บทที่2

EP.2

“ไง น้องสาวคนสวย" คนคนนั้นพูดแล้วยิ้มมุมปากมองฉมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะกวาดสายตามองเรือนร่างภายใต้ชุดทำงานรัดรูป แต่เปลี่ยนเป็นใส่กางเกงยีนขายาวสวมทับไว้แล้วแต่ยังไงทุกอย่างยังคงรัดรูปเช่นเคย

"..." ฉันไม่ตอบพยายามก้าวถอยหลังออกมาห่าง ๆ   แต่หมอนั่นกลับก้าวเข้ามาหาฉันด้วยความรวดเร็วแล้วขว้าข้อมือของฉันที่กำลังจะหันหลังวิ่งลงบันได

หมับ!

"จะไปไหน พี่มาหาถึงที่ขนาดนี้ มาคุยกันก่อนมั้ย" พูดจบมันก็พยายามฉุดกระชากตัวฉันเข้าไปในห้องแล้วปิดปากไม่ให้ร้องเสียงดังความรู้สึกหลายอย่างแล่นเข้ามาในหัวทั้งกลัว ทั้งรังเกียจและอยากเอาตัวรอด

ขณะที่ก็พยายามดิ้นรนออกจากเงื้อมมือของมัน

ฉันจับถุงรองเท้าส้นเตารีดไว้แน่นก่อนจะฟาดมันไปด้านหลังอย่างไม่มีเป้าหมายจนเกิดเสียงดัง ปึก! เหมือนมันกระทบกับอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของผู้ชายสารเลวคนนั้น จนสามารถหลุดออกมาได้ในที่สุดเพราะมันยกมือขึ้นไปกุมศีรษะของตัวเองและร้องเสียงหลง

"เชี่ย!"

ตึก ตึก ตึก

ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีแต่มันก็ไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ   ยังคงวิ่งตามมาด้านหลัง ตอนนี้แข้งขาฉันที่สลับก้าวไปมามันแทบจะพันกันเพราะอยากเอาตัวรอด

ปึก

ร่างของฉันชนเข้ากับใครบางคนตอนถึงมุมเลี้ยวของบันไดชั้นสอง มือของเขารีบขว้าราวบันไดและรวบเอวฉันไว้ข้างหนึ่งเพื่อไม่ให้หงายหลังกันทั้งคู่

"พี่นธี!" ฉันเบิกตากว้างเรียกชื่อของเขาก่อนจะรีบมุดหน้าลงกับแผงอกกว้างทันที "พี่นธีช่วยเนยด้วย!"

"..." เขาไม่ตอบอะไรอาจเพราะกำลังตกใจก่อนที่เสียงของไอ้วีจะดังขึ้น

"อ้าว ไอ้ธี" 

'วี' คือลูกชายภรรยาคนใหม่ของพ่อ ที่ภายนอกเป็นผู้ชายสุดแสนจะดูดีแต่ใครจะรู้ว่ามันเลวขนาดไหน 

"ไง" พี่นธีทักทายสั้น ๆ  ตามแบบฉบับของตัวเอง ฉันได้แต่มุดหน้าอยู่ตรงแผงอกกว้างที่รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองและเขาไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้แสดงความเต็มใจด้วยการโอบหรือปกป้องแต่อย่างใด

"มึงอยู่หอนี้ด้วยเหรอ" 

"เปล่า" พี่นธีตอบสั้นห้วนอีกตรั้งแล้วดันตัวฉันออก แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าของฉันมาให้ "เอามือถือมาคืน" 

ฉันมองมือถือของตัวเองในมือเขาที่ยื่นมาให้ ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่เขาได้ยังไง น่าจะทำหล่นก่อนหน้านี้ล่ะมั้ง

"ออ พอดีกูมาหาน้องสาวไม่คิดว่าจะมาเจอมึง" ไอ้เลวนั่นอยู่รุ่นเดียวกับพี่นธีตอนมัธยมเคยเรียนอยู่ห้องเดียวกัน ดูภายนอกมันคือคนปกติทั่วไปแถมยังเป็นเด็กเรียนดี

