แยกย้าย

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะวนรถหาโรงแรมสักแห่งนะคะ” ซูเมี่ยวจินบอก

“ขอบคุณมากครับ” ทั้งสามที่อยู่หลังรถรีบเอ่ยขึ้นพร้อมกัน เขาไม่คิดว่าผู้หญิงเย็นชาคนนี้ที่จริงก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำอะไร ไม่แปลกใจที่สามีเธออย่างฉางเล่ยจะภูมิใจที่มีซูเมี่ยวจินเป็นภรรยา เพราะหลายครั้งที่คุยกัน ฉางเล่ยมักจะอวยความเก่งกาจของภรรยาเขาให้ทั้งสามฟังอย่างไม่อายเลยสักนิด

ซูเมี่ยวจินขับรถวนหาโรงแรมไม่นานก็พบกับโรงแรมเอกชนแห่งหนึ่ง เธอไม่รอช้าที่จะจอดรถด้านหน้าแล้วให้สามีไปสอบถามเรื่องการเปิดห้องพักสักหลายวันทันที ซูเมี่ยวจินคิดว่าจะอยู่ที่โรงแรมนี้จนกว่าการพนันหินเสร็จสิ้นลง ด้านโจวอู่หมิงกับลูกน้องก็สะพายกระเป๋าลงไปพร้อมฉางเล่ยด้วยเช่นกัน

ฉางเล่ยไปสอบถามไม่นานก็เดินกลับมาที่รถแล้วบอกรายละเอียดกับซูเมี่ยวจินเรื่องห้องพักของโรงแรมแห่งนี้

“ภรรยาครับ ราคาห้องพักธรรมดาคืนละ 30 หยวน ห้องพิเศษคืนละ 50 หยวน คุณจะให้ผมจองห้องพักแบบไหนดีครับ แล้วเราจะพักกันสักกี่วัน”

“เอาห้องพิเศษเลยค่ะจะได้ปลอดภัยหน่อย ฉันคิดว่าจะอยู่ที่นี่สักสี่วัน คุณเอาเงินนี่ไปจ่ายค่าห้องพักก่อนนะคะ ฉันจะเอารถเข้าไปจอดในโรงแรมก่อนแล้วจะตามไป”

“ได้ครับ ของในรถเราจะเอาลงไปด้วยหรือเปล่า ผมจะได้ไปช่วยคุณขนขึ้นห้อง”

“อ่า… ฉันลืมไปเลย ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอคุณที่ที่จอดรถตรงนั้นนะคะ คุณค่อยตามมาช่วยฉันขนกระเป๋าก็แล้วกันค่ะ ส่วนของที่ไม่จำเป็นเราก็ไม่ต้องเอาลง”

“ตกลงครับ ผมไปจองห้องก่อนนะครับ” ฉางเล่ยยิ้มบางตอบภรรยา

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำ จากนั้นจึงเคลื่อนรถไปยังที่จอดรถตามป้ายบอกทางที่โรงแรมเขียนเอาไว้ เธอคิดว่าโรงแรมนี้ดูทันสมัยและปลอดภัยกว่าโรงแรมของรัฐที่เคยไปมาก่อนหลายเท่านัก ภายในเมืองเถิงซงก็ดูเจริญกว่าเมืองอื่น ๆ ที่ผ่านมาเสียอีก คาดว่าที่นี่คงเป็นแหล่งที่คนร่ำรวยมักจะมาหาเงินกันเป็นแน่ ถึงแม้ในยุคนี้การพนันหินยังไม่ได้รับการยอมรับจากทางการ แต่ที่เมืองเถิงซงกลับสามารถพนันหินได้อย่างเสรี เธอคิดว่าทางการน่าจะยกเว้นเป็นกรณีพิเศษให้กับเมืองนี้เพื่อสร้างรายได้เข้าประเทศ แถมที่นี่ยังมีค่ายทหารทางการด้วย

ฉางเล่ยจองห้องพักและรับกุญแจห้องมา ก่อนจะกล่าวลาทหารทั้งสามนายที่จองห้องพักเสร็จก่อนหน้าเขาไม่นาน

“ถ้าพวกคุณเกิดเรื่องอะไรที่นี่ คุณโทรหาผมที่เบอร์นี้ได้เลยนะครับ ผมจะมาช่วยจัดการเรื่องราวให้ทันที” โจวอู่หมิงยื่นเบอร์โทรศัพท์ของหน่วยใหม่เขาส่งให้กับฉางเล่ย

