บทที่ 7 เพิ่มค่าความชอบ (อีกครั้ง)

บทที่ 7

เพิ่มค่าความชอบ (อีกครั้ง)

            พอตื่นขึ้นมา ซิ่วอิงก็ไม่เห็นจ้าวเฟยอู๋อยู่ในห้องแล้ว

            หญิงสาวทั้งโล่งใจและเสียดาย

            ขณะคิดแบบนั้น หงถงก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำล้างหน้า

            “ยินดีด้วยเพคะพระชายา” หงถงกล่าวด้วยรอยยิ้มแฝงเลศนัย

            “ยินดี? ยินดีเรื่องอะไร” ซิ่วอิงกะพริบตาถามด้วยความงุนงง

            “ท่านอ๋องเสด็จมาที่เรือนหลักหลังจากที่ไม่ได้กลับมาตั้งนาน หนำซ้ำยังนอนร่วมห้องกับพระชายาทั้งคืน ย่อมเป็นเรื่องน่ายินดีไม่ใช่หรือเพคะ”

            หงถงพูดพลางแก้มแดงเรื่อ เห็นชัดว่าคิดไปถึงไหนต่อไหน  

            จะว่าไปก็จริง

            เมื่อคืนซิ่วอิงนอนร่วมเตียงกับจ้าวเฟยอู๋ครั้งแรก แม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากก็นับว่าเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ในระดับหนึ่ง

            อย่างไรก็ดี หากเรื่องที่จ้าวเฟยอู๋กลับมาร่วมห้องกับซิ่วอิงแพร่สะพัดออกไป คงทำให้ใครบางคนร้อนรนกังวลใจเป็นแน่

            คิกๆ

            ซิ่วอิงแอบหัวเราะด้วยความสะใจ เนื่องจากใครบางคนที่ว่าก็คือเฉินเหนียงนั่นเอง!  

            และด้วยเหตุนี้เอง ซิ่วอิงจึงไม่คิดจะแก้ตัว ปล่อยเลยตามเลยให้หงถงเข้าใจไปแบบนั้น

            ยืมปากคนอื่นพูด มีน้ำหนักมากกว่าตัวเองพูดเอง 

            พอซิ่วอิงล้างหน้าบ้วนปากแล้ว หงถงก็เข้ามาช่วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะถามว่าวันนี้จะเสด็จที่ไหน

            ซิ่วอิงจึงตอบ เมื่อวานนางรับปากกับพ่อครัวกังเต๋อไว้ว่าจะสอนทำอาหาร วันนี้จึงตั้งใจจะไปที่โรงครัว 

            พอบอกแผนการของวันนี้เสร็จ ทันทีที่กินมื้อเช้าอิ่ม สองนายบ่าวก็ไปที่โรงครัวทันที

            ระหว่างเดินๆ อยู่นั้นเอง…

            เสียง ‘ปิ๊บ’ สั้นๆ ดังขึ้นในหัว ก่อนจะตามมาด้วยเรื่องร่าเริงของระบบ

            [กลับมาแล้วจ๊า~ เป็นไง เมื่อคืนรู้สึกสบายตัวหรือเปล่า]

            ‘สบายตัวอะไรกันเล่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ!’ ซิ่วอิงตอบระบบในใจ

            [เสียดายจังเลยนะ ทั้งที่เป็นโอกาสเพิ่มค่าความชอบแท้ๆ เจ้าล่ะ เสียดายหรือเปล่า]

            ระบบถามอย่างขี้เล่น

            ‘จะว่าเสียดายก็...นิดหน่อย...เฮ้ย! ไม่สิ วันนี้จะไปที่โรงครัว สอนพ่อครัวกังทำเมนูใหม่ๆ เจ้ามีเมนูอะไรแนะนำหรือเปล่า’

            [ฮิๆ เปลี่ยนเรื่องเชียวนะ]

            [เอาเถอะ พูดถึงเมนูใหม่ก็มีอยู่หรอก ระหว่างไปที่เดินไปโรงครัว ข้าจะค่อยๆ เพิ่มเมนูให้แล้วกัน]

            ‘ขอบคุณมาก’

            [อยากได้เทคนิคมัดใจผู้ชายเพิ่มด้วยไหมล่ะ]

            ‘เอ๋?’

            [เหอะๆ อยากได้ล่ะสิ เดี๋ยวบอกให้เป็นกรณีพิเศษเลย]

            ซิ่วอิงคุยกับระบบพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มไปด้วย

            หงถงที่เดินตามข้างหลัง ครั้นเห็นสีหน้าเปี่ยมสุขของพระชายา พลันเข้าใจว่าพระชายากับท่านอ๋องต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นแน่

            .....

            .....

