ท่านอ๋องก็ไม่ได้ชอบนางนี่

 “แม่นางท่านนี้” สวีไฉ่หานประสานมือตรงหน้าดวงตาจับจ้องมองใบหน้าที่จะว่าน่าเอ็นดูไม่ได้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ภายใต้ผ้าแพรบางเบาคุลมหน้าไว้ กระนั้นกลับจินตนาการว่าซูหรูที่เห็นช่างงดงาม ต่างจากหญิงทั่วไปนางมีบางอย่างสะดุดตาสวีไฉ่หานยิ่งนัก เสี่ยวไป๋ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกคนทำสีหน้างุนงงว่าเหตุใดมีหญิงนางหนึ่งที่แม้แต่ท่าทางการเยื้องย่างยังต่างออกมาอยู่ในจวนอ๋องเวลานี้ ย่อกายลง

 “ท่านองครักษ์ไฉ่หานนี่คือชายารองของท่านอ๋อง พระชายารองเสิ่นซีหรู

 “ข้าน้อยสวีไฉ่หานยินดีที่ได้พบท่านพระชายารอง” 

 “เช่นกัน” หันหลังก้าวเดิน สวีไฉ่หานมองแผ่นหลังงดงามท่าทีที่มั่นคงนั้นต่างออกไปจริงๆ

 “ท่านอ๋อง ท่านองครักษ์สวีไฉ่หานกลับมาแล้ว” ชินหวางอ๋อง ที่เอาแต่คัดอักษรตวัดพู่กันจนกระดาษฉีกขาดเพราะรอยหมึกที่กดอยู่กับเนื้อกระดาษ เสี่ยวอูฝนหมึกจนมือชา

ถอนหายใจเมื่อองครักษ์สวีไฉ่หานกลับมาจากหายไปแรมปีหลังจากรบชนะเขาก็ออกเดินทาง จนกระทั่งวันนี้จึงมาพบกันกับชินหวางอ๋องที่จวนอ๋องไร้พ่าย

 “มาแล้วหรือหายไปจน ข้าคิดว่าจะไม่ได้พบกันเสียแล้ว” สวีไฉ่หานยิ้มน้อยๆ เหลือบตามองกระดาษที่ถูกขยำกับรอยหมึกสีเข้มบนกระดาษบนโต๊ะ

 “ได้ข่าวว่า ท่านอ๋องแต่งชายาใหม่ ทำไมหัวเสียง่ายดายแบบนี้ปกติแล้วคนที่แต่งชายาใหม่ๆ จะมีเวลามานั่งหัวเสียด้วยหรือเอาเวลาไปโอ้โลมชายาไม่ดีกว่าหรือ” 

 “เพราะนางทำข้าเป็นแบบนี้” 

 “อ่อ เมื่อครู่ไฉ่หานเห็นว่าพระชายารองขนข้าวของไปที่ท้ายจวนมิน่าเล่าท่านอ๋องจึงหัวเสีย” ชิงหวางอ๋องขมวดคิ้วคม

 “เสี่ยวอู ไปสืบดู” 

 “อ่าท่านอ๋องขอรับเป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อครู่ตอนไปเอาแท่นฝนหมึกอันใหม่เสี่ยวอูก็เห็นเช่นนั้นถามเสี่ยวไป๋นางบอกว่าพระชายารองเว้นที่ไว้ให้ว่าที่พระชายาเอก” 

 “จะมากไปแล้วกล้าดีอย่างไรข้าไม่สั่งอย่างไรจึงกล้า” 

 “ก็ดีไม่ใช่หรือขอรับ ท่านอ๋องจะได้ไม่ต้องพบพระชายารองที่มีใบหน้า…ไม่งดงาม ท่านอ๋องเองก็ไม่สู้ชอบใจทำไมไม่ปล่อยพระชายารองไปเสีย” 

 “พรุ่งนี้เสด็จย่าก็จะมา และหากพบว่านางไม่ได้นอนที่ห้องนั้นเกรงว่าเสด็จย่าจะต้องฆ่าข้าแน่นอน” สวีไฉ่หานอมยิ้ม

 “ไทเฮาทรงมาทำไมพ่ะย่ะค่ะ” ถามเสียหน่อย

 “เสด็จย่าไม่วางใจกลัวว่าข้าไม่ยอมร่วมแท่นนอนกับชายารองก็เลยต้องคอยมาตรวจแท่นนอนในทุกเช้าตั้งแต่คืนเข้าหอ” 

 “จริงด้วย ข้าน้อยเสี่ยวอูลืมไปเสียสนิท ท่านอ๋องก็ทรงรีบไปเอาโลหิตของพระชายารองมาเก็บไว้ก่อนแล้วหาก ไทเฮามาตรวจก็คงพอเหมาะพอดี” 

 “หือ เดี๋ยวนี้ท่านอ๋องน้อยไร้พ่ายของเรา เอาเปรียบสตรีโดยให้นางเจ็บตัวเพื่อแผนการด้วยหรือ” คำพูดของสวีไฉ่หานบาดลึกไปในใจ แม้นำเสียงจะไม่จริงจังเท่าไหร่

 “นางยินดีมอบโลหิตให้กับข้า เพื่อให้แผนการลุล่วงนางเองก็ไม่ได้อยากแต่งกับข้า สักเท่าไหร่” 

 “แล้วทำไมต้องเป็นเช่นนั้นไฉ่หานชักอยากจะพบปะพูดคุยกับชายารองท่านอ๋องเสียแล้วว่าเป็นคนเช่นไรจึงยอมง่ายดายเพียงนี้” 

 “เช่นนั้นหรือขอรับมีด้วยหรือคนที่แต่งเข้ามาเป็นชายาท่านอ๋องของเราที่รูปงาม แต่อยากจะหย่าออกไป” เสี่ยวอูพูดขึ้นอีกคนยิ่งทำให้ชินหวางอ๋องรู้สึกไม่ชอบใจนัก ทั้งที่เสี่ยวอูเคยอยู่ข้างเขามาตลอดพอได้ยินคำพูดของสวีไฉ่หานกลับลังเล

 “พวกเจ้าเลิกมองว่านางแปลกได้แล้วเพราะนางรู้ว่าอย่างไรฝ่าบาทก็จะไม่มีทางประทานอนุญาตให้หย่ากับข้านางจึงยื่นข้อเสนอนี้เพื่อให้นางดูมีคุณค่าต่างหาก” 

ไฉ่หานส่ายหน้า

ห้องพักท้ายจวน

 “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ พระชายารองห้องนี้สะอาดขึ้นทันตาไม่มีฝุ่นผงแค่กๆๆ” เสี่ยวไป๋ไอสองสามที ซีหรูยิ้มบางๆ วางมือจากผ้าเช็ดโต๊ะแล้วปาดเหงื่อ

 “พอเถอะเจ้าเหนื่อยมากแล้ว ข้าค่อยๆ จัดแต่งอีกนิดก็อยู่ได้แล้วไม่ได้เรื่องมากอะไรอยู่ชั่วคราวพอขอประทานอนุญาตหย่ากับท่านอ๋องได้แล้วก็ไป คงไม่นานหรอกที่จะต้องพำนักที่นี่” 

เสี่ยวไป๋ทำหน้าเศร้า

 “ไม่ไปไม่ได้หรือเจ้าคะ ในเมื่อพระชายารองก็ไม่ได้สนใจว่าท่านอ๋องจะใส่ใจหรือไม่ท่านอ๋องจะแวะมาค้างด้วยหรือไม่ทำไมไม่อยู่ในฐานะชายารองไปอย่างนี้ทำไมต้องหย่าเจ้าคะ” เสี่ยวไป๋เริ่มรู้สึกว่าสะท้อนใจกลับสิ่งที่ซีหรูได้รับ

 “เจ้าอยากไปอยู่ที่ตระกูลเสิ่นกับข้าไหม ข้ายินดีรับเจ้าเป็นคนของตระกูลเสิ่น” เสี่ยวไป๋ยิ้มทั้งน้ำตา