ช่างยนต์หลงกาวน์ EP.2 น้องชายกระหายรัก [2]

[พาร์ท : ขาล]

ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไป ในห้องของตัวเอง

ยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับขยี้ผมยาวๆ อย่างงัวเงีย เสียงคนทำอาหารข้างล่างดังเป็นระลอก เลยรู้ว่า ‘ขิม’ มันกำลังทำอาหารเช้าเตรียมเอาไว้ให้อีกแล้ว

ผมออกไปยืนสูบบุหรี่ที่นอกระเบียง พร้อมกับหวนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

หลังจากที่ตกลงกันว่าผมจะไม่มีเซ็กซ์กับพี่หมี่จนกว่าเธอจะพร้อม ผมก็รอให้เธอเมาหลับไป รอจนกว่าพี่หมี่จะหลับสนิทจริงๆ ถึงได้ปลีกตัวกลับมา ปลดปล่อยความใคร่และนึกถึงหน้าอกอวบขาวกับยอดทับทิมสีชมพูอยู่คนเดียว ใช้อุ้งมือพาตัวเองไปจนถึงจุดสุดยอดในห้องนอน

ถ้าไปเล่าให้เพื่อนฟัง แม่งคงบอกว่าไม่คุ้ม

แต่สำหรับผม มันคุ้ม

ผมพ่นควันบุหรี่ออกมาในขณะที่ร่างกายแกร่งเปลือยเปล่า มือข้างขวากดโทรศัพท์ส่องหน้าไอจีของพี่หมี่ เห็นว่าเธอลงรูปเซลฟี่ที่โรงพยาบาล พอเสหน้าไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้มันจะเที่ยงแล้ว

ผมมีเรียนตอนบ่ายสอง แวะไปหาดีมั้ยวะ

ก็นะ แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสักหน่อย ถึงพี่หมี่จะไม่ชอบ แต่ผมก็ต้องแน่ใจที่สุดว่าครั้งแรกเธอจะเสียให้กับผม

หมับ

ผมชะงักเมื่อใจลอยคิดอะไรเงียบๆ ก็ถูกวงแขนเล็กกอดรัดอย่างแนบแน่น พอเหลือบไปมองก็เห็นว่าเป็นน้องสาวตัวเล็ก ไอ้ขิมในชุดนักเรียน ม.ปลาย กับผ้ากันเปื้อนสีขาวเงยหน้าขึ้นยิ้มแป้นแล้นให้ผม

“ตื่นแล้วเหรอคะพี่ขาล”

“เออ” ผมตอบสั้นๆ ก่อนที่จะขยี้ก้นบุหรี่ที่ติดไฟกับราวระเบียง “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเข้ามาตอนที่กูสูบบุหรี่”

“แหม ไม่เหม็นสักหน่อย” เธอย่นจมูกพร้อมกับกระโดดมายืนตัวตรง ผมเลยพ่นลมหายใจหนักกับความดื้อรั้นของมัน

ผมกับขิมเป็นพี่น้องฝาแฝดที่แยกมาอยู่กันสองคน เพราะพ่อแม่พวกเราทำงานธุรกิจสีเทาอยู่ต่างประเทศและเลี้ยงผมกับมันมาแบบลูกฝรั่ง ท่านทั้งคู่เป็นคนที่น่ากลัว ดุ แต่ก็ใจดีในบางเรื่อง อย่างเช่นเวลาขอเงิน แค่เอ่ยปาก เงินก็เข้าบัญชีทันที

พ่อกับแม่ผมเป็นคนแปลกๆ คือชอบให้ผมกับน้องย้ายออกไปใช้ชีวิตเองตั้งแต่ตอนที่ผมอายุสิบห้า พ่อซื้อบ้านหลังหนึ่งที่ติดกับบ้านพี่หมี่ให้โดยที่ไม่รู้เหตุผล และผมก็รู้จักเธอในฐานะพี่สาวข้างบ้าน ที่ชอบมาเล่นด้วยและคอยดูแลเราสองพี่น้อง เพราะเธอเหมือนเป็นพี่สาวที่อายุมากกว่า จนนานวันเข้าผมก็ยึดติดกับความใจดีที่เธอมีให้ จนปัจจุบันก็คลั่งรักเธออย่างเต็มรูปแบบ

ผมมีเธอเป็นต้นแบบสเป็คผู้หญิง ตอนแรกที่พยายามมีแฟน เพราะผมคิดว่ามันก็แค่ต้นแบบ ไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง

แต่พอได้มีใครต่อใครผมถึงได้รู้ ผมไม่ได้เห็นเธอเป็นแค่ต้นแบบ แต่ผมอยากเห็นเธอกลายมาเป็นเมียผมจริงๆ ด้วย

ผมใช้ชีวิตเหมือนเด็กฝรั่ง ที่พออายุสิบเจ็ดก็โตเกินวัย แต่ก็เสพติดสังคมแบบเด็กช่างที่ดิบเถื่อนอยู่บ้าง ยาเสพติดก็ลอง บุหรี่ก็สูบจัด เหล้าก็ติดหนัก

ก็ที่ต่างประเทศกัญชามันถูกกฎหมาย และความคิดผมสำหรับยาเสพติดก็คือ... เรื่องทั่วไป

ผมกลายมาเป็นผู้ชายที่แตกต่างจากผมในตอนอายุสิบห้าที่เธอเจอครั้งแรก เวลาผ่านไปแค่สองสามปี ผมก็โตขึ้นมากจนพี่หมี่เริ่มห่างเหินเพราะความเป็นชายฉกรรจ์ของผม

ผมเคยช้ำและไม่เข้าใจ คิดว่าเธอไม่อยากอยู่กับผม เธอคงไม่ชอบผมที่ผมกลายมาเป็นผู้ชายที่เธอเคยบอกในอดีตว่าเธอชอบแบบนี้ทั้งๆ ที่เธอมองผมเป็นแค่น้องชาย เธอคงผิดหวังที่ผมชอบเธอ

แต่ผมเพิ่งมารู้เมื่อคืนนี้เอง

เธอไม่ได้เกลียด แต่เธอแค่ไม่เคย

ผมแค่นยิ้ม แล้วท่าทางเซ็กซี่ที่ผ่านมา ก็แค่สร้างมันขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองจากใครบางคน คราวนี้ผมเลยเข้าใจอย่างถ่องแท้

คนคนนั้นที่เธออยากป้องกัน คือผมรึเปล่า

“เมื่อคืนไปห้องเจ้หมี่มาใช่มั้ย”

ผมผงกหัวขึ้นมา หลังจากที่น้องสาวฝาแฝดในทรงผมสั้นม้าเต่อถามขึ้นในระหว่างที่กินข้าวเช้า น้องสาวผมทำอาหารเก่ง และเพราะผมไม่ชอบทำอาหาร เลยโยนมันมาให้ขิมทำบ่อย และขิมก็เป็นทั้งน้องสาวที่ทั้งน่าหมั่นไส้และกวนประสาทไปพร้อมๆ กัน

เพราะพอผมไม่ชอบอาหารเช้า มันก็จะลุกขึ้นมาขยันทำอาหารเช้าทุกวัน

อะไรที่ผมไม่อยากให้รู้ มันก็จะไปสืบให้รู้มาจนได้

“เสือก” ผมตอบมันสั้นๆ ก่อนที่ไอ้ตัวแสบจะฉีกยิ้ม

“มีไรกันยัง” แทบจะสำลักข้าวตอนที่มันถามซะตรงเผงสัสๆ “เมื่อคืนพี่เตเล่าให้ฟังว่าพี่หึงเจ้หมี่ เลยอุ้มเธอกลับห้องไปปู้ยี่ปู้ยำ”

ผมแทบจะหักตะเกียบ ไอ้เหี้ยเต ปากสว่างอีกตามเคย

ถ้ามันไม่มีซัมติงอะไรกับไอ้ขิม คงไม่มาพูดให้รู้กันขนาดนี้หรอก

“มึงกับมันเป็นผัวเมียกันเหรอขิม เห็นกี่ทีรู้จากไอ้เตตลอด” พอถามคำถามที่รู้ว่าน้องผมมันต้องตอบไม่ได้ ไอ้ขิมก็สะอึก

“เสือก” มันย้อนผมกลับ ไอ้เด็กเวร

“กูไม่กินล่ะ” หมดรมณ์ อีกอย่างไม่ชอบข้าวเช้าอยู่แล้วด้วย

“พี่จะไปไหน ไม่ไปส่งหนูที่โรงเรียนเหรอ” ไอ้ตัวเล็กถามหลังจากที่เห็นว่าผมรวบผมขึ้นมัดจุกหลวมๆ แล้วสะพายกระเป๋าแฟบๆ ที่มีแต่รอยลิควิดแล้วจะก้าวออกนอกประตู

“มีตีนก็ไปเองดิ เงินพ่อก็ส่งให้”

“ทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีเหมือนที่ทำตัวเป็นน้องชายที่ภักดีกับเจ้หมี่หน่อยดิ”

“ไม่สะดวกใจ”

