ตอนที่10 ภรรยาใหม่

หนึ่งปีต่อมา...

ตลอดระยะเวลาที่ไว้ทุกข์ให้ลี่เหยาถิง เหอหย่งหมิงไม่อาจบอกได้ว่า ตัวเขารู้สึกเช่นไร

ไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ว่าความอึดอัดในโพรงอกคืออะไร

ชายหนุ่มมีบุคลิกที่เงียบขรึมอยู่แล้วเป็นทุนเดิม กลับเคร่งขรึมเย็นชามากกว่าเดิมมากโข จนคนรอบข้างรู้สึกได้ หากแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกอันใด

เขายังคงไม่รู้ตัวว่าตนเองเป็นอะไรไป

ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย...

เมื่อพ้นช่วงที่เหอหย่งหมิงต้องไว้ทุกข์ให้ลี่เหยาถิงครบหนึ่งปีแล้ว 

เขาจึงตบแต่งเพ่ยจีเข้าจวนมา

เนื่องจากเจี้ยนหยางฉีฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้แต่งๆ กันไปเสีย คล้ายประชดประชันแทนหลานสาวที่ตายจาก โดยมิได้ออกราชโองการแต่อย่างใด พระองค์เพียงตรัสด้วยสุรเสียงเย็นชาว่า ‘ถิงเอ๋อร์อุตส่าห์ฆ่าตัวตายเพื่อเปิดทางให้ถึงเพียงนี้ หากพวกเจ้าไม่แต่ง เห็นทีการตายของนางคงเสียเปล่า’

เหอหย่งหมิงได้ฟัง หัวคิ้วก็กระตุกไม่หยุด แม้เขาจะบอกว่าตัดสัมพันธ์กับเพ่ยจีไปแล้ว ก็หาได้เป็นผลไม่

อีกทั้งเพ่ยจีเองก็นัดพบเขาเพื่อรบเร้าออดอ้อนและทวงสัญญาที่เคยให้ไว้เมื่อครั้งก่อนที่เขาจะแต่งลี่เหยาถิง

เมื่อมีรับสั่งทางอ้อมจากองค์เหนือหัวและคำมั่นกับนางที่ต้องรักษา เหอหย่งหมิงจึงแต่งเพ่ยจีเข้าจวนมาด้วยเหตุนี้

การแต่งงานจึงเกิดขึ้นอย่างเรียบง่ายและเงียบเชียบ

ทั้งสองได้อยู่กินกันเป็นสามีภรรยาอย่างมีความสุขแบบผัวเดียวเมียเดียว

ทว่าการอยู่ร่วมกันเจอหน้ากันนับได้ว่าน้อยนัก

เพราะฮ่องเต้มักจะมีรับสั่งให้เหอหย่งหมิงไปปฏิบัติภารกิจอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าบ้านเมืองจะสงบสุขดี ไร้ศึกรุกรานจากต่างแคว้น แต่แม่ทัพเหอกลับมีภารกิจรัดตัว แทบมิได้กลับจวน

เรื่องนี้ฮ่องเต้ทรงมีเวลาว่างจากงานราชกิจมากลั่นแกล้งอดีตหลานเขยได้รื่นรมย์นัก

เพราะการที่คนรักกันมิได้แต่งงานนั้น นับได้ว่าทรมานมากแล้ว หากแต่สามีภรรยาที่ได้แต่งงานกันแล้วแต่มิได้อยู่ด้วยกันเล่า จักทรมานเพียงใด!

เรื่องนี้เหอหย่งหมิงนั้น พอจะรู้พระทัยองค์เหนือหัวอยู่บ้างก็ได้แต่ทำใจ หาได้ร้อนรนกระวนกระวายอันใดไม่

แต่กระนั้น ชายหนุ่มก็พึงใจในตัวภรรยาสาวอยู่ไม่น้อย เพราะนางคอยดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี ด้วยกิริยาอ่อนหวานและท่าทางอ่อนโยนอยู่เสมอ

ทุกครั้งที่เขาเสร็จสิ้นภารกิจตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายและเดินทางกลับจวน เขาจะให้คนมาแจ้งแก่เพ่ยจีว่าจะกลับจวนเมื่อใด นางก็จะมายืนรอรับเขาอยู่หน้าประตูทุกครั้งไป

เมื่อเข้าห้องมายังมีผ้าปัก ภาพวาด กาพย์ กลอนหวานซึ้งคอยเอาใจ ทำให้เขารื่นรมย์อยู่ไม่น้อย

