ล้ำค่า

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินไปถึงบ้านเก่าในเวลาเพียงสิบนาที ตอนนี้บ้านอื่นยังไม่มีใครตื่นขึ้นมาเลย ทำให้พวกเขารีบนำรถเข้าไปจอดในบ้านและสะพายตะกร้าเดินขึ้นเขาไปในทันที โดยมีฉางเล่ยคอยส่องไฟฉายให้กับซูเมี่ยวจินที่เดินข้างกัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองที่เร่งรีบขึ้นเขาก็ไปถึงทางเข้าป่างูพิษ ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่าง ฉางเล่ยจึงบอกให้ภรรยาอย่าเดินห่างจากเขา เพราะกลัวว่างูพิษจะพุ่งเข้ามาทำร้ายเธออย่างไม่คาดคิด

“ฉันรู้แล้วค่ะ คุณก็ระวังตัวด้วย ฉันมีหน้าไม้อยู่ คุณอย่ากังวลเลย” ซูเมี่ยวจินเองก็เป็นห่วงฉางเล่ยที่มือหนึ่งถือไฟฉาย อีกมือถือมีดเพื่อเอาไว้จัดการเหล่างูพิษในป่า

“ตกลงครับ ผมจะระวัง” ฉางเล่ยรับคำภรรยาและค่อย ๆ เดินเข้าไปอย่างไม่เร่งรีบ เขารู้ดีว่าป่านี้อันตรายมากแค่ไหน

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยฆ่างูไปจำนวนมากไม่ต่างจากครั้งแรกที่มา ยิ่งตอนที่ฟ้ายังไม่สว่างด้วยแล้ว เหล่างูพิษกลับมีจำนวนมากกว่าเดิมอีกเท่าตัว ยังดีที่ทั้งสองคนมีสัญชาตญาณในการต่อสู้ดีเยี่ยม พวกเขาจึงยังปลอดภัยจากการลอบทำร้ายของงูพิษในป่าเหล่านั้น

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็มาถึงตอไม้ครั้งก่อนที่เก็บเห็ดได้ ซูเมี่ยวจินเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว เธอจึงให้ฉางเล่ยเก็บไฟฉายและเป็นคนเดินนำหน้าสามีเอง เพราะระบบกำลังบอกทิศทางให้เธออยู่ในหัวว่าจะต้องไปทางไหนถึงจะได้พบกับเห็ดหลินจือแดงที่เหลืออยู่ในป่าอีกครั้ง

ฉางเล่ยไม่ได้ห้ามปรามภรรยา เขาเพียงแค่เชื่อในดวงของเธอเท่านั้น ทุกครั้งที่ซูเมี่ยวจินขึ้นเขา เธอมักจะได้สิ่งของและสัตว์ป่าล้ำค่ากลับไปขายตลอด ครั้งนี้เขาก็หวังว่าเธอจะดวงดีอีกครั้ง

45 นาทีต่อมา ซูเมี่ยวจินในที่สุดก็พบกับตอไม้ใหญ่ที่ระบบบอกแล้ว เธอมองเห็นเห็ดหลินจือแดงดอกใหญ่เกือบสามเท่าของครั้งที่แล้ว ด้วยความตื่นเต้น เธอรีบหันไปบอกสามีด้วยความดีใจ

“ฉางเล่ย คุณมาดูสิคะ ครั้งนี้เรารวยแล้ว” ซูเมี่ยวจินเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“หืม? คุณเห็นอะไรครับ” ฉางเล่ยเดินเข้าไปยืนข้างภรรยาและมองตรงไป

ฉางเล่ยมองตามนิ้วเรียวยาวของซูเมี่ยวจิน พอเขาเห็นเห็ดหลินจือแดงดอกใหญ่กว่าฝ่ามือตัวเองตรงหน้าเข้า เขาถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง กว่าเขาจะได้สติและพูดออกมาอีกครั้ง เวลาก็ผ่านไปเกือบสามนาทีเลยทีเดียว

“ภะ..ภรรยา คุณดวงดีมากจริง ๆ” ฉางเล่ยกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างตื่นเต้น

“เรารีบไปเก็บมันกันเถอะ จะได้กลับเข้าอำเภอไปขายเร็ว ๆ” ซูเมี่ยวจินบอก

“ตกลงครับ คุณระวังงูจะเข้ามาทำร้ายด้วยนะครับ” ฉางเล่ยเตือน

“ได้ค่ะ เรารีบไปกัน” ซูเมี่ยวจินเดินนำไปก่อน เธอย่อตัวลงค่อย ๆ แซะเห็ดออกมาเหมือนครั้งก่อนอย่างระมัดระวัง

ฉางเล่ยเห็นงูเข้ามาใกล้ก็จัดการฆ่ามันแล้วจึงไปนั่งยอง ๆ แซะเห็ดตามที่ภรรยาเคยสอนในครั้งก่อน เขากลัวว่าจะทำให้เห็ดล้ำค่าพวกนี้เสียหายจึงทำอย่างช้า ๆ

เกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าที่พวกเขาจะเก็บเห็ดทั้งหมดซึ่งมีมากถึง 13 ดอกเสร็จ ระหว่างการเก็บเห็ด พวกเขายังฆ่างูไปอีกหลายสิบตัวด้วย

“พวกเรารีบออกไปกันเถอะค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ” ซูเมี่ยวจินถาม

“เก้าโมงพอดีครับ” ฉางเล่ยมองนาฬิกาบนข้อมือแล้วบอกภรรยา

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและเดินนำหน้าฉางเล่ยออกจากป่างูพิษอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางพวกเขายังสามารถฆ่างูได้อีกไม่น้อย กระทั่งพวกเขาสามารถออกจากป่างูพิษได้ในหนึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองเร่งเดินจนแทบเป็นวิ่งเพื่อลงจากเขาให้เร็วที่สุด ตอนนี้สิบโมงเช้าแล้ว พวกเขาอยากรีบนำของไปขายให้ร้านขายยาโดยเร็วที่สุดเพื่อจะได้รับเงินทุนเอาไว้ซื้อสินค้าเข้าร้านและเป็นทุนในการพนันหิน

ฉางเล่ยขับรถพาซูเมี่ยวจินไปถึงร้านขายยาตอน 10.45 น. พอดี พวกเขาไปเอาตะกร้าที่หลังรถและเข้าไปในร้านทันที

เจ้าของร้านเห็นสองสามีภรรยาที่เคยนำของดีมาให้เขาจนเขาสามารถทำกำไรได้มากมายก่อนหน้านี้ก็รีบเดินออกจากหลังโต๊ะคิดเงินมาต้อนรับ

“สวัสดีครับ วันนี้พวกคุณมีของดีอะไรมาขายให้ผมบ้างครับ” เถ้าแก่ยิ้มแป้น

“มีเห็ดหลินจือแดงที่คุณภาพดีกว่าครั้งก่อนกับงูพิษจำนวนมากค่ะ” ซูเมี่ยวจินตอบ

“โอ้! ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณผู้หญิงเอาเห็ดหลินจือแดงออกมาให้ผมตรวจสอบก่อนดีไหมครับ ส่วนงูพิษเราค่อยคุยกันทีหลัง” เจ้าของร้านบอกอย่างตื่นเต้น

“ไม่มีปัญหาค่ะ สามี เราแยกเห็ดวางบนโต๊ะให้เถ้าแก่กันเถอะค่ะ” ซูเมี่ยวจินหันไปบอกฉางเล่ยที่ยืนอยู่ข้างกัน

“ได้ครับ” ฉางเล่ยพยักหน้ายิ้มรับคำซูเมี่ยวจิน เขาเองก็อยากรู้มากว่าเห็ดครั้งนี้จะสามารถทำให้พวกเขาได้รับเงินมากมายแค่ไหน

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยค่อย ๆ แยกเห็ดหลินจือแดงออกจากตะกร้าอย่างระมัดระวัง พวกเขารู้ดีว่าความสมบูรณ์ของเห็ดเหล่านี้มีผลต่อราคาที่พวกเขาจะขายได้

เจ้าของร้านเห็นเห็ดแต่ละดอกมีขนาดใหญ่กว่าครั้งก่อนถึงสามเท่า เขาได้แต่เบิกตาโตอ้าปากกว้างอย่างตกตะลึง ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเห็ดหลินจือแดงใหญ่ขนาดนี้ ในใจเขาได้แต่ปาดเหงื่ออย่างหนักใจ เงินเก็บของร้านที่เขาได้รับกำไรจากครั้งก่อนคงไม่เพียงพอที่จะซื้อเห็ดจำนวนมากขนาดนี้แน่

“เถ้าแก่ นี่เป็นเห็ดทั้งหมดที่พวกเราเก็บมาได้ค่ะ มีทั้งหมด 13 ดอก” ซูเมี่ยวจินหันไปบอกเถ้าแก่ที่ยังไม่ได้สติดีนัก

“อะ… อ่า… ผมจะรีบตรวจสอบให้ครับ” เจ้าของร้านได้ยินเสียงเย็น ๆ ของซูเมี่ยวจินเข้าก็สะดุ้งโหยงและกระวีกระวาดไปตรวจสอบเห็ดล้ำค่า

ฉางเล่ยเห็นท่าทางของเจ้าของร้านเข้าก็อดจะอมยิ้มออกมาไม่ได้ ภรรยาของเขาก็ช่างแกล้งคนเสียจริง ๆ ทั้งที่รู้ว่าเจ้าของร้านกลัวเธอ ซูเมี่ยวจินยังกล้าทำเสียงแข็งและเย็นชาใส่เขาอีก

เจ้าของร้านนำแว่นขยายมาตรวจสอบอายุของเห็ดแต่ละดอก ยิ่งเขาตรวจสอบมากเท่าไหร่ เหงื่อกาฬของเขาก็ยิ่งหลั่งไหลออกมามากเท่านั้น เห็ดตรงหน้าของเขามีอายุมากกว่า 300 ปีทุกดอก เท่าที่เขารู้มา เป็นเวลาเกือบหนึ่งพันปีแล้วที่ไม่มีใครสามารถหาเห็ดหลินจือแดงตามธรรมชาติซึ่งมีอายุมากขนาดนี้ได้มาก่อน เจ้าของร้านปาดเหงื่อและเงยหน้าขึ้นมองสองสามีภรรยาอย่างจนใจ

“คุณผู้หญิงครับ ผมขอโทษที่ไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อเห็ดหลินจือแดงของคุณได้ทั้งหมด เพราะเห็ดแต่ละดอกมีอายุมากกว่า 300 ปี ราคาไม่สามารถประเมินค่าได้เลยครับ เห็ดแค่ดอกเดียว หากนำไปประมูล มูลค่าของมันต้องไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนหยวนแน่นอนครับ” เจ้าของร้านได้แต่บอกความจริงออกไป เขาที่มีเงินเก็บเพียงสองแสนกว่าหยวน มีหรือจะกล้าซื้อของล้ำค่าแบบนี้

“ฮะ! ราคาสูงขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ซูเมี่ยวจินเองก็อดที่จะไม่ตกใจกับราคาที่เจ้าของร้านบอกไม่ได้เช่นเดียวกัน

“ใช่ครับ ถ้าคุณต้องการขายในราคาสูง ผมแนะนำให้คุณเดินทางไปที่ปักกิ่งเพื่อนำเห็ดเหล่านี้เข้าประมูลในร้านขายยาของตระกูลอ้ายในเมืองหลวง” เจ้าของร้านบอก

“เฮ้อ! ฉันคงไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอกนะคะ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเห็ดพวกนี้เป็นพวกเราที่เก็บมา” ซูเมี่ยวจินรู้ดีว่าการถือครองของล้ำค่านั้นน่ากลัวมากแค่ไหน หากคนอื่นต้องการเห็ดแล้วจับคนในครอบครัวสามีเธอไป ซูเมี่ยวจินคงเสียใจไปตลอดชีวิตเป็นแน่

“ถ้าอย่างนั้นคุณผู้หญิงอยากให้ผมทำยังไงครับ” เจ้าของร้านได้แต่ถามอย่างจนใจ

“คุณสามารถซื้อจากฉันสักหนึ่งดอกได้หรือเปล่าคะ เห็ดที่เหลือพวกเราจะเก็บซ่อนเอาไว้ก่อน รอให้มีโอกาส เราค่อยนำเข้าไปประมูลตามคำแนะนำของคุณ” ซูเมี่ยวจินตัดสินใจที่จะขายเห็ดสักดอกเพื่อหาเงินทุน

“เอ่อ… ถ้าผมขอซื้อในราคาสองแสนหยวน คุณผู้หญิงคิดว่ายังไงครับ” เจ้าของร้านกัดฟันบอกราคาที่เขาสามารถซื้อได้ อย่างน้อยหากเขานำไปประมูลเอง ราคาคงได้มากกว่านี้ถึงสองเท่าแน่