บทที่ 8 ชายาผู้มากความสามารถ

บทที่ 8

ชายาผู้มากความสามารถ

            หลังจากเคาะประตูสามครั้ง ซิ่วอิงก็เอ่ยบอกคนข้างใน

            “ท่านอ๋อง หม่อมฉันเองเพคะ”

            “เข้ามาสิ”

            ทันทีที่ได้รับอนุญาต หงถงช่วยเปิดประตู

            ซิ่วอิงก้าวเข้ามาในห้องทำงาน ในนี้ไม่ได้มีแค่จ้าวเฟยอู๋กับเจิ้งหมิง ยังมีชายอีกสองคน คนหนึ่งอายุราวสามสิบกว่า อีกคนเป็ยชายเข้าวัยกลางคน

            “หม่อมฉันเอาของว่างมาให้ท่านอ๋อง…เอ่อ…ท่านอ๋องกำลังคุยธุระกันอยู่หรือ ให้หม่อมฉันออกไปก่อนดีหรือไม่เพคะ”

            ตอนพูดประโยคหลัง ซิ่วอิงแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ

            ชายหนุ่มทั้งสองลุกขึ้นมาประสานมือโค้งศีรษะคารวะหญิงสาว

            จากนั้นจ้าวเฟยอู๋ก็แนะนำทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

            “พวกเขาเป็นคนของข้า ทำหน้าที่จัดซื้อวัตถุดิบเข้าคลังเสบียง” จ้าวเฟยอู๋เว้นช่วงครู่หนึ่ง ก่อนจะย้ำว่า “คนของข้าก็คือคนของเจ้า”

            คำพูดนั้นแม้จะเรียบง่าย แต่แววตากลับแฝงความลึกล้ำ

            คนของเขาก็คือคนของนาง

            คำคำนี้ชวนให้หัวใจกระตุกไหวไม่น้อย

            หญิงสาวพยายามสงบใจลง ดึงสายตากลับมาจากใบหน้าหล่อเหลาของจ้าวเฟยอู๋ หันมองทั้งสองคนพร้อมกับตอบ “เพคะ”

            “พวกเจ้านั่งลงเถอะ เจ้าก็ด้วย พระชายา”

            เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ซิ่วอิงนั่งลงตำแหน่งที่ใกล้กับโต๊ะทำงานของจ้าวเฟยอู๋ทันที   

            จ้าวเฟยอู๋เลิกคิ้วนิดหนึ่ง จากนั้นหันไปบอกตัวแทนจัดซื้อทั้งสองให้เข้าเรื่องกันต่อ  

            หยวนไห่ หัวหน้าตัวแทนจัดซื้ออายุสี่สิบกว่าปี รายงานจ้าวเฟยอู๋ว่าราคาวัตถุดิบตอนนี้ค่อนข้างสูง สาเหตุเพราะว่าสถานการณ์ที่ไม่สงบสุขของบ้านเมืองในช่วงนี้  

            พวกเขาไม่เพียงแต่จะหมายถึงความบาดหมางระหว่างแคว้นเฉากับแคว้นอู๋ ยังหมายถึงอาณาจักรตงอวิ๋นที่ขาดองค์จักรพรรดิ

            เพราะยังเลือกผู้สืบทอดราชบัลลังก์ไม่ได้ ก็เลยทำให้ข้าวบากหมากแพงหรือ ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว  

            หญิงสาวกระแอมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

            “ขอถามท่านหยวน ปกติแล้ว ท่านซื้อวัตถุดิบจากไหนหรือ”

            “เรียนพระชายา ร้านตระกูลหนิงเป็นดั่งเดิมเก่าแก่ คอยจัดหาวัตถุดิบเข้าคลังเสบียงพ่ะย่ะค่ะ ราคาซื้อขายจะผันผวนตามสถานการณ์บ้านเมืองพ่ะย่ะค่ะ” 

            “ถึงอย่างนั้น ข้าก็คิดว่าราคานี้แพงไปหน่อย”

            “กระหม่อมก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ว่า...ทางเราไม่มีทางเลือก นอกจากดำเนินการซื้อวัตถุดิบ”

            “ทำไมถึงไม่มีทางเลือกหรือ”

