ตอนที่ 19 ดาวไถตัวน้อยเอาคืน

           “ช่วยอย่าส่งเสียงดังด้วยนะขอรับ บุตรสาวข้า...” ระหว่างที่เจียหมิงกำลังพาทุกคนเข้ามาในบ้าน เพราะไม่อาจให้คุยกันนอกบ้านได้ เกรงว่าจะมีคนบังเอิญผ่านมาเห็นเข้า เขากำลังบอกให้ทุกคนเงียบๆ เพราะบุตรสาวเขาน่าจะกำลังนอนหลับอยู่ ทว่าพอเปิดประตูเข้าไปกลับต้องหน้าแดงก่ำ รีบวิ่งไปบังบุตรสาวไว้ เหลียนเอ๋อเล่นเขาเข้าแล้วไง

           “แอะ ปะ ปะ” 

           “ฮ่าๆ ท่านอนดื่มนมของบุตรสาวเจ้า ช่างไม่เหมือนใครจริงๆ” เป่ยหวงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ส่วนทหารที่เหลือ ขนาดได้ชื่อว่าเป็นพวกยิ้มยาก ยังแอบยิ้มขำ เมื่อเห็นร่างอวบอ้วนของเด็กน้อยนอนกินนมในท่าไขว้ห้าง เท้าป้อมๆกระดิกไปมา เป็นภาพแปลกตา หากฮูหยินหรือสตรีในเมืองหลวงเห็นคงต้องยกมือทาบอก อุทานอย่างตกใจเป็นแน่ 

           นางเห็นพวกเขาที่ตัวใหญ่โตแทนที่จะตกใจ ร้องไห้อย่างเด็กทั่วไป กลับยิ้มแย้มยกมือโบกทักทายผู้เป็นพ่อ ครอบครัวนี้ช่างเปิดโลกแม่ทัพอย่างเขาดีแท้

           “นะ นางแค่นอนในท่านี้แล้วสบาย ข้าไม่อยากบังคับลูก” เจียหมิงแก้ตัวแทนบุตรสาวด้วยสีหน้าเลิ่กลัก หันไปจัดท่านอนให้นางใหม่

           “หึๆ ข้าเข้าใจ”  เป่ยหวงมองตัวน้อยอย่างยิ้มๆ ช่างเป็นเด็กที่อารมณ์ดีอะไรอย่างงี้ ไม่ร้องออกมาสักแอะ ไหนจะรูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์กว่าเด็กทั่วไปนั่นอีก  แอบสืบและสอบถามชาวบ้านมาบ้างแล้วเกี่ยวกับประวัติของชายหนุ่ม แอบชื่นชมในใจ ชายผู้นี้แม้จะไม่มีภรรยา แต่ก็ช่างเลี้ยงบุตรสาวออกมาได้ดีจริงๆ

           “เชิญพวกท่านนั่งลงก่อนขอรับ ที่คับแคบไปหน่อย ข้าจะไปนำน้ำมาให้” 

           “ไม่เป็นไร มาเข้าเรื่องกันก่อนเถอะ” เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา น้ำเสียงปรับเปลี่ยนเป็นจริงจัง

           พอได้ยินดังนั้นเหลียนฮวาหูผึ่งขึ้นทันที มีเรื่องอะไรกัน นางอยากฟังด้วยๆ เด็กน้อยทำทีเป็นดูดนม มองนั่นนี่ไปเรื่อย ทว่าหูกลับตั้งใจฟังพวกท่านพ่อ ท่านลุงทหารคุยกัน

           “ขอรับ”

            “ทางการจะส่งเจ้าหน้าที่ขึ้นไปสำรวจภูเขา ทว่าครั้งนี้เราจะเข้าป่าไปค่อนข้างลึก ส่วนเจ้าเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายที่เห็นสัตว์ประหลาดตัวเป็นๆ ยังพอปะทะกับมันมาบ้าง...”

