เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 415
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 416
นางไม่กังวลที่จะให้พวกเขายืมเกล็ดผลึกหิมะน้ำจากทะเลโลหิตในถังเริ่มเปลี่ยนจากสีเหลืองทองเป็นสีแดงเลือด ค่อยๆ กลายเป็นสีดำ ส่งกลิ่นเหม็นคาวคุ้งกู้ชูหน่วนปาดเหงื่อ มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความยินดีนางเดาไม่ผิด หากต้องการจะกดพิษในร่างของเขา ก็จำเป็นต้องหาวิธีที่รุนแรงเผด็จการกว่าภายในร่างของเขาตั้งแต่อดีตกาล น้ำกับไฟไม่ถูกกัน พิษเหมันต์ใช้ลาวาข่มเป็นดีที่สุดน้องเก้ายังคงตั้งใจนำน้ำจากทะเลโลหิตเข้าถังอย่างไม่ลดละหัวที่ใหญ่โตของมันส่ายไปมาไม่หยุด ราวกับไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่า อุณหภูมิของน้ำจากทะเลโลหิตสูงเพียงนี้ เหตุใดพอเข้าไปในถังไม้ก็ลดฮวบกะทันหัน"ตอนนี้ข้าจะฝังเข็มให้ท่าน เข็มนี้หากฝังลงไปแล้ว ในเจ็ดวัน กำลังภายในของท่านจะหายไปโดยสิ้นเชิง ท่านเตรียมพร้อมหรือยัง"ดวงตามืดดำคู่นั้นของเย่จิ่งหานกวาดไปมองทางหลีลั่วหลีลั่วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "นายท่านโปรดวางใจ ข้าน้อยเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้หมดแล้ว รับประกันได้ว่าไม่มีผู้ใดรู้ได้ว่าท่านและพระชายามาที่เมืองอู๋ซวง ยิ่งไม่มีผู้ใดรู้ได้ว่าท่านและพระชายาอยู่ที่นี่"เย่จิ่งหานกำมือแน่น พยายามจะระงับความเจ็บปวดภายในร่างกาย เขากัด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 417
"ก็ได้ๆๆ นอกจากจุดที่ฝังเข็ม บริเวณอื่นท่านสามารถปกปิดเอาไว้ได้หมดเลย แค่นี้ได้แล้วใช่ไหม"สีหน้าของเย่จิ่งหานดูดีขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่นานนัก เขาก็ได้รู้ว่าตนถูกนางผู้นี้หลอกอีกแล้วเขานอนราบลงไปบนแผ่นหินที่ร้อนระอุ เสื้อผ้าบนร่างถูกกู้ชูหน่วนปลดออกแทบทุกส่วน ตั้งแต่แผงอกลงไปแน่นขนัดไปด้วยเข็มเงินจำนวนนับไม่ถ้วน เจ็บจนเขาเกือบจะน้ำตาไหลที่น่าหงุดหงิดไปกว่านั้นคือ เขาเผยเรือนร่างต่อหน้ากู้ชูหน่วนอีกครั้งแล้วเย่จิ่งหานพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว "กู้ชูหน่วน เจ้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจุดที่ไม่จำเป็นต้องฝังเข็มก็ปิดเอาไว้ได้น่ะ""ก็เพราะข้าเคยพูดน่ะสิ ข้าถึงได้ช่วยคลุมคอให้ท่านแล้วไม่ใช่หรืออย่างไร"คลุมคอจะไปมีประโยชน์อะไรประเด็นหลักคือ ตั้งแต่ช่วงคอลงมาไม่มีสิ่งใดคลุมเลยรักษาขาทั้งสองข้าง จุดที่ฝังเข็มควรจะเป็นขาทั้งสองข้างของเขาไม่ใช่หรือเหตุใดฝังเข็มบนตัวเขาเต็มไปหมดแล้วก็ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนใช้ยาอะไร ทั้งร่างของเขาอ่อนปวกเปียก ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยกมือราวกับรู้ว่าในใจเย่จิ่งหานกำลังเดือดดาล นางจึงอธิบาย "ขาทั้งสองข้างของท่านเป็นเพียงแค่ภาชนะเท่านั้น อยากจะรักษาขาให้หายดี ต้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 418
กู้ชูหน่วนพูดพลางออกแรงตี "น้องชาย" ของเขาเบาๆเย่จิ่งหานจุกจนงอตัวขึ้นมาเขาไม่รู้ว่าไปเอาแรงมากจากไหน ใช้ฝ่ามือกระแทกลงไปที่พื้นอย่างแรง พลางจ้องกู้ชูหน่วนด้วยความดุดันแม้จะไม่มีกำลังภายในแล้ว แม้จะแช่ยาจนร่างกายอ่อนปวกเปียก ไม่เหลือพละกำลังเลยแต่อย่างใด แต่ฝ่ามือเดียวของเขาก็ยังคงทำให้พื้นสะเทือนได้กู้ชูหน่วนหดคอหมอนี่ ฤทธิ์มากจริงๆ ไม่แน่ว่าจู่ๆ จากความอายแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธกะทันหัน แล้วอาจปลิดชีวิตนางก็เป็นได้กู้ชูหน่วนเอ่ย "พวกเจ้าสองคน ใช้ผ้าเหล่านี้มัดเย่จิ่งหานเอาไว้ จำไว้ จะต้องมัดให้แน่น อย่าให้เขาขยับไปเรื่อยได้เด็ดขาด จะได้ไม่กระทบกับการฝังเข็ม""เหนียงเหนี่ยง ทำเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด นายท่านสูงศักดิ์นัก ข้าเป็นเพียงแค่ผู้ใต้บัญชาตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไหนเลยจะกล้ามัดนายของตัวเอง""เช่นนั้นข้ามีทางเลือกให้พวกเจ้าสองทาง หนึ่ง มัดเย่จิ่งหานเอาไว้ ป้องกันไม่ให้เขาขยับเรื่อยเปื่อย สอง มองดูฤทธิ์ยาของเขาคอยๆ จางหายไป แล้วถูกพิษจนตาย พวกเจ้าเลือกเองแล้วกัน เขาไม่มีเวลาเหลือแล้ว แต่อย่างไรข้าก็มีเวลาเหลือเฟือ หากกลายเป็นหม้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้ายังแต่งงานใหม่ได้""นี่.....
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 419
สีหน้าของเย่จิ่งหานพลันมืดขรึม สายตาค้นหามองไปทางกู้ชูหน่วนกู้ชูหน่วนรีบเรียกร้องความยุติธรรมให้ตนเอง "ไม่ใช่ข้า ข้าเตรียมยาอยู่ที่ห้องกลั่นยาจวนอ๋องอยู่ตลอด ข้าจะไปแพร่งพรายเส้นทางได้อย่างไร อีกอย่าง ข้าแพร่งพรายเส้นทางการเดินทางของท่าน แล้วมีผลดีอะไรต่อข้ารึ"ไม่ใช่นาง ?เช่นนั้นคือผู้ใดผู้ที่รู้ว่าเขาจะมาเมืองอู๋ซวงมีไม่กี่คน แม้แต่ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยก็ไม่รู้ อีกอย่าง...สิ่งที่ควรเตรียมเขาเตรียมพร้อมทุกอย่างหมดแล้ว ไม่มีทางที่จะมีคนรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่เย่จิ่งหานถลึงตามองหลีลั่วด้วยความเยือกเย็นหลีลั่วเสียวสันหลังวาบ เอาผ้าที่ยัดปากเขาอยู่ออกอย่างรู้งาน"นายท่าน กำลังอยู่ระหว่างการสืบหาตัวตนของผู้ที่มา แต่คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอต่างก็มากันหมด คนของเผ่าหมอที่มาคือนายท่านหลันและนายท่านหมู่ตาน คนของเผ่าเทียนเฝินมากันมากมาย มากี่คนนั้นตอนนี้ยังไม่อาจทราบได้ แต่ผู้ที่นำมาดูเหมือนจะเป็นเวินเส้าอี๋ผู้สืบทอดหัวหน้าเผ่าเทียนเฝิน"เวินเส้าอี๋......เป็นเขาเสียได้......เขามาด้วยตัวเอง แสดงให้เห็นว่าการมาเขาโลหิตเมืองอู๋ซวงครั้งนี้ จะต้องมีจุดมุ่งหมายเป็นแน่สีหน้ากู้ชูหน่วนช
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 420