“ขอบคุณมากครับ พวกคุณขึ้นห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะนะครับ ผมยังต้องไปช่วยภรรยายกกระเป๋าอีก” ฉางเล่ยกล่าว

“ตกลงครับ เอาไว้พบกันใหม่เมื่อมีโอกาส ฝากขอบคุณภรรยาคุณด้วยนะครับ”

“ไม่มีปัญหาครับ พวกคุณดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ฉางเล่ยพูดจบก็เดินไปด้านนอกเพื่อไปยังที่จอดรถซึ่งซูเมี่ยวจินชี้บอกก่อนหน้านี้

โจวอู่หมิงมองส่งฉางเล่ยแล้วชวนฟู่จือหยางกับซ่งเซียวไปห้องพักที่จองเอาไว้ก่อนหน้านี้ทันที เขาจองห้องเพียงห้องเดียว เพราะพวกเขาแค่อยากพักผ่อนก่อนเข้าค่ายทหารในวันพรุ่งนี้เท่านั้น

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินช่วยกันยกกระเป๋าเสื้อผ้าและกระเป๋าเงินใบใหญ่ รวมถึงหน้าไม้ของพวกเขาเดินกลับเข้าไปในโรงแรมเพื่อเข้าห้องพัก หน้าไม้ทั้งสองอันนั้นพวกเขายัดใส่กระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อไม่ให้พนักงานโรงแรมสังเกตเห็น

ห้องพิเศษที่ฉางเล่ยจองเอาไว้นั้นอยู่ที่ชั้นสามห้องในสุด ซึ่งเป็นห้องที่กว้างกว่าห้องอื่น ๆ ในชั้นเดียวกัน ห้องพิเศษของโรงแรมนี้มีเพียงสามห้องเท่านั้น อีกสองห้องมีแขกเข้าพักอยู่ก่อนแล้ว พนักงานโรงแรมจึงมอบห้องที่เหลือนี้ให้กับสองสามีภรรยาหน้าตาดีที่เขาเห็น ถึงแม้ทั้งสองจะแต่งกายไม่เหมือนคนรวย แต่ในเมื่อลูกค้ามีเงินจองห้องพักนานถึงสี่วัน เขาก็ไม่คิดจะดูถูกสองสามีภรรยาที่เดินผ่านเข้ามาในโรงแรมแม้แต่น้อย

คืนนั้นหลังจากเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้เสร็จ ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินที่อาบน้ำเรียบร้อยก็เข้านอนทันที ตอนนี้เวลาผ่านไปเกือบตีสองแล้ว พวกเขาที่เดินทางมานานและยุ่งอยู่กับการเก็บของจึงนอนดึกกว่าที่ผ่านมา

โจวอู่หมิงกับพวกก็นอนพักหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเช่นเดียวกัน พรุ่งนี้เช้าพวกเขายังต้องขอยืมโทรศัพท์ทางโรงแรมเพื่อให้คนนำรถมารับพวกเขาที่โรงแรมแห่งนี้ด้วย สำหรับบาดแผลเล็กน้อยจากการถูกยิงนั้น พวกเขาไม่ได้สนใจมันแต่แรกแล้ว เสื้อผ้าของพวกเขาที่มีรอยขาดจากการต่อสู้ก็ถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ซึ่งพวกเขาเตรียมมาอีกคนละสองชุดสำหรับการทำงานที่ค่ายชายแดนตามคำสั่ง

เช้าวันต่อมา กลุ่มของโจวอู่หมิงตื่นแต่เช้าและลงไปโทรศัพท์ให้คนในหน่วยนำรถมารับพวกเขา ถึงแม้จะได้นอนเพียงน้อยนิด แต่ทั้งสามซึ่งเคยผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักก็ไม่มีสีหน้าอิดโรยเลยสักคน

“หัวหน้า เราจะรอบอกลาคุณฉางก่อนไหมครับ” ฟู่จือหยางถาม

“ไม่ต้องหรอก ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะนอนกันอีกนานกว่าจะตื่น เรายังต้องเข้าไปรายงานตัวที่หน่วยก่อน อย่าทำให้เสียเวลาไปมากกว่านี้เลย พวกคุณก็ได้ยินแล้วว่าพวกเขาสองคนจะอยู่ที่นี่อีกหลายวัน”

“ทราบแล้วครับ” ฟู่จือหยางกับซ่งเซียวรับคำพร้อมกัน พวกเขาประทับใจในตัวฉางเล่ยหลังจากอยู่ด้วยกันมาตลอดการเดินทาง ทั้งสองจึงอยากบอกลาสหายสักหน่อย

