ตอน 4

ม่านหรูเห็นว่าชายชราหลับตาลงอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน นางจึงรีบวิ่งไปยังตอไม้อีกด้านจนสะดุดล้มเสียงดัง ม่านหรูได้แต่ร้องอูยออกมาอย่างอดไม่ได้ นางมองไปยังเท้าเล็ก ๆ ก็เห็นว่ามีรากไม้โผล่ขึ้นมาจนนางสะดุดล้ม เห็ดสีขาวที่นางเก็บหล่นออกมาจากตะกร้าสะพายหลังไม่น้อย ม่านหรูได้แต่หันไปบอกชายชราอย่างจนใจ

“ท่านปู่รอข้าเก็บเห็ดของข้าใส่คืนตะกร้าก่อนนะเจ้าคะ ข้าขอโทษที่สะเพร่าไม่ดูทางจนเสียเวลาเก็บเห็ดให้ท่าน”

ชางจ้าวหลงส่ายหัวว่าไม่เป็นไร เขาหมดแรงที่จะตอบโต้กับเด็กน้อยแล้ว ถึงนางจะนำเห็ดมาให้เขาช้าหน่อยก็ไม่เป็นอะไร อย่างไรหลังจากได้กินเห็ดแล้วเขาจะสามารถใช้พลังลมปราณได้อีกครั้ง และการรักษาตัวหลังจากนี้จะง่ายดั่งปาฏิหาริย์

ม่านหรูเห็นท่าทางชายชราแล้วก็รีบก้มหน้าเก็บเห็ดที่ร่วงหล่นใส่ในตะกร้าสะพายหลังที่นางนำออกมาตั้งเอาไว้ข้างตัว นางกลัวว่าจะเผลอสะดุดอะไรอีกจนล้มจึงไม่อยากสะพายตะกร้าเอาไว้เหมือนก่อนหน้านี้ กว่าสองเค่อที่ม่านหรูเก็บเห็ดที่หกออกมาได้ทั้งหมด นางเลือกที่จะวางตะกร้าเห็ดเอาไว้ก่อน แล้วเดินเข้าไปดูว่านางจะเก็บเห็ดสีแดงไปให้ชายชราได้อย่างไรโดยที่เห็ดไม่เสียหาย

ม่านหรูเห็นว่าเห็ดเกาะติดอยู่กับตอไม้ นางจึงหากิ่งไม้แหลมมาแซะเห็ดออกอย่างเบามือ เพราะกลัวว่าหากเกิดความเสียหายกับเห็ดแล้ว สรรพคุณที่ชายชราบอกอาจลดลง ม่านหรูจึงตั้งใจเก็บอยู่เป็นนานกว่าที่นางจะวิ่งตึก ๆ ไปที่ใต้ต้นไม้ซึ่งชางจ้าวหลงนอนพิงอยู่

“ท่านปู่ ๆ ท่านลืมตาขึ้นมาดูก่อน นี่เห็ดที่ท่านให้ข้าเก็บเจ้าค่ะ ท่านดูสิว่าใช้ได้ไหม”

ชางจ้าวหลงลืมตาขึ้นมาช้า ๆ เขาเห็นเห็ดสีแดงดอกใหญ่ที่ดูสมบูรณ์ดีจึงยิ้มบางออกมาแล้วพยักหน้าให้ม่านหรู นางเห็นเช่นนี้จึงยื่นเห็ดไปใกล้ปากของชายชราเพราะนางรู้ว่าเขาไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือแน่แล้ว

“ท่านปู่อ้าปากหน่อยเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าท่านน่าจะไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือแล้ว ข้าป้อนเห็ดนี่ให้ท่านปู่เองนะเจ้าคะ”

ชางจ้าวหลงพยักหน้าเบา ๆ และอ้าปากตามที่เด็กน้อยตรงหน้าบอก ม่านหรูค่อย ๆ ป้อนเห็ดให้ชายชราทีละนิด ๆ จนกระทั่งชายชราตรงหน้านางกินจนหมด นางเห็นเขาค่อย ๆ ขยับตัวเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิได้ภายในเวลาเกือบสองเค่อ ม่านหรูจึงลุกเดินไปเก็บเห็ดหลินจือแดงที่เหลืออีก 6 ดอกใหญ่ นางหาใบไม้แห้งวางกั้นตะกร้าระหว่างเห็ดขาวของนางกับเห็ดหลินจือแดง อีกทั้งนางยังนำใบไม้แห้งปิดข้างตะกร้าเพื่อไม่ให้ใครมองเห็นว่านางใส่อะไรเอาไว้ด้วย กว่าที่ม่านหรูจะค่อย ๆ แซะเห็ดออกมาครบทั้ง 6 ดอกก็ใช้เวลาไปเกือบสามเค่อเลยทีเดียว หลังปิดตะกร้าดีแล้ว ม่านหรูก็สะพายตะกร้าไว้บนหลังแล้วเดินไปหาชายชราเพราะนางจะกลับบ้านแล้ว ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นของบ้านนาง ซึ่งพระอาทิตย์เริ่มตกดินไปครึ่งฟ้าแล้ว