ด้านล่างของเขาน้ำเต้า คนของเผ่าเทียนเฝินหลายสิบคนกำลังมา โดยมีเวินเส้าอี๋เป็นผู้นำ พวกเขาล้วนแต่เป็นชายหนุ่มทั้งหมด มีทั้งวัยเยาว์และชราเมื่อยิ่งเข้าใกล้เทือกเขา หลายๆ คนก็รู้สึกร้อนจนเหงื่อไหลผู้อาวุโสตงที่รูปร่างผอมบาง ช่ำชองในการควบคุมงูขมวดคิ้วมุ่น "ที่แห่งนี้มีทะเลโลหิตอยู่ทั่ว อุณหภูมิสูงเกินไป ยากนักที่ศิษย์ทั่วไปจะข้ามไปได้ แม้แต่ลูกรักของข้าก็ขึ้นไปไม่ได้"ใครๆ ต่างก็รู้ว่าลูกรักที่เขาพูดถึงก็คือฝูงงูพิษแมลงพิษผู้อาวุโสสืออายุเลยหกสิบ ท่าทางชราภาพ ทว่าดวงตากลับเป็นใสเป็นประกาย ไม่เหมือนผู้สูงอายุเลยสักนิดเขากวาดสายตามองปากน้ำเต้าที่สูงเสียดฟ้า และลาวาทะเลโลหิตสองฝั่งที่เดือดระอุอยู่ใต้หน้าผา อดไม่ได้ที่จะใจเต้นตึกตัก"ไม่รู้ว่าข้อมูลมีความคลาดเคลื่อนหรือไม่ คนของพวกเราค้นที่นี่จนทั่วแล้ว ก็ไม่พบข้อมูลใดๆ ที่เกี่ยวกับกับแก้วมังกรเลย""หากที่นี่ไม่มี เหตุใดคนของเผ่าหมอและหุบเขาตานหุยถึงมาที่นี่เล่า"คนของเผ่าเทียนเฝินคิดไม่ตกทว่ายิ่งขึ้นไปด้านบน อุณหภูมิก็ยิ่งสูงขึ้น ผู้อาวุโสของพวกเขายังพอทนได้ แต่ลูกศิษย์เด็กหนุ่มทั่วไปไม่มีผู้ใดอดทนไปจนถึงปากน้ำเต้าเส้นที่สองได้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 421
ไม่ไกลออกไป กู้ชูหน่วนที่ช่วยเย่จิ่งหานฝังเข็มเสร็จแล้วและซ่อนตัวอยู่ไกลๆ ได้ยินคำพูดของพวกเขาชัดทุกคำไม่ตกหล่นชาวเขาตานหุย ?เป็นขั้วอำนาจใดอีกชนเผ่าที่คอยกลั่นยาเม็ดโดยเฉพาะอย่างนั้นหรือแล้วพวกเขารู้ได้อย่างไรว่าแก้วมังกรอยู่ที่นี่กระดิ่งภินวิญญาณอยู่กับนางตลอด ไม่น่าจะมีใครรู้ได้ว่าแก้วมังกรอยู่ที่นี่หากรู้ พวกเขาก็ต้องมาชิงไปตั้งนานแล้ว เหตุใดถึงต้องรอให้ถึงตอนนี้คนของเผ่าเทียนเฝินมุ่งหน้าเดินต่อไป ไม่รู้ว่าหลีลั่วมาปรากฏตัวข้างกายนางตั้งแต่เมื่อใด เขาเอ่ยถาม “พระชายา เปลี่ยนยาสำหรับแช่ตัวให้นายท่านตามที่พระชายารับสั่งแล้ว ไม่ทราบว่าข้าน้อยยังต้องทำอะไรอีกบ้าง”"ไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น คอยเปลี่ยนยาให้เขาทุกสองชั่วยามก็พอ""เช่นนั้นพระชายาจะไม่อยู่เฝ้านายท่านหรือ""พวกเจ้าเฝ้าไว้ให้ดีก็พอ ข้ายังมีเรื่องให้ต้องไปจัดการนิดหน่อย ไม่จำเป็นต้องตามข้ามา หากร่างกายของเย่จิ่งหานมีสิ่งใดผิดปกติ ป้อนสิ่งนี้ให้เขาดื่ม" กู้ชูหน่วนส่งยาให้เขาขวดหนึ่ง"พระชายา..."หลีลั่วตะลึงงันพวกเขาจะไม่สนใจพระชายาได้อย่างไร ที่นี่ไม่เพียงแต่เป็นเขตพื้นที่อันตรายที่มีความเสี่ยง อีกทั้งย
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 422
วิทยายุทธของเยี่ยเฟิงไม่ได้สูงนัก เขาเองก็ยากจะเอาตัวรอด ทั้งยังคอยถ่ายทอดลมปราณให้ฮองเฮาฉู่อยู่เรื่อยๆเมื่อเห็นว่าฮองเฮาฉู่กำลังจะทนไม่ไหวแล้ว เยี่ยเฟิงเริ่มตื่นตระหนก คุกเข่าลงไปดังตุ้บ ก่อนจะร้องขออ้อนวอน "นายท่าน ขอร้องท่านละ ส่งฮองเฮาฉู่ลงจากเขาไปก่อนเถอะ นางเป็นเพียงแค่สตรีที่อ่อนแอผู้หนึ่ง ที่นี่อุณหภูมิสูงเกินไป ร่างกายนางรับไม่ไหว""ปึก......"