ตอนที่ 2 เสี่ยวชุนผู้ภักดี

ในขณะเดียวกันนั่นเอง...หูของจื่อเหยาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตึงตังของบ่าวรับใช้สองคนนั้นวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบและเสียงลมหายใจที่ยังคงสั่นระริกของตนเพียงเท่านั้น

            ซึ่งนางในตอนนี้ก็ยังคงใช้แขนยันพื้นเอาไว้ พยายามควบคุมร่างกายที่อ่อนแรงจนแทบจะล้มพับลงไปอีกครั้ง โดยในหัวก็กำลังประเมินสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองอย่างรวดเร็ว

            (ศัตรูหนีไปแล้ว แต่ความปลอดภัยยังไม่แน่นอน พลังงานในร่างกายใกล้จะหมด สิ่งที่ร่างกายของร่างนี้ต้องการมากที่สุดคือน้ำและอาหาร)

            ในระหว่างที่จื่อเหยากำลังคิดหาหนทางให้ตัวเองอยู่  หูของนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนอีกคู่กำลังดังใกล้เข้ามา แต่เสียงนี้ต่างออกไป...มันมีความกังวลและลนลานเจือปนอยู่

            ปัง! ประตูที่แง้มอยู่ถูกผลักเข้ามาเต็มแรง ร่างของเด็กสาวผู้หนึ่งในชุดบ่าวชั้นผู้น้อยที่ซอมซ่อถลาเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดและเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

            "คุณหนู! คุณหนูเจ้าคะ!"

            เสียงเรียกนั้นสั่นเครือและเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริง เด็กสาวคนนั้นรีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงใกล้เธอและพยายามจะช่วยพยุงร่างของจื่อเหยาเอาไว้ น้ำตาของนางคลอหน่วย

            "คุณหนู...เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ บ่าวได้ยินเสียงดังโครม...บ่าวเป็นห่วงแทบแย่!"

            ในเสี้ยววินาทีที่เด็กสาวคนนี้สัมผัสตัวเธอ ความทรงจำของหรงจื่อเหยาคนเดิมก็ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง (หญิงผู้นี้คือ เสี่ยวชุน...สาวใช้คนสนิทที่เติบโตมาด้วยกัน เป็นคนของมารดาแท้ ๆ ของร่างนี้...และเป็นหนึ่งในคนที่ภักดี...แม้จะถูกส่งมาลำบากด้วยกันที่นี่แต่นางก็ยังไม่ทอดทิ้งเจ้าของร่างเดิม)

            ความเย็นชาและความแข็งกร้าวที่จื่อเหยาสร้างขึ้นเมื่อครู่พลันอ่อนลงเล็กน้อย เมื่อได้เห็นแววตาที่ห่วงใยอย่างจริงใจคู่นั้น ความรู้สึกอุ่นวาบที่ไม่คุ้นเคยแล่นผ่านเข้ามาในอกของเธอ

            "ข้า...ยังไม่ตาย" จื่อเหยาตอบด้วยเสียงที่ยังคงแหบพร่า แต่น้ำเสียงนั้นอ่อนลงมากกว่าตอนที่สั่งบ่าวสองคนนั้นมากนัก

            เสี่ยวชุนได้ยินดังนั้นก็ปล่อยโฮออกมาทันที "ขอบคุณสวรรค์! ขอบคุณสวรรค์! บ่าวกลัว...บ่าวกลัวจริง ๆ ว่าคุณหนูจะเป็นอะไรไป คนใจร้ายพวกนั้นไม่ยอมให้บ่าวเอาข้าวเอาน้ำมาให้คุณหนูเลย!"

            จื่อเหยามองเด็กสาวที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นตรงหน้า ในหัวของนางทั้งกำลังวิเคราะห์และเกิดความรู้สึกซาบซึ้งอย่างประหลาด นี่คือพันธมิตรคนแรกและอาจจะเป็นคนเดียวของเธอในยามนี้...ก่อนจะรวบรวมแรงยกมือที่สั่นเทาของตัวเองขึ้นไปแตะบนหลังมือของเสี่ยวชุนเบา ๆ

            "เสี่ยวชุน..."

            "เจ้าคะ คุณหนู?" เสี่ยวชุนรีบเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา

            "ลุกขึ้นก่อน...แล้วไปหาน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้งหรือน้ำตาลมาให้ข้า...เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้" ดวงตาของจื่อเหยากลับมามีความมุ่งมั่นอีกครั้ง "จากนั้น...เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในจวนให้ข้าฟังอย่างละเอียด"

            (การเอาคืน...ต้องเริ่มจากการรวบรวมข้อมูลก่อนเป็นอันดับแรก!) นี่คือความคิดของเธอ

            "เจ้าค่ะ คุณหนู!"

