EP.04 ถูกตามเก็บ

เงาสะท้อนในกระจกยามที่ฟ้ามืดแสงเผยให้เห็นดวงตาเจือเศร้า เนตรชนกหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวมทันที ไม่มีแสงแต่แว่นก็ยังมีประโยชน์ หล่อนมีแว่นกันแดดเป็นของสะสม เพราะนอกจากคุณสมบัติตรงตัวแล้วนั้น มันยังช่วยอำพรางดวงตาและช่วยบดบังความรู้สึกที่ไม่ต้องการให้ใครได้เห็นอีกด้วย

ดวงตาสวยเหลือบมองกระจกมองหลังเมื่อรับรู้ว่าคนขับเหลือบตาขึ้นมองหล่อนเช่นกัน หล่อนไม่เห็นดวงตาของเขา เพราะตั้งแต่เจอกันนายคนนี้ที่เป็นลูกน้องของพ่อก็ยังไม่ยอมถอดแว่น แต่เพราะหล่อนนั่งอยู่ฝั่งซ้าย ยามที่ดวงตาคมล้อมไปด้วยแพขนตาหนาเหลือบหรือหลุบมองสิ่งใด หล่อนก็เห็นด้วย

เนตรชนกบึนปากบอกตัวเองว่าหล่อนโกรธเขา ทั้งโกรธใบหน้าหล่อๆ เชิดๆ ไม่อ่อนน้อมถ่อมตนกับหล่อน ทั้งเขายังถือดีไม่ฟังคำสั่งหล่อน และที่โกรธสุดก็คือเขาทำให้หล่อนมโนไปไกลว่าจะหิ้วเขากลับบ้านไปทำให้พ่อโมโห ตอบแทนที่พ่อทิ้งหล่อนให้เผชิญโลกกว้างอยู่ต่างประเทศถึง 20 ปี

พ่อให้หล่อนเรียน เรียน และก็เรียนทุกอย่างได้ตามที่ใจหล่อนต้องการ ข้อแม้มีแค่... ห้ามหล่อนกลับเมืองไทยเด็ดขาด โดยเหตุผลของพ่อคือ ‘อันตราย’ เมืองไทยอันตรายสำหรับหล่อน

แรกๆ นั้นหล่อนเข้าใจว่าพ่อกลัว เพราะแม่ถูกลูกหลงจากคนร้ายที่บุกมาถล่มบ้านเพื่อนของพ่อยิงตาย ทั้งที่แม่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการขัดแย้งด้วยเลย พ่อกลัวว่าหล่อนจะจากไปเหมือนแม่ กลัวทุกสิ่งที่หล่อนจะเป็นอันตราย พ่อก็เลยต้องส่งหล่อนไปอยู่ให้ไกล

แต่ต่อมาหล่อนก็รู้ว่าไม่ใช่ เพราะในขณะที่หล่อนต้องซุกตัวอยู่อีกซีกโลกหนึ่งตั้งหน้าตั้งตาเรียน เพื่อทำให้พ่อมีความสุขที่เห็นหล่อนปลอดภัยและเติบโตขึ้นอย่างงดงาม ไม่ให้เสียแรงที่พ่อเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับหล่อนแล้ว ทว่าไม่ใช่เลย...

เมื่อสื่อสารเสรีเรื่องราวทั่วโลกสามารถรับรู้กันได้เพียงปลายนิ้วคลิก หล่อนกลับเห็นว่าพ่อสุขสบายดี พ่อลงสมัครเป็นนักการเมืองท้องถิ่น มีเวลาทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับชาวบ้านเต็มที่ จนได้รับเลือกตั้งให้เป็นนายกฯ เทศบาล

พ่อช่วยเหลือชาวบ้านไม่ได้ขาด จนมีแต่คนยกย่องเทิดทูน มีคนนับหน้าถือตาในระดับจังหวัด และมีข่าวคบหาดูใจกับนักธุรกิจหญิงในอำเภอเดียวกัน เป็นคู่พ่อม่ายแม่ม่ายที่คนทั่วไปมองว่าเหมาะสม แต่หล่อนกลับเหมือนเป็นลูกสาวซ่อนแอบ ที่พ่อแอบเก็บไว้ลับๆ ไม่เคยแสดงตัวตนให้ใครได้รู้

และเมื่อหล่อนขอกลับบ้าน ทั้งท้วงถามว่าพ่อมีอิทธิพลมากมายที่จะปกป้องหล่อนได้ พ่อกลับบอกว่านี่คือความปลอดภัยที่พ่อให้หล่อนได้ดีที่สุด ซึ่งหล่อนว่ามันไม่สมเหตุสมผล ในเมื่อหล่อนก็เห็นว่าใครๆ ก็มีความสุขได้เมื่ออยู่เมืองไทย

‘สยามเมืองยิ้ม’ เมืองไทยแดนศิวิไลซ์ หล่อนรู้จักนะ หล่อนเรียนรู้ทุกอย่างของเมืองไทยผ่านอินเทอร์เน็ต ตั้งแต่เรื่องดีงามไปจนถึงเรื่องอาชญากรรมซึ่งทุกประเทศก็มี และบางประเทศนั้นร้ายแรงเสียกว่าเมืองไทย แต่ไม่ว่าหล่อนจะมีข้ออ้างใดๆ พ่อก็ไม่ยอมให้กลับมา นั่นทำให้หล่อนคิดว่าต้องมีอะไรมากไปกว่าเรื่องความปลอดภัยของหล่อนแน่

แต่เวลานี้หล่อนเรียนจบแล้ว พ่อไม่มีเหตุผลใดจะรั้งให้หล่อนอยู่ต่อได้ แม้พ่อจะบอกให้หล่อนเรียนต่อในระดับดอกเตอร์หรือรอให้พ้นช่วงที่พ่อหาเสียงไปก่อน

‘เชื่อพ่อเถอะนะเนเน่ อยู่ต่ออีกสักสองเดือน รอให้การเลือกตั้งสิ้นสุดก่อน แล้วพ่อจะไม่ห้ามเลยถ้าเนเน่จะกลับมา พ่อจะจัดงานฉลองเปิดตัวเนเน่ในฐานะลูกสาวคนสวยที่สร้างความภาคภูมิใจให้กับพ่อมากที่สุด’

‘พ่อห้ามเนเน่ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเนเน่จะกลับ’

การไม่ทำตามสิ่งที่พ่อต้องการ คือการปลดแอกชีวิตเดียวดาย

“ว้าย! ขับรถยังไง... ว้าย!”

เนตรชนกหวีดร้องเมื่อรถกระชากไปทางซ้ายจนหัวหล่อนกระแทกกับกระจกอย่างแรง ก่อนจะหวีดร้องอีกครั้งเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันขี่ประกบข้างรถที่หล่อนนั่งอยู่ และคันที่อยู่ใกล้ คนซ้อนกำลังเล็งปืนมาที่หล่อน

“หมอบ! หมอบลง! หมอบลงไปที่พื้น! เดี๋ยวนี้!”

“หมอบแล้ว หมอบแล้ว ว้าย!”

แม้ไม่มีเสียงคนขับรถหน้าหล่อตวาดลั่น! หล่อนก็ไม่นั่งให้เป็นเป้าหรอก

เสียงดัง ปุ๊! ปุ๊! ที่คล้ายวัตถุกระทบกระจก แม้ไม่เห็นแต่ก็จินตนาการตามภาพยนตร์ที่เคยดูได้ว่าเป็นเสียงของปืนเก็บเสียงที่พุ่งมาปะทะตัวรถ นั่นยิ่งทำให้เนตรชนกก้มหัวต่ำสุดจนชิดติดพื้นรถ มือทาบปิดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงกรีดร้องที่รังแต่จะทำให้คนขับเสียสมาธิ แต่รับรู้ตลอดเวลาว่าเขาขับส่ายไปมาเพื่อหลบหลีก มีทั้งพาหล่อนเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ลงจากที่สูงที่หล่อนเดาได้ว่าเขากำลังลงจากทางด่วน ก่อนจะเลี้ยวซ้ายอย่างเร็ว จากนั้นก็ขับฉวัดเฉวียนไปมา

เขากำลังหนี! และจะพ้นไหม ในเมื่อเสียงดังปุ๊! ปุ๊! ยังไล่หลังตามมา และตัวหล่อนเองทำได้แค่หมอบ!

เนิ่นนานทีเดียวกว่าที่ระดับความเร็วของรถจะลดลงและจังหวะบังคับรถฉวัดเฉวียนจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม

“คุณ... ขึ้นมาได้แล้ว เราหนีพ้นแล้ว”

เสียงทุ้มไม่บ่งบอกอารมณ์ทำให้เนตรชนกกัดฟันซี้ดปากสูดลมหายใจเข้าลึกค่อยๆ ขยับตัวโงหัวขึ้นมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อแสงไฟจากสองฝั่งข้างทางสะท้อนกระจก ที่นั้นเต็มไปด้วยรอยกระสุนปืนมากมายที่เจาะไม่ทะลุ