4.นักเรียนดีเด่น

“เอส นี่คือเรื่องการแต่งงานที่สำคัญ เจ้าไม่ควรกล่าวถึงชื่อของสตรีอื่นเพื่อให้นางเสื่อมเสียเกียรติ”

อ่า..พระเอกก็ยังคงเป็นพระเอกอยู่วันยังค่ำสินะ ผู้ชายธงเขียวแบบภูเขาสิบลูกนี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน

“สิ่งที่ข้ากำลังจะบอกเจ้าคือการเตือนด้วยความหวังดีต่างหากลุควิค ข้าต้องการ เลล่านางเหมาะสมจะเป็นดัชเชสของข้ามากกว่าเป็นเคาน์เตสของเจ้า”

ดาเนียซี๊ดปากด้วยความรู้สึกสนุก

“ให้ตายสิ รู้สึกได้ถึงความกดดันของทั้งสองคนเลย ทำไมข้าไม่เกิดมาเป็นเดมเกโลทีส บ้างนะ จะมีได้บุรุษมาแย่งข้าบ้าง”

แมเดอลีนเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ กับความน่ารักของดาเนีย แต่รู้สึกว่าเธอน่าจะหัวเราะเสียงดังไปหน่อยเพราะในตอนนี้สายตาของคนทั่วร้านขายเครื่องประดับกำลังหันมามองที่เธอไม่เว้นแม้แต่สายตาของท่านดยุคและท่านเคาน์ที่กำลังโต้เถียงกัน

เมื่อรู้ว่าตัวเองเสียงดังมากเกินไปแมเดอลีนจึงรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ เธอสวมวิกผมสีน้ำตาลเพราะเลดี้เรเซเดนยังไม่เปิดตัวอย่างเป็นทางการต่อสังคม เพราะแบบนั้นเธอจึงไม่สมควรจะออกมาข้างนอกในนามของเลดี้ตระกูลเรเซเดน

“มีเรื่องอะไรให้น่าหัวเราะกัน ไร้มารยาท!!”

เอสเตบันปรายตามองหน้าของสตรีผู้หนึ่งที่กำลังหัวเราะคิกคักออกมา

นี่เขา..ด่าเธองั้นเรอะ!

“อ่า..ขออภัยด้วยนะคะท่าน ข้าไร้มารยาท แล้วท่านดยุคผู้มีมารยาท สามารถตะโกนเสียงดังในร้านขายเครื่องประดับได้อย่างนั้นหรือคะ พอดีว่าถึงแม้ว่าข้าจะไม่มีมารยาทแต่ข้าก็ไม่เคยทำเสียงดังให้ผู้อื่นรำคาญใจ..อุ๊บ!”

ดาเนียรีบยกมือขึ้นมาปิดปากของแมดดี้อย่างเร่งด่วน

“ขออภัยด้วยค่ะท่านดยุค ขออภัยแทนเพื่อนที่เป็นนักเดินทางของข้าด้วย นางไม่รู้ธรรมเนียมปฏิบัติของที่นี่เท่าไหร่นัก”

ดาเนียกล่าวออกมาพร้อมกับจับศีรษะของแมเดอรีนให้นางก้มลงเพื่อไม่ให้ท่านดยุคเห็นหน้า

นี่เพื่อนเธอเสียสติไปแล้วรึไง ไปตอบโต้ท่านดยุคได้ยังไงกัน

“ที่นางกล่าวออกมาก็ถูกต้องแล้ว เราไปคุยกันที่อื่นเถอะเอส ขออภัยสุภาพสตรีทุกท่านด้วยนะครับ”

ท่านเคาน์แบล็คก้มหน้าลงก่อนที่เขาจะจับมือของเอสเตบันให้เดินตามเขาออกไป

“ถือว่าวันนี้เจ้าโชคดี..”

เมื่อบุรุษผู้สูงศักดิ์ทั้งสองคนเดินออกไปแล้วดาเนียก็แทบจะกินหัวของแมดดี้

“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึไง นั่นคือท่านดยุคตระกูลวีไซร์นะ เจ้าไปกินดีหมีมารึไงถึงได้ใจกล้าขนาดนั้น”

เธอแค่ไม่ชอบที่เขาด่าว่าเธอไร้มารยาทนี่

“เราออกไปจากที่นี่เถอะ เดี๋ยวค่อยมาซื้อเครื่องประดับนี่วันหลัง..”

ดาเนียมาส่งเธอที่คฤหาสน์ เมื่อกลับมาถึงสาวใช้ของเธอก็เก็บเสื้อผ้าใส่หีบไม้เรียบร้อยแล้ว และกำลังถูกยกขึ้นบนรถม้าเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์

แมเดอลีนถอนหายใจด้วยความรู้สึกมากมายที่หลั่งไหลเข้ามา เธอนั่งลงในสวนก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ทุกครั้งที่หลับตาสัมผัสที่บุรุษผู้นั้นทิ้งเอาไว้ยังคงหลงเหลือตามร่างกายไม่จางหายไปตามวันและเวลาที่เดินผ่านเลย

“เจ็บรึเปล่า?”

“ค่ะ..จะ..เจ็บมาก”

“ดีแล้ว ความเจ็บปวดจะทำให้เจ้าจดจำข้าได้แม่นยำมากยิ่งขึ้น”

ดวงหน้างามพลันเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง เธอถอดวิกผมสีน้ำตาลออกมา เรือนผมสีแดงสดพลันสยายไปตามแผ่นหลัง

หากได้พบเจอกันอีกครั้งก็คงดี ครั้งนี้เธออยากจะจดจำใบหน้าของเขาให้ชัดเจน อยากจะถามเขาเหมือนกันว่าหลังจากที่ทุกอย่างจบลงแล้วเขายังคิดถึงเธออยู่รึเปล่า หรือว่าเขาไม่ต้องการที่จะพบเจอเธอแล้วกันแน่

........................