นายท่านหลันเหยียบลงไปบนใบหน้าของเขา สีหน้ามืดดำ น้ำเสียงไม่ยินดียินร้าย "ปล่อยนาง ? เจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับนาง เพื่อนางแล้ว ยอมคุกเข่าขอร้องข้าโดยไม่คิดชีวิต เพื่อนางแล้ว ออกมามอบตัวเองโดยไม่เสียดายชีวิต ทั้งยังคิดจะสละชีวิตตนเองอีกอย่างนั้นรึ กู้ชูหน่วนเยาว์วัยสะสวยยังพอเข้าใจ ฮองเฮาฉู่ก็แค่หญิงชราผู้หนึ่ง เจ้าถูกใจนางที่ใด"เยี่ยเฟิงปล่อยให้เขาเหยียบหน้าตัวเอง ดวงตาที่ดื้อรั้นคู่นั้น อ้อนวอนนายท่านหลันอยู่ตลอด ราวกับว่าขอเพียงแค่ปล่อยฮองเฮาฉู่ไป จะให้เขาทำอะไร เขาก็ยอมทั้งนั้น"ปล่อย...ปล่อยเขา..."ฮองเฮาฉู่พูดด้วยความอ่อนแรง นางอยากจะลุกขึ้น ทว่าน่าเสียดายที่ร่างของนางประหนึ่งว่าหนักเป็นหลายร้อยกิโล ขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย"เข
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 423
ครึ่งทางขึ้นเขา นายท่านหลันช้อนปลายคางเยี่ยเฟิง บังคับให้เขามองตนใบหน้าเหลี่ยมใหญ่ของนายท่านหลันเต็มไปด้วยรอยยิ้มถากถางประชดประชัน "เป็นอันใดไป ความเด็ดเดี่ยวก่อนหน้านี้ไปไหนหมดแล้วเล่า เจ้ารังเกียจเดียจฉันท์ข้า โกรธแค้นข้ามากไม่ใช่หรือ แล้วคราวนี้จะแสร้งทำตัวน่าสงสารอีกแล้วรึ"เยี่ยเฟิงหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดหากเป็นไปได้ ใครเล่าจะเต็มใจขอร้องเขา"แกรก......"มือของนายท่านหลันออกแรง มือซ้ายของเยี่ยเฟิงถูกหัก ได้ยินเสียงกระดูกแตกทันทีเยี่ยเฟิงอดกลั้น กล้ำกลืนความขมขื่นและเจ็บปวดทั้งหมดลงไป"กรอบ...แกรบ..."บีบข้อมือเขาจนหักไม่พอ นายท่านหลันยังบีบนิ้วมือข้างซ้ายของเขาทีละนิ้ว แม้แต่กระดูกซี่โครงบนตัวก็ถูกเขาหักไปหลายซี่"หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้..."ฮองเฮาฉู่ดิ้นขัดขืน ดวงตาทั้งสองข้าพร่ามัวด้วยน้ำตาที่ไหลอาบราวกับสายฝนนายท่านหมู่ตานยืนมองพลางหัวเราะชอบใจอยู่ข้างๆ เอ่ยเสนอความคิดเห็น "พี่หลันยังคงชอบฟังเสียงกระดูกหักเหมือนเคย""ทำไม เจ้ามีวิธีเล่นที่ดีกว่ารึ""ข้าโง่เขลาเบาปัญญา ช่วงนี้เพิ่งพัฒนาวิธีการเล่นใหม่ออกมาวิธีหนึ่งจริง""อ่อ..." นายท่านหลันเริ่มเกิดความสนใจ แรงที่
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 476
“เจ้าจงไปตายเสียเถิด” ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาดึงดาบออกมาอย่างแรง เลือดสีแดงสดของนายท่านหลันพุ่งทะลักไปทั่ว สาดกระเซ็นมาบนใบหน้าขาวซีดของเยี่ยเฟิง ทำให้สายตาของเขาเลือนลาง ทว่าวินานี้ เยี่ยเฟิงกลับเห็นชัดแจ้งกว่าผู้ใด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นคู่นั้นสะท้อนสีหน้าตกตะลึงของนายท่านหลัน “เจ้ากล้าฆ่าข้าเลยรึ...เจ้าคือผู้ที่ฆ่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต เหตุใดถึงกล้าฆ่าข้าได้ เฮือก...” สิ่งที่ตอบแทนนายท่านหลันกลับมาคือการแทงด้วยกระบี่เข้าไปอีกครั้งอย่างไร้เยื่อใยจากเยี่ยเฟิง นายท่านหลันถูกแทงติดกันสองครั้ง ร่างกายเจ็บปวดราวกับใจจะขาด แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่จ้องมองเยี่ยเฟิงด้วยความโกรธแค้น จากความรู้สึกเหลือเชื่อในตอนแรก กลายเป็นปวดร้าว ไปจนถึงโกรธเกลียด เยี่ยเฟิงแสยะหัวเราะเบาๆ “ข้าคือผู้ที่เจ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต ? เลี้ยงดูงั้นรึ เหอะ...