จวนผีสิง? 1/1

หลังจากที่แม่นมกับเสี่ยวอิงจัดการธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วก็กลับมาหาไป๋อวี้หลันที่รอทั้งสองคนอยู่ที่เรือนเพื่อที่ทั้งสามคนจะได้เดินทางออกจากจวนตระกูลไป๋แห่งนี้ในช่วงต้นยามเซิน (15.00-16.59 น.) ซึ่งทั้งสามคนนั้นไม่ได้เอาอะไรออกไปเลยนอกจากชุดเสื้อผ้าสองสามชุด

เมื่อถึงเวลาพวกของไป๋อวี้หลันก็ถือห่อผ้าคนละใบพร้อมกับเดินออกไปด้านนอกเรือนทันที โดยตลอดทางตั้งแต่หน้าเรือนไปจนถึงประตูหน้าจวนพวกนางทั้งสามคนต่างก็ตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าบ่าวไพร่ภายในเรือน

รวมไปจนถึงสองแม่เจ้าเล่ห์ที่ตั้งตารอวันนี้มาตลอดทั้งชีวิต ยิ่งเมื่อได้เห็นศัตรูโดนเฉดหัวออกไปจากจวนก็ยิ่งรู้สึกเบิกบานใจเป็นอย่างมากจึงไม่พลาดที่จะแวะมาเอ่ยเย้ยหยันอีกฝ่าย

“โอ๊ะ! คุณหนูใหญ่ไม่ใช่สิตอนนี้ต้องเรียกว่าไป๋อวี้หลันถึงจะถูกสินะ”

เป่าลี่อินหรือฮูหยินรองมารดาของไป๋ลี่หลินเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ

“มีเรื่องอะไรจะพล่ามอีกอย่างนั้นรึ ถ้าจะมาเยาะเย้ยเรื่องที่ข้าออกจากตระกูลละก็ เลิกคิดไปเสียเถิด ข้าหาได้มีความเสียใจหรืออาลัยอาวรณ์จวนเส็งเครงแห่งนี้แม้แต่น้อย”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยบอกสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายในความไร้สมองของสองแม่ลูกนี้

“หึ! ทำเป็นปากดีไปเถิด เมื่อไหร่ที่เท้าของพวกเจ้าพ้นจากจวนแห่งนี้ไป พวกเจ้าก็จะเป็นเพียงสามัญชนธรรมดาหาใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ที่ผู้คนต่างให้ความเกรงกลัวเหมือนอย่างที่แล้วมา”

“ผู้คนที่เจ้าเคยไปรังแกเอาไว้ก็คงจะมาตามคิดบัญชีเจ้าจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนแทบเอาตัวไม่รอดอย่างแน่นอน”

ไป๋ลี่หลินเอ่ยกับพี่สาวต่างมารดาอย่างสะใจที่อีกฝ่ายก็จะมีวันที่ตกลงมาจากที่สูงแบบนี้บ้างเหมือนกัน

“เฮ้อ พวกเจ้าสองแม่ลูกนี้ช่างมีความฉลาดที่เท่ากันเสียจริง ๆ ข้าก็ไม่แปลกใจแล้วว่าเหตุใดเสนาบดีไป๋ไม่ยกเจ้าขึ้นเป็นฮูหยินเอกเสียที นั่นก็เพราะคนไร้สมองเช่นเจ้าคงจะดูแลจวนแห่งนี้ไม่ได้นั่นเอง หึ”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่สายตาของนางนั้นกำลังเย้ยหยันอีกฝ่ายอย่างที่พวกนางทั้งสองแม่ลูกชอบใช้มองนางกลับเช่นเดียวกัน

คำพูดของไป๋อวี้หลันก็เป็นดั่งเข็มที่ทิ่มแทงสองแม่ลูกตรงหน้ามาตลอดเวลา เพราะเป่าลี่อินนั้นวาดฝันอย่างสวยงามว่าถ้าหากไร้ศัตรูหัวใจไปแล้วตนเองจะต้องได้เป็นฮูหยินเอกของสามีอย่างแน่นอน

แต่รอมาจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาแล้วเกือบสิบปีที่ตนเองยังคงเป็นเพียงฮูหยินรอง แม้ว่านางจะมีบุตรชายให้กับสามีแล้วก็ตาม แต่นางก็ยังคงไม่ได้เลื่อนขึ้นไปยังตำแหน่งที่ตนเองต้องการเสียที

ดังนั้นพอโดนหญิงสาวตรงหน้าพูดตอกย้ำที่แผลเก่าจึงทำให้เป่าลี่อินรู้สึกโกรธและชิงชังอีกฝ่ายจนอยากจะฉีกหญิงสาวตรงหน้าออกเป็นชิ้น ๆ เสีย แต่ติดตรงที่นางยังต้องแสดงบทแม่เลี้ยงผู้จิตใจดีอยู่จึงทำได้เพียงข่มกลั้นความรู้สึกชิงชัง โกรธแค้นเอาไว้เพื่อรอโอกาสเอาคืน

“ปากดีแบบนี้ให้ได้ตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน อย่าซมซานคลานเข่ามาร้องขอให้ข้ากับท่านแม่ช่วยพูดกับท่านพ่อให้ก็แล้วกัน!”