            เมื่อมาถึงห้องครัว ซิ่วอิงให้สูตรอาหารกับพ่อครัวกังเต๋อเล่มหนึ่ง จากนั้นก็ลงมือทำอาหารด้วยกัน แม้ส่วนใหญ่ซิ่วอิงจะเป็นคนชี้นิ้วสั่งก็ตาม

            สองชั่วโมงต่อมา อาหารและของว่างหลายอย่างถูกนำขึ้นโต๊ะ

            พ่อครัวกังเต๋อปาดเหงื่อ แต่สีหน้ากลับแสดงออกว่ากำลังปลื้มใจ

            “อาหารมากมายเช่นนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำจากวัตถุดิบแค่ไม่กี่อย่าง ซ้ำยังเป็นวัตถุดิบที่นายกองหูเป็นคนปลูก พระชายาช่างมีพรสวรรค์จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

            กับข้าวและของว่างบนโต๊ะ วัตถุดิบส่วนใหญ่คือเผือกกับมันเทศ เป็นวัตถุดิบที่เยอะที่สุดในเมืองกัวหลิน  

            ซิ่วอิงพยักหน้ายิ้มรับคำชม

            “ถ้าอย่างนั้น มื้อเที่ยงของท่านอ๋องก็เป็นอาหารพวกนี้แล้วกัน แล้วก็…ถ้าข้าวอบห่อใบไผ่นึ่งสุกแล้ว เจ้าช่วยแจกให้กับทุกคนที่มาช่วยงานวันนี้ด้วยล่ะ ถือเป็นรางวัลของพวกเขา” 

            “พ่ะย่ะค่ะพระชายา” พ่อครัวกังเต๋อตอบด้วยสีหน้าตื้นตันใจ  

            สักครู่เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ พ่อครัวกังเต๋อจึงเดินไปหน้าซึ้งนึ่ง คีบของในนั้นใส่จานใบเล็ก ทั้งยังตกแต่งสวยงาม ก่อนจะเดินกลับมาหาซิ่วอิงอีกครั้ง

            “ขนมเปี๊ยะเผือกพ่ะย่ะค่ะ ของว่างสำหรับพระชายากับท่านอ๋อง เพิ่งนึ่งเสร็จร้อนๆ กระหม่อมไม่ได้ยกยอตัวเองนะพ่ะย่ะค่ะ  แต่ของว่างของกระหม่อมอร่อยไม่แพ้กับพ่อครัวใหญ่ที่เมืองหลวง” พ่อครัวกังเต๋อกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

            ซิ่วอิงทำจมูกฟุดฟิด

            “หอมกลิ่นเผือก น่าทานมาก! ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้ายกไปให้ท่านอ๋องเอง”  

            “รบกวนพระชายาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” พ่อครัวกังเต๋อยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่านอ๋องกับพระชายารักใคร่กันดี

            หงถงที่ยืนข้างๆ พระชายา อดจะยิ้มกริ่มไม่ได้  

            หลังจากเสร็จธุระที่ห้องครัวแล้ว ซิ่วอิงกับหงถงก็มาที่ค่ายทหารต่อ นำของว่างที่เพิ่งทำเสร็จมาให้จ้าวเฟยอู๋   

            ระหว่างกำลังก้าวเดินบนทางที่ทอดยาว จู่ๆ ระบบก็ส่งเสียงขึ้นในหัว

            [ตรวจจับเสียงระยะ 2 เมตร ในห้องทำงานของจ้าวเฟยอู๋มีคนอื่นนอกจากเจ้ายักษ์เจิ้งหมิง!]

            ซิ่งอิงเดินช้าลง พลางพูดกับระบบในใจ 

            ‘เจ้าตรวจจับเสียงระยะไกลได้ด้วยหรือ’

            [ข้าคือระบบอัจฉริยะนี่นา]

            ระบบยกยอตัวเอง น้ำเสียงแฝงความภูมิใจไม่น้อย 

            ซิ่วอิงไม่ปฏิเสธ ตั้งแต่คุยกันมา ไม่มีเรื่องไหนที่ระบบไม่รู้

            ‘ว่าแต่ว่า เกิดอะไรขึ้นหรือ’

            [พอดีว่าได้ยินบางอย่างน่าสงสัย]

            ‘น่าสงสัย!?’

            ซิ่วอิงพลันชะงักฝีเท้า รอให้ระบบจับคำพูดของของคนในห้อง

            จู่ๆ พระชายาก็หยุดนิ่ง ไม่ไปต่อ หงถงจึงเกิดความสงสัย ว่าพระชายาไม่กล้าเข้าไปหาท่านอ๋องหรือไม่

            “พระชายาเพคะ?”

            “....”

            ซิ่วอิงไม่ตอบสาวใช้เพราะกำลังตั้งใจฟังเสียงของระบบ

            เห็นแบบนั้น หงถงจึงทึกทักไปเองว่าพระชายาอาจกังวลที่จะเจอท่านอ๋อง นางจึงพูดปลอบ

            “พระชายานำของว่างมาให้ท่านอ๋องด้วยตัวเอง ท่านอ๋องต้องดีใจมากแน่ๆ อย่ากังวลเลยนะเพคะ”

            “อ๋อ อืม”

            ซิ่วอิงหันมายิ้มพร้อมกับตอบหงถงแบบส่งๆ ในขณะเดียวกัน ก็ฟังระบบบอกเล่าสถานการณ์ในห้อง

            [จ้าวเฟยอู๋กำลังคุยเรื่องซื้อขายวัตถุดิบ แต่ราคาสินค้าแพงจนน่าสงสัย ไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่า เอาเป็นว่า ถ้าเจ้าใช้วาทะศิลป์ของเจ้าต่อรองราคาให้ถูกลง ก็ถือเป็นการสร้างความดีความชอบ ทำให้เขาติดหนี้บุญคุณ!]

            คำพูดของระบบทำให้ซิ่วอิงคิดขึ้นว่า แบบนี้ก็ไม่เลว

            ‘เข้าใจแล้ว’

            หญิงสาวตอบระบบในใจ ก่อนขยับเท้าก้าวไปข้างหน้า

            หงถงที่ตามอยู่ข้างหลังยิ้มอย่างโล่งใจ