เลี้ยงดูที่เจ้าหมายถึงคือทรมานข้าทุกวันทุกเวลา หน้าหนาวปล่อยให้ข้านอนเปลือยกาย หิวโหยอยู่บนพื้นหิมะ หน้าร้อนแขวนข้าไว้ใต้แสงอาทิตย์ไม่ให้กินดื่มเป็นเวลาหลายวัน ทั้งยังลงโทษอย่างหน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 475
นายท่านหลันที่เดิมก็กระสับกระส่ายจนทำอะไรไม่ถูก เพราะการเข้ามามีส่วนร่วมของกู้ชูหน่วน ทำให้มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหลายแผล "ฟึบ..." อาวุธลับของกู้ชูหน่วนเชื่องช้า ทว่าพุ่งออกมากลางอากาศแล้วความเร็วกับเพิ่มกะทันหัน พริบตาเดียวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว อาวุธพุ่งเข้าที่หน้าอกของนายท่านหลัน ฝังลึกในร่างกาย เขาอยากจะตอบโต้ ทว่ากลับถูกต้อนจนจนมุม ไม่มีช่องว่างให้โจมตีกลับได้เลยแม้แต่น้อย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย นายท่านหลันรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม หวังแค่ว่านายท่านหมู่ตานและคนอื่นๆ จะรีบมาถึงโดยเร็ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเขาคงต้องจบลงตรงนี้แล้ว กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยยิ่งร้อนรน ลำพังเพียงแค่เขาคนใดคนหนึ่งต่างก็ไม่อาจสังหารนายท่านหลันได้ ยามนี้วิทยายุทธของกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งไม่พอ อี้เฉินเฟยทั้งเจ็บสาหัสและป่วยหนัก เว้นเสียแต่พวกเขาร่วมมือกัน แต่บาดแผลของอี้เฉินเฟยรุนแรงเกินไป อาจต้านทานไม่ไหวได้ทุกเมื่อ หากเขาทนไม่ไหว เช่นนั้นสถานการณ์การต่อสู้ครั้งนี้จะพลิกผันทันที เสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป ราวกับกลองรบคำราม กึกก้องหนักแน่น ดาบที่พุ่งใส่นายท่านหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 474
ใบหูของกู้ชูหน่วนพลันกระดิก นางรับรู้ได้ถึงไอสังหารของนายท่านหลันแล้ว เพียงแต่ความเร็วของนางยังไม่เปลี่ยน ยังคงรวบรวมกำลังภายในทั้งหมดกระแทกใส่นายท่านเถาฮวา สองนายท่านแห่งกองธงร่วมมือกันโจมตี นางถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ไม่มีหนทางจะชนะได้เลย หากเป็นเช่นนี้ ไม่สู้จัดการไปทีละคน สังหารนายท่านเถาฮวาก่อน ค่อยหันไปจัดการนายท่านหลัน ขณะเดียวกัน นางเองก็เชื่อ เชื่อว่าอี้เฉินเฟยไม่มีทางปล่อยให้นางตายอย่างทุกข์ทรมานด้วยน้ำมือของนายท่านหลัน "เฮือก..." นายท่านเถาฮวาไม่มีที่ให้หลบได้อีก ถูกพลังจากฝ่ามือของกู้ชูหน่วนโจมตี ร่างกายราวกับว่าวที่สายขาด กระเด็ดกลับไป สุดท้ายชนเข้ากับหินก้อนโตอย่างแรง เลือดอาบหินก้อนนั้นจนชุ่ม ความเร็วของกู้ชูหน่วนยังไม่เปลี่ยน ถีบลูกเตะออกไปทำให้นายท่านเถาฮวาพลัดตกหน้าผาร่วงไปยังทะเลโลหิตด้านล่าง ความแข็งแกร่งของนางอยู่เพียงแค่ขั้นหนึ่งชั้นกลาง แต่พละกำลังที่นางระเบิดออกมากลับแกร่งกว่าขั้นสอง นายท่านเถาฮวาผู้น่าสงสารจึงต้องตายไปเพราะกู้ชูหน่วนที่วิทยายุทธด้อยกว่าเขามาก ขณะเดียวกัน กระบวนท่าไม้ตายของนายท่านหลันก็พุ่งเข้ามาถึง อี้เฉินเฟยยกมือขวาขึ้นมา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 473