           “…”

           “ข้าคิดว่าเจ้าคงมีฝีมือไม่มากก็น้อย  จึงได้ข้อสรุปกันว่าจะขอร้องให้เจ้านำทางพวกเราไปแกะรอยสัตว์ประหลาด และหาผู้บุกรุกได้หรือไม่” เป่ยหวงบอกสาเหตุพร้อมเหตุผลทันทีอย่างตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม

           “…”

           “แต่ว่าเราก็ไม่ได้ขอร้องปากเปล่า ทางการมีค่าตอบแทนให้ไม่น้อย” ชายวัยกลางคนรีบพูดต่อหลังเห็นท่าทางหนักใจของเจียหมิง โดยพูดถึงค่าตอบแทน พอเดาชีวิตของพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่มีลูกอยู่ในวัยกำลังโตได้  ยิ่งเป็นชาวบ้านธรรมดาไม่มีอาชีพเป็นหลักแหล่ง  ที่ผ่านมาเขาคงใช้เงินทั้งหมดในการเลี้ยงดูบุตรสาว

           ครานี้ทางการต้องใช้คนในพื้นที่ที่ชำนาญทางจริงๆ เพราะในป่านั่นไม่รู้จะมีสิ่งใดรอพวกเขาอยู่บ้าง เรื่องเจ้าสัตว์ประหลาดก็คลุมเครือ อีกทั้งสายที่แฝงตัวอยู่ในแคว้นลั่วหยางยังมาขาดการติดต่อ ทั้งที่ปกติต้องส่งข่าวมาตั้งแต่หลายวันแล้ว พอเห็นพวกลั่วหยางเงียบผิดปกติ ช่างผิดวิสัยจากที่ได้รับรายงานมาล่าสุดเมื่อสองเดือนก่อนว่าพวกมันกำลังซ่องสุมกำลัง ทำบางอย่างใกล้ๆชายแดน

            “ข้าต้องเลี้ยงบุตรสาว ทั้งที่ป่านั่นยังอันตราย…” เจียหมิงเอ่ยแย้ง แม้จะเข้าใจว่าทำไมทางการถึงเลือกเขา แม้ค่าตอบแทนจะล่อตาล่อใจ ทว่าก็ยังไม่อยากแยกจากนาง บุตรสาวมีเพียงเขาคนเดียว

           “เรารู้ เอาอย่างนี้ ทางการจะหาแม่นมมาคอยดูแลบุตรสาวเจ้าตลอดระยะเวลาที่ไปกับพวกเรา ดังนั้นวางใจได้ ส่วนอันตราย ข้าสัญญาตราบใดที่ข้ายังอยู่ เจ้าจะปลอดภัย” 

           “แต่...” เจียหมิงยังลังเล เขาเต็มใจช่วยทางการ เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับความปลอดภัยของครอบครัวเขาและคนในหมู่บ้าน แต่ก็อดเป็นห่วงบุตรสาวไม่ได้

           “ขอร้องล่ะ พวกเราต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า” 

           “อึก แล้วค่าตอบแทน…”  สายตาจริงจังกึ่งขอร้องส่งมาให้ ทำให้เจียหมิงนึกคำที่จะแย้งกลับไม่ออก ได้แต่พูดถึงเรื่องค่าตอบแทนขึ้นมา 

           “20 เหรียญเงิน” เป่ยหวงตอบกลับ นึกดีใจกับท่าทางอ่อนลงของชายหนุ่ม  แอบสำรวจหน่วยก้านอีกฝ่ายดีไม่น้อย หากฝึกดีๆในอนาคต คงเป็นทหารฝีมือดีได้เลย 

           “ตะ...”

