28 - จำใจยอม

จำใจยอม

มื้อค่ำสุดพิเศษจบลง มุกดารินทร์ก็ยังคงเอาแต่นั่งชะเง้ออยู่ที่ห้องโถงไม่ยอมขึ้นห้องไปพักผ่อน จนปราโมทย์ที่นั่งอยู่ด้วยถอนหายใจยาว ก่อนที่จะเอ่ยสั่งเด็กสาวรับใช้ที่เป็นหลานสาวของพิไล

“ไปตามเกื้อกูลมาที่นี่หน่อย” ปราโมทย์ที่ทนเห็นลูกสาวเป็นแบบนี้ไม่ได้ จึงสั่งให้แม่บ้านไปตามคุณพัฒน์เข้ามาที่บ้านหลังใหญ่ทีนที

“ค่ะ คุณท่าน”

สักพักคุณพัฒน์ก็เดินเข้ามาถึง เจอกับปราโมทย์นั่งวางมาดขรึมอยู่ที่โซฟาจ้องมองมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง แต่เขาทำใจฮึดสู้ยกมือขึ้นไหว้อย่างยอบน้อม โดยที่จะไม่เอ่ยถามอะไรว่าท่านให้คนไปตามทำไมกัน

“พามุกดาขึ้นไปนอน นี้ก็ดึกมากแล้วไม่รู้จักหน้าที่เอาเสียเลย” พูดเพียงแค่นั้น ปราโมทย์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเดินผ่านหน้าชายหนุ่มขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที เพราะเขาเองก็ง่วงเต็มทนจนตาแทบจะปิดอยู่รอมร่อ

“ทำไมถึงไม่ยอมขึ้นนอนล่ะครับ หืมมม” คุณพัฒน์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเมื่อเดินเข้าไปหาหญิงสาว และใช้มือโอบรอบเอวพาเธอเดินขึ้นไปด้านบน

“มุกไม่อยากนอนคนเดียวค่ะ มันหงุดหงิดทำให้มุกนอนไม่หลับ” เอ่ยบอกเขาพร้อมกับทำหน้ายู่ราวกับเด็กใส่เขาทันที

ดูสิขนาดเธอกำลังจะกลายเป็นแม่คนแล้ว แต่อากัปกิริยาของเธอทุกอย่างที่เขาเห็นนั้นไม่ต่างจากเด็กเอาเสีย แถมยังขี้อ้อนเขาอีกต่างหาก แบบนี้ใครไม่หลงก็คงจะตายด้านไปแล้ว เพราะความน่ารักขี้อ้อนของเธอนี่แหล่ะทำให้เขาหน้าด้านทนอยู่ในสภาพนี้ ถึงแม้ใครจะตราหน้าว่าอย่างไรก็ไม่สนแล้ว ขอแค่ได้อยู่ใกล้ลูกเมียก็พอ...

ส่วนเรื่องสินสอดค่าดองเขาอาจจะไม่มีมากองตรงหน้าของบิดาเธอในตอนนี้ แต่สักวันเข้าจะหามันมาให้ได้ ถึงแม้ว่าจะยังมองหาหนทางไม่เจอก็ตาม แต่ตอนนี้ขอทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดี พิสูจน์ให้พ่อตาเห็นว่าเขานั้นสามารถดูแลลูกสาวท่านได้

ส่วนปราโมทย์ที่เดินขึ้นห้องไปก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้ปิดประตูห้องให้สนิท และยังได้ยินทั้งสนทนากันอย่างออดอ้อนตั้งแต่ขึ้นบันไดมาจนเข้าห้องนอนไป

หรือเขาจะยอมอ่อนข้อให้ลูกสาว เพื่อเห็นแก่หลานที่กำลังจะเกิดมา แต่นี้พึ่งจะพิสูจน์ไปได้ไม่กี่วันเอง มุกดารินทร์ก็ประท้วงเขาแล้ว ใจหนึ่งก็เป็นห่วงความรู้สึกคนท้อง อีกใจก็อยากต้องการที่จะพิสูจน์คุณพัฒน์ว่าที่ลูกเขยในอนาคต แต่ก็เข้มงวดมากกว่านี้ไม่ได้...

หลายวันผ่านไป

วันนี้คุณพัฒน์ต้องเดินทางไปบ้านเกิดที่ต่างจังหวัด เพื่อช่วยเตรียมงานแต่งของธนภัทรกับชญานุชพี่สาวเพื่อนที่บ้านเกิดของตนที่จะถึงในอีกสองวันข้างหน้า แถมเขายังขออนุญาตพ่อตาพาหญิงสาวคนรักซึ่งก็คือแม่ของลูกเขาตอนนี้ไปด้วย

ตอนแรกบิดาของเธอไม่ยินยอมค้านหลังชนฝา รอให้เธอเดินทางไปพร้อมกับวันงานเลยเพราะเป็นห่วงไม่อยากให้ลูกสาวที่กำลังท้องอ่อน ๆ อยู่ ต้องนั่งรถนานหรือเดินทางไกล แต่ในเมื่อไม่กล้าขัดใจอารมณ์คนท้องก็ต้องได้แต่จำยอม

งานแต่งของธนภัทรและชญานุชถูกจัดขึ้นที่บ้านเกิดของหญิงสาว  ซึ่งบ้านของเธออยู่ห่างจากบ้านคุณพัฒน์เพียงแค่สามหลังเท่านั้น ซึ่งงานจัดขึ้นแบบใหญ่โตอย่างสมเกียรติ

การกลับมาบ้านในครั้งนี้ของคุณพัฒน์ต่างตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งงาน เพราะเขามาในฐานะญาติของทางฝ่ายเจ้าบ่าว ไม่ใช่ฝั่งเจ้าสาวที่เป็นคนบ้านเดียวกัน ทุกคนที่มาร่วมงานต่างพากันรู้สึกแปลกใจที่ทำไมคุณพัฒน์ถึงได้เป็นญาติอยู่ฝั่งเจ้าบ่าว

เดิมทีพงษ์พิพัฒน์ตั้งใจจะประกาศให้คนที่นี่รู้ ว่าเขานั้นคือลูกชายบุตรธรรมของเขาอีกคน แต่ชายหนุ่มขอเอาไว้ก่อน ไม่อยากให้คนที่นี่ทราบ...

สามวันต่อมา

“บ่กลับไปกรุงเทพพร้อมกันติ เกื้อ” (ไม่กลับไปกรุงเทพพร้อมกันเหรอ เกื้อ) ชนาวุฒิถามชายหนุ่มเพื่อนที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวในตอนนี้ขึ้น เมื่อพวกเขาพร้อมที่จะเดินทางกลับทันที เมื่องานมงคลเสร็จสิ้น

“ขอนอนเฮือนอีกแน่ โดน ๆ เทื่อ สิมีโอกาสได้กลับมา ไว้ใกล้ฮอดมื้อหมอนัดคอยพากันกลับ เพราะอยู่กรุงเทพกูกะบ่ได้เฮ็ดงานมึงกะฮู้ กูเลยขอหาหยังเฮ็ดอยู่นี้ไปก่อน” (ขอนอนบ้านอีกหน่อย นาน ๆ ที จะมีโอกาสได้กลับมา ไว้ใกล้ถึงวันหมอนัดค่อยพากันกลับ เพราะอยู่กรุงเทพกูก็ไม่ได้ทำงานมึงกะรู้ กูเลยขอหาอะไรทำอยู่นี้ไปก่อน)

“ตามใจมึงเด้อ หม่องใดอยู่สำบายใจกะอยู่โล้ด” (ตามใจมึงน่ะ ตรงไหนอยู่สบายใจก็อยู่ไปเถอะ)

“ขอบใจมึงหลาย แล้วพ้ออยู่กรุงเทพเด้อ” (ขอบใจมึงมากน่ะ แล้วเจอกันที่กรุงเทพ)

“...พี่กลับก่อนน่ะน้องมุกดา ฝากดูแลไอ้เกื้อมันด้วย” ชนาวุฒิจึงหันมาลาทางหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างกันคุณพัฒน์คอยส่งพวกเขาขึ้นรถ

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะพี่วุฒิ”

“พี่กลับแล้วน่ะตัวแสบ” ธนภัทรเจ้าบ่าวหมาด ๆ หันเอ่ยลากับเธอพร้อมกับยกมือขึ้นโยกศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู

“โชคดีนะคะ”

“เราก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ พี่รอลุ้นอยู่น่ะว่าหลานพี่จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง” เอ่ยกับเธออย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะหันไปชายหนุ่มที่ตอนนี้ได้สถานะเป็นน้องชาย “ฝากน้องด้วยน่ะเกื้อ พี่กลับก่อน แล้วเจอกัน”

“ครับ”

ว่าที่คุณพ่อคุณแม่ทั้งสองยิ้มรับพร้อมยกมือไหว้ ก่อนที่จะโบกลาเมื่อรถเริ่มคลื่อนตัวออกไปจากจุดนี้ จนไกลลับตา ทั้งคู่จึงเดินกลับมาที่บ้านของคุณพัฒน์

บริษัทไชยาสินธุ์

ทางด้านผู้เป็นพ่อ เมื่อกลับมาถึงที่บ้านตั้งแต่งวันงานแต่งธนภัทรเสร็จสิ้น เพราะมีงานที่ต้องทำอีกมากมาย ไม่อาจอยู่ร่วมหลายวันได้

“นายว่ายังไงน่ะ” ปราโมทย์เอ่ยขึ้นมาเสียงดัง เมื่อวิศรุตเข้ามารายงานเรื่องลูกสาวให้ได้รับฟัง

“คุณหนูมุกกับนายเกื้อยังไม่ได้กลับมาพร้อมกับพวกคุณภัทรครับ”

“ปล่อยไปก่อน ตอนนี้งานที่บริษัทกำลังยุ่ง ไว้เคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที”

“คุณท่านยอมรับในตัวของเกื้อกูลแล้วหรือครับ” วิศรุตเลิกคิ้วถาม เมื่อเห็นว่าปราโมทยืไม่มีทีท่าเดือดร้อนอะไรเลย เหมือนเช่นเมื่อก่อน

“…แต่ตอนนี้ จ้างคนให้จับตาดูลูกสาวฉันด้วย ดูอยู่ห่าง ๆ พอ อย่าให้สองคนนั้นรู้ตัวเด็ดขาด แล้วคอยมารายงานฉัน” ใบหน้าเรียบนิ่งที่แสดงออกมา จนยากที่จะคาดเดาได้สั่งลูกชายบุญธรรมออกไป

“เรื่องบางเรื่องพอปล่อยวางได้ ก็วางเถอะนะครับพ่อ สงสารน้อง ๆ หลายวันที่ผ่าน เกื้อกูลก็พิสูจน์ให้เห็นอะไรในหลาย ๆ อย่างแล้ว เกื้อกูลรักลูกสาวพ่อมากกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก แบบนี้...”

“ไม่ต้องมาดราม่าตรงนี้ มีอะไรทำก็ไปทำ” เสียงเข้มเอ่ยขัดขึ้นมา เมื่อวิศรุตกำลังหว่านล้อมให้เขายอมรับในตัวของคุณพัฒน์