ผมตอบแค่นั้นอย่างไม่แคร์ คาบบุหรี่มวนที่สองของเช้านี้ จุดไฟแช็คแล้วเดินออกไปจากประตู ทิ้งให้มันกินข้าวเช้าที่ชอบกินนักหนาคนเดียวไป เพราะยังไงก็เจอหน้ากันทุกวัน อีกอย่างไอ้ขิมมันดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว

ก็ตามที่บอก ถ้าไม่ใช่พี่หมี่ ผมก็ไม่ได้สนเหี้ยอะไร

แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นน้องแท้ๆ ก็ตาม

ผมแวะมาที่โรงพยาบาล เพราะถ้าจะแวะมาหาพี่หมี่ ก็ต้องมาที่นี่เท่านั้น

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางเมืองหลวงที่พ่อของพี่หมี่เป็นผู้บริหาร ลูกสาวจะกลายเป็นหมอที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นก็ไม่แปลก

ใช่ ผมชอบที่เธอดูเซ็กซี่และสง่างามแบบนั้น แต่กลับมีความลับอันย้อนแย้งขัดกับบุคลิกภายนอกที่เพิ่งรู้เมื่อคืน เอาเป็นว่าผมพอใจมากกับความลับนี้

และจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ที่สุด

ผมตรงเข้าไปที่โซนประชาสัมพันธ์ เพราะคนที่นี่รู้จักผมในฐานะลูกชายนักธุรกิจสีเทาคู่ผัวเมียที่เติบโตในต่างประเทศ อีกอย่างก็เป็นหุ้นส่วนกับพ่อของพี่หมี่ด้วย

แทบไม่มีอะไรที่เราสองคนจะไม่เข้ากัน แต่มีแค่พี่หมี่ที่ยังไม่อยากมีใครเท่านั้น

ถ้าผมทำให้เธอหลงได้ การได้เธอมาเป็นเมียมันก็ไม่ยากอะไร เพราะชีวิตผมมันมีครบทุกอย่าง

พนักงานประชาสัมพันธ์แจ้งห้องพักของพี่หมี่ วันนี้คนไข้น้อยเธอเลยได้พักหายใจบ้าง เห็นบอกว่าพี่หมี่ดูมีอาการแฮงก์เหล้า แต่ก็ยังทำงานได้ดี ที่คอมีรอยเหมือนยุงกัด เหมือนว่าเธอจะป่วย

ผมกระตุกยิ้ม พยาบาลที่นี่ช่างซื่อจริงๆ เพราะไอ้รอยยุงกัดนั่นน่ะ เป็นรอยที่ผมทำมันด้วยตัวเองไงล่ะ

ผมเลื่อนบานประตูกระจกมัวออกไปอย่างถือวิสาสะ เพราะผมแวะเวียนมาหาพี่หมี่ที่นี่ประจำในเวลาว่างจนพยาบาลทุกคนรู้จักผม และดูเหมือนพวกเธอจะคลั่งไคล้ผมอยู่เหมือนกัน แต่ผมกลับแสดงออกแบบนั้นกับพี่หมี่แค่คนเดียว

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนช้อนขึ้นมาสบสายตาผม เธอในชุดกาวน์ที่ขาวสะอาดกลับดูเซ็กซี่เพราะหุ่นอวบอัดภายใต้ชุดแซกทรงสวย ผมเผลอจินตนาการถึงเรื่องเมื่อคืนและเรือนร่างใต้ผ้าของเธอ และก็ดูเหมือนว่าพี่หมี่จะจำมันได้เหมือนกัน เธอผุดลุกขึ้นจากโต๊ะขาวที่มีเครื่องคอมและเอกสาร ในขณะที่ผมเลื่อนประตูปิดอย่างเงียบเชียล

“ขาล คือเมื่อคืน...” เธอพูดเสียงแผ่ว จ้องมองริมฝีปากผมที่หยัดยิ้มอย่างอ้อยอิ่ง “พี่ทำอะไรน่าอายลงไปเยอะเลย ขอโทษนะคะ”

“แต่ผมกลับชอบที่พี่ทำแบบนั้นนะ” ผมโพล่งขึ้นมาอย่างไม่แคร์ความรู้สึกผิดจากแววตาคู่สวยที่หวานซึ้ง ผมรู้ว่าในใจลึกๆ ของเธอกำลังกระหายใคร่รู้ในตัวตนที่ซ่อนอยู่ของผม แต่เธอแค่ยังกลัวกับขนบธรรมเนียมเก่าๆ “แล้ววันนี้”

“...”

“พี่จะให้ผมแวะไปหาที่ห้องอีกรึเปล่า?”