           “แอ้!” เหลียนฮวาที่ฟังอยู่ตั้งแต่ต้นร้องขัดขึ้น ก่อนท่านพ่อจะอ้าปากตอบตกลงไป เด็กเกิดใหม่อย่างนางยังไม่รู้ค่าเงินในยุคนี้ ทว่าความรู้สึกบอกว่ายังต่อรองได้อีก อีกทั้งยังถือเป็นโอกาสแก้แค้นที่คราวก่อนบังอาจมาเรียกนางเด็กอ้วน นางแสร้งดีดดิ้นไม่สบายตัว เบะปากร้องเรียกท่านพ่อ

          จนผู้เป็นพ่อกระวนกระวาย ทนท่าทางนั้นของบุตรสาวไม่ไหว รีบขอตัวมาอุ้มพาไปนั่งด้วย คนอื่นมองชายหนุ่มอย่างรอคำตอบอีกครั้ง ทว่าครานี้กลับมีร่างกลมป้อมนั่งบนตักอยู่ด้วย เหลียนฮวาเงยหน้ามองท่านลุงหมวกสาน ได้เวลาเด็กอ้วนทวงคืน เอ้ย เด็กน้อยอย่างนางทวงความยุติธรรม? คืนให้ท่านพ่อแล้ว

           ท่านลุง ขอเงินค่าตอบแทนให้ท่านพ่อข้าอีก นางมองเป่ยหวงอย่างหมายมั่น ทว่าคนที่กำลังจะโดนเด็กน้อยไถเงินนั้นยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง

           “เมื่อสักครู่ที่เจ้ากำลังจะเอ่ย...”

           “ข้า...”

           “แอ้ แอ้!” จู่ๆเด็กน้อยที่มองเขม่นเป่ยหวงกลับร้องเรียกความสนใจจากทุกคน “แอ้!” นางยังคงส่งเสียงไม่หยุด คล้ายอยากจะพูดบางอย่าง แต่ดูท่าทางเหมือนกำลังบ่นมากกว่า พวกเขาไม่มีใครแปลออกได้แต่ทำสีหน้าอึกอักระคนไม่เข้าใจ

           “ว่าอย่างไรเจ้าเด็กอ้วน อยากเล่นกับข้ารึ” เป่ยหวงหน่วยกล้าตายเอ่ยขึ้น ทว่าครั้งก่อนเผลอเรียกนางยังไง ครานี้ก็เรียกเช่นเดิม  คงเพราะเขาไม่เคยเห็นร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ของเด็กน้อยคนไหนจะน่าเอ็นดูได้เท่านาง เลยเผลอผลั้งปากเรียกเด็กอ้วนด้วยความเอ็นดู

           ทว่านั่นกลับทำให้นางไม่พอใจมากขึ้น หนอยแน่ กล้าเรียกข้าว่าเจ้าอ้วนอีกครั้งหรือ แต่โทษทีคราวนี้มีท่านพ่ออยู่ด้วย

           “แอ้ ปะ ปะ กรี๊ดดด ฮึก”  เหลียนฮวาเบะปากร้องไห้ ซุกซอกคอแกร่งทำท่าทางน่าสงสารกึ่งฟ้องพ่อ ดูท่านลุงหมวกสานเคราครึ้มเรียกข้าว่าเจ้าอ้วนสิท่านพ่อ ข้าเปล่าอ้วนนะ เขาเรียกเด็กสมบูรณ์ต่างหาก

           “บุตรสาวเจ้าเป็นกระไรหรือ”  เป่ยหวงทำสีหน้าตื่นตกใจที่จู่ๆนางก็ร้องไห้ แต่ไม่รู้ทำไมเสียงร้องของนางไม่ได้น่ารำคาญสักนิด ออกจะน่าเอ็นดูมากกว่า

           “เอ่อ นางไม่ชอบให้เรียกว่าอ้วนขอรับ” เจียหมิงคนกลางอ้อมแอ้มตอบ รู้ว่าที่อีกฝ่ายเรียกบุตรสาวเขาแบบนั้นคงเพราะเอ็นดูนาง ขนาดเขายังแอบเผลอเรียกในใจไปตั้งหลายครั้ง ก็ใครใช้ให้บุตรสาวเขาน่ารัก น่าเอ็นดูขนาดนี้กันเล่า  เจียหมิงที่หลงบุตรสาวอยู่ไม่รู้ตัวเลยว่าหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ที่มีประเด็นกันนั้นกำลังสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

