ตอน จ่ายค่าชดเชยมาถ้าไม่จ่ายฉันจะแจ้งทางการ(1)

“หมู นั่นหมูจริงๆ เสียด้วย ตัวมันใหญ่มากเลย” ฉินเจียวได้ส่งเสียงแหลมของตนร้องออกมาอย่างไม่เกรงใจผู้คนที่ยืนอยู่ตรงนี้เลยสักนิด

“ถอยไป หลบไป ฉันเป็นแม่ของมู่หาน ฉันจะเข้าไปหาลูกชายฉัน” ฉินเจียวทั้งผลักทั้งดันคนรอบข้างให้แหวกทางให้กับตน โดยมีจิวเหลียนหญิงร่างใหญ่เป็นผู้ช่วย

ซูเหยาเมื่อเธอมองเห็นภาพนี้เธอถึงกับเบะปากใส่คนทั้งสอง ‘ช่วยหาก็ไม่ได้ช่วย คิดแต่จะหาผลประโยชน์อย่างเดียว’ เธอคิด

เมื่อเธอเห็นแม่ผัวลูกสะใภ้มหาประลัยเดินมาแล้ว ซูเหยาจึงได้หลบฉากเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านไปหาเด็กน้อยน่ารัก ที่ตอนนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้างก็ไม่รู้ และได้กินข้าวกันหรือยัง

แต่เมื่อเธอมาถึงบ้าน เธอก็ได้ยืนช็อกกับสภาพประตูหน้าบ้านของตนไปแล้ว เพราะประตูได้ถูกเปิดออกโดยมีร่องรอยการจามด้วยขวานตัดไม้ซึ่งน่าจะมีขนาดใหญ่

เมื่อซูเหยาได้เห็นสภาพบ้านแบบนี้ ตอนนี้ใจเธอถึงกับหล่นวูบไปเลยทีเดียว เด็กน้อยลูกทั้งสองจะเป็นอย่างไร

“เสี่ยวเฟย เสี่ยวผิงอยู่ที่ไหนกัน ได้ยินเสียงน้าไหม พวกหนูอยู่ไหน” ซูเหยารีบวิ่งเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าแตกตื่นมีน้ำตาคลอเธอร้องเรียกหาเด็กน้อยเสียงดัง

“ฮือๆ กลัวแล้วๆ” เสียงสั่นเล็กๆ ร้องด้วยความหวาดกลัวซ้ำๆอย่างคนเสียขวัญ ดังอยู่ที่มุมครัวข้างตู้เก็บอาหาร ซูเหยาเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ นี้ เธอจำได้ว่าเป็นของเสี่ยวเฟยอย่างแน่นอน

“เสี่ยวเฟย เสี่ยวผิง” ซูเหยารีบวิ่งเข้าไปกอดเด็กน้อยอย่างรวดเร็ว เพราะสภาพของเด็กน้อยตอนนี้ทั้งสองกอดกันกลม ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

“ไม่เป็นไรนะเด็กดี น้ามาแล้ว ไม่ร้องแล้วนะโอ๋ๆ” ซูเหยากอดเด็กทั้งคู่ พร้อมกับเอามือลูบหัวลูบหลังพูดจาปลอบประโลมเด็กทั้งสองอย่างอ่อนโยน

เด็กน้อยทั้งสองที่กำลังตกใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนที่พูดกับเขาช้าๆ ซ้ำๆ พวกเขาก็ค่อยๆ คลายสะอื้นลง แต่ว่าก็ยังไม่ถึงกับนิ่งเงียบเสียทีเดียว

ซูเหยาเมื่อเธอรับรู้ได้ว่าเด็กน้อยในอ้อมแขนดีขึ้นมากแล้ว เธอจึงค่อยๆ คลายวงแขนของตนออกอย่างช้าๆ

ตอนนี้เด็กน้อยสองคนได้เงยหน้าที่ยังมีน้ำตาเปรอะแก้ม และดวงตาสีแดงที่บอบช้ำจากการร้องไห้จ้องมองมาที่ ซูเหยา

“น้าเหยา ย่า..ย่า ป้ามาเอาของไปหมดเลย พวกเขาเอาไปหมดแล้ว” เสี่ยวผิงเมื่อเธอเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าเป็นใครที่โอบกอดเธอ

เจ้าตัวน้อยก็โถมตัวเอาแขนเล็กๆ โอบรอบคอซูเหยา พร้อมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอู้ๆ อี้ๆ แต่ซูเหยาก็ยังพอฟังเข้าใจ ‘ย่าตัวร้าย ป้าชั่วช้ารอฉันก่อน’ ซูเหยาพูดในใจด้วยความโกรธ

“น้าเหยาผ..ผมขอโทษ ที่รักษาของไว้ไม่ได้ฮือๆ” เด็กน้อยเสี่ยวเฟยกล่าวขอโทษซูเหยา พร้อมร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องนะ พวกหนูไม่ผิดหรอก ผิดที่คนพวกนั้น หนูสองคนโดนคนพวกนั้นทำร้ายตรงไหนหรือเปล่า”      ซูเหยาลูบหัวเด็กชายตัวน้อย และถามขึ้นมาอย่างอ่อนโยน

“ผิงน้อยปล่อยน้าก่อนลูก มาให้น้าดูร่างกายพวกหนูก่อนว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า” ซูเหยาบอกกับเด็กหญิงตัวน้อยพร้อมค่อยๆ จับแขนเล็กๆ บอบบางออกจากรอบคอของตนอย่างช้าๆ

เมื่อแขนของผิงน้อยออกจากรอบคอของตนมาได้แล้ว เธอก็ได้จับให้เจ้าตัวน้อยยืนตัวตรง ต่อมาเธอก็ค่อยๆ จับไหล่ของเสี่ยวเฟย เพื่อประคองให้เจ้าตัวน้อยลุกขึ้น

เมื่อเด็กน้อยยืนอยู่ด้านหน้าของเธอแล้ว เธอก็ใช้สายตามองสำรวจร่างของเด็กน้อยทั้งสอง ต่อมาเธอก็ค่อยๆ เปิดเสื้อของเด็กน้อยสำรวจดูตามแขนและลำตัว และก็มาถกขากางเกงของเด็กน้อยดูตามขาว่ามีร่องรอยใดๆ หรือเปล่า เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บ เธอถึงรู้สึกโล่งใจ

“พวกนั้นตีหนูสองคนหรือเปล่า” ซูเหยาได้ถามเด็กน้อยที่ต่างก็ยืนนิ่งให้เธอสำรวจพวกเขา

“ไม่ครับ พอผมเข้าไปขวาง ย่าก็ยกมือขึ้นจะตี แต่ผมรีบหลบออกมา ส่วนเสี่ยวผิงก็รีบหลบป้าสะใภ้วิ่งมาหาผมเหมือนกัน” เสี่ยวเฟยตอบแม่เลี้ยงตามความจริง

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปหาผู้ใหญ่บ้านกัน น้าจะไปเอาเรื่องคนพวกนั้น หนูทนอยู่สภาพนี้ไปก่อนนะ เพราะถ้าเราอยากได้รับความเป็นธรรมจากการถูกรังแกก็ต้องไปสภาพนี้แหละ” ซูเหยาบอกกับเด็กน้อยทั้งสอง และเธอก็ค่อยๆ ยืนขึ้น พร้อมจับมือเด็กน้อยออกไปนอกบ้าน

‘อยากได้ของบ้านซูเหยาคนนี้อย่างนั้นเหรอ มันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอกนะหึหึ’ ซูเหยาคิดอย่างชั่วร้าย

สามคนผู้ใหญ่หนึ่ง เด็กอีกสองพากันเดินจูงมือมาที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน ที่ตอนนี้ได้มีชาวบ้านมากหน้าหลายตายืนอยู่ด้วยกันหลายคน

‘ดีทีเดียวพยานเยอะดี’ ซูเหยาคิด เธอมองไปที่เด็กสองคนที่เนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าหลุดลุ่ยผมเผ้ายุ่งเหยิง ต้องเล่นละครฉากใหญ่สักหน่อยแล้ว

“เด็กๆ ได้เวลาที่พวกเราจะต้องไปทวงข้าวของคืนแล้วล่ะ”   ซูเหยาพูดกับเด็กๆ

“ฮือๆ ช่วยด้วยค่ะผู้ใหญ่บ้าน ช่วยเสี่ยวเฟยเสี่ยวผิงด้วย”     ซูเหยาร้องไห้พร้อมกับตะโกนเสียงดัง

ชาวบ้านที่กำลังดูการชำแหละหมูอยู่ด้วยความสนใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงของซูเหยาที่พูดพร้อมกับร้องไห้ พวกเขาต่างก็พากันหันมามองทางต้นเสียงเป็นตาเดียว

และพวกเขาก็ได้เห็นสภาพของเด็กน้อยสองคนที่ตาแดงช้ำน้ำตาคลอหน่วย เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีซูเหยาจับจูงมืออยู่กันคนละฝั่ง

“เกิดอะไรขึ้นอาเฟย อาผิง บอกพ่อใครทำอะไรลูกกัน” มู่หานเมื่อเขาเห็นสภาพลูกชายหญิงของตนก็รีบวิ่งเข้ามาถามลูกน้อยด้วยความเป็นห่วง

“ยะ.. ย่า” เสี่ยวเฟยตอบพร้อมเอานิ้วชี้ผอมของตนชี้ไปยัง ฉินเจียวที่อยู่ในกลุ่ม “ป้าสะใภ้” เสี่ยวผิงก็ทำตามพี่ชายเช่นกัน

ด้านฉินเจียวกับจิวเหลียนที่ตอนนี้ก็ได้พยายามจะหลบสายตาจากผู้คนที่มองมา ด้วยความอับอาย

“ผู้ใหญ่บ้านต้องให้ความเป็นธรรมกับครอบครัวของฉัน และก็เด็กสองคนนี้นะคะ พวกเขาเอาข้าวของในบ้านของพวกเราไปหมดเลย

พะ.. พวกเขาทำตัวกันยิ่งกว่าโจรเสียอีกฮือๆ ไม่เหลือแม้แต่ข้าวให้พวกเราสี่คนพ่อแม่ลูกไว้กินด้วย

และพวกเราจะมีชีวิตอยู่กันได้ยังไงให้ผ่านหน้าหนาวที่จะมาถึงนี้ได้กัน ถ้าผู้ใหญ่บ้านไม่ให้ความเป็นธรรมกับฉัน ฉันจะไปร้องเรียนทางการในอำเภอ” ซูเหยาร้องไห้คร่ำครวญพร้อมพูดออกมา