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยไม่รู้ว่าสหายทหารเดินทางกลับไปกันแล้วหลังจากที่คนในหน่วยส่งรถมารับพวกเขาที่โรงแรม กว่าที่ทั้งสองคนจะตื่นก็เป็นเวลาสิบโมงเลยทีเดียว เพราะซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยเหนื่อยจากการเดินทางไกล พวกเขาจึงนอนต่อให้เต็มที่ก่อนจะออกไปสำรวจเมืองเถิงซง

“สามี เดี๋ยวเราลงไปกินข้าวในโรงแรมก่อนค่อยขับรถวนหาตลาดค้าหินกันดีไหม”

“ได้ครับ วันนี้เราจะแต่งตัวยังไงดี” ฉางเล่ยไม่แน่ใจว่ายังต้องใส่ชุดเหมือนเมื่อวานหรือไม่ เพราะจะได้นำอาวุธติดตัวไปด้วย

“ใส่ชุดปกติดีกว่าค่ะ วันนี้คงยังไม่มีใครสนใจเรามากนัก พกมีดไปแค่สองเล่มก็พอ”

“ตกลงครับ คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ” ฉางเล่ยบอกเมื่อเห็นว่าภรรยาตื่นเต็มตาแล้ว

ซูเมี่ยวจินพยักหน้าตอบแล้วลุกขึ้นจากที่นอนไปหาชุดในตู้เสื้อผ้าที่พวกเขาจัดเก็บเอาไว้เมื่อคืนนี้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ฉางเล่ยลุกขึ้นมาทีหลังแล้วพับผ้าห่มเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาเดินไปเลือกเสื้อผ้าที่เก็บเอาไว้เช่นกัน วันนี้เขาเลือกที่จะใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นและกางเกงสแล็คสีดำที่ซูเมี่ยวจินซื้อให้ รองเท้าที่ใส่ยังเป็นรองเท้าหนังที่ซูเมี่ยวจินนำมาให้เขาด้วยเพื่อจะได้ดูภูมิฐานสักหน่อย เขาจำได้ว่าภรรยาไม่อยากให้มีคนดูถูกพวกเขาเมื่อเข้าไปทำการพนันหิน และไม่อยากมีเรื่องเพราะพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่นี่

ซูเมี่ยวจินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งรอฉางเล่ย วันนี้เธอสวมเสื้อยืดสีขาวทับด้วยแจ็คเกตหนังสีดำและกางเกงหนังตัวเก่งของเธอ ซูเมี่ยวจินนำมีดพกขนาดเล็กซ่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตและกางเกงอย่างละเล่ม เธอนำเงินจากกระเป๋าใบใหญ่ใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายหนึ่งหมื่นหยวนเผื่อเอาไว้ อย่างไรวันแรกนี้เธอก็ยังไม่คิดจะซื้อหินมากเกินไปนัก เธอต้องลองใช้ทักษะที่ได้รับมาจากระบบดูเสียก่อน หากว่าทักษะนี้ใช้งานได้ดี เธอจึงจะลงทุนก้อนใหญ่ซื้อหินจำนวนมากแล้วผ่าให้เสร็จก่อนจะเดินทางกลับไปที่เมืองเจิ้งไห่

ฉางเล่ยอาบน้ำแต่งตัวในเวลาไม่นานก็ออกมา ซูเมี่ยวจินช่วยจัดปกคอเสื้อให้เขาก่อนจะชวนกันออกไปกินอาหารในโรงแรมแห่งนี้

“ไม่รู้ว่าป่านนี้ที่บ้านจะเป็นยังไงบ้างนะครับ” ฉางเล่ยเอ่ยอย่างคิดถึงครอบครัว เขาไม่เคยจากครอบครัวไปไหนมาก่อน

“ถ้าคุณเป็นห่วงก็ใช้โทรศัพท์ของโรงแรมโทรกลับไปที่บ้านได้นี่คะ” ซูเมี่ยวจินจำหมายเลขโทรศัพท์ที่ร้านได้เป็นอย่างดี เธอจึงบอกเขา

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เราค่อยโทรทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้พ่อกับแม่น่าจะยุ่งกับการเฝ้าร้านกันอยู่” ฉางเล่ยคาดเดาจากเวลาในนาฬิกาที่ตอนนี้เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว

“ตกลงค่ะ รีบไปกินข้าวกันดีกว่า” ซูเมี่ยวจินยื่นมือไปจับมือฉางเล่ยแล้วเดินไปที่ห้องอาหารของโรงแรมซึ่งมีป้ายเขียนบอกเอาไว้