            เสี่ยวชุนรับคำ...ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาที่เหลืออยู่บนใบหน้าอย่างลวก ๆ แล้วผุดลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่เด็กสาวร่างผอมบางจะทำได้ ทิ้งให้หรงจื่อเหยาอยู่ในความเงียบตามลำพังอีกคราหนึ่ง

            เมื่อไร้คนอื่นอยู่ด้วย ความเป็นแพทย์นิติเวชก็เข้าครอบงำความคิดของเธอทันที...เธอหลับตาลง พยายามสัมผัสและวิเคราะห์ทุกส่วนของร่างกายที่อ่อนแอนี้ ชีพจรเต้นเร็วแต่ แผ่วเบา

            การหายใจตื้น สภาพร่างกายขาดน้ำและสารอาหารรุนแรงกว่าที่ประเมินไว้ตอนแรก กล้ามเนื้อลีบฝ่อเล็กน้อยจากการไม่ได้ใช้งานและขาดโปรตีน หากเป็นในโลกเดิมเธอคงสั่งให้ฉีดสารน้ำทางหลอดเลือดดำพร้อมวิตามินรวมทันที แต่ในยุคนี้...

            (ระบบ..ใช่แล้วเมื่อครู่มีเสียงพูดว่า ระบบไขความจริง....หรือว่าจะเป็นเหมือนตามนิยายหรือซีรีส์กัน ไม่ลองไม่รู้สินะ) จื่อเหยาคิดก่อนจะตั้งสมาธิในใจ ลองนึกเรียกเสียงที่ได้ยินก่อนหน้า

            {ระบบ...แสดงสถานะ}

            คำขอนี้ดูเหมือนจะได้ผล เมื่อมีหน้าต่างโปร่งแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอ และมีเพียงเธอเท่านั้นที่มองเห็น

          [กำลังแสดงสถานะโฮสต์ ชื่อ :หรง จื่อเหยา อายุ:13 ปี สภาพร่างกาย : อ่อนแอขั้นวิกฤต (Vital Signs Unstable) สถานะผิดปกติ : มีภาวะขาดสารอาหารรุนแรง ระดับ 3 ภาวะขาดน้ำ ระดับ 2 และมีพิษเรื้อรัง: ออกฤทธิ์กดการทำงานของระบบประสาทส่วนกลาง]

            ดวงตาของจื่อเหยาเบิกกว้างเมื่อเห็นบรรทัดสุดท้าย (พิษเรื้อรัง! มิน่าเล่าความทรงจำของหรงจื่อเหยาคนเดิมถึงมีแต่ภาพความเกรี้ยวกราดและควบคุมอารมณ์ไม่ได้ มันไม่ใช่แค่นิสัย แต่เป็นผลมาจากยาพิษ!...แม่เลี้ยงเหมยลี่คนนั้น...ไม่ได้แค่ต้องการให้เจ้าของร่างถูกตราหน้าว่าเป็นตัวร้าย แต่ต้องการฆ่าเธออย่างช้า ๆ มาโดยตลอดอีกด้วย)

            ในระหว่างที่จื่อเหยากำลังจมอยู่กับความคิดของตน...ทันใดนั้น หน้าต่างระบบก็มีข้อความใหม่ปรากฏขึ้น

          [ติ๊ง! ตรวจพบเจตจำนงในการเอาชีวิตรอดของโฮสต์พร้อมกับภารกิจสำหรับมือใหม่: หยดน้ำแห่งชีวิต รายละเอียด : ร่างกายของโฮสต์กำลังต้องการพลังงานอย่างเร่งด่วน จงบริโภคของเหลวที่มีน้ำตาลเป็นส่วนประกอบเพื่อรักษาเสถียรภาพของร่างกายขั้นพื้นฐาน  รางวัล: 5 แต้มไขความจริง กล่องสุ่มสำหรับผู้เริ่มต้น 1 กล่อง บทลงโทษหากล้มเหลว: สภาพร่างกายเสื่อมถอยถาวร]

            (แต้มไขความจริง? กล่องสุ่ม? นี่มันเหมือนกับในเกมไม่มีผิด แต่รางวัลและบทลงโทษกลับเป็นของจริงที่ส่งผลต่อชีวิตเธอโดยตรง) วิญญาณของนักนิติเวชสาวจากยุคอนาคตเบิกกว้าง ก่อนจะค่อย ๆ ทำใจให้สงบลง

            อีกทางด้านหนึ่ง เสี่ยวชุนที่กำลังวิ่งตรงไปยังโรงครัวของเรือนพัก แต่ยังไม่ทันที่นางจะถึงตัวอาคาร เจ้าตัวก็ถูกสกัดไว้ด้วยร่างอ้วนท้วมของป้าจาง หัวหน้าแม่ครัวและคนสนิทอีกคนของเหมยลี่ฮูหยิน

            "จะรีบไปไหนนังหนูเสี่ยวชุน" นางวางมือเท้าสะเอวเอ่ยถามเสียงเย็น "ข้าได้ยินว่าคุณหนูของเจ้ายังไม่สิ้นลมอีกอย่างนั้นรึ ช่างหนังเหนียวเหมือนแม่ของมันไม่มีผิด"

            เสี่ยวชุนกำหมัดแน่น พยายามข่มความโกรธเอาไว้ "ข้า...ข้าจะมาขอน้ำร้อนไปให้คุณหนูเจ้าค่ะ"

            "น้ำร้อน?" นางจางหัวเราะเสียงแหลม "คุณหนูใหญ่ของเจ้ากำลังถูกลงโทษให้สำนึกผิด จะกินข้าวกินน้ำได้อย่างไร? ฮูหยินสั่งไว้ชัดเจน! ไสหัวกลับไปซะ!"

            "แต่คุณหนูไม่สบายมากนะเจ้าคะ! ขอแค่...แค่น้ำร้อนสักถ้วยก็ยังดี!" เสี่ยวชุนอ้อนวอน

            "ไม่ได้ก็คือไม่ได้!" นางจางยังตวาดลั่น "อยากได้ก็ไปตักเอาจากบ่อน้ำเย็น ๆ โน่นไป!"

            เสี่ยวชุนยืนตัวสั่นด้วยความจนปัญญา แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าซีดขาวของคุณหนู ความกล้าก็พลันบังเกิด นางเหลือบไปเห็นกาต้มน้ำที่เพิ่งยกออกจากเตาใหม่ ๆ วางอยู่ไม่ไกล

            ในขณะที่ร่างท้วมของนางจางกำลังหันไปสั่งงานบ่าวคนอื่น เสี่ยวชุนก็ตัดสินใจ...นางวิ่งพรวดเข้าไปหยิบชามใบหนึ่ง เทน้ำร้อนจากกาแล้วรีบวิ่งหนีออกมาในทันที!

            "นังเด็กสารเลว! กล้าขโมยของรึ! กลับมานะ!" เสียงของนางจางดังไล่หลังมา แต่เสี่ยวชุนไม่สนใจอีกต่อไป เพราะในมือของนางตอนนี้มีน้ำร้อนหนึ่งถ้วยตามที่คุณหนูต้องการแล้ว...

            และระหว่างทางนางยังแอบหยิบน้ำตาลกรวดสองก้อนที่ซ่อนไว้ในผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาใส่ลงไปด้วย...ซึ่งนี่คือของล้ำค่าที่นางเก็บไว้กินเวลาหิวจนทนไม่ไหว อีกทั้งยังแอบหยิบมาเผื่อคุณหนูของตนด้วย

            ไม่นานนัก เสี่ยวชุนก็กลับมาถึงห้องพักพร้อมกับถ้วยน้ำตาลอุ่น ๆ ในมือที่สั่นเทา

            "คุณหนูเจ้าคะ...บ่าว...บ่าวได้มาแล้ว"

            จื่อเหยารับถ้วยน้ำอุ่นมาอย่างเชื่องช้า กลิ่นหวานจาง ๆ และไออุ่นจากถ้วยดินเผาทำให้ร่างกายที่หนาวเหน็บของเธอรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด นางค่อย ๆ จิบน้ำตาลอุ่น ๆ เข้าไปอย่างอ้อยอิ่งปล่อยให้ความหวานซึมซาบเข้าไปในร่างกายที่หิวโหย

          [ติ๊ง! ภารกิจหยดน้ำแห่งชีวิตสำเร็จ! ท่านได้รับ: 5 แต้มไขความจริง ท่านได้รับ: กล่องสุ่มสำหรับผู้เริ่มต้นระดับ 1 ไม่ทราบว่าต้องการเปิดกล่องสุ่มหรือไม่?]

            จื่อเหยามองเสี่ยวชุนที่มองมาด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าต่างระบบในอากาศ

            {เปิด} เธอตัดสินใจในใจทันที

          [กำลังเปิดกล่องสุ่ม...ท่านได้รับ: สารละลายอิเล็กโทรไลต์ชนิดผง 1 ซอง คำอธิบาย : ผลิตภัณฑ์ทางการแพทย์จากศตวรรษที่ 21 ใช้สำหรับชดเชยการสูญเสียน้ำและเกลือแร่ในผู้ที่มีภาวะขาดน้ำหรือท้องร่วง]

            ดวงตาของจื่อเหยาเป็นประกาย...นี่แหละ! นี่คือสิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้! หลังจากนางดื่มน้ำตาลจนหมดถ้วย ร่างกายพลันรู้สึกมีเรี่ยวมีแรงกลับคืนมาเล็กน้อย ก่อนจะส่งถ้วยคืนให้เสี่ยวชุน พร้อมกับแววตาของนางที่เปลี่ยนไป

            "เสี่ยวชุนเจ้าทำดีมาก" นางเอ่ยชม "ตอนนี้ร่างกายข้าพอจะมีแรงพูดคุยแล้ว"

            จื่อเหยาพิงตัวเองกับผนังห้องด้วยท่าทางที่มั่นคงขึ้น พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของสาวใช้ผู้ภักดี

            "เอาละ...เล่ามาได้เลย...เรื่องราวทั้งหมดในจวนหรงโหว...ตั้งแต่ที่แม่ของข้าเสียไปจนถึงวันที่ข้าถูกส่งมาที่นี่...เล่ามาให้หมด...ห้ามมีอะไรตกหล่นแม้แต่เรื่องเดียว"