อยากเสี่ยงโชค

ฉางเล่ยพาซูเมี่ยวจินกลับมาถึงร้านในเวลาไม่นาน พ่อกับแม่ที่อยู่หน้าร้านได้ยินเสียงรถลูก ๆ มาถึงก็พากันเดินไปหาที่หลังร้าน ดีที่ตอนนี้ไม่มีลูกค้า พวกเขาจึงเข้าไปสอบถามเรื่องการสอบใบขับขี่พร้อมรอยยิ้ม

“ไปสอบมาเป็นยังไงกันบ้างลูก” หลิวเอ้อหลิงถาม

“พวกเราได้ใบขับขี่มาแล้วค่ะแม่ พ่อกับแม่กินข้าวเที่ยงหรือยังคะ” ซูเมี่ยวจินตอบ

“กินแล้วจ๊ะ พวกลูกกินข้าวกันเถอะ พ่อกับแม่จะไปเฝ้าหน้าร้านต่อ”

“ใช่ ๆ รีบกินข้าวก่อนเถอะลูก เหนื่อยกันมาทั้งเช้าแล้ว” ฉางชิงหยูกล่าวเสริม

“ได้ค่ะ/ครับ” ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยรับคำพร้อมกัน

ฉางชิงหยูชวนภรรยากลับไปดูแลหน้าร้านต่อ ส่วนฉางเล่ยก็ตักอาหารใส่จานให้ซูเมี่ยวจินเหมือนกับทุกวัน

“สามี ฉันอยากไปเมืองชายแดนเพื่อพนันหินค่ะ” ซูเมี่ยวจินที่รำคาญการรบเร้าของระบบเอ่ยบอกฉางเล่ย

“พนันหินคืออะไรครับ?” ฉางเล่ยถามอย่างสงสัย

“คือการที่เราเลือกซื้อหินที่ยังไม่ผ่ามาสักหลายก้อน ถ้าเราผ่าได้หยกเนื้อดี ราคาหินที่เราซื้อมาก็จะมีมูลค่าเพิ่มขึ้นหลายเท่าเลยค่ะ” ซูเมี่ยวจินอธิบายคร่าว ๆ

“แต่เมืองชายแดนอันตรายมากนะครับ ถ้ามีพวกโจรจะทำยังไง” ฉางเล่ยเคยได้ยินเรื่องเล่าเมื่อตอนยังเด็กว่ามีโจรระหว่างทางไปยังชายแดนชุกชุม

“คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ ก่อนไปฉันจะหาซื้อหน้าไม้ดี ๆ สักหลายอันเอาไว้ใช้สำหรับป้องกันตัว” ซูเมี่ยวจินบอกแผนการที่วางเอาไว้เพื่อความปลอดภัย

“ผมไปกับคุณด้วยได้ไหมครับ” ฉางเล่ยถามอย่างไม่มั่นใจนัก เขากลัวว่าภรรยาจะไม่ให้เขาไปด้วย

“แน่นอนสิคะ นี่คุณคิดว่าฉันจะไปคนเดียวหรือไง” ซูเมี่ยวจินตักอาหารให้เขาแล้วยิ้มบางตอบ

“เฮ้อ! ถ้าอย่างนั้นคุณคิดจะออกเดินทางเมื่อไหร่ครับ” ฉางเล่ยถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ภรรยายอมให้เขาเดินทางไปด้วยในครั้งนี้

“น่าจะไม่เกินหนึ่งสัปดาห์นะคะ ฉันต้องเตรียมของเอาไว้ให้พ่อแม่ขายก่อน”

“คุณคิดจะซื้อของมากแค่ไหนเหรอครับ” ฉางเล่ยถาม

“ฉันคิดว่าจะซื้อวิทยุสัก 50 เครื่อง พัดลมอีก 40 เครื่อง และนาฬิกาสัก 100เรือนค่ะ”

“แบบนี้เราต้องใช้เงินมากเลยนะครับ ผมว่าเราไปถอนเงินออกมาเตรียมไว้ดีไหม”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันคิดจะขึ้นเขาพรุ่งนี้เพื่อหาของดีมาขายอีกสักครั้ง”

“คุณคิดจะหาอะไรเหรอครับ” ฉางเล่ยขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย

“คุณจำป่าที่เราไปเก็บเห็ดหลินจือแดงได้ไหมคะ ฉันคิดว่าข้างในนั้นน่าจะยังมีของดีให้เราเก็บอีกไม่น้อยเลย ฉันอยากจะไปลองดูค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอก

“แต่ที่นั่นอันตรายมากนะครับ คุณแน่ใจเหรอครับว่าในนั้นยังมีของดีให้เก็บอยู่”

“ฉันก็ไม่มั่นใจนักหรอกค่ะ แต่เราไปดูก่อนก็ไม่เสียหายนี่คะ จริงไหม?”

“ก็จริงครับ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะไปกับคุณด้วย”

“ได้ค่ะ พรุ่งนี้เราออกจากบ้านกันสักตีห้าดีไหมคะ ฉันอยากกลับมาก่อนเที่ยง”

“ตกลงครับ เราค่อยกลับมากินข้าวกันตอนเที่ยงก็ได้ พรุ่งนี้ผมจะเอาไฟฉายไปด้วยเผื่อว่าตอนขึ้นเขาพระอาทิตย์จะยังไม่ขึ้น”

“ดีค่ะ ตะกร้าสะพายหลังของเรายังอยู่ที่บ้านเก่าใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ ผมวางเอาไว้ข้างบ้านด้านนอกน่ะ ไม่ต้องเอากุญแจบ้านไปด้วยก็ได้”

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำสามี หลังจากพวกเขากินข้าวล้างถ้วยชามเสร็จ ซูเมี่ยวจินก็นำกระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้องและหยิบสมุดบัญชีมาลงยอดขายเมื่อวานนี้ที่เธอปล่อยทิ้งเอาไว้ ซูเมี่ยวจินต้องการคำนวณว่าเงินที่เธอสามารถใช้ซื้อของมากักตุนไว้ที่ร้านเพียงพอหรือไม่ และการขึ้นเขาพรุ่งนี้ก็ยังไม่แน่ว่าเห็ดหลินจือแดงที่ระบบเคยบอกเอาไว้มีมากแค่ไหนด้วย เธอจึงต้องคำนวณเผื่อเอาไว้เสียก่อน

ช่วงเย็นของวันที่ร้านมีคนเข้าออกไม่ต่างจากทุกวัน ฉางเซียงจูเมื่อกลับถึงบ้านก็รีบเก็บกระเป๋าและลงมาช่วยหลิวเอ้อหลิงขายนาฬิกาเช่นเคย ฉางชิงหยูปล่อยให้ลูกชายกับลูกสะใภ้ดูแลลูกค้าที่มาซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าแทน ส่วนเขานั้นปั่นจักรยานออกไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารค่ำให้คนในบ้าน

การค้าของวันนี้มีกำไรเกือบห้าร้อยหยวน นับว่าสินค้าในร้านที่นำมาขายเป็นที่ต้องการของลูกค้ามากทีเดียว ซูเมี่ยวจินมองดูกาน้ำร้อนที่นำมาขายซึ่งยังวางอยู่บนชั้นหลายอันก็ได้แต่ถอนหายใจ คนสมัยนี้ไม่นิยมใช้กาน้ำร้อนกันทำให้ขายไม่ค่อยดีนัก การตัดสินใจซื้อวิทยุและพัดลมมากักตุนเอาไว้ระหว่างที่เธอกับสามีไม่อยู่จึงนับว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้ว

มื้อค่ำวันนี้ ซูเมี่ยวจินบอกพ่อแม่ฉางและน้องสามีว่าพวกเขาจะขึ้นไปหาของมีค่าบนภูเขาดูอีกสักครั้งเพื่อหาเงินทุนสำหรับการไปพนันหินที่เมืองชายแดน

“ลูกแน่ใจเหรอว่าจะเข้าป่าที่อันตรายนั่นอีกครั้งน่ะ แม่เป็นห่วงนะลูก”

“แน่ใจค่ะแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหรอกนะคะ หนูกับฉางเล่ยจะระวังตัว”

“เฮ้อ! แม่ปล่อยให้พวกเขาไปเสี่ยงดวงดูอีกสักครั้งเถอะ ในเมื่อลูกวางแผนเอาไว้แล้วเราก็ต้องเชื่อใจพวกเขา” ฉางชิงหยูปลอบภรรยาและอนุญาตให้ลูก ๆ ไป

“พี่สะใภ้ระวังตัวด้วยนะคะ พี่ชายต้องดูแลพี่สะใภ้ให้ดีนะรู้ไหม” ฉางเซียงจูกำชับพี่ชายด้วยสีหน้าจริงจัง

“พี่รู้น่า เมี่ยวจินเป็นภรรยาพี่ พี่ต้องดูแลเธออยู่แล้ว” ฉางเล่ยรับคำน้องสาว เขามีหรือจะปล่อยให้ภรรยาตกอยู่ในอันตราย

หลังจากตกลงกันได้ว่าจะให้ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยขึ้นเขาอีกครั้ง ทุกคนในครอบครัวคืนนั้นต่างสวดมนต์ภาวนาให้ทั้งคู่กลับมาอย่างปลอดภัย ด้วยพวกเขารู้ดีว่าป่าเขานั้นมีอันตรายอยู่ทั่วทุกที่ ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยที่ไม่รู้เลยว่าคนในครอบครัวกังวลมากแค่ไหน พวกเขาหลับกันตั้งแต่หัวถึงหมอนเพื่อเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ขึ้นเขาในวันพรุ่งนี้ เพราะไม่มีใครรู้เลยว่าบนภูเขาจะมีอันตรายอะไรเพิ่มอีกหรือไม่

ตีห้าวันต่อมา ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยออกจากบ้านไปพร้อมหน้าไม้ ไฟฉายและมีดสำหรับป้องกันตัวระหว่างขึ้นเขา ฉางชิงหยู หลิวเอ้อหลิงและฉางเซียงจูที่รีบตื่นเช้ามาส่งพี่ชายกับพี่สะใภ้ต่างยืนส่งพวกเขาด้วยความคิดแตกต่างกันไป

“แม่ เราเข้าไปทำอาหารกันเถอะ จะได้รีบกินและเปิดร้านกันแต่เช้า” ฉางชิงหยูชวนภรรยาไปทำอาหารแทนที่จะให้เธอยืนกังวลเรื่องลูก ๆ ต่อ

“หนูช่วยด้วยนะคะพ่อ ยังไงตอนนี้หนูก็นอนต่อไม่หลับแล้ว” ฉางเซียงจูอาสา

“ได้สิลูก พาแม่เข้าครัวกันเถอะ” ฉางชิงหยูลูบหัวบุตรสาวและเดินนำเข้าไปก่อน

“แม่เลิกกังวลได้แล้วค่ะ พี่ชายกับพี่สะใภ้จะต้องปลอดภัยกลับมาแน่นอน”

หลิวเอ้อหลิงพยักหน้ารับคำทั้งที่ในใจยังกังวลเรื่องลูก ๆ อยู่ เธอเดินตามแรงดึงของลูกสาวเข้าห้องครัวไปทำอาหารเช้าช่วยสามี

“พ่อกับแม่คงเป็นห่วงเรามากเลยนะคะ คุณเห็นสีหน้าพวกท่านไหม” ซูเมี่ยวจินเอ่ย

“เห็นครับ ถ้าอย่างนั้นพวกเราคงต้องระวังตัวมากขึ้นแล้วรีบกลับบ้าน พวกท่านจะได้สบายใจ ดีไหมครับ” ฉางเล่ยตอบ

“ตกลงค่ะ ฉันจะนำหน้าเหมือนคราวก่อนนะคะ ครั้งนี้เราน่าจะทำเวลาได้ดีกว่าครั้งที่แล้วเพราะเคยเข้าป่าตรงนั้นมาก่อนแล้ว” ซูเมี่ยวจินคาดเดา

“ได้ครับ ผมจะคอยระวังหลังให้คุณเอง หวังว่าการไปครั้งนี้ของพวกเราจะได้ของดีอย่างที่คุณหวังเอาไว้นะครับ” ฉางเล่ยไม่รู้ว่าป่านั่นจะมีเห็ดหลินจือแดงเหลือให้พวกเขาเก็บอีกหรือไม่ แต่ถ้าหากเป็นไปอย่างที่ภรรยาเขาคาดเดา พวกเขาก็จะมีเงินอีกก้อนไว้สำหรับการลงทุน

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำสามี ขณะที่ในหัวของเธอ เจ้าระบบตัวดีกำลังอวดโอ่ความสามารถในการค้นหาของมันอยู่ ซูเมี่ยวจินได้แต่ทอดถอนใจกับคำพูดของมันแต่ละอย่าง มันทำราวกับว่าตัวเองเก่งกาจนักหนา ทั้งที่ความจริงมันแค่สามารถค้นหาโดยรอบบริเวณตัวเธอเพียงห้ากิโลเมตรได้เท่านั้น