แต่ไม่มีใครรู้เลยว่ามันเลวกับฉันขนาดไหน หลายต่อหลายครั้งที่ฉันต้องหนีเอาตัวรอดเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากความทุเรศโสมมของคนคนนี้

หกเดือนก่อนหน้า

ตึก

เสียงผิดปกติบางอย่างดังขึ้นตรงหน้าประตูเรียกให้ฉันตื่นจากภวังค์ หลังจากที่เพิ่งจะผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียเพราะต้องเก็บของสำหรับเดินทางวันพรุ่งนี้

กุกกัก กุกกัก

'!!' ฉันรีบลุกจากเตียงด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่าคนคนนั้นกำลังพยายามไขประตูจากด้านนอกเข้ามา 'ใคร!'

'...' ไม่มีเสียงตอบกลับมา ประตูยังคงถูกคนคนนั้นพยายามที่จะเปิดมันเพราะฉันล็อกจากด้านในเอาไว้

เร็วเท่าความคิดขาของฉันจึงก้าวถอยหลังและหันกลับไปทางหน้าต่างก่อนจะเปิดมันและก้าวขาเพื่อหนีออกไปแต่กลับถูกมือใหญ่ของไอ้สารเลวคนนั้นคว้าเอาไว้ทันที

หมับ

'จะไปไหนน้องเนย'

'ปล่อย! ช่วยดะ...อื้อ อู้ ๆ   ๆ  ' มันรีบปิดปากของฉันไว้ก่อนจะลากเข้ามาในห้องอีกครั้งเหวี่ยงลงเตียงอย่างไม่ปราณีและกดลงกับฟุกด้วยมือทั้งสองข้างขณะที่ฉันยังคงพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช

ตอนนี้เสียงฟ้าร้องคำรามดังทั่วท้องฟ้าฝนที่ตกลงมาราวกับจะฉีกหัวใจของฉันออกเป็นชิ้น ๆ   เพราะมันเป็นการเตือนว่าโอกาสรอดของฉันมันคงน้อยลงไปทุกที

ไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ตั้งแต่แม่เสียไปชีวิตฉันมันก็เหมือนไม่มีคุณค่าอีกเลย

'อย่าร้องไปเลย ไม่มีคนมาช่วยหรอก' คนตรงหน้ายิ้มเยาะก่อนจะปล่อยมือออกและทำท่าจะก้มลงมาจูบฉัน

'ไอ้xxx มึงปล่อยกู!'ฉันดิ้นสุดแรงยกศีรษะโขกกับจมูกของมันจนอีกคนร้องลั่น เมื่อได้โอกาสจึงรีบลนลานออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงแต่กลับเสียหลังล้มลงพื้น เปิดโอกาสให้มือนั้นก็ลากข้อเท้าของฉันเข้าไปหาอีกครั้ง

'กูพูดดี ๆ  ไม่ชอบ ชอบแบบรุนแรงเหรอ!'

'ไอ้วี' ลูกชายเพียงคนเดียวของแม่ใหม่ที่พ่อเพิ่งจะพาเข้ามาอยู่บ้านได้ไม่ถึงปีพูดขึ้นด้วยความโกรธจัด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันพยายามจะทำร้ายฉันแต่ครั้งนี้มันมีโอกาสที่จะทำสำเร็จมากพอ เพราะพ่อพาแม่ใหม่คนนั้นไปเที่ยวต่างจังหวัดและไอ้วีคนนี้กลับไปหาย่าที่บ้านเกิด ฉันไม่คิดว่ามันจะย้อนกลับมาเพื่อที่จะมาทำแบบนี้จึงไม่ได้ระวังตัว

'กรี๊ด!! ช่วยด้วย!!' ฉันร้องสุดเสียงพยายามสู้รบกับมันแต่ก็ไม่เท่ากับแรงผู้ชายที่เป็นถึงนักกีฬาของโรงเรียน เสื้อผ้าของฉันถูกดึงทึ้งออกไปจากตัวจนฉีกขาดเหลือเพียงชั้นในบางสองชิ้นที่ปิดอะไรแทบไม่มิด

จังหวะที่มันกำลังจะก้มลงมาจูบฉัน เป็นเวลาที่มันทิ้งน้ำหนักตัวลงมาจนไม่สนใจจะปัดป้อง

ปึก!

