บิดาผู้เห็นแก่ตัว 1/2

แต่พออยู่กันตามลำพังกับพี่สาวต่างมารดากลับกลายร่างเป็นสตรีร้ายกาจเสียอย่างนั้น ชอบอิจฉาในรูปโฉมของพี่สาวต่างมารดา คอยหาทางกลั่นแกล้งอีกฝ่ายให้โมโหอยู่บ่อยครั้ง

จนเป็นที่มาของข่าวลือที่ว่าคุณหนูใหญ่ไป๋นั้นมีนิสัยโหดร้ายชอบทำร้ายทุบตีน้องสาวต่างมารดาและบ่าวไพร่ในเรือนนั่นเอง

“ข้าบอกให้เจ้าโผล่หัวออกมา! อย่ามัวแต่มุดหัวอยู่ในกระดอง วันนี้ข้าจะต้องถามเอาความจริงจากปากของเจ้าให้ได้ว่าไปสร้างเรื่องอะไรให้องค์รัชทายาททรงไม่พอใจกัน!”

เสียงแหลมสูงยังคงตะโกนอยู่นอกเรือนอย่างโกรธเกรี้ยวจนทำให้ไป๋อวี้หลันที่ไม่ชอบเสียงดังถึงกับรู้สึกไม่สบายหูขึ้นมาทันที

นางคิดแล้วว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ยอมไปไหนอย่างแน่นอนจึงได้บอกให้เสี่ยวอิงเปิดประตูเรือน ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกมายืนด้านหน้าเรือนด้วยท่าทีสงบนิ่ง

เมื่อไป๋ลี่หลินเห็นว่าอีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีโมโหเหมือนเช่นทุกครั้งที่ตนมาหาเรื่องก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาในทันที บวกกับข่าวลือที่ได้ยินมาเมื่อสักครู่นี้ว่าพี่สาวผู้โง่งมของตนได้ไปสร้างเรื่องให้กับองค์รัชทายาทบุรุษที่นางหลงรักและอยากจะแย่งชิงมารู้สึกไม่พอใจขึ้น

“วันนี้เจ้าไปทำสิ่งใดให้องค์รัชทายาททรงโกรธจนถึงกับต้องลงไม้ลงมือกับเจ้ากันนังโง่!”

“อืม…นี้คือสิ่งที่มารดาของเจ้าสั่งสอนมาเช่นนั้นรึ กิริยาทราม วาจาก็ทราม แถมยังไม่รู้จักที่ยืนของตนเองอีกด้วยสินะ”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเย็นชา แต่คนที่ฟังกลับอารมณ์พุ่งขึ้นสูงด้วยความโกรธจากการถูกคนที่ตนเองมองว่าโง่งมด่าตอกหน้ากลับมา

“แก...นังเด็กกำพร้า! เพราะมารดาของแกมันเป็นหญิงแพศยาอย่างนี้ไง ท่านพ่อถึงได้มอบความรักให้กับท่านแม่ของข้าเพียงผู้เดียว จะมีบุรุษใดชอบพอหญิงแพศยาเช่นมารดาของแกที่มีนิสัยชั่วร้าย”

“ร้ายกาจ ดีที่มารดาของแกนั้นชิงตายไปเสียก่อนไม่เช่นนั้นก็คงจะถูกสาวเอาไส้ที่เน่าเฟะนั้นออกมาประจานให้อับอายผู้คนอย่างแน่นอนฮึ!”

ไป๋ลี่หลินรู้ถึงจุดอ่อนที่จะทำให้พี่สาวต่างมารดาโมโหจนขาดสติแล้วอาละวาดขึ้นมานั้นมีเพียงเรื่องของมารดานางเท่านั้นนางจึงได้เอ่ยถึงมารดาผู้ล่วงลับไปแล้วของอีกฝ่ายขึ้นมา

เพื่อกระตุ้นอารมณ์ให้หญิงสาวตรงหน้าระเบิดออกมาจะได้มีข่าวลือเสีย ๆ หายๆ ปล่อยออกไปอีก เพื่อให้องค์รัชทายาทนั้นของถอนหมั้นแล้วเปลี่ยนตัวคู่หมั้นใหม่มาเป็นนางแทน

ด้วยเหตุผลข้อนี้ไป๋ลี่หลินจึงได้ยอมเจ็บตัวมาโดยตลอดเพื่อให้สมจริงกับข่าวลือมากที่สุด

แต่หลังจากมีข่าวลือว่าองค์รัชทายาทกำลังไปชอบพอกับคุณหนูใหญ่หวังซูเซียนบุตรสาวศัตรูของบิดาตนเองอยู่จึงทำให้หญิงสาวนั้นสติแทบหลุด

จนอยากจะไปกระชากหัวของพี่สาวผู้แสนจะโง่งมตรงหน้าว่าทำไมถึงได้ปล่อยให้คู่หมั้นของตนไปไหนมาไหนกับสตรีหน้าด้านพวกนั้นกัน

นางจึงเอาความไม่พอใจทุกอย่างไปลงที่พี่สาวต่างมารแทบจะทุกครั้ง ซึ่งทุกครั้งสตรีโง่ตรงหน้าก็ไม่เคยมีวาจาเชือดเฉือนตอบกลับเช่นครั้งนี้

ดูเหมือนว่าพี่สาวต่างมารดาของนางจะต้องได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองมาอย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงไม่มีท่าทีวางเฉยเหมือนไม่ได้สนใจแบบนี้อย่างแน่นอน

“หึ เป็นแค่ลูกเมียน้อยแต่กลับกล้ามายืนด่าพี่สาวที่เป็นถึงบุตรสาวของฮูหยินเอกเช่นนี้”

“ข้าเกรงว่าคงต้องบอกให้ท่านเสนาบดีไป๋จ้างครูที่มีความสามารถมาสอนเรื่องพวกนี้แทนมารดาของเจ้าเสียแล้วกระมัง”

ไป๋อวี้หลันที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นก่อนจะกระตุกยิ้มเยาะส่งไปให้น้องสาวต่างมารดาอย่างกวนโทสะ

“ไป๋อวี้หลัน! นังบ้า ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเรื่องที่แกไปสร้างในวันนี้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา แกจะยังสามารถเชิดหน้าอยู่แบบนี้ได้อีกหรือไม่”

ไป๋ลี่หลินเอ่ยอย่างเป็นต่อ เพราะถ้าเป็นเรื่องลูกรักแล้วนั้นบิดานั้นรักและเอ็นดูนางยิ่งกว่าใครอยู่แล้ว

“เช่นนั้นรึ? คิดว่าข้าจะสนใจเรื่องของบุรุษที่เห็นแก่ตัวเช่นนั้นรึ”

หญิงสาวเอ่ยตอบอย่างไม่สนใจ

“เช่นนั้นรึ!”

เสียงเข้มของเสนาบดีไป๋ดังขึ้นหลังจากจบประโยคที่หญิงสาวเอ่ยไปเมื่อครู่

“!!!”

ทุกคนต่างก็หันกลับไปมองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกันพร้อมกับใบหน้าตกใจของทุกคน แต่จะมีเพียงคนเดียวที่ยังคงมีสีหน้าเรียบสนิทราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

“ท่านพ่อ!”

“นายท่าน!”

“ท่านเสนาบดี”

เสียงเรียกของทุกคนที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยเรียกชายวัยกลางคนขึ้นมาอย่างพร้อม ๆ กัน

“ใครสั่งใครสอนให้เจ้าเอ่ยเรียกบิดาด้วยชื่อแบบนั้นกัน นังลูกไม่รักดี!”

เสียงตวาดดังลั่นด้วยโทสะของชายวัยกลางคนที่มีร่างกายแกร่งกำยำอยู่ และใบหน้าเองก็ยังคงความหล่อเหลาตามเดิมเมื่อตอนยังหนุ่ม

=====================================================

ถ้าพ่อจะเห็นแก่ตัวขนาดนี้ ยัยน้องก็ไม่ต้องทนอยู่ดีกว่าไหมเนี่ยะ