7

ดาวลดาชวนไกด์ร่วมงานอีกสองคนเดินไปที่ลิฟต์ เมื่อจัดการเรื่องห้องพักให้ลูกทัวร์เรียบร้อยแล้ว

            “แยม เมื่อกี้พนักงานโรงแรมบอกว่ามีข้อความฝากถึงหนูน่ะ” ศรันยูบอกกับไกด์สาวรุ่นน้อง

            “ขอบคุณค่ะพี่ยู น้องหนูขึ้นไปกับพี่ยูก่อนนะเดี๋ยวพี่ตามไป ฝากน้องขึ้นไปด้วยนะคะพี่ยู”

            “โอเค”...

            “สวัสดีค่ะ ฉันแยมมี่ค่ะ มีข้อความฝากถึงฉันหรือคะ” เธอเดาว่าน่าจะเป็นพี่สาว เพราะเป็นคนเดียวในเกาหลีที่รู้เบอร์โทรที่พักของเธอทุกแห่ง เพราะเมื่อเธอเดินทางมาที่นี่ทุกครั้ง เธอจะส่งรายละเอียดเกี่ยวกับที่พักไปให้พี่สาวเสมอ

            “นี่ค่ะ”

            “ขอบคุณค่ะ” ดาวลดารับมาอ่าน มีข้อความสั้นๆ กับเบอร์โทรให้ติดต่อกลับด่วน  “มินวูนี่นา” หญิงสาวฉีกยิ้มเมื่อนึกถึงน้องชายกำมะลอที่น่ารักคนนั้น เขายังไม่ลืมเธอ 

ดาวลดายืนรออยู่อีกครู่ใหญ่ กะเวลาให้สมฤดีเข้าห้องพักแล้วจึงบอกพนักงานให้ต่อเบอร์ห้องให้ เพื่อแจ้งให้หญิงสาวทราบว่าตัวเองจะไม่กลับขึ้นห้อง

“ขอโทษนะที่ปล่อยให้นอนคนเดียวอีกแล้ว”

(ไม่เป็นไรค่ะพี่แยม หนูเตรียมใจมาก่อนเดินทางแล้วค่ะ เพราะพี่ๆ ที่เขาเคยมากับพี่แยมเขาบอกให้หนูทำใจไว้แล้ว เขาว่าพี่มาเกาหลีทีไรต้องแวบออกไปหาพี่สาวทุกครั้ง หนูไม่ต้องคิดมากนะ)

หญิงสาวอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของสมฤดี “ช่างร้ายเหลือ ใครกันนะที่กล้านินทาพี่แยมคนสวย”

(ทุกคนเลยค่ะพี่แยม คิกๆ ๆ พี่แยมไม่ต้องห่วงหนูนะคะ ตามสบายเลยค่ะ ขอแค่กลับมาให้ทันตอนเช้าเท่านั้นพอ เพราะหนูยังไม่ค่อยชำนาญ)

“โอเคจ้ะ ขอบใจมากนะ” วางสายจากสมฤดีแล้วจึงกล่าวขอบคุณพนักงาน

“พี่สาวเหรอครับ!.. สวัสดีครับพี่สาว ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนครับ” เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือพี่แยมมี่ เขาก็เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ ลุกพรวดจากที่นั่งและถามกลับไปอย่างตื่นเต้น พลอยทำให้เพื่อนร่วมวงที่กำลังดื่มกินกันอยู่สะดุ้งตกใจและมองมาที่เขาเป็นจุดเดียวกัน

(อยู่ที่โรงแรมจ้ะ มินวูคิดถึงพี่เหรอ ถึงได้โทรหา)

“ใช่ครับ พี่สาวครับวันนี้วันเกิดผม แต่ไม่มีใครซื้อเค้กให้ผมเลย พี่สาวจะซื้อเค้กให้ผมและมาฉลองวันเกิดกับผมได้ไหมครับ” มินวูเริ่มปฏิบัติการออดอ้อนตามที่ตนถนัด

(จริงเหรอ สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะมินวู ขอให้มี)

“ไม่เอาครับ ผมไม่อยากได้คำอวยพรผ่านทางโทรศัพท์ ผมอยากให้พี่สาวมาอวยพรให้ผมที่นี่พร้อมกับเค้ก นะครับพี่สาว มาฉลองวันเกิดกับผมนะครับ”

(... ที่ไหนเหรอ)

“สุดซอยบ้านประธานวูแล้วเลี้ยวซ้ายไปตามทาง จะมีหอพักสีชมพูฟ้าตั้งเด่นอยู่ เลยไปอีกนิดจะเป็นบ้านเดี่ยว หลังนั้นเลยครับ”

(แล้วมีใครไปบ้างล่ะ ประธานวูกับภรรยาไปหรือเปล่า)

“พวกเขาบอกว่าจะแวะมาครับ ผมได้เบอร์โรงแรมที่พักของพี่สาวมาจากคุณนายวูนี่แหละครับ” เขาบอกเธอตามความจริงเพราะกลัวเธอไม่เชื่อ  “พี่สาวต้องมานะครับ ผมอยากอวดพี่สาวให้เพื่อนๆ ได้รู้จักด้วย นะครับพี่สาว”

(โอเคจ้ะ พี่จะไป แต่ไปได้แค่แป๊บเดียวนะ)

“เย้ๆ ขอบคุณครับพี่สาว รีบมาเร็วๆ นะครับผมจะรอ” มินวูตัดสายด้วยใบหน้าเป็นสุข

“เฮ้! มินวู เค้กจากแฟนคลับของนายตั้งหลายสิบกล่องนี่ยังไม่มีปัญญากินเลย นายยังมีหน้าเรียกร้องหามันอีกเหรอ” หนุ่มหน้าหวานนามว่าดงโฮที่เป็นหนึ่งในสมาชิกวงพลีสขัดขึ้นด้วยความหมั่นไส้ ชี้ไปที่กล่องเค้กเกือบสี่สิบกล่องที่เหล่าแฟนคลับเอาไปฝากไว้ที่บริษัทเมื่อช่วงเย็น

“ก็เอามาแบ่งให้เพื่อนๆ คนอื่นด้วยไง” มินวูชี้ไปที่หอพักซึ่งอยู่ห่างกันไม่มาก

“แล้วตอนนี้มีใครอยู่บ้างล่ะ ทุกคนเขาก็มีกิจกรรมกันทั้งนั้น มีแต่วงเรานี่แหละที่ว่างวันนี้ เฮ้อ! ช่างเป็นวันเกิดที่เหงาหงอยเหลือเกิน” หนุ่มหน้าใสที่ชอบบริหารเสน่ห์ใส่สาว ๆ นามว่าดงซิกพูดขึ้น

“สำหรับนายแล้วถึงจะมีคนเป็นร้อย แต่ถ้าไร้ผู้หญิงก็กลายเป็นสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายเหมือนกันแหละ” หนุ่มน่ารัก เป็นผู้ใหญ่เกินตัวนามว่าอินซูกล่าวขัดคอดงซิกเนิบ ๆ ก่อนหยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่ม

“พี่อินซูพูดถูกที่สุด ใครบอกว่าคนน้อยเดี๋ยวก็ต้องมีคนมาเพิ่ม คุณเจสัน ประธานวูและภรรยา พี่เฮียวริแล้วยังพี่สาวฉันอีกล่ะ นั่นไงประธานวูกับภรรยามาแล้ว” มินวูชี้ไปที่รถที่วิ่งเข้ามาจอด ได้แต่โบกมือทักทายแต่ไม่ได้เดินลงไปรับ เพราะรู้ว่าประธานวูรู้ทางเข้าออกบ้านหลังนี้ดี หลังจากนั้นไม่นานผู้จัดการวูหรือพี่เฮียวริก็มาถึงพร้อมกับเพื่อนสาวที่เป็นนักแสดงชื่อดังนามว่าฮานิ

ไม่นานหลังจากนั้นคนที่มินวูรอคอยก็มาถึง เขารู้ว่าต้องเป็นเธอเพราะรถที่จอดหน้าประตูรั้วคือรถแท็กซี่ไม่ใช่รถยนต์ส่วนตัว จึงรีบวิ่งลงไปรับด้วยความดีใจ

“พี่สาว” มินวูไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง เขารู้แต่ว่าเขาดีใจมากที่ได้พบเธอ จึงรีบวิ่งเข้าไปกอดและหอมแก้มนวลนั้นหนึ่งที ถึงแม้จะเพิ่งเจอกันแค่สองครั้งแต่เขาก็เห็นว่าเธอเป็นพี่สาวจริง ๆ ไปแล้ว ดังนั้นการทำแบบนี้จึงไม่รู้สึกผิดอะไร

“มินวู!” ดาวลดากุมแก้มด้วยความตกใจ

“ขอโทษครับที่ทำให้พี่สาวตกใจ แต่ผมดีใจที่เจอพี่สาวนี่นา” มินวูทำหน้าเศร้าลุแก่โทษ เขาไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝงเลยนะ นอกจากความรู้สึกแบบพี่สาวน้องชาย “ผมคิดว่าพี่แยมมี่เป็นพี่สาวของผมจริง ๆ นะครับ ไม่ได้มีความรู้สึกอื่นแอบแฝงเลย”

“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่ตกใจกับการต้อนรับของนายเท่านั้นเอง” เห็นหน้าเศร้า ๆ ของเขาแล้วก็ตำหนิไม่ลงจริง ๆ

“เย้ ๆ รักพี่สาวที่สุดเลยครับ ไปครับ เข้าบ้านกันดีกว่า คุณนายวูมาถึงได้สักพักแล้วครับ” เขาคว้ามือของเธอมาจูงแล้วเดินนำเข้าบ้าน “นั่นเค้กของผมหรือเปล่าครับ ถ้าใช่ก็ส่งมาผมจะถือเอง” เขาทวงพร้อมรอยยิ้ม

ดาวลดาหัวเราะเบาๆ ยื่นกล่องเค้กให้ชายหนุ่ม “พี่ไม่รู้ว่าเค้กร้านไหนอร่อย และไม่รู้ว่าเธอชอบเค้กรสไหนก็เลยซื้อรสที่พี่ชอบกินมาแทน หวังว่าเธอจะชอบและกินอย่างอร่อยนะมินวู”

“ผมกินได้ทุกรสแหละครับถ้าพี่สาวซื้อให้”...