เท้าเล็กถีบมันออกเต็มแรงจนเสียหลัก รีบวิ่งไปที่หัวเตียงหยิบมีดทำครัวที่เอามันซ่อนไว้เพื่อป้องกันตัวออกมา

'ห้ามเข้ามา!'

'หึ' มันหันมายิ้มแล้วค่อย ๆ  ก้าวขาเข้ามาอย่างเชื่องช้าราวกับว่าไม่ได้กลัวสิ่งที่อยู่ในมือของฉันเลยซักนิดเดียว

อีกแค่วันเดียวเท่านั้น...

อีกแค่วันเดียวฉันก็จะหลุดพ้นไปจากที่นี่ได้ ฉันจะต้องรอดออกไปให้ได้

'ฉันแทงแน่!ถ้าแกเข้ามา'

'ฮ่า ๆ   เอาเลย ต่อให้แทงฉันจนพรุนวันนี้เธอก็ไม่รอด' ร่างกำยำนั้นเริ่มขยับเข้ามาใกล้ 'แล้วจะบอกทุกคนว่ายังไงดีนะ บอกว่าใครทำร้ายใครดี แล้วเธอก็จะไม่ได้ไปเรียนต่อ มันก็คุ้มค่าดีนะเพราะฉันจะได้เอาเธอไปตลอดในบ้านหลังนี้'

ฉันเงียบใช้ความคิดในมือกำมีดไว้แน่นจนสั่น

ตั้งแต่พ่อแต่งงานใหม่ก็ไม่ค่อยสนใจฉันอีกเลย สนใจแค่ผู้หญิงคนนั้นและไอ้ผู้ชายเลวตรงหน้าที่พออยู่ต่อหน้าพ่อแล้วมันคนเป็นดียิ่งกว่าเทพบุตร

ฉันเคยบอกพ่อหลายครั้งแล้วว่าผู้ชายคนนี้พยายามจะลวนลามฉันแต่มันก็กลายเป็นแค่ประโยคบอกเล่าที่ไม่มีความหมาย

พ่อไม่เชื่อแล้วยังคิดว่าฉันหาเรื่องลูกเลี้ยงเพราะไม่อยากให้พ่อมีผู้หญิงคนใหม่เพราะบุคลิกของวีต่อหน้าทุกคนคือคนดีเกินกว่าที่ฉันจะยัดเยียดความเลวแค่ปากเปล่าให้มันได้

หรือต้องรอให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไปก่อนพ่อถึงจะเชื่อ…

'...' เมื่อทำอะไรมันไม่ได้จึงพลิกปลายมีดเข้าหาตัวเอง ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 'ห้ามเข้ามา ฮึกถ้าฉันทำอะไรแกไม่ได้ฉันก็ขอตายดีกว่าให้แกทำร้าย ไอ้สารเลว!'

'ฮ่า ๆ   โง่จังเลยนะ ไม่อยากรู้เหรอว่าการเอากันมันสนุกขนาดไหน ถ้าได้ลองแล้วเนยจะไม่พูดว่าอยากตายแบบนี้นะครับ' มันไม่สนใจคำขู่ก้าวขาเข้ามาอีกก้าว แล้วพยายามจะขว้ามีดไป

วินาทีนั้นฉันคิดอะไรไม่ออก ถ้าฉันต้องตกเป็นของมันฉันยอมตายดีกว่า ยังไงพ่อก็ไม่ได้ต้องการฉันอยู่แล้วตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

ชีวิตฉันมันมีค่ากับใครหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

ฉึก!

จุดที่ฉันแทงลงไปเป็นหน้าท้องของตัวเองไม่รู้ว่ามันลึกแค่ไหนแต่มันทำให้ฉันล้มทั้งยืนได้ทันที เห็นภาพไอ้ผู้ชายคนนั้นยืนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วแสงไฟในห้องก็ดับลงจนมืดสนิท

ผลัก! ตุบ!

อยู่ ๆ  ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีใครอีกคนพุ่งตัวเข้ามาต่อยกับมันในความมืดไม่นานร่างของฉันที่นอนอยู่บนพื้นก็ถูกช้อนขึ้นจากพื้นและไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย