5.1

“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรอีกฉันจะไปทำความสะอาด”

“พี่พรบอกว่ามือของเธอมีแผล”

“ไม่คิดว่าคุณจะเป็นห่วงเรื่องนั้น”

“แน่นอนว่าฉันไม่ได้ห่วงเรื่องที่เธอต้องเจ็บตัว ที่ฉันห่วงคือประสิทธิภาพของงานที่จะได้จากแม่บ้านที่ทำงานได้ไม่เต็มที่    ฉันรังเกียจที่สุดคือความสกปรก”

พูดเสร็จก็ใช้ปลายนิ้วปาดบนโต๊ะที่เมื่อวานนลินเช็ดจนเอี่ยมอ่อง จากนั้นปรายหางตามองเรือนร่างของนลิน เน้นเป็นพิเศษบริเวณกึ่งกลางลำตัว

นลินรู้สึกอับอายเหลือกำลังจนแทบจะร้องไห้ออกมา เธอต้องมาทำงานใช้แรงงาน จำเป็นต้องแต่งตัวด้วยชุดทะมัดทะแมง สวมหมวกผ้าปีกกว้างเหมือนแรงงานคนอื่น

แดด ฝุ่น และเหงื่อทำให้เธอดูมีสภาพที่ย่ำแย่ทรุดโทรม ดูไม่ได้ ไหนจะกลิ่นเหงื่อกลิ่นองุ่นเน่าที่เธอต้องคอยคัดทิ้ง

โดยรวมคือเธอมีสภาพที่ดูสกปรกเกินกว่าตัวเองจะรับได้ ทว่าความสกปรกภายนอกไม่ใช่สิ่งที่เขาจงใจบอก เธอเข้าใจความหมายในแววตานั้นเป็นอย่างดี

อิทธิพัทธ์เบ้หน้าพูดจาร้ายแรงต่อ

“ดูฝุ่นพวกนี้สิ ดูสิว่าเธอทำงานบกพร่องยังไง”

“เมื่อวานฉันทำความสะอาดแล้ว และก็ดีมาก ๆ ด้วย แต่วันนี้ผ่านมาทั้งวันฝุ่นมันก็ต้องมีเป็นธรรมดา”

“ครอบครัวของเธอนี่นอกจากจะหนีความรับผิดชอบแล้วอีกอย่างที่ถนัดมากก็คงจะเป็นเรื่องการแก้ตัว”

“คุณจะให้ฉันทำยังไงพูดออกมาเถอะค่ะ”

เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยชนิดที่ว่าไม่เหลือแรงแม้แต่จะเล่นสงครามประสาท เธอรู้ดีว่าเขาต้องการพูดจากดทับ ยิ่งเธอโต้เถียงมากเท่าไหร่เขาก็จะยิ่งหาเรื่องไม่หยุด ดังนั้นวันนี้เธอจะยอมให้เขาได้ตามที่เขาต้องการ

แสงแดดอ่อนแสงลงเรื่อยหากมัวโต้เถียงกับเขาