จดหมายถึงท่านตา 1/2

“คะ คุณหนู! ทำไมท่านจึงได้ถามข้าเช่นนั้นกันเจ้าคะ ต่อให้ต้องไปตกระกำลำบากข้างนอกมากมายเพียงใด ขอแค่มีคุณหนูอยู่ข้าก็พร้อมจะไปกับท่านเจ้าค่ะ”

“ขอบใจแม่นมมาก แล้วเจ้าเล่าเสี่ยวอิง”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยขอบคุณกับแม่นมของตนเสร็จก็หันไปเอ่ยถามสาวใช้คนสนิทต่อ

“ข้าก็ต้องไปกับคุณหนูอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

“ได้ เช่นนั้นในเมื่อสินเดิมของท่านแม่ข้าก็ไม่ได้คืนแล้วข้าขอแค่ทั้งสองคนนี้ไปกับข้าคงจะไม่มากเกินไปหรอกใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ไป๋อวี้หลันที่รู้อยู่ก่อนแล้วว่าสินเดิมของมารดาคงถูกบุรุษเห็นแก่ตัวผู้นี้นำไปใช้แล้วจึงได้เอ่ยแกมข่มขู่ให้อีกฝ่ายยอมมอบทั้งสองคนนี้ให้กับตนเองเสียเพื่อจบปัญหาเรื่องนี้

“ได้ เอาตามที่เจ้าต้องการ”

เอ่ยจบไป๋ฮุ่ยหมิงก็เดินจากไปทันทีเหลือก็เพียงแค่ไป๋ลี่หลินที่ยังคงยืนหัวเราะเย้ยหยันหญิงสาวด้วยความสาแก่ใจ

“ในที่สุดวันที่เจ้าโดนเขี่ยออกจากตระกูลก็มาถึง ข้าจะรอดูว่าคนอย่างเจ้า ถ้าไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ไป๋แล้ว เจ้าจะยังเชิดหน้าอย่างหยิ่งผยองแบบนี้ได้อีกไหม”

ไป๋ลี่หลินเอ่ยจบก็หมุนตัวเดินจากไปด้วยความสุขที่ได้เห็นศัตรูหัวใจและมารความสุขโดนไล่ออกไปเสียที

“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวผิดเองเจ้าค่ะที่ไม่ยอมเอ่ยห้ามนายหญิงตั้งแต่ตอนที่นายท่านมาขอหยิบยืมสินเดิมไปใช้ก่อน”

“แต่คุณหนูไม่ต้องกังวลไปนะเจ้าคะ นายหญิงรู้ว่าถ้าท่านจากไปแล้วคุณหนูจะต้องได้รับความลำบากอย่างแน่นอน นายหญิงจึงได้มอบสินเดิมบางส่วนให้ข้าเก็บรักษาเอาไว้ เดี๋ยวข้าไปนำมามอบให้คุณหนูนะเจ้าคะ”

หลิวหวังเอ่ยกระซิบเสียงเบากับหญิงสาวอย่างระมัดระวังก่อนจะรีบปลีกตัวออกไปยังที่ซ่อนสมบัติทันที

“อย่างน้อยท่านแม่ก็ไม่ได้ตามืดบอดจนเกินไปสินะ เสี่ยวอิงเจ้าพอจะติดต่อกับท่านตาของข้าได้หรือไม่”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยถามขึ้นเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าในนิยายนั้นท่านตาและทุกคนในตระกูลซ่งต่างก็รักและหวังดีกับนางยิ่งกว่าบิดาแท้ ๆ เสียอีกจึงได้เอ่ยถาม

เพราะในนิยายของเรื่องก่อนที่นางร้ายอย่างไป๋อวี้หลันจะถูกจองจำนั้นเสี่ยวอิงเป็นคนที่นำเรื่องนี้ไปบอกกับ ซ่งเฉิงป๋อ ผู้เป็นตาของไป๋อวี้หลัน

เดิมทีแล้วมารดาของนางร้ายนั้นเป็นถึงบุตรสาวคนเล็กของตระกูลซ่งที่เป็นถึงอดีตราชครูของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน และบุตรชายทั้งสองของเขาก็ยังมีหน้าที่การงานที่ดีอีกด้วย