"ในเมื่อเจ้าพูดยากขนาดนี้ เช่นนั้นก็คงต้องทำลายแก้วมังกรทิ้งเสีย ถึงอย่างไรหากต้องตาย มีแก้วมังกรฝังไปด้วยกันก็ไม่เลว" กู้ชูหน่วนพูดพลางเล็งอาวุธลับไปที่ดอกกุหลาบอีกครั้ง นายท่านหลันหน้าถอดสีอย่างรุนแรง นางผู้นี้ไม่เคยทำอย่างที่คนปกติเขาทำกันเลย หากนางยิงแก้วมังกรบนดอกกุหลาบร่วงลงทะเลโลหิตจริง เช่นนั้นก็จะกลายเป็นความสูญเสียที่ไม่อาจย้อนกลับคืนมาได้อีก แม้อี้เฉินเฟยจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางทำให้แก้วมังกรร่วงหล่นทะเลโลหิตไปจริงๆ แต่เห็นแล้วก็ยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่ดี "ผลไม้สีแดงเพลิงของที่นี่มีฤทธิ์ในการรักษาอาการบาดเจ็บ เพียงแค่กินเข้าไปไม่กี่ลูก ก็จะสามารถฟื้นฟูได้ ซึ่งก็คือผลไม้ในมือเจ้าเมื่อครู่นั่นแหละ" "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผลไม้นี่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้" "กู้ชูหน่วน ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าถามให้มากนัก" เขาจะบอกกู้ชูหน่วนได้อย่างไรว่า เขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เพราะความหิว จึงเด็ดผลไม้มากิน คิดไม่ถึงว่าวิทยายุทธจะได้รับการฟื้นฟูกลับมาแบบงงๆ กู้ชูหน่วนคลี่ยิ้มมีเลศนัยให้เขา เช็ดผลไม้ในมือ ก่อนจะยื่นให้อี้เฉินเฟยพลางจ้องมองนายท่านหลันด้วยท่าทีระวังตั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 472
ไม่ไกลออกไป มีเสียงอาวุธกระทบดังขึ้นมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็มีเสียงหินแตกกระจายและระเบิดในที่สุด กู้ชูหน่วนถือผลไม้สีแดงเพลิงที่เพิ่งเด็ดออกมาจากต้นเอาไว้ในมือ พลางฟังเสียงความเคลื่อนไหวอย่างละเอียด "มีเสียงกางและหุบพัด ทั้งยังมีเสียงอาวุธลับกลีบดอกไม้อีกบางส่วน น่าหลันหลิงรั่วกำลังต่อสู้กับนายท่านหมู่ตานเผ่าหมอ น่าแปลก คนเผ่าหมอบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้มีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ น่าหลันหลิงรั่วอาจจะสู้พวกเขาไม่ได้" กู้ชูหน่วนพึมพำคนเดียว นางอยากไปดูด้วยตัวเอง ทว่าอี้เฉินเฟยยังอาการสาหัสขนาดนั้น หากฝืนประครองเขาไป มีแต่จะทำให้อาการเขาแย่กว่าเดิม แต่น่าหลันหลิงรั่วหากไม่ใช่เพราะช่วยนาง ก็คงไม่ต้องตกลงมายังที่แห่งนี้ แม้อี้เฉินเฟยจะบาดเจ็บสาหัสทั้งยังป่วยหนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะฟังอะไรไม่ออกเลย สามารถใช้พลังกระแทกหินก้อนโตให้แตกได้เป็นก้อนๆ ต่อให้พละกำลังยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่เกรงว่าจะกลับมาถึงเจ็ดแปดส่วนแล้ว นายท่านหมู่ตานและนายท่านเถาฮวาล้อมโจมตีน่าหลันหลิงรั่ว กลัวแต่ว่าน่าหลันหลิงรั่วจะสู้พวกเขาไม่ไหว อี้เฉินเฟยเอ่ยอย่างเบาแรง "คนที่เจ้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 471
กู้ชูหน่วนฟังด้วยความมึนงง ในเมื่อเกิดมาสูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้ถูกปฏิบัติด้วยเช่นนั้น "เป็นหน้าที่แบบใดกันแน่" "หน้าที่ที่หนักมาก หนักอึ้งเสียจนหายใจไม่ออก" "เช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใด" "ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ใดแล้ว แต่ข้าเชื่อ ว่าอีกไม่นานนางจะกลับมา แค่กแค่ก..." ไม่รู้เพราะพูดมากเกินไปหรือไม่ อี้เฉินเฟยไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง พลังชีวิตในร่างหายไปอย่างรวดเร็ว กู้ชูหน่วนเริ่มร้อนใจ คำถามมากมายที่กระจุกอยู่ภายในใจไม่อาจถามได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่เอ่ยออกไป "ท่านอย่าเพิ่งพูดเลย พักผ่อนเถอะ" "อาหน่วน...หากวันใดที่ข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี" "ท่านพูดเหลวไหลอะไร ท่านดูสิ ข้าพบแก้วมังกรเขียวแล้ว พวกท่านหาพบสี่ลูกแล้วไม่ใช่หรือ บวกกับลูกนี้ก็เป็นห้า ขอแค่หาเพิ่มอีกสองลูก อาการป่วยของท่านก็จะรักษาหายแล้ว" กู้ชูหน่วนหยิบแก้วมังกรขนาดเท่าไข่นกพิราบออกมา ดวงตาใสเป็นประกายฉายแววยิ้ม ดวงตาของอี้เฉินเฟยกำลังยิ้ม ทว่าในใจกลับขมขื่น แก้วมังกรลูกเดียว ต้องใช้ความพยายามของคนตั้งกี่รุ่น ถึงจะเจอเบาะแส หาง่ายเช่นนั้นเสียเมื่อไหร่ แก้วมังกรลู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 470
ก้นหลุมดำ ลมพัดจนพวกเขาวิงเวียนศีรษะ กลิ้งตุปัดตุเป๋ สุดท้ายก็ถูกทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง กู้ชูหน่วนเกือบจะเป็นลมสลบไป โชคดีที่พื้นอ่อนนุ่ม ไม่เช่นนั้นนางคงต้องตายไปแล้ว ทันใดนั้น นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ทันทีที่ลืมตาขึ้นมากลับพบว่าไม่ได้อยู่บนพื้นที่อ่อนนุ่ม แต่ล้มลงบนร่างของชายหนุ่มผมขาวชุดขาวคนหนึ่ง กู้ชูหน่วนรู้สึกบีบคั้นหัวใจ รีบประครองเขาขึ้นมา "พี่ใหญ่อี้เฟย ท่านตื่นขึ้นมาสิ..." กู้ชูหน่วนเอื้อมมือออกไป กลับสัมผัสโดนของเหนียวข้นบางอย่าง เมื่อจ้องมองดูดีๆ จะเป็นอะไรไปได้อีกนอกจากเลือด มุมปากของอี้เฉินเฟยมีเลือดซึม บนร่างโดนหินมีคมบาดจนเป็นแผลทั้งตัว ชุดสีขาวดุจหิมะถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด พื้นที่มืดดำ ใบหน้าของเขาซีดขาว ไร้ซึ่งเลือดฝาด เพียงแต่บนใบหน้าที่อ่อนโยนยังคงคลี่ยิ้มปลอบโยน เอ่ยอย่างอ่อนแรง "เจ้าไม่เป็นไรก็พอ" กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำในชั่วพริบตา "ท่านมันโง่เสียจริง เหตุใดถึงดีกับข้าขนาดนี้ ข้ามีอะไรควรค่าให้ท่านช่วยเหลือด้วยชีวิตเช่นนี้" "เพราะ...เจ้าคือน้องสาวของข้า..." "ท่านเจ็บหนักมาก อย่าเพิ่งพูดเลย ข้าจะช่วยท่านรักษาอาการบาดเจ็บ" "ไม่...ไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 469