            “พระชายาคงไม่ทราบ เมืองกัวหลินอยู่ทางใต้สุดของแคว้นอู๋ ฝนฟ้าตกไม่ตรงตามฤดูกาล วัตถุดิบที่เก็บเกี่ยวได้จึงไม่แน่นอน ปีนี้ฝนทิ้งช่วงนาน ผลผลิตจึงเก็บได้น้อย เหล่าพ่อค้าจึงพากันขึ้นราคาพ่ะย่ะค่ะ”

            ซิ่วอิงฟังจบก็พยักหน้าเบาๆ แต่ในใจแอบถามระบบว่า ‘เขาโกหกหรือเปล่า’

            [เหมือนจะไม่ได้โกหก]

            ‘ถ้าอย่างนั้น…’

            [พวกเขาอาจถูกพ่อค้าตระกูลหนิงหลอกขาย]

            ‘มีเหตุผล’

            ซิ่วอิงเชื่อระบบ เพราะระบบมีฟังก์ชันจับความรู้สึกจากน้ำเสียง

            “ถึงจะเก็บเกี่ยวได้น้อย แต่เมืองกัวหลินไม่ได้ขาดแคลนทรัพยากรขั้นรุนแรงใช่หรือไม่” หญิงสาวถามหยวนไห่ต่อ

            “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

            “เช่นนั้น ข้าขอขอบังอาจแนะนำท่านหยวนเล็กน้อย ช่วงที่ฝนทิ้งช่วง เสบียงไม่พอ เหตุใดไม่ใช้วัตถุดิบอื่นมาทดแทน”

            “ทดแทนหรือพ่ะย่ะค่ะ!”

            สีหน้าของหยวนไห่และผู้ติดตามตะลึงเล็กน้อย

            ด้านจ้าวเฟยอู๋เองก็ผุดสีหน้าสนใจ

            “ท่านหยวนพอจะทราบหรือไม่ นายกองหูทดลองปลูกพืชผักที่ทุ่งร้างหลังค่าย”

            “ทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่พืชนายกองหูปลูกในทุ่งร้างล้วนเป็นเผือกกับมันเทศไม่ใช่หรือ ถ้าเป็นสองอย่างนี้ หาซื้อได้ทั่วไป ราคาไม่แพงด้วยพ่ะย่ะค่ะ แต่ว่า...”

            หยวนไห่พูดได้แค่นั้นก็เม้มปากเงียบ สีหน้าลำบากใจ

            ซิ่วอิงจึงกล่าวต่อประโยคนั้น “เผือกกับมันเทศไม่ค่อยได้รับความนิยมเพราะใช้ปรุงอาหารได้ไม่กี่อย่างใช่หรือไม่”

            “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

            “ที่ข้าจะพูดก็คือ ตอนนี้นายกองหูกำลังทดลองปลูกธัญพืชอย่างอื่นที่ทนต่อความแห้งแล้งสูง ประมาณสามเดือนพวกท่านรอดูผลงานของเขาได้เลย”

            “จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ”

            “ถ้านายกองหูทำสำเร็จ ค่ายทหารนี้...ไม่สิ เมืองกัวหลินก็ไม่ต้องประสบปัญหาซื้อสินค้าแพงๆ แล้ว”

            ตัวแทนผู้จัดซื้อทั้งสองพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น

            “ว่าแต่ ในเมื่อวัตถุดิบที่ตระกูลหนิงหามานั้นมีราคาสูง ทำไมไม่เปลี่ยนที่ซื้อเล่า” ซิ่วอิงเปลี่ยนประเด็น เรื่องนี้ทำให้นางสงสัยมากที่สุด

            “เพราะว่าร้านอื่นๆ ราคาไม่หนีกันมากนักพ่ะย่ะค่ะ”

            “แล้วพวกเจ้าเคยติดต่อซื้อขายสินค้ากับแคว้นอื่นโดยตรงหรือไม่”

            คำถามของซิ่วอิงครั้งนี้ ทำเอาตัวแทนทั้งสองเงียบพักใหญ่ พวกเขาหันมองหน้ากัน สักครู่หนึ่งค่อยหันกลับมาตอบ

            “นั่นเป็นหน้าที่ของร้านตระกูลหนิงเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ”

            พอได้ยินคำตอบ ซิ่วอิงอ้าปากเหวอ พูดไม่ออกอยู่เป็นนาที

            “มีอะไรหรือ” จ้าวเฟยอู๋ถาม

            ซิ่วอิงดึงสติกลับมาแล้วหันไปถามจ้าวเฟยอู๋

            “ท่านอ๋องเคยทำการค้ากับแคว้นอื่นหรือไม่”

            “แคว้นอู๋ทำการค้ากับแคว้นอื่น แต่ข้าไม่เคยติดต่อโดยตรง ฝ่ายจัดซื้อรับผิดชอบหน้าที่นั้น มีอะไรหรือ”

            “ท่านอ๋องงานยุ่ง พระชายาคงทราบใช่หรือไม่” เจิ้งหมิงกล่าวย้ำ 

            “ข้ารู้ว่าท่านอ๋องงานยุ่ง แต่เงินทองเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ต้องใช้คนที่ไว้ใจได้รับผิดชอบไม่ใช่หรือ สะเพร่าไปหน่อยหรือไม่”

            “กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

            ตัวแทนจัดซื้อทั้งสองคนรีบลงไปคุกเข่าบนพื้น

            “ตระกูลหนิงทำการค้ากับพวกเรามาหลายรุ่น อีกอย่าง พ่อค้าเดินทางข้ามพรมแดนซื้อขายสินค้าย่อมสะดวกกว่าการที่พวกเราเดินทางกันเองพ่ะย่ะค่ะ”

            “ข้าเข้าใจแล้ว พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ” เงียบไปครู่หนึ่ง ซิ่วอิงค่อยกล่าวอีกครั้ง “ที่ข้าบอกว่าสะเพร่า ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกพวกท่าน ข้าแค่คิดว่าราคาที่ร้านตระกูลหนิงแจ้งมาออกจะแพงไปหน่อย หากเป็นไปได้อยากให้ท่านหยวนจัดตั้งคณะเดินทาง ทำหน้าที่ซื้อขายระหว่างแคว้น ไม่เพียงตรวจสอบราคาตลาดร่วมกับร้านตระกูลหนิง ท่านหยวนอาจซื้อสินค้าราคาถูกกว่าทุกวันนี้ด้วย”

            “ก่อตั้งคณะเดินทาง เป็นความคิดที่ดีพ่ะย่ะค่ะ” เจิ้งหมิงบอก

            “กระหม่อมเห็นด้วยกับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” หยวนไห่กล่าวเสริม

            “พระชายาฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก ไม่คิดว่าจะทำการค้าเป็นด้วย” จ้าวเฟยอู๋เยินยอหญิงสาว

            ซิ่วอิงยิ้มกลบเกลื่อนเพื่อลบความน่าสงสัย ก่อนจะตอบแบบถ่อมตัวว่า “หม่อมฉันอ่านหนังสือของท่านพ่อมานิดหน่อย เลยพอจะรู้มาบ้างเพคะ ถ้าสินค้าแพงเกินคุณภาพ ก็ควรจะเปรียบเทียบราคากับร้านอื่นก่อนถึงจะทำการตัดสินใจ เรื่องเงินสำหรับหม่อมฉันเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อน อีกอย่างหนึ่ง ท่านอ๋องควรหาคนช่วยนายกองหูพัฒนาที่ดินรกร้างหลังค่ายทหาร จัดซื้อเมล็ดพืชผักมาเพิ่ม นายกองหูต้องทำให้เมืองกัวหลินอุดมไปด้วยเสบียงอาหารอย่างแน่นอนเพคะ”

            “อืม เข้าใจแล้ว”

            จ้าวเฟยอู๋ยิ้มบาง ทั้งยังรับฟังคำแนะนำของซิ่วอิงอย่างว่าง่าย

            ครั้นเห็นสีหน้าของจ้าวเฟยอู๋ ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ

            ท่านอ๋องเชื่อฟังพระชายาไม่น้อยเลย 

            อย่างไรก็ตาม สตรีที่ถูกเลี้ยงดูในเรือนอย่างพระชายา ไม่คิดว่าจะรู้เรื่องการค้าด้วย

            ช่างเป็นสตรีที่น่าทึ่งเสียจริง!