บทที่ 6 บางคนชักออกอาการ

“ เสด็จแม่ว่าอย่างไรนะพะยะค่ะ ” อ๋องหรู่หยางแทบจะตกเก้าอี้  เมื่อได้รับฟังเรื่องราวที่พระมารดาของเขาบอกเล่ากับเขาอย่างเปรมปรีด์  เหมือนพระสนมมีตุ๊กตาตัวใหม่ที่จะจับมันแต่งกายอย่างไร  จับวางที่ไหนก็ได้  

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน อยู่ๆ ก็จะให้เหลียนฮวาหลานสาวแม่นมเข้าถวายตัวเป็นสตรีของฮ่องเต้  ซึ่งก็คือเสด็จพ่อของเขา  มันจะบ้าไปแล้ว  

นางเป็น เอ่อ…..ของเขาไปแล้ว  จะให้ไปถวายตัวให้เสด็จพ่อ  ไม่ได้อย่างเด็ดขาด  แต่เขาก็ไม่กล้าปริปากบอกกับเสด็จแม่ของเขาไปตรงๆ   ในหัวจึงหมุนวนอย่างรวดเร็ว เพราะต้องคิดหาเหตุผลดีๆที่จะไม่ให้สตรีนางนั้นกลายเป็นสตรีของเสด็จพ่อของตัวเอง

“  คงไม่เหมาะพะยะค่ะ นางไม่เหมาะกับการเข้าไปอยู่ในวังหลัง ” พระสนมหยู อึ้งไป บุตรชายหมายความว่าอย่างไร แทนที่จะสนับสนุนให้หลานของแม่นมของตัวเองได้ดิบได้ดี  แม่นมหวังจะได้พลอยสบายใจไปด้วย  

“ ทำไมเจ้าถึงคิดว่าไม่เหมาะเล่า แม่ว่าดีนะ นางงดงามถึงปานนั้น ไม่แน่วาสนานางอาจจะได้เป็นถึงพระสนมก็เป็นได้  แล้วนางก็จะสบายไปทั้งชีวิต นางงดงามมากนะ เสด็จพ่อของเจ้าอาจจะโปรดปรานนางก็เป็นได้ รูปร่างของนางก็กำลังดี แม่ว่าบุรุษน่าจะชอบสตรีรูปร่างและผิวพรรณเช่นเดียวกับนางนะ ”  คิ้วเข้มของอ๋องหนุ่มขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปม

ใช่เขายอมรับ  บุรุษโดยมากจะต้องชื่นชอบนางเป็นแน่ ขนาดเขาเองยัง….อ๋องหนุ่มรีบหยุดความคิดของตนเอง ใช่เขายอมรับว่าเขาเองก็เหมือนจะติดใจนางเข้า  ถึงกับเก็บเอานางไปฝันอยู่หลายคืนมาแล้ว  

เขาพยายามหักห้ามใจตนเองไม่ให้คิดเกินเลยกับนาง แต่เจ้าลูกชายของเขามันไม่ยอมฟังเลย  มันบ้า  พอฝันถึงนางทีไร ก็เป็นฉากที่เขากับนางอยู่บนเตียงหลังใหญ่ของเขาและบนฟูกนอนหนานุ่มของเขาไปเสียทุกที  

และเขากำลังโยกบั้นเอวถี่ยิบ โดยมีร่างอวบอัดของสตรีนางนั้นอยู่ใต้ร่าง เสียงครางหวานของนางยังติดหูอยู่เลย แล้วอย่างนี้ บุรุษอื่นจะไม่ติดใจนางได้อย่างไร แต่จะให้เป็นเสด็จพ่อไม่ได้อย่างเด็ดขาด  

“ ไม่ได้จริงๆ พะยะค่ะ เพราะลูกตัดสินใจแล้วว่าจะรับนางเป็นหญิงอุ่นเตียงของลูก ”  อ๋องหนุ่มตัดสินใจทันทีเพราะเขานึกเหตุผลอื่นไม่ออกจริงๆ  เพราะในใจมันคิดได้แต่เหตุผลนี้เท่านั้น  ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไร  เวลาคิดถึงนางทีไร ตำแหน่งนี้ก็ขึ้นมาในหัวของเขาแทบจะทุกครั้งไป  