มือของกู้ชูหน่วนกำอาวุธลับไว้แน่น มือข้างหนึ่งรวบรวมกำลังภายในทั้งร่างให้ขึ้นไปถึงขั้นสูงสุด พร้อมจะรับท่าไม้ตายของพวกเขาทุกเมื่อ น่าหลันหลิงรั่วเองก็ยืนอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนในทันที พร้อมจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับนาง แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าไม้ตายเหล่านั้นยังไม่ทันมาถึงตัวนาง ก็ถูกใครบางคนสลายไปเสียก่อน มีคนอีกกลุ่มอยู่ในสระโลหิต คนกลุ่มนั้นมีผ้าคลุมสีขาว แขนเสื้อปักตัวอักษร "อวี้" คนเหล่านี้มีทั้งวัยชราและหนุ่มสาว พละกำลังกำลังแข็งแกร่ง เผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอร่วมมือกันก็ยังไม่อาจทำให้พวกเขาเสียเปรียบได้ "เผ่าอวี้...หายสาบสูญไปหลายพันปี ในที่สุดพวกเจ้าก็โผล่มาแล้ว" คนเผ่าเทียนเฝินต่างก็ตกตะลึง จ้องมองไปที่พวกเขาอย่างไม่ประสงค์ดี บรรยากาศมาคุขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานาน ต่างก็เกิดอาการฉุนเฉียวกันอย่างแรง "ทุกชีวิตที่สูญเสียไปเป็นพันปี วันนี้ถึงเวลาสะสางกันแล้ว" ผู้เฒ่าผมขาวคนหนึ่งของเผ่าอวี้กัดฟันกรอด เค้นออกมาหนึ่งประโยค ดวงตาของเขาแดงก่ำ อยากจะฆ่าคนเผ่าเทียนเฝินให้เกลี้ยงเสียเดี๋ยวนั้น กู้ชูหน่วนหันไปทางน่าหลันหลิงรั่ว "เผ่าอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 468
ผู้อาวุโสระดับสูงแข็งแกร่งนัก ผู้อาวุโสฮวาต้านไว้ไม่อยู่ ถูกโต้กลับจนเจ็บหนัก ทันทีที่พัดสีดำของน่าหลันหลิงรั่วพลิกกลับ อาวุธลับนับสิบออกมาพร้อมกัน ทว่าถูกผู้อาวุโสระดับสูงของเผ่าเทียนเฝินต้านไว้จนกระเด็นออกไปหมด แม้แต่อาวุธลับของกู้ชูหน่วนก็กระเด็นออกไปพร้อมกัน “ฟิ้ว...” ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสระดับสูงเคลื่อนไหวเช่นไร แต่เขาไปถึงด้านบนเสาดอกบัวเรียบร้อยแล้ว เขาผลึกกำลังภายในไว้ในมือ สลายพลังคุ้มกันรอบเสาดอกบัว น่าหลันหลิงรั่วเห็นเช่นนั้น พัดในมือราวกับมีจิตวิญญาณ คนและพัดประสานเป็นหนึ่งเดียว พุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว "ปัง ปัง ปัง......" เพียงพริบตาเดียว ทั้งสองคนต่อสู้กันไปหลายกระบวนท่า ท่วงท่าของพวกเขาเร็วเกินไป ทำให้กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าพวกเขาใช้กระบวนท่าอะไรบ้าง เห็นเพียงแค่ผู้อาวุโสระดับสูงกดน่าหลันหลิงรัวเสียอยู่หมัดอย่างรางๆ "ปัง......" หลังจากที่กระแทกฝ่ามือเข้าด้วยกัน ทั้งสองคนแยกออกจากกัน น่าหลันหลิงรั่วเจ็บหนัก เลือดไหลออกทางมุมปาก เขาเลียเลือดที่มุมปากด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ คิดจะบุกเข้าไปอีกครั้ง ทว่ากู้ชูหน่วนขวางเขาเอาไว้ "ตาแก่วิทยายุทธแข็งแกร่งมาก ขืนฝืนบุ