“ท่านปู่ ตอนนี้ฟ้าจะมืดแล้ว ข้าขอตัวกลับบ้านก่อนเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะนำอาหารกับน้ำมาให้ท่านแต่เช้า ท่านรักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ”

ชางจ้าวหลงที่กำลังเดินลมปราณเพื่อขจัดพิษออกจากร่างกายพยักหน้าเบา ๆ ตอบกลับเด็กหญิงที่ช่วยเขาเสียจนเกือบมืดค่ำแล้ว จากที่ก่อนหน้านี้เขาคิดมากเรื่องที่จะต้องรับนางกับน้องเป็นศิษย์ แต่เมื่อได้คุยกับนางและเห็นการดูแลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นางทำกับเขา เขาจึงเลิกคิดที่จะหนีไปหลังจากขจัดพิษหมดและเตรียมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเด็กน้อยตรงหน้า

ม่านหรูเห็นชายชราพยักหน้าแล้ว นางเร่งเดินออกจากป่าดิบชื้นก่อนที่ฟ้ามืดในทันที แต่ด้วยขาเล็ก ๆ ของม่านหรูที่เร่งเดินแล้วก็ยังเห็นว่าฟ้าเริ่มมืดขึ้นทุกที นางกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วงจึงเปลี่ยนเป็นวิ่งแทนการเดินเร็ว ๆ ลงจากเขาไป ตอนนี้นางยังไม่คิดเรื่องการขายเห็ดหลินจือแดง นางแค่ต้องการรีบกลับบ้านเพื่อไปรับหน้าพ่อแม่ของนางก่อนเท่านั้น เพราะปกตินางไม่เคยกลับบ้านค่ำมาก่อน

ม่านหรูกลับถึงบ้านแล้วพบว่าพ่อกับแม่เที่ยวตามหานางไปทั่วหมู่บ้าน นางที่เพิ่งมาถึงจึงวางตะกร้าเอาไว้ในห้องของนางก่อนที่จะวิ่งต่อไปในหมู่บ้านเพื่อบอกพ่อแม่ว่านางกลับมาแล้วทันที วันนี้นับว่าเป็นวันที่ม่านหรูต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อวิ่งไปมาจนขาเล็ก ๆ ของนางแทบหลุดออกมา หลังจากพบพ่อแม่แล้ว พวกเขารีบเข้ามาดูว่าลูกสาวคนเดียวของพวกเขาสบายดีหรือไม่จนม่านหรูหัวหมุนไปหมด

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พอก่อนเจ้าค่ะ ข้าเวียนหัวไปหมดแล้ว”

“เฮ้อ เหตุใดจึงกลับบ้านค่ำขนาดนี้ เจ้าจะไม่ให้พ่อกับแม่ดูว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนก่อนได้อย่างไร ในเมื่อพวกเราเป็นห่วงเจ้าน่ะม่านหรู”

“นั่นสิท่านพี่ ลูกสาวเราทำตัวเกเรแบบนี้ได้ยังไงกัน ไปไหนมาไหนไม่บอกพ่อกับแม่เลยแม้แต่นิดเดียว กลับบ้านไปข้าว่าท่านพี่คงต้องให้ไม้เรียวลูกสักหน่อยนะเจ้าคะ”

“โธ่ ท่านพ่อ ท่านแม่เจ้าคะ ข้าขอโทษที่กลับมาช้า แต่วันนี้ข้าได้เห็ดมาไว้ให้ท่านแม่ทำอาหารเกือบเต็มตะกร้าเลยนะเจ้าคะ เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ”

“ฮึ! ก็ได้ ๆ แม่ไม่ให้พ่อตีเจ้าแล้ว ถือเป็นรางวัลที่เจ้าเก็บเห็ดมาให้แม่ได้”

ม่านหรูยิ้มแฉ่งออกมาทันทีที่ได้ยินว่าจะไม่ถูกพ่อตีแล้ว นางรีบออดอ้อนพ่อกับแม่ที่มักใจอ่อนเวลานางทำเช่นนี้ เมื่อถึงบ้านแล้ว ม่านหรูนำเห็ดหลินจือแดงออกไปวางไว้บนเตียงก่อนที่จะนำตะกร้าเห็ดขาวที่เหลือยกไปให้แม่ที่ครัวทันที เสี่ยวชิงที่เห็นเห็ดสีขาวจำนวนมากยิ้มให้ลูกสาวกับสามีที่เข้ามาช่วยนางทำอาหาร นางนำเห็ดที่อยู่ในตะกร้าจำนวนหนึ่งกำมือไปล้างน้ำก่อนจะนำมาต้มใส่เศษเนื้อหมูที่ใส่หม้อเอาไว้ก่อนออกไปตามหาลูกสาวกับสามี