ไป๋ลี่หลินเอ่ยตอกกลับอย่างมั่นใจว่าอีกฝ่ายคงจะเอาชีวิตรอดโดยไม่เพิ่งชื่อเสียงของตระกูลไปได้ไม่นานอย่างแน่นอน

“คงจะไม่มีวันนั้นอย่างแน่นอน คนอย่างข้าไม่เคยเดินไปข้างหน้าแล้วหันกลับมาเสียดายข้างหลัง ไปกันเถิดเสี่ยวอิง แม่นม เดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน”

หญิงสาวเอ่ยจบก็ออกเดินไปยังหน้าประตูจวนทันที แต่ก่อนที่เท้าของหญิงสาวจะก้าวข้ามประตูออกไปกลับมีเสียงเรียกจากด้านหลังจนต้องหยุดแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง

“โปรดรอสักครู่ขอรับคุณหนูใหญ่”

เป็นเสียงของชายวัยชราอย่างพ่อบ้านตงนั่นเองที่เอ่ยเรียกหญิงสาวเอาไว้

“พ่อบ้านตงมีสิ่งใดจะเอ่ยกับข้าอีกอย่างนั้นรึ?”

“นี่เป็นหนังสือตัดขาดกับหนังสือสัญญาทาสของแม่นมหลิวกับเสี่ยวอิงตามที่ท่านต้องการขอรับ นายท่านได้ให้ข้าไปจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”

“ส่วนนี่เป็นเงินหนึ่งร้อยตำลึงทองที่นายท่านฝากมามอบให้กับคุณหนู ถือว่าเป็นสินเดิมของนายหญิงที่มอบคืนให้คุณหนูขอรับ”

ชายชราเอ่ยบอกตามที่ผู้เป็นนายเอ่ยบอกโดยไม่ตกหล่นแม้ครึ่งคำ

“ข้าฝากขอบคุณท่านเสนาบดีไป๋ด้วยสำหรับความเมตตาครั้งสุดท้ายนี้ ถ้าไม่มีสิ่งใดแล้วข้าขอตัวก่อน”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยบอกกับชายชราจบก็หมุนตัวเดินออกจากจวนแห่งนี้ไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองยังด้านหลังเลยแม้แต่น้อย

เพราะถ้าหญิงสาวหันกลับมามองสักนิดอาจจะได้เห็นแผ่นหลังกว้างของใครบางคนที่เดินกลับเข้าไปด้านในจวน เขามองแผ่นหลังบางเดินพ้นประตูไปแล้วโดยไม่มีแม้แต่คำเอ่ยลา

หลังจากที่พวกของไป๋อวี้หลันออกมาจากจวนตระกูลไป๋แล้วก็พบเข้ากับชายหนุ่มสองคนที่อายุน่าจะราว ๆ 20 ปลายๆ กำลังยืนรอทั้งสามอยู่ตรงหัวมุมทางเลี้ยวไปยังตลาด

ทั้งสองนั้นต่างก็มีหน้าตาที่ดุดันตามแบบคนที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี เพียงหญิงสาวปรายตามองก็รู้ได้ทันทีว่าทั้งสองคือองครักษ์ที่ท่านตาส่งมาให้ดูแลความปลอดภัยให้กับพวกนาง

“คารวะคุณหนูขอรับ”

องครักษ์หนุ่มทั้งสองเอ่ยพร้อมทำความเคารพผู้เป็นเจ้านายคนใหม่ของตนเอง

“อืม ท่านทั้งสองตามสบายเถิด ท่านตาส่งพวกท่านมาสินะ”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่สำรวจบุรุษทั้งสองคนตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย

“ขอรับ พวกเราทั้งสองรับคำสั่งจากนายท่านให้มาคอยดูแลคุณหนูขอรับ”

หนึ่งในองครักษ์เอ่ยตอบหญิงสาว

“แล้วพวกท่านมีชื่อว่าอย่างไรกันบ้างเล่า”

“ข้าชื่อ หวังอู่ ขอรับ”

บุรุษด้านซ้ายที่มีรอยแผลเป็นตรงหางคิ้วเอ่ยขึ้น

“ส่วนข้า หวังลู่ ขอรับ”

บุรุษทางด้านขวาที่มีใบหน้าคมเข้มเอ่ยตอบ