ログインอัลเฟรโด้มองตามหญิงสาวจนเธอเดินออกไปไกลเขาส่ายศีรษะเพราะรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่แปลกมาก เขาเป็นคนทำให้เธอล้มแต่เธอกลับขอโทษเขา ถ้ามีโอกาสหรือได้เจอกันอีกสักครั้งอัลเฟรโด้คงต้องเป็นฝ่ายขอโทษเธอบ้าง
ชายหนุ่มกลับขึ้นมานั่งบนและขับตรงไปยังบ้านหลังสุดท้ายของซอย เมื่อมาถึงก็กดเปิดประตูรั้วอัตโนมัติจากนั้นก็ขับรถเข้าไปจอดบริเวณหน้าบ้าน ก่อนจะลงจากรถตรงเข้าไปหาเจ้าของบ้านที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก
“สวัสดีครีบคุณยาย”
“สวัสดีจ้ะลูก วันนี้ทำไมมาหายายได้ล่ะมีอะไรหรือเปล่า”
“ช่วงนี้งานที่บริษัทไม่ยุ่งครับก็เลยอยากจะมากินข้าวกับคุณยาย ว่าแต่วันนี้ที่บ้านทำกับข้าวอะไรบ้างครับ” ชายหนุ่มถามขณะนั่งลงข้างกับคุณยายราตรี
“น้าประนอมทำห่อหมกปลาช่อนกับต้มจืดวุ้นเส้น อัลเฟรดอยากกินอะไรเพิ่มหรือเปล่า”
“ขอไข่เจียวเพิ่มอีกอย่างได้ไหมครับ”
“ได้สิ ปัทจ๊ะช่วยไปบอกน้าประนอมทำไข่เจียวให้คุณอัลเฟรดเพิ่มด้วยนะ เสร็จแล้วก็มาตามฉันด้วย”
“ได้ค่ะคุณท่าน” ปัทมาวางแก้วน้ำให้หลานชายของท่านแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อบอกน้าประนอมให้ทำไข่เจียวเพิ่มให้กับเจ้านาย
“คุณยายสบายดีนะครับ”
“ยายสบายดี แล้วเราล่ะ”
“ผมสบายดีครับ ผมขอโทษที่ไม่ค่อยได้มากินข้าวกับคุณยายเลย แต่ช่วงนี้จะมาให้บ่อยขึ้นครับ พอดีงานไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ แล้วคุณยายล่ะครับหาผู้ช่วยได้หรือยัง”
“ยายเพิ่งได้ผู้ช่วยมาเมื่อวานเอง”
“แล้วคนนี้จะทำงานกับคุณยายนานไหมครับ”
“ยายเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นว่าเพิ่งเรียนจบด้วย”
“เพิ่งเรียนจบแล้วแบบนี้จะมีประสบการณ์หรือครับคุณยายผมว่าคุณยายลองหาคนอื่นไหมเอาคนที่มีประสบการณ์ยายจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก”
“อัลเฟรดงานของยายไม่ได้มีอะไรเยอะเลยก็แค่ไปเก็บเงินจากแม่ค้าในตลาดจากนั้นก็กลับมาทำบัญชีพอสิ้นเดือนก็ทำใบเสร็จแค่นั้นเอง”
“คำว่าแค่นั้นเองของคุณยายแต่มันตั้งสามตลาดนะครับผมว่าทางที่ดีหาคนทำงานที่เขามีประสบการณ์ดีกว่านะครับ”
“ยายอยากให้โอกาสเด็กดูสักหน่อย เห็นแล้วรู้สึกถูกชะตาน่ะ”
“เด็กที่ว่านี่ใช่ตัวเล็กๆ เขาๆ หรือเปล่าครับคุณยาย”
“ใช่จ้ะ อัลเฟรดรู้ได้ยังไงล่ะลูก”
“ก็เมื่อกี้ผมเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินอยู่แถวนี้แล้วบังเอิญ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ”
