2

เช้าวันต่อมา หลินโยวหรานสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์สั่น

เมื่อเปิดโทรศัพท์ดู ก็เห็นข้อความจากแม่ของโป๋ซือหาน

ข้อความเสียงเป็นสิบ ๆ ข้อความ

นิ้วของหลินโยวหรานกดเล่นโดยไม่รู้ตัว เสียงร้อนรนจากแม่ของโป๋ดังขึ้นในห้อง

“โยวหรานนะโยวหราน นี่ก็ผ่านไปอีกเดือนแล้ว ลูกยังไม่มีวี่แววจะท้องเลยเหรอ?”

“ไม่ใช่แม่จะว่าอะไรนะ แต่ลูกกับซือหานต้องพยายามให้มากขึ้น ตอนกลางคืนพวกแกต้องขยันกันหน่อยนะ ปีนี้ต้องมีลูกให้ได้...”

หลินโยวหรันรีบปิดเสียงลงทันที

แต่ก็ไม่ทันแล้ว

พอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นโป๋ซือหานกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ

เมื่อได้ยินเนื้อหาในข้อความเสียง มือที่เขากำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตก็ชะงักลงเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา

“หลินโยวหราน เธออยากมากขนาดไหน ถึงได้ใช้แม่ของฉันมาอ้างแต่เช้าแบบนี้?”

ใบหน้าของหลินโยวหรานซีดเผือด “ฉันไม่ได้...”

เธออยากจะอธิบาย แต่ชายหนุ่มกลับใช้มือบีบคางของเธออย่างไม่พอใจ

นิ้วโป้งและนิ้วกลางบีบคางของเธออย่างหยาบคาย แต่นิ้วชี้กลับเลื่อนผ่านลำคอนุ่มและเรียบเนียนของเธออย่างยั่วยวน

“เธอไม่ได้?”

โป๋ซือหานหัวเราะเยาะ “งั้นเธอก็อธิบายมาสิว่าทำไมเธอยังใส่ชุดนี้อยู่?”

หลินโยวหรานตกใจ พลางก้มหน้าลง เธอเพิ่งจะพบว่าเมื่อวานนี้เพราะเสียใจมาก เธอจึงยังไม่ได้เปลี่ยนชุดนอนลูกไม้สีดำออก

ลูกไม้สีดำทำให้ผิวที่ขาวราวหิมะของหลินโยวหรานยิ่งดูขาวผ่องขึ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองจากมุมจากโป๋ซือหาน ยิ่งทำให้มองเห็นความอวบอิ่มที่ปกปิดเอาไว้ไม่อยู่

โป๋ซือหานลอบกลืนน้ำลาย

[โดยเฉพาะหน้าอกคู่นั้น พี่หาน ทนไม่บีบได้จริงเหรอ?]

คำพูดไร้สาระของเพื่อนในกลุ่มเมื่อคืนก่อน ผุดขึ้นมาในสมอง แววตาของโป๋ซือหานมืดมนลง

เขาผลักหลินโยวหรานออกอย่างแรง บังคับตัวเองให้ละสายตาออกไป และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“น่าเสียดายที่คงจะทำให้เธอสมหวังไม่ได้ เรื่องลูกฉันจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว”

“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วออกไปกับฉัน”

ชายหนุ่มพูดจบก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง ทิ้งให้หลินโยวหรานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

จัดการ... เรื่องลูกงั้นเหรอ?

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถมายบัคสีดำได้มาหยุดลง หลินโยวหรานเห็นตัวนอกรถก็ถึงกับตะลึง

“โป๋ซือหาน นายพาฉันมาโรงพยาบาลทำไม?”