           “อ้าว ข้ามิรู้ ต้องขอโทษด้วยแล้วเด็กน้อย หึๆ” เป็นเป่ยหวงเองที่เป็นฝ่ายละสายตาเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดระคนขบขัน นึกแปลกใจเด็กตัวเท่านี้จะเข้าใจในสิ่งที่ผู้ใหญ่พูดด้วยหรือ แต่พอเห็นท่าทางนางหลังได้ยินคำขอโทษก็ถึงกับหัวเราะออกมา นางเข้าใจจริงด้วย ดูน้ำตานั่นสิหยุดไหลอย่างกับสั่งได้ ทว่าพอหยุดร้อง เจ้าเด็กแสดงเก่ง ที่กำลังเล่นบทเจ้าน้ำตากลับทำหน้าฟึดฟัดใส่เขาแทนเสียนี่ แสบจริงเชียว “ว่าแต่ 20 เหรียญเงินเจ้าเห็นด้วย และยินดีรับงานนี้หรือไม่” เป่ยหวงหันกลับมาถามชายหนุ่มต่อ

           “ขอรับ”

           “แอ้ แอะ!” 

           “หืม เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ” คนเป็นพ่อตอบตกลงไปแล้ว ทว่าคนเป็นลูกกลับส่งเสียงคล้ายไม่เห็นด้วย ทำเอาเขาถึงกับขมวดคิ้ว จึงหันมาถามเด็กน้อยอย่างหยอกเย้า ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับคำตอบ

           “แอ้!” ใช่ นางไม่เห็นด้วย!

           “แล้วเท่าไรดีล่ะ 30?” ยิ่งได้พูดคุย ยิ่งรู้เลยว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา คนอื่นมาได้ยินอาจคิดว่าเขาบ้าแล้วคุยกับเด็กน้อยเป็นตุเป็นตะ

           “แอ้!” เด็กน้อยส่ายหน้า แล้วยื่นนิ้วกลมป้อมขึ้นมา 5 นิ้ว ทุกคนได้แต่ตะลึงงัน

           นอกจากนางจะเข้าใจแล้ว ยังต่อรองเก่งอีกด้วย

           “โอ้ 50 เหรียญเงินเชียวหรือ ดีๆ เห็นแก่เจ้าที่ไม่ใช่เด็กธรรมดา ข้าตกลงแล้วกัน” เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับแม่ทัพอย่างเป่ยหวง แม้ทางการจะแจ้งเรื่องค่าตอบแทนมา 20 เหรียญเงิน หากเขาต้องการให้ 50 ก็คือ 50

           “กรี๊ดด แปะๆ” เหลียนฮวาส่งเสียงกรี๊ด ปรบมือแปะๆอย่างดีใจ ขาอวบดีดดิ้นไปมา ถูใบหน้ากลมๆกับอกแกร่งของท่านพ่อเตรียมรับคำชม

           ไถเงินท่านลุงหมวกสานได้แล้ว ข้าเก่งไหมท่านพ่อ

           “...” บุตรสาวข้าเป็นเด็กพิเศษ ถึงขนาดต่อรองเงินให้พ่ออย่างเขาตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 1 ปีเชียวหรือ นางช่างเป็นบุตรที่ประเสริฐดีแท้  ขอบคุณสวรรค์ที่ประทานบุตรสาวที่เฉลียวฉลาดเกินวัยมาให้ข้า เจียหมิงกู่ร้องยินดีในใจ พลางลูบหัวทุยของบุตรสาวอย่างชื่นชม

           “...” ส่วนความคิดของทหารที่เหลือพากันตกตะลึงกับเด็กน้อยชาวบ้านคนนี้ ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาสาบานว่าไม่เคยเจอเด็กคนไหนฉลาดเท่านี้มาก่อน โอ้สวรรค์ ต้องให้ฮูหยินที่บ้านกินอะไรเข้าไปถึงจะคลอดเด็กแบบนี้ออกมา