“ตายละ!...แล้วหนูเมลินเป็นยังไงบ้าง”
“เธอก็แค่ล้มมีแผลนิดหน่อยเองครับ”
“แล้วอุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ยังไงล่ะอัลเฟรด”
แล้วอัลเฟรโด้ก็เล่าเรื่องอุบัติเหตุเมื่อครู่ให้กับคุณยายราตรีฟังอย่างละเอียด
“หนูเมลินไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม อัลเฟรดน่าจะพาไปหาหมอ” คุณยายรู้สึกเป็นห่วงผู้ช่วยคนใหม่ที่มาทำงานวันแรกก็ได้แผลกลับบ้านและแผลนั่นก็มาจากหลานชายของตัวเอง
“คุณยายครับเธอไม่เป็นอะไรหรอกครับเธอยังลุกขึ้นและเดินได้ตามปกติจะมีก็แค่แผลถลอกเองครับ เธอเป็นคนแปลกมากเลยนะครับคุณยายผมทำให้เธอตกใจจนล้มแต่พอเธอลุกขึ้นมากับขอโทษที่ทำให้ผมเสียเวลา ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะเรียกร้องค่าเสียหายไปแล้วนะ” อัลเฟรโด้เล่าไปยิ้มไปเพราะรู้สึกว่าเธอแปลกมากจริงๆ
“นับว่าโชคดีที่เจอหนูเมลิน เธอเป็นเด็กน่ารักนะ วันนี้ยายสอนงานไปก็ดูท่าทางเอาการเอางานอยู่”
“ผมหวังว่าเด็กนั่นจะทำงานได้ดีนะครับคุณยาย ผมว่าจริงๆ แล้วยายขายตลาดไปดีกว่าไหมครับ ตอนนี้ที่ดินแถวนั้นราคาสูงมากๆ เลย”
“อัลเฟรดเรามีเงินเยอะแยะอยู่แล้วนะ ถ้ายายขายตลาดไปแล้วพวกพ่อค้าแม่ค้าเขาจะไปขายที่ไหนล่ะ นั่นมันคือแหล่งทำมาหากินของเขา ถ้ายายตลาดแล้วคนมาซื้อไม่ทำตลาดต่อคงมีคนเดือดร้อนอีกมาก” คุณยายราตรีคิดว่าถ้าเธอขายตลาดจะต้องมีคนเดือดร้อนอีกจำนวนไม่น้อย
“คุณยายครับแต่ผมว่าคุณยายจะเหนื่อยเกินไปนะ”
“ก็ยายมีผู้ช่วยแล้ว อัลเฟรดไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าหนูเมลินทำงานไม่ทันหรือเหนื่อยจนเกินไปยายก็จะจ้างผู้ช่วยมาอีกคน แต่เลิกคิดไปเลยนะที่จะขายมรดกของยาย ต่อให้ยายตายไปยายก็ไม่ยอมให้ขายที่ดินนั้นเด็ดขาด”
“ผมไม่ได้อยากจะเอาที่ดินของยายมาขายเพื่อเอาเงินหรอกผมก็แค่กลัวยายจะเหนื่อย ผมเป็นห่วงคุณยายนะครับ ผมมีคุณยายแค่คนเดียวถ้ายายเป็นอะไรผมจะอยู่ยังไงเรามีกันแค่สองคนนะครับ” อัลเฟรโด้เข้ามากอดท่านแน่น
“ยายรู้ว่าเรามีกันสองคน แต่ถ้าอัลเฟรดอยากให้มีความสุขมากกว่านี้ก็รีบแต่งงานมีครอบครัว มีหลานให้ยายอุ้มเร็วๆ”
“คุณยายครับ ผมยังไม่อยากมีครอบครัวผมอยากอยู่กับคุณยายแบบนี้ไปตลอดนะครับ”
“เราอายุสามสิบกว่าแล้วนะ ยายเองก็อายุมากแล้ว ยายอยากเห็นอัลเฟรดแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาอย่างน้อยก่อนจะตายยายก็อยากเห็นเรามีครอบครัว มีคนคอยดูแล”
“คุณยายครับผมรู้ว่าคุณยายหวังดีกับผมแต่ผมยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจจริงๆ”
“แล้วผู้หญิงที่ยายให้ดูตัวเมื่ออาทิตย์ก่อนล่ะเป็นยังไงบ้างถูกใจหรือเปล่า”
“ก็ดีนะครับ เธอเป็นคนสวยท่าทางคล่องแคล่วแต่ผมว่าไม่เหมาะกับผมหรอกครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบนั้น”
“แล้วเราชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะ ยายจะได้หาให้ถูกใจ”
“ผมก็รู้เหมือนกันครับ ที่ผ่านมาผมยังไม่เคยเจอใครที่อยากจะแต่งงานด้วยเลย”
“แล้วแบบนี้ยายจะหาผู้หญิงที่ไหนให้ถูกใจได้ล่ะ”
“ถ้าไม่เจอคนที่ถูกใจก็ไม่เป็นไรครับคุณยาย ตอนนี้มีคนบริจาคไข่ตั้งเยอะผมใช้วิธีทางวิทยาศาสตร์มีลูกก็ได้ จ้างใครสักคนอุ้มบุญให้”
“ถ้าอัลเฟรดทำแบบนั้นอยากจะโกรธมากๆ เลย”
“ผมล้อเล่นครับคุณยายใครจะทำแบบนั้นล่ะครับ”
“ยายจริงจังกับเรื่องนี้นะ”
“คุณยายครับผมว่าเราอย่าเครียดเรื่องนี้กันเลยนะครับ เดี๋ยวเนื้อคู่ของผมก็มาเอง”
“ยายจะให้เวลาอัลเฟรดถึงอายุ 32 นะถ้าจากนั้นยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจยายจะบังคับให้แต่งงานกับหลานสาวของเพื่อนยายคนใดคนหนึ่ง” ท่านขู่หลานชายเสียงจริงจัง
“คุณยายครับ ผมขอร้องอย่าบังคับผมเลยนะ”
“ยายไม่ได้บังคับนะลูกยายหวังดีจริงๆ แค่นี้ทำให้ยายได้ไหม หรือว่าตอนนี้รักยายแล้ว”
“รักสิครับคุณยาย แต่ขอเวลาผมสักหน่อยนะครับ” อัลเฟรโด้ รู้ดีว่าคุณยายของเธอว่าคุณยายราตรีอยากให้เขาแต่งงานมีครอบครัวเพราะเขาเป็นหลานชายเพียงคนเดียวแต่ตอนนี้ชายหนุ่มยังไม่เจอผู้หญิงคนไหนที่ถูกใจเลย เขาอยากยื้อเวลาไว้ก่อนเพราะตอนนี้ยังไม่อยากมีใครจริงๆ
“ถ้ามันเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ คุณอัลเฟรดก็รีบพูดมาเลยค่ะก่อนที่สมองจะไม่รับรู้อะไรเพราะความง่วง” หญิงสาวพูดแล้วแกล้งหาวทั้งที่ตอนนี้ยังไม่ได้ง่วงเลยสักนิด เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าอัลเฟรโด้จะคุยเรื่องอะไรกับเธออัลเฟรโด้ขยับเข้ามาใกล้ๆ จับมือของเธอไว้เขามองหน้าเธอก่อนจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกมา“ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษที่เข้าใจผิด ไม่เชื่อใจเธอคิดว่าเธอเป็นคนกล่อมคุณยายให้บังคับฉันแต่งงาน”“เรื่องนี้หนูไม่โกรธคุณแล้ว หนูเข้าใจว่าเป็นใครก็ต้องคิดแบบนั้นเพราะหนูเพิ่งเจอกับคุณยายไม่นานท่านก็บังคับให้คุณแต่งงานกับหนู มีแค่นี้ใช่ไหมที่คุณจะพูด”“ไม่ใช่มันมีอีกเรื่องหนึ่ง”“อะไรคะ”“ที่ผ่านมาฉันยอมรับนะว่าฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอ รู้สึกดีที่ตื่นมาทุกเช้ามีเธอนอนอยู่ข้างๆ และได้นอนกอดกันทุกคืน ฉันรู้ว่าเธอรักฉันและฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันก็เป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนแล้วว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ”“แล้วคุณรู้สึกยังไงเหรอคะ” หญิงสาวถามออกไปด้วยใจเต้นแรงเธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้อัลเฟรโด้กำลังจะพูดอะไรแต่ในใจก็แอบหวังว่าเธอได้ยินเขาพูดคำว่ารักซึ่งมันสำคัญกับเธอมาก ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเธอบอกรักเข
“พรุ่งนี้ฉันจะบอกทนายให้จัดการเรื่องหย่า” จู่ๆ อัลเฟรโด้ก็พูดขึ้นระหว่างที่ออกมานั่งดื่มกับณัฐกฤษณ์เพื่อนสนิท“จะไม่ง้ออีกหน่อยเหรอ”“ฉันคิดว่าง้อไปมันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เมลินเธอคงตัดใจจากฉันได้แล้วจริงๆ นั่นแหละ”“เฮ้ย!...แต่นี่เพิ่งผ่านมาไม่กี่เดือนเองนะ อดทนหน่อยสิ เด็กวัยรุ่นก็อย่างนี้เอาใจยาก”“นายพูดอย่างกับเคยมีแฟนเป็นเด็ก”“ถึงแฟนฉันกับฉันอายุจะไม่ห่างกันมาก แต่ฉันก็พอเข้าใจนะว่าผู้หญิงอารมณ์อ่อนไหว โดยเฉพาะเด็กอย่างเมียของนายนะ นายลองคิดดูสิเธออายุแค่ 18 แล้วต้องมาแต่งงาน ชีวิตกำลังลงตัวและมีความสุขจู่ๆ นายก็ไปพูดจาแบบนั้นกับเธอ”“ก็ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ความจริงนี่”“คนโตอย่างเราอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ที่ต้องทะเลาะกันบ้างแต่นายอย่าลืมนึกถึงความแตกต่างในเรื่องของอายุด้วยนะ อีกอย่างเมลินเธอก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย แล้วมาโดนนายพูดจาแบบนั้นใส่เป็นใครก็ต้องเสียใจน้อยใจได้ นายเคยบอกฉันไม่ใช่เหรอว่าเมลินรักนายมาก พอโดนคนที่ตัวเองรักต่อว่าก็เลยยิ่งคิดมากและน้อยใจมันเป็นเรื่องธรรมดา”“ใช่เมลินรักฉันมาก เธอบอกรักฉันในทุกวันที่อยู่ด้วยกันนายรู้มั้ยฉันมีความสุขแค่ไหนเวลาไ
วันนี้เมลินญาน์เลิกเรียนเร็วกว่าปกติหญิงสาวจึงนัดทานข้าวกับศศิภาจากนั้นก็พากันเดินไปซื้อของก่อนจะขับรถมาส่งเธอที่บ้านระหว่างทางศศิภาก็ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง“แกตัดสินใจดีแล้วหรอเมลิน แกรักเขามากนะแล้วจะหย่ากับเขาทำไม”“ฉันยอมรับว่าฉันรักเขามาก แต่ก็ไม่รู้จะอยู่กันไปทำไม เขาไม่เชื่อใจฉัน เขาคิดว่าฉันเป็นคนวางแผนให้ได้แต่งงานกับเขานะ”“แต่ตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าแกไม่ได้แบบ เขาก็ขอโทษแกแล้วแกยังต้องการอะไรอีก”“ไม่รู้สิ ฉันอาจจะต้องการความรักจากเขามั้ง”“แกเคยถามไหมว่าเขารักแกหรือเปล่า”“ไม่เห็นจำเป็นต้องถามเลยขิงฉันบอกรักเขาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแต่ไม่เคยได้ยินกับเขาพูดมันเลย แม้คุณยายจะบอกว่าให้ดูที่การกระทำทำแต่ฉันก็อยากจะได้ยินมันสักครั้ง เขาพูดแต่ว่าเขาโทษอยากให้ฉันกลับไปอยู่ด้วยแค่นั้นเอง”“ถ้าเขาบอกว่ารักแกแล้วแกจะกลับไปคืนดีกับเขาเหรอ”“อือ”“ฉันไม่เข้าใจแกเลยนะเมลิน แกหย่ากับเขาแล้วแกก็ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้มันคุ้มกันเหรอ”“ฉันไม่รู้ว่าคุ้มไหม แต่ฉันอยากอยู่กับคนที่รักฉัน แต่ฉันให้เวลาให้โอกาสเขาแล้วนะ ฉันรู้ว่าที่ฉันทำมันงี่เง่าไม่มีเหตุผล แค่คำว่ารักแค่คำเดียวแต่ฉันคิดว่าฉันอยากไ
จากวันที่เมลินญาน์ย้ายกลับไปอยู่บ้านถึงตอนนี้ก็เกือบจะสองเดือนแล้วอัลเฟรโด้ยังคงพยายามตามง้อ แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมใจอ่อน ตอนนี้เธอเปลี่ยนกุญแจรั้วบ้านเปลี่ยนรหัสผ่านทุกอย่างทำให้อัลเฟรโด้ไม่สามารถเข้าไปหาเธอที่บ้านได้อย่างเคยแต่ถ้าวันไหนเขาเลิกงานเร็วก็มักจะขับรถวนมาดูว่าหญิงสาวถึงบ้านหรือยังและจอดรถที่หน้ารั้วจนกระทั่งเห็นว่าว่าเธอปิดไฟเข้านอนจึงขับรถกลับมาที่คอนโดมิเนียม เขาใช้รถของตนเองบ้างรถของบริษัทบ้างหรือบางครั้งก็ใช้รถของผู้ช่วยทำให้เมลินญาน์ไม่ทันสังเกตเห็นแต่วันนี้หญิงสาวไปซื้อของที่ตลาดสด แล้วเจอคุณน้าหนึ่งที่บ้านอยู่ถัดจากบ้านของเธอไปอีกสามหลังเข้ามาชวนคุย“เมลิน หนูสังเกตไหมว่าช่วงนี้แถวบริเวณหน้าบ้านหนูมักจะมีรถยนต์มาจอดอยู่บ่อยๆ”“หนูไม่ได้สังเกตเลยค่ะน้า เขามาจอดรอใครหรือเปล่า”“น้าเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ หนูลองสังเกตดูหน่อยนะไม่รู้เป็นพวกโจรเป็นขโมยหรือเปล่า หนูอยู่บ้านคนเดียวด้วยมันอันตราย ถ้าเห็นท่าไม่ดียังไงก็โทรเรียกตำรวจให้มาช่วยดูก็ดีนะ”“ขอบคุณนะคะน้า หนูจะไปย้อนดูกล้องวงจรปิดบริเวณหน้าบ้านดูค่ะ อยากจะรู้เหมือนกันว่าใครที่มาจอดรถรออยู่แบบนั้น”เมลินญาน์พูดคุยก
เพราะตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาอัลเฟรโด้ทานอาหารไม่ตรงเวลาและมักจะดื่มเหล้าอยู่ตลอด วันนี้ชายหนุ่มก็เลยรู้สึกปวดท้องหลังเลิกงานเขาเลยแวะที่โรงพยาบาลเพื่อให้คุณหมอตรวจอาการหลังจากตรวจและรับยาแล้วอัลเฟรโด้ยาก็เดินมาที่ลานจอดรถและได้เจอกับหมออำนาจที่กำลังจะกลับบ้านพอดี“สวัสดีครับหมออำนาจ”“สวัสดีครับคุณอัลเฟรดไม่สบายเหรอครับ” คุณหมอถามเพราะเห็นถุงยาในมือของเขา“ปวดท้องนิดหน่อยครับคุณหมอก็เลยแวะมาตรวจ คุณหมอละ ครับสบายดีไหม” อัลเฟรโด้เจอกับคุณหมอครั้งสุดท้ายก็ในงานศพของคุณยายราตรีซึ่งมันผ่านมาสองเดือนแล้ว“ผมสบายดีครับ”“คุณหมอพอจะมีเวลาสักนิดไหมครับ” อัลเฟรโด้ถามอย่างเกรงใจ“คุณอัลเฟรดมีอะไรหรือเปล่าผม”“อยากจะถามอะไรหมอหน่อย”“ได้สิครับ เรานั่งคุยตรงมาหินอ่อนตรงนั้นก็ได้”“ครับ” แล้วอัลเฟรโด้ก็เดินตามคุณหมออำนาจมายังม้าหินอ่อนที่อยู่ใกล้กับลานจอดรถ“คุณอัลเฟรดมีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”“ผมอยากจะถามว่าทุกครั้งที่คุณยายมาตรวจกับคุณหมอ คุณยายให้คนอื่นเข้ามาในห้องด้วยหรือเปล่าครับ”“ไม่นะครับ คุณยายมักจะเข้ามาคนเดียวส่วนเมลินภรรยาของคุณก็รออยู่ข้างนอก มีอะไรหรือเปล่า”“ผมขอถามคุณหมอทุ
บทรักดำเนินต่อไปในห้องทำงานอีกพักใหญ่ก่อนที่อัลเฟรโด้จะอุ้มเมลินญาน์กลับมายังห้องนอน คืนนี้ทั้งสองต่างโรมรันพันตูกันอยู่บนเตียงอยู่นานก่อนที่หญิงสาวจะหมดแรงอยู่บนเตียงกว้างอัลเฟรโด้เอาผ้าเช็ดตัวชุบน้ำมาเช็ดคราบเหงื่อออกก่อนจะนอนกอดโดยไม่ได้มีคำพูดอะไรเมลินญาน์ซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขาแล้วหลับตานิ่ง เธออยากจะเก็บความรู้สึกคืนนี้ไว้เป็นคนสุดท้ายและพรุ่งนี้เธอกับเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกันอีกอัลเฟรโด้เองก็กอดกระชับเธอไว้แน่นเขากำลังสับสนว่าจากนี้จะเอายังไงต่อจะใช้ชีวิตกับเธอไปเรื่อยๆ หรือจะหย่าอย่างที่เธอพูด เขายังคงตัดสินใจไม่ได้ชายหนุ่มนอนใช้ความคิดจนกระทั่งเผลอหลับแล้วตื่นมาอีกครั้งในตอนเช้าเขารู้สึกใจหายเมื่อเช้านี้มันต่างจากทุกเช้าที่ผ่านมาเมื่อข้างกายของเขาไม่มีเมลินญาน์นอนอยู่ข้างๆอัลเฟรโด้รีบลุกขึ้นนุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วเดินมายังห้องครัวเขาเห็นแค่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มมองนาฬิกาเห็นว่ามันสายมากแล้วและคิดว่าวันนี้ที่เธอไม่ทำอาหารเช้าให้อาจจะเป็นเพราะเธอรีบไปเรียนและถ้าหากเย็นนี้เธอกลับมาที่คอนโดเขาจะลองเปิดใจคุยกับเธออีกครั้งอยากจะฟังเหตุผลจากเธออีกครั้งโดยไม่ใช้อารมณ์ตลอด