ลูกชายคนโต ซ่งฉือตง นั้นเป็นแม่ทัพพิทักษ์ ทำหน้าที่ปกป้องเมืองหลวงแห่งนี้พร้อมกับบุตรชายอย่าง ซ่งฉือลู่ ที่เป็นรองแม่ทัพ ส่วนบุตรชายคนรอง ซ่งไห่หนาน ชอบทำการค้า

จนในตอนนี้กลายเป็นถึงคหบดีที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของแคว้นแห่งนี้ มีกิจการอยู่ทั่วทุกแคว้น พร้อมผู้ช่วยอย่าง ซ่งไห่หมิง บุตรชายผู้เดินตามรอยบิดาที่ชอบค้าขายเช่นกัน

ดังนั้นตระกูลซ่งเองจึงถือได้ว่าเป็นตระกูลที่ทรงอำนาจรองจากเจ้าครองแผ่นดินอยู่ในตอนนี้ จึงไม่แปลกที่ผู้คนต่างให้ความยำเกรงกับตระกูลซ่งที่เป็นตระกูลเก่าแก่มาตั้งแต่ยุคสร้างแผ่นดินใหม่ ๆ

เพียงแต่หลังจากที่บุตรสาวคนเล็กของนายท่านซ่งนั้นดื้อดึงขัดคำสั่งของผู้เป็นบิดามาแต่งงานกับไป๋ฮุ่ยหมิงบุรุษผู้เป็นรักแรกจนถูกตัดขาดจากตระกูล

ตั้งแต่นั้นมาซ่งเจียวเหมยก็ไม่เคยติดต่อบ้านเดิมกลับไปอีกเลย ส่วนทางด้านนายท่านซ่งเองก็คิดว่าบุตรสาวนั้นคงอยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขจึงไม่ได้ติดต่อกับนาง

เพราะหลังจากแต่งงานซ่งเจียวเหมยก็ไม่เคยติดต่อหรือกลับไปเยี่ยมบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ความจริงแล้วนั้นก่อนที่หญิงสาวจะเสียชีวิตไปนางได้แอบให้หลิวหวังนำจดหมายฉบับแรกและฉบับสุดท้ายไปส่งมอบให้กับผู้เป็นบิดาเพื่อบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด

และขอร้องกับบิดาเป็นครั้งสุดท้ายว่าให้ช่วยปกป้องดูแลไป๋อวี้หลันแทนนางด้วย ตั้งแต่นั้นมาไป๋อวี้หลันจึงได้มีองครักษ์คอยติดตามอยู่ห่าง ๆ มาโดยตลอด

เพียงแต่เจ้าตัวกลับไม่เคยรับรู้เลย แถมยังปักใจเชื่อคำหลอกลวงของบิดาว่าเป็นเพราะท่านตาที่ทำให้มารดาของนางต้องตรอมใจจากไป

จึงเป็นเหตุผลที่หญิงสาวไม่คิดที่จะติดต่อไปยังตระกูลซ่งอีกเลยสักครั้ง

แต่ไม่ใช่กับไป๋อวี้หลันคนใหม่ที่ตอนนี้ได้ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้กับสาวใช้เพื่อนำไปส่งให้กับองครักษ์ที่อยู่นอกจวนตามความทรงจำในเนื้อหานิยาย

“เสี่ยวอิงข้ารบกวนเจ้าช่วยนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งให้กับคนของท่านตาที่อยู่นอกจวนทีสิ”

“คะ คุณหนูทราบแล้วหรือเจ้าคะว่านายท่านได้ส่งคนมาคอยดูแลคุณหนูอย่างเงียบ ๆ”

เสี่ยวอิงเองกลับเป็นฝ่ายตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าคุณหนูของตนจะรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว เพราะนอกจากนางกับแม่นมแล้วไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยแม้แต่คนของนายท่านไป๋ก็ยังไม่รู้

“อืม เจ้ารีบไปเสีย”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปภายในเรือนเพื่อเก็บของที่จำเป็นและเป็นของของตนเองรอเวลาที่ทั้งสองจะกลับมา

=====================================================

ตอนนี้ออกจากจวน ตอนหน้าก็คงจะต้องสร้างจวนเป็นของตัวเองซะแล้ว