ทั้งผ้าปัก ภาพวาด และกาพย์กลอนล้วนตรึงใจเขายิ่งนัก สิ่งของเหล่านี้ คล้ายกับผูกมัดใจเขาโดยไม่รู้ตัว

กระทั่งวันหนึ่งเมื่อเขากำราบชนเผ่านอกรีตได้เป็นผลสำเร็จ ฮ่องเต้ก็ทรงมอบรางวัลเป็นสาวงามให้เขาถึงสองนาง ด้วยเหตุผลที่ว่า จวนแม่ทัพเหอ ยังไม่มีข่าวดีเรื่องทายาทเสียที

เหอหย่งหมิงตอบรับพระเมตตาเป็นอย่างดี ทั้งยังดูแลสาวงามทั้งสองอย่างดีเช่นกัน

โดยการถามความสมัครใจกับสาวงามว่าจะอยู่อย่างไร้ความหมายที่หลังเรือนไปจนตายหรือจะออกไปใช้ชีวิตอิสรเสรีข้างนอก

เรื่องนี้ไม่บอกก็รู้ว่าเหล่าสาวงามจะตอบเช่นไร ด้วยเห็นเต็มสองตาว่าท่านแม่ทัพรักภรรยามากเพียงใด

ถึงแม้สตรีทั้งสองจะนึกขัดใจอยู่บ้าง เพราะแอบพึงใจในความหล่อเหลากร้าวแกร่งของแม่ทัพเหอไม่น้อย

แต่เมื่อรูปการเป็นเช่นนี้ การเลือกบุรุษคงมิใช่เรื่องดี เลือกอิสรเสรีพร้อมเงินก้อนใหญ่จึงนับว่าฉลาดกว่ามาก

เมื่อการเจรจาสำเร็จ เหอหย่งหมิงจึงซื้อบ้านพร้อมกิจการค้าขายเล็กๆ ให้พวกนางอยู่นอกจวน

เมื่อฮ่องเต้ทรงรับรู้ก็เรียกไปถามไถ่ เขาก็เพียงทูลว่า

“ฝ่าบาททรงมอบพวกนางให้กระหม่อม เป็นสมบัติของกระหม่อมแล้วอย่างเต็มตัว กระหม่อมย่อมต้องจัดการดูแลสมบัติของกระหม่อมให้อยู่ในที่ในทางเป็นอย่างดี”

“อีกอย่างก็คือ พวกนางประสงค์ให้กระหม่อมทำเช่นนี้ กระหม่อมย่อมเอาใจสาวงามพ่ะย่ะค่ะ”

นั่นคือการแสดงความรักต่อภรรยาหนึ่งเดียวของเขา

ซึ่งไม่ว่าผู้ใดได้เป็นภรรยาของเขาก็ตาม ก็จักได้รับการดูแลเช่นนี้นั่นล่ะ! หากแต่ใครบางคนกลับใจร้อนบุ่มบ่ามไร้ความคิด ปลิดชีพตนอย่างโง่เง่า!

เมื่อฮ่องเต้ได้รับฟังก็ทรงเคืองพระทัยไม่น้อย ถึงแม้พระองค์จะไม่อาจยุ่งเรื่องหลังเรือนของจวนผู้ใดได้ ก็ขอให้ได้แกล้งหลังเรือนของเหอหย่งหมิงสักหน่อย

แต่ดูเถิด...

พระองค์ต้องยอมรับในตัวของแม่ทัพผู้นี้จริงๆ

เจี้ยนหยางฉีฮ่องเต้จึงไร้คำใดจะตรัสต่อความให้วุ่นวาย เพราะเห็นจริงด้วยทุกประการ

หากสลับตัวภรรยาของเหอหย่งหมิงยามนี้ เป็นลี่เหยาถิง หลานสาวของพระองค์ก็คงจะดีไม่น้อย

เฮ่อ! ช่างน่าเสียดาย น่าเสียดายเหลือเกิน…

ยิ่งคิดยิ่งนึกถึงหลานสาวผู้กำพร้าขึ้นมาจับใจ นางช่างน่าเวทนาเหลือเกิน

ฮ่องเต้เจี้ยนหยางฉีจึงทรงต้องการกลั่นแกล้งคู่รักอันเป็นต้นเหตุให้หลานสาวเสียใจ ด้วยรับสั่งแยกสองสามีภรรยาออกจากกัน

โดยการให้เหอหย่งหมิงไปประจำการยังชายแดนอันไกลโพ้นเสียเลย

หึ! หมั่นไส้นัก!