10 ชั่วโมง

ระหว่างเดินทาง ฉางเล่ยหันไปคุยกับทหารที่อยู่หลังรถจนรู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันทั้งหมด ซูเมี่ยวจินปกติไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า เธอจึงฟังสิ่งที่สามีคุยกับพวกเขาเท่านั้น

“พวกคุณย้ายที่ประจำการกันหรอกเหรอครับ แล้วทำไมถึงได้ถูกดักทำร้ายล่ะครับ”

“คนพวกนั้นน่าจะเป็นโจรที่ประจำอยู่เส้นทางนี้น่ะครับ พวกเราก็ไม่คิดว่าจะถูกปล้นทั้งที่ยังสวมเครื่องแบบอยู่” ฟู่จือหยางตอบ

“น่ากลัวมากเลยนะครับ ดีที่ผมกับภรรยาไม่ได้พบพวกมันก่อน ไม่อย่างนั้นคงลำบากกว่าพวกคุณมากแน่” ฉางเล่ยพูดคุยอย่างเป็นกันเอง

“สามี ข้างหน้าน่าจะเป็นเมืองเหยียนซานแล้ว เราจะได้แวะหาอะไรกินกันก่อน”

“ครับ คุณขับหาร้านอาหารก่อนเลย ตอนนี้ยังไม่สายมากนัก โชคดีที่เรามาถึงเร็ว”

“ตกลงค่ะ” ซูเมี่ยวจินรับคำแล้วสอดส่ายสายตามองหาร้านอาหารในเมือง

ไม่ถึง 15 นาที ซูเมี่ยวจินก็จอดรถข้างถนนหน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้าเท่านั้น คนในร้านจึงไม่มี น่าจะเพราะคนในเมืองไปทำงานกันหมดแล้วจึงไม่มีคนอยู่ในร้าน

“สามี คุณพาพวกเขาลงไปสั่งอาหารก่อนเถอะค่ะ ฉันจะปิดรถให้ดีแล้วตามไป”

“ได้ครับ คุณรีบมานะ” ฉางเล่ยลงจากรถไปเรียกสหายใหม่ทั้งสามคนเข้าร้านอาหารไปด้วยกัน

“ขอบคุณสหายฉางที่ไม่ลืมพวกเรานะครับ” โจวอู่หมิงเดินข้างกันกับฉางเล่ยเอ่ย

“คุณไม่ต้องขอบคุณหรอกนะครับ พวกคุณเป็นเจ้าหน้าที่รับใช้ชาติ ผมเป็นพลเมืองธรรมดา ๆ มีอะไรช่วยได้ ผมกับภรรยาก็พร้อมที่จะช่วยพวกคุณครับ”

ซูเมี่ยวจินตรวจสอบว่ากระเป๋าถูกซ่อนเอาไว้ใต้คอนโซลรถดีแล้วจึงล็อกรถให้ดีแล้วรีบตามสามีเข้าไปในร้าน

“ภรรยา ทางนี้ครับ” ฉางเล่ยโบกมือเรียกซูเมี่ยวจินให้มานั่งข้างเขา

ซูเมี่ยวจินเพียงแต่พยักหน้ารับคำฉางเล่ยและเดินไปนั่งลงอย่างเงียบ ๆ สามคนที่ร่วมโต๊ะด้วยต่างกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเห็นหน้าตาของผู้หญิงที่ช่วยพวกเขาเอาไว้เมื่อคืนนี้ชัด ๆ พวกเขาไม่คิดว่าผู้หญิงน้ำเสียงเย็นชาและสายตาเย็นชาจะสวยจัดเสียขนาดนี้ อีกทั้งเธอยังดูเย็นชากับพวกเขาไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ทั้งที่พวกเขาเริ่มสนิทกับสามีของเธอแล้วแท้ ๆ

“ภรรยา คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ ผมสั่งแค่อาหารทั่วไปมาสี่อย่างเอง”

“ไม่มีค่ะ กินแค่นี้ก็พอแล้ว คุณอย่าลืมสั่งอาหารใส่กล่องไว้ด้วยนะคะ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะไปถึงไคหยวน” ซูเมี่ยวจินไม่สามารถรู้ได้ว่าเส้นทางหลังจากนี้จะลำบากมากแค่ไหนกว่าจะไปถึงเมืองถัดไป

“ตกลงครับ ผมจะสั่งเผื่อเอาไว้มากสักหน่อย กินข้าวเสร็จเราวนหาร้านขายของชำสักหน่อยดีไหมครับ จะได้ซื้อเสบียงไว้ในรถด้วย”

“ได้ค่ะ วันนี้ฉันจะขับรถเองนะคะจะได้เร็วหน่อย” ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่าฉางเล่ยขับรถช้ามากแค่ไหน เพราะเขายังไม่ชำนาญจึงไม่กล้าขับเร็วเกินไปนัก

ฉางเล่ยพยักหน้ายิ้มรับคำภรรยา คราวนี้เขาก็สามารถป้อนอาหารให้เธอระหว่างเดินทางได้แล้ว

ทหารทั้งสามมองสองสามีภรรยาที่คุยกันอยู่ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ พวกเขาต่างยอมรับนับถือฉางเล่ยที่สามารถยิ้มออกมาได้ทั้งที่ภรรยาตัวเองมีสีหน้านิ่งเรียบแบบนี้ หากเป็นพวกเขา ป่านนี้คงหน้าเจื่อนไปนานแล้ว

อาหารมื้อนี้โจวอู่หมิงเป็นคนจ่ายเพื่อตอบแทนน้ำใจที่ซูเมี่ยวจินช่วยเหลือพวกเขาเมื่อคืนนี้ ซูเมี่ยวจินเพียงแต่พยักหน้ารับคำและให้ฉางเล่ยยกอาหารที่สั่งเพิ่มไปไว้ที่หลังรถ จากนั้นเธอขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้วขับวนหาร้านขายของชำ ครั้งนี้ซูเมี่ยวจินให้ทหารทั้งสามนายรออยู่บนรถ ส่วนเธอเดินลงไปเลือกซื้อของมากมายมาไว้เป็นเสบียงให้กับทุกคนแทน ฉางเล่ยลงไปช่วยถือของอีกแรงหนึ่ง

“ของพวกนี้ถ้าหิวก็กินได้เลยนะครับ พวกเราแบ่งเอาไว้หน้ารถแล้ว” ฉางเล่ยบอก

“ขอบคุณมากครับ” ทั้งสามรับของมาพร้อมรอยยิ้ม

ซูเมี่ยวจินขึ้นไปนั่งบนที่นั่งคนขับแล้วขับออกไปเมื่อฉางเล่ยกลับมาขึ้นนั่งข้างกายเธอ ซูเมี่ยวจินขับรถไปที่ปั๊มน้ำมันซึ่งอยู่ใกล้กับประตูทางออกไปยังเมืองไคหยวน เรื่องนี้เป็นเธอที่ถามเจ้าของร้านขายของชำ ซูเมี่ยวจินคาดว่าหากเส้นทางบนถนนไม่มีปัญหา เธออาจขับตรงไปถึงเมืองเถิงซงได้ภายในวันนี้ เพียงแต่ซูเมี่ยวจินก็ยังคงต้องเผื่อใจเอาไว้สักหน่อย หากดึกแล้วยังไม่ถึงก็ต้องจอดพักก่อนอีกครั้ง

ทหารที่นั่งกันอยู่ท้ายกระบะไม่รู้สึกร้อนเลยสักนิด ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว นั่นเพราะลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศหน้ารถที่เป่ามายังด้านหลัง ทำให้พวกเขารู้สึกสบายกว่าการนั่งรถทหารที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศก่อนหน้านี้เสียอีก ทั้งสามยังคงนั่งเล่าเรื่องภารกิจให้ฉางเล่ยฟังตามที่เขาถาม แต่ภารกิจที่เป็นความลับนั้น ไม่มีใครเอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว

เส้นทางจากเหยียนซานไปไคหยวนทุรกันดารกว่าที่ผ่านมาเสียอีก ทำให้ซูเมี่ยวจินต้องขับอย่างระมัดระวัง ไม่อย่างนั้นคงเกิดอุบัติเหตุจากเส้นทางอันคดเคี้ยวในแถบภูเขาเป็นแน่ ฉางเล่ยที่เห็นเส้นทางอันตรายหลายครั้งก็ได้แต่คอยภาวนาให้ภรรยาขับช้า ๆ สักหน่อย หากเขาเป็นคนขับ เขาคิดว่าการเดินทางคงช้ากว่าที่ภรรยาของเขาขับมากถึงสามเท่าเลยทีเดียว

ทหารทั้งสามคนด้านหลังเองก็คอยลุ้นไปด้วยเช่นเดียวกัน พวกเขาถึงแม้จะพอรู้ว่าภูมิประเทศและเส้นทางไปยังเมืองชายแดนนั้นอันตราย แต่ก็ไม่คิดว่าจะน่ากลัวมากถึงขนาดนี้

3 ชั่วโมงต่อมา ในที่สุดซูเมี่ยวจินก็หลุดจากเส้นทางอันตรายมาได้เสียที ทำเอาคนในรถทั้งหมดได้แต่ทอดถอนหายใจกับฝีมือการขับรถของซูเมี่ยวจิน หากเป็นพวกเขาคนใดคนหนึ่งเป็นคนขับก็คงใช้เวลามากกว่า 5 ชั่วโมงกว่าจะออกจากถนนสุดอันตรายเส้นนี้ได้

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ซูเมี่ยวจินก็พาทุกคนไปถึงเมืองไคหยวน เธอจอดแวะให้ทุกคนได้ลงมายืดเส้นยืดสายและกินอาหารนานถึงหนึ่งชั่วโมง จากนั้นเธอจึงแวะเติมน้ำมันที่ประตูทางออกของเมืองไคหยวนเพื่อเดินทางต่อไปยังเมืองเถิงซง ตอนนี้ถึงแม้จะเริ่มเข้าสู่ช่วงเย็น แต่ซูเมี่ยวจินก็ไม่คิดจะหยุดพักอีก เธออยากรีบไปถึงเมืองเถิงซงและหาโรงแรมพักผ่อนให้ดี ๆ หลังจากต้องนั่งในรถมานาน

ก่อนขึ้นรถ ทุกคนต่างเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวและล้างหน้าล้างตาเพื่อเพิ่มความสดชื่น จากนั้นการเดินทางจึงเกิดขึ้นอีกครั้งทันที และยังคงเป็นซูเมี่ยวจินที่ขับรถพาทุกคนตรงไปยังเมืองเถิงซง

ก่อนหน้านี้โจวอู่หมิงได้โทรศัพท์ไปบอกคนในหน่วยใกล้กับบริเวณที่รถของพวกเขาจอดอยู่ให้นำรถไปซ่อมและส่งกลับหน่วย เขาไม่ได้บอกสาเหตุเพราะมีพนักงานของปั๊มน้ำมันนั่งฟังอยู่ด้วย โจวอู่หมิงบอกเพียงให้รีบไปนำรถกลับแล้วพวกเขาจะรู้เองว่าทำไมจึงต้องให้นำรถกลับไป เขายังส่งข่าวบอกหน่วยใหม่ที่เมืองเถิงซงด้วยว่าจะไปถึงล่าช้ากว่ากำหนดเพราะอุบัติเหตุ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะต้องถูกลงโทษตามกฎทหารที่เดินทางล่าช้า

ความจริงก่อนหน้านี้ฟู่จือหยางอาสาขับรถให้ซูเมี่ยวจิน เพียงแต่เธอไม่อยากให้การเดินทางช้ามากเกินไปจึงขับเองเหมือนเดิม โชคดีที่เส้นทางจากไคหยวนไปยังเถิงซงนี้ดีกว่าถนนที่ผ่านมานิดหน่อย ซูเมี่ยวจินจึงใช้ความเร็วรถได้มากกว่าเส้นทางภูเขาก่อนหน้านี้

5 ชั่วโมงต่อมา ซูเมี่ยวจินก็เห็นประตูเมืองเถิงซงเสียที เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ในที่สุดก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ถึงแม้เธอจะต้องขับรถนานถึง 10 ชั่วโมงและมาถึงเมืองดึกมากแล้วก็ตามที

“พวกคุณจะให้ฉันไปส่งที่ค่ายทหารนอกเมืองเลยไหม” ซูเมี่ยวจินถาม

“ไม่เป็นไรครับ พวกเราจะพักในเมืองก่อนแล้วค่อยให้ทหารที่ค่ายมารับครับ” โจวอู่หมิงตัดสินใจพักในเมืองก่อนสักคืน ยังไงตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว หากกลับไปที่ค่ายตอนนี้ก็คงวุ่นวายกันไม่น้อย เขาจึงเลือกจะพาลูกน้องพักก่อน