คืนนี้บ้านติงจึงทานอาหารเย็นค่ำสักหน่อย ด้วยฝีมือทำอาหารของเสี่ยวชิงก็ทำให้ทุกคนในบ้านได้ทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปนอนหลังเด็ก ๆ ช่วยกันล้างถ้วยชามเสร็จ ม่านหรูล้างหน้าล้างตาและเช็ดตัวก่อนเข้าห้องนางไป นางมองเห็ด 6 ดอกใหญ่สีแดงตรงหน้าแล้วหาผ้าเก่ามาห่อเอาไว้วางข้างตัวก่อนนอน เพราะม่านหรูกลัวว่าเห็ดล้ำค่าจะถูกน้อง ๆ นำไปเล่นจนเสียหายและขายไม่ได้ราคาดี ๆ เหมือนที่ชายชราบอกนาง ม่านหรูหลับไปในเวลาไม่นานหลังเก็บเห็ด นางเหนื่อยมากเกินไปจนผล็อยหลับทันทีที่หัวถึงหมอน

ก่อนฟ้าสางวันต่อมา ม่านหรูตื่นเข้าไปดูในครัวแต่เช้า นางรู้ดีว่าท่านแม่ต้องทำอาหารให้นางเอาไว้แล้ว พวกเขามักจะออกไปที่ไร่นาก่อนฟ้าสางทุกวัน น้องของนางเองก็ไปช่วยด้วยเช่นเดียวกัน ในบ้านจึงเหลือเพียงม่านหรูคนเดียวเท่านั้น นางหาถ้วยเก่าใบหนึ่งตักข้าวต้มในหม้อและหากระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำจนเต็ม ม่านหรูเข้าห้องไปนำเห็ดในห่อผ้าออกมา ก่อนจะวางถ้วยข้าวต้มกับกระบอกไม้ไผ่ลงไปในตะกร้าสะพายหลังของนาง ส่วนห่อผ้าที่มีเห็ดล้ำค่านั้นนางมัดเอาไว้ข้างตะกร้าแล้วรีบออกไปจากบ้านเพื่อขึ้นเขานำอาหารไปให้ชายชราคนเมื่อวาน ตอนนี้ฟ้ายังไม่สางนางจึงไม่กลัวว่าจะมีชาวบ้านพบเห็นนางระหว่างทางด้วย

กว่าม่านหรูจะไปถึงป่าใหญ่บนเขาฟ้าก็สว่างจ้าแล้ว นางวิ่งเหยาะ ๆ ขึ้นเขาไปอย่างเร่งรีบเพราะกลัวว่าชายชราจะหิว ทั้งที่นางเองรีบร้อนจนลืมกินข้าวเช้าก่อนที่จะออกมา แต่ม่านหรูก็ไม่ได้คิดมากอะไร นางเคยอดมาก่อนตอนที่ดูแลน้อง ทำให้ม่านหรูต้องกินน้ำแทนข้าวอยู่บ่อย ๆ นางคิดว่าจะดื่มน้ำในกระบอกไม้ไผ่ที่นำมาเพื่อประทังความหิวในวันนี้แทน หลังวิ่งเข้าป่าดิบชื้นเมื่อวานนี้ได้ ม่านหรูก็เปลี่ยนเป็นเดินเร็ว ๆ เพื่อไม่ให้ดินฟุ้งไปทั่วจนถูกชายชราที่นางยังเห็นเขานั่งขัดสมาธิก่อนจากไปเมื่อวานนี้ ม่านหรูรีบเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วจึงเอ่ยเรียกเบา ๆ

“ท่านปู่ ข้านำข้าวกับน้ำมาให้ท่านเจ้าค่ะ ท่านเป็นยังไงบ้างเจ้าคะ”

ชางจ้าวหลงลืมตาที่ส่องประกายแวววาวมองไปยังเด็กหญิงตรงหน้าที่ไม่ลืมว่านางสัญญากับเขาว่าอะไรแล้วจึงส่งยิ้มบางออกมา

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว บาดแผลภายในและภายนอกดีขึ้นมาก ขอบใจเจ้ามากเด็กน้อย”

“ท่านปู่ไม่ต้องขอบใจข้าหรอก ข้ายังมีเรื่องให้ท่านช่วยอีก ท่านกินข้าวต้มก่อน”

ม่านหรูรีบนำถ้วยข้าวต้มส่งให้ชายชราตรงหน้าและนั่งลงนำกระบอกไม้ไผ่ออกมาดื่มน้ำไปอึกใหญ่ ก่อนจะวางเอาไว้ให้ชายชราหลังเขากินข้าวเสร็จ ม่านหรูที่นั่งมองชายชรากินข้าวไม่ได้รู้สึกหิวหลังจากกินน้ำเปล่าเข้าไป นางหันไปแกะห่อผ้าออกมาแล้วนำไปใส่ไว้ในตะกร้าสะพายหลัง เพื่อรอให้ชายชราพานางเข้าอำเภอไปขายเห็ดสักดอกและหากล่องสมุนไพรมาใส่เห็ดที่เหลือเอาไว้ตามที่ท่านเคยบอก