ดวงตาคู่นั้นมีสีอะไรกันนะ เรือนผมที่เขาใช้มือนี้สัมผัสมันนุ่มสลวยเหมือนกับเขาสัมผัสลงไปบนผ้าไหม

เอสเตบันนั่งลงในอ่างน้ำอุ่น เขามอง ออกไปด้านนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ทว่าในหัวใจของเขากำลังอ่อนไหวมากทีเดียว

ผิวกายของเธอมันเนียนละเอียดราว เขาขบกัดมันลงไปจนเกิดเป็นรอยฟันเล็กๆ บนไหล่ของเธอ เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาบริเวณที่เขากัด

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในวันนั้นเขาถึงได้กระทำรุนแรงกับนางนักหนา นางร้องขอด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น

ร้องขอให้เขาอ่อนโยนและได้โปรดเมตตานาง แต่ทว่าเขาไม่ได้ใจดีถึงขนาดนั้น

เอสเตบันมองมือตัวเอง ในวันนั้นเขาสัมผัสลงไปบนก้อนเนื้อนุ่มนิ่มทั้งสองข้าง เขาบีบมันอย่างแรงจนมันปริออกมาตามร่องนิ้ว ยอดอกคู่งามนั่นเป็นสีชมพูระเรื่อ เขาจำได้ดีว่าเขาทั้งใช้ปากดูดดึงมันอย่างแรงสลับกับใช้ฟันขบกัดมันด้วยความลุ่มหลงและมัวเมา

ช่องทางรักที่อุ่นละมุนเหมือนผิวของผลไม้นุ่มที่หลับใหลในสวนเอเดน ความชื่นฉ่ำที่แทรกซึมราวกับสายน้ำในสวนสวรรค์ เขาใช้ปากกระทำรักตรงนั้นนับครั้งไม่ถ้วน สอดปลายนิ้วเข้าไปในโพรงอ่อนนุ่มนั่นเพื่อทำให้รูเล็กๆ นั่นขยายออก เขาเล้าโลมอยู่ค่อนคืนกว่าแก่นกายของเขาจะสามารถสอดลึกเข้าไปได้

มันยากเย็นแต่ทว่ากลับคุ้มค่าแก่การรอคอย เธอหอมหวานเหมือนผลไม้ที่สุกงอมและรอคอยให้เขาเอื้อมมือไปเด็ดมันลงมา

หยดเลือดสีแดงสดที่ไหนรินลงมาเปื้อนซอกขาทำให้เขารู้ว่าชีวิตของเขาได้กระทำบาปด้วยการพรากพรหมจรรย์ของสตรีไร้เดียงสาผู้นั้น มาถือครองเอาไว้ในมือซะแล้ว

และความผิดบาปนั่นซึมซาบลงไปในหัวใจของเขา ปรากฏเป็นความสุขล้นที่ไม่อาจหยั่งถึง

เขาอยากรู้ว่านางเป็นใคร อยากรู้ว่าหลังจากที่เขาพรากเอาสิ่งที่นางหวงแหนมาแล้ว บนร่างกายที่หอมหวานของนางได้เปิดเผยให้ผู้อื่นเชยชมอีกหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นเขาคงจะเสียดายอย่างสุดซึ้งทีเดียว..

ด้วยเหตุผลที่กล่าวมานี้มันจึงทำให้เขา..ทำรักที่รุนแรงมากกว่าทุกครั้งที่เคยทำมา เพื่อจารึกเอาไว้บนร่างกายของเธอว่าเรื่องเช่นนี้มันไร้ความสุข ให้เธอหวาดกลัวบุรุษผู้อื่นไปเลยน่าจะดีกว่า

นี่แหละคนสารเลวเช่นเขา..

“อึ่ก! อา..”

เมื่อฝ่ามือขยับรูดขึ้นลง ของเหลวใสก็ค่อยๆ ทยอยหลั่งไหลออกมาจากปลายยอดสีลูกพีช เขาเป็นเช่นนี้มาได้หลายวันแล้ว แค่คิดถึงเรื่องวันนั้นเขาก็ตื่นตัวจนแทบบ้า..ลำคอเริ่มสั่นเมื่อถูกมือกระตุกส่วนปลายแรงๆ

เอสเตบันหลับตาลง ในความรู้สึกของเขาริมฝีปากเล็กๆ นั่นกำลังเผยอออกเพื่อที่จะรับเขาเข้าไปด้านในโพรงปาก เกลียวลิ้นที่ไร้เดียงสานั่นแลบเลียลงไปด้วยความเงอะงะ แต่ถึงอย่างนั้นต้องชื่นชมในความพยายามของเธอ ถึงแม้ว่านางจะไม่เคยกระทำมาก่อนแต่นางคือนักเรียนรู้ที่ดี ไม่ว่าเขาจะบอกนางให้ทำเช่นไรนางล้วนเชื่อฟังทั้งนั้น

นิ้วกำรอบโคนแล้วออกแรงบีบแน่น เขาร้องครางออกมาด้วยความสุขสมเมื่อลาวาร้อนพวยพุ่งออกมาจากจุดอ่อนไหว

หากได้เจอกันอีกครั้ง สาบานได้เลยว่าเขาจะขังสตรีผู้นั้นเอาไว้ แล้วทำให้นางเป็นนักเรียนดีเด่นของเขาคนเดียว