ได้เข้าเรือนผิดไปหรอกกระมัง  แล้วเหลียนฮวาที่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยเพราะนางตื่นตั้งแต่เช้าไปทำงานที่ร้านเสริมความงาม และวันนี้แขกในร้านก็มากนัก  

รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไม่น้อย  จึงได้เดินไปอาบน้ำเสียก่อนที่น้ำจะเย็นเสียหมด  ขณะที่อาบน้ำไปก็งงงันไปอย่างหาคำตอบไม่ได้  

แต่ก็ตั้งใจจะไปถามท่านป้าของนางในวันพรุ่งนี้ เพราะนางคิดว่าจะไปถามในตอนนี้คงจะไม่ทันแล้ว  ท่านป้าคงจะกินอาหารค่ำและคงจะเข้านอน ตามประสาคนชราที่เข้านอนเร็วและตื่นแต่เช้ามืด  

ขณะที่นางอาบน้ำเสร็จแล้ว  ก็เช็ดเรือนร่างของตนเองจนแห้งดีแล้ว  ก็ลงมือทาเครื่องประทินผิวตามปกติของนางเพื่อบำรุงผิวพรรณให้นุ่มเนียนมือและมีกลิ่นหอมที่นางชื่นชอบทำเสมอ  ก่อนที่จะเข้านอน  เมื่อเสร็จแล้วก็เดินไปทรุดนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตัวใหม่  ที่มันก็มีข้าวของๆนางวางอยู่บนนั้นแล้ว  

เพียงแต่กระปุกเคลือบบางอันมันไม่ใช่ของนาง แต่ว่าเป็นของผู้ใดกันเล่า  นางจึงยังไม่กล้าใช้มัน  ได้แต่หยิบหวีมาสางผมยาวสลวยของตนเองจนแล้วเสร็จ

เมื่อมันนุ่่มสลวยอย่างที่ตนเองต้องการแล้ว  ก็วางหวีลงบนโต๊ะ  แล้วก็เก็บเครื่องประดับผมที่มีไม่กี่ชิ้นลงในหีบไม้ใบเก่าของตนเองที่วางอยู่ตรงหน้า  แต่เมื่อเปิดออกดูมันกลับมีเครื่องประดับผมและปิ่นที่ไม่ใช่ของนาง แถมยังมีหลายชิ้นอีกด้วย 

มันมีทั้งเครื่องประดับผมที่ทำจากมุกและพลอยหลากสี  ปิ่นมุก  และปิ่นที่ประดับด้วยอัญมณีสีเขียว สีเหลือง และบางอันก็หลากสีสัน ล้วนแล้วแต่ส่งแสงวิบวับดูสวยงาม  แต่ปัญหาก็คือมันไม่ใช่ของๆนาง   นางคงไม่กล้าใช้หรอก มีใครหยิบของผู้ใดผิดมาวางไว้หรือไม่  

พรุ่งนี้คงต้องไปถามพ่อบ้านหรือไม่ก็ท่านป้าให้รู้เรื่อง จะได้มาเก็บข้าวของที่ไม่ใช่ของนางออกไป เหลียนฮวาได้แต่กังขาว่าข้าวของเครื่องใช้สตรีที่มีมาเพิ่มเติมอย่างมากมายนี้เป็นของผู้ใดกัน  หากว่าไม่มีข้าวของๆนางวางอยู่ด้วย  เหลียนฮวาก็คงจะคิดว่านางเข้าเรือนผิดหลังไปหรือไม่ 

ขณะที่คนงามกำลังนั่งครุ่นคิดอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตัวใหม่ที่แบบของมันหรูหราเกินกว่าที่นางเคยใช้  มันดูใหม่เอี่ยมและดูราคาแพงกว่าเครื่องเรือนของท่านป้าด้วยซ้ำ  ขณะนั้นประตูห้องของนางก็เปิดออกและร่างสูงสง่าร่างหนึ่งที่สวมเพียงเสื้อคลุมสีเข้มตามปกติของเขาเมื่อยามที่อาบน้ำเสร็จแล้ว เตรียมตัวจะเข้านอน

อ๋องหนุ่มเดินจรดฝีเท้ามาหาคนงามที่จ้องมองเขานิ่งตาแทบไม่กระพริบ  เพราะนางตกใจที่อยู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องนอนของนาง กว่าที่นางจะหาเสียงตัวเองเจอ เขาก็เดินย่างกรายมาถึงโต๊ะเครื่องแป้งที่นางกำลังนั่งอยู่แล้ว  ใบหน้างามผ่าวร้อนขึ้นท้นที   “ คิดจะหว่านเสน่ห์ชายสักกี่คนเจ้าถึงจะพอใจ  ” 

เขาเปิดฉากพูดกับนางเช่นนี้เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง  เหลียนฮวาแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมากัน แล้วดวงตาที่จับจ้องมองนางก็ผิดไปจากคนเดิม  เมื่อก่อนเขามองนางด้วยดวงตาเฉยชา  เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางเลยสักนิด  แต่บัดนี้ดวงตาคู่คมกริบของเขามันมีประกายวิบวับอย่างไรก็ไม่รู้ได้

“ ท่านอ๋อง ท่านเข้ามาในห้องนอนของหม่อมฉันทำไมกันเพคะ  ท่านป้าบอกว่าท่านยกเรือนหลังนี้ให้หม่อมฉันพัก แล้วท่านเข้ามาทำไมกันเพคะ ” เหลียนอวาถามเขาด้วยความตกใจ เพราะนางไม่เคยคาดคิดว่าจะเห็นร่างเขาในห้องนอนของนางเช่นนี้

“  เปิ่นหวางให้เรือนเจ้าพำนักในฐานะสตรีของเปิ่นหวาง  ” เมื่อจบประโยคนั้น มือหนาของเขาก็จับเข้าที่ไหล่มนของนางทันที  เหลียนฮวาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง  เขาบอกว่านางเป็นสตรีของเขาอย่างนั้นหรือ  มอบเรือนหลังนี้ให้กับนาง โดยไม่ถามความคิดเห็นสักคำว่านางอยากจะได้มันหรือไม่  ทั้งตำแหน่งสตรีบ้าบออะไรของเขานั่นและเรือนหลังนี้ของเขาด้วย