“ ไม่ได้หรอกลูก เสียดายอนาคตของนาง  เจ้าก็มีสตรีให้เลือกมากมาย อย่าไปยุ่งกับนางเลย  ปล่อยให้น้องไปมีอนาคตที่ดีๆกับชายที่เหมาสะกับนางจะดีกว่า   ที่จริงแล้ว

แม่นมเหลียนก็คิดจะยกนางให้กับแม่ทัพไป๋หรือไม่ก็บุตรชายท่านรองเจ้ากรมอาญาน่ะ เพราะพวกเขาส่งคนมาสู่ขอนางคราวก่อน  แต่นางปฏิเสธไปเพราะยังไม่อยากจะออกเรือน แล้วลูกคิดจะรับนางเป็นแค่หญิงอุ่นเตียงแม่ว่าไม่เหมาะ แต่ถึงแม้จะให้ลูกรับนางเป็นชายาแม่ก็ว่านางยังไม่คู่ควรกับลูก  

นางงามมากนะแต่ความงามเพียงอย่างเดียวก็ไม่อาจจะเป็นพระชายาของเจ้าได้  แต่นางสามารถแต่งงานกับพวกขุนนางหรือไม่ก็คุณชายที่มีฐานะดีๆสักคน  แม่ว่ากำลังเหมาะเลย   เพราะนางควรจะมีอนาคตที่ดี  นางงดงามปานนั้น  

ขนาดแม่ยังคิดว่านางงามพอที่จะถวายตัวได้ด้วยซ้ำ แล้วเรื่องอะไรจะให้มาเป็นแค่หญิงอุ่นเตียงของเจ้า แม่ว่าแม่นมเหลียนคงไม่ยอมหรอก ”  อ๋องหนุ่มยิ่งคิ้วขมวดเข้าไปใหญ่

เขาแอบคิดในใจ เสด็จแม่จะอยากให้นางเป็นหรือไม่อยากให้นางเป็นหญิงอุ่นเตียงของเขา แต่นางก็เป็นไปแล้ว ความจริงเหล่านี้มิอาจจะเปลี่ยนแปลงได้  เพียงแต่ท่านแม่ยังไม่รู้เท่านั้นเอง  แล้วเขาก็พลันนึกได้ 

ใครมาสู่ขอนางนะ  แม่ทัพไป๋กับบุตรชายรองเจ้ากรมอาญาหรือ  เขานิ่งงันไปทันที ทำไมเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย  แล้วทำไมนางถึงปฏิเสธไปล่ะ  แต่ถึงตอนนี้ถึงแม้นางจะตกลงก็ไม่สมควรแล้ว  

หากบุรุษที่เป็นสามีของนางรู้เข้าว่านางไม่ใช่สตรีบริสุทธิ์อีกแล้ว  เรื่องราวมันจะยุ่งยากปานใดกัน  อ๋องหนุ่มอึ้งงันไป  แต่จะด้วยอะไรก็ตามนางถวายตัวไม่ได้เป็นอันขาดแล้ว แต่งงานกับชายอื่นก็ไม่ได้  

อ๋องหนุ่มเกิดรู้สึกขุ่นมัวไม่พอใจสักนิด  แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาหวงนางหรอกนะ  แค่เพียงเกรงว่าจะเกิดปัญหาในภายหลังเท่านั้น  เพราะนางไม่ใช่สตรีที่บริสุทธิ์ผุดผ่องอีกแล้ว 

“ ถ้าอย่างนั้นลูกจะรับนางเป็นอนุก็แล้วกัน หาฤกษ์ที่ดีที่สุดแล้วจัดงานแต่งเล็กๆ รับนางเป็นอนุเลย เสด็จแม่ว่าอย่างไรพะยะค่ะ ” พระสนมหยูขมวดคิ้ว เพราะไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก บุตรชายจะมาวุ่นวายเรื่องของหลานสาวแม่นมทำไมกัน

แต่ก็เริ่มจะผิดสังเกตุและแอบลอบมองบุตรชาย  หรือว่าเจ้าลูกคนนี้จะพึงใจฮวาเอ๋อเข้าเสียแล้วหรือไม่ คอยแต่จะรับนางเข้าเรือนหลังอยู่นั่นแหละ  

ทั้งๆที่ก็รู้ว่านางไม่เหมาะที่จะแต่งเป็นชายาของตนเอง  แต่ก็คิดจะรับนางเป็นอนุ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่ได้แต่งชายาเข้าจวนเลยด้วยซ้ำ

“ เจ้าเองก็ไม่ได้รักนาง ไม่ได้พึงใจนางไม่ใช่หรือ  จะไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาทำไมกันเล่า  นางจะแต่งงานกับผู้ใดก็ให้นางเลือกเองเถิด  แต่งกับแม่ทัพไป๋ก็ยังได้เป็นฮูหยินของเขา  ดีกว่าเป็นอนุของเจ้าเป็นไหนๆ  เรื่องอะไรกัน  แม่นมเหลียนของเจ้าก็คงไม่ยอมหรอก  หลานสาวก็มีแค่คนเดียว  คนมาสู่ขอก็มีอยู่  จะมายอมเป็นเม่ียน้อยชายอื่นทำไมกันเล่า ”  

พระสนมหยูก็ยังคงสั่นหน้าปฏิเสธเพราะมันดูไม่สมเหตุสมผลสักนิด  ที่บุตรชายจะมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ 

ที่พระสนมบอกปฏิเสธบุตรชายอย่างไม่เห็นด้วย  ก็เพราะไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะเกี่ยวข้องกับเขาสักนิด  แต่อยู่ๆ เขากลับเสนอจะรับนางเป็นอนุของเขาเสียอย่างนั้น  เกิดอะไรขึี้นกับบุตรชายของนางกันแน่ 

“ เอาละ  แม่เวียนหัวไปหมดแล้ว  งั้นก็ยกเลิกทุกอย่างไปก่อนก็แล้วกัน  ให้นางเลือกเองว่าจะแต่งงานกับผู้ใด แต่หากนางยังไม่อยากแต่งก็อย่าไปรบเร้านางเลย นางเพิ่งจะเข้ามาเมืองหลวงแค่ไม่กี่เดือน คงจะอยากเที่ยวเล่นก่อนให้ทั่วๆ  นางยังไม่แต่งงานก็ไม่เป็นไรหรอก

เอาล่ะ ไหนๆ นางก็มีคนมาสู่ขอหลายคนอยู่แล้ว  ให้นางเลือกด้วยตัวเองก็แล้วกัน ว่าอยากจะแต่งงานกับใคร เอาละแม่ไปที่เรือนแม่นมเหลียนก่อนนะ  จะได้ไปถามกับเจ้าตัวเขาด้วยว่าจะเลือกใคร  หรือยังจะอยู่เช่นนี้ไปก่อนแม่ก็ไม่่ว่าอะไร  เพราะยังมีพิธีคัดเลือกพระชายาขององค์ชายอีกหลายพระองค์  

แม่อาจจะคิดดูก่อนว่าจะให้นางเข้าร่วมพิธีคัดเลือกชายาขององค์ชายพระองค์ใดดี "  แล้วพระสนมก็เดินออกไปจากเรือนของบุตรชายที่พอลับหลังมารดา ใบหน้าของเขาก็พลันบึงตึึ้งไปอย่างมาก   โดยที่ตัวของเขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะไม่พอใจมากมายไปทำไมกันที่สตรีนางนั้นมีคนมาสู่ขอตั้งมากมาย 

 

ส่วนเหลียนฮวานั้น ยังคงหาทางหลบเลี่ยงอย่างสุดความสามารถที่จะไม่พบหน้าเจ้าของจวน  เขาไม่เคยได้พบหน้าของนางเลยตลอดหนึ่งเดือนมานี้  

เมื่ออดรนทนไม่ไหว เพราะไม่มีใครเอ่ยถึงนางให้เขาได้ยิน  และเขาเองก็อยากจะรู้ว่านางเป็นอย่างไรบ้าง  จึงได้ทำทีสอบถามแม่นมเหลียนขึ้นในวันหนึ่ง  ขณะที่แม่นมนำขนมหวานที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ มาให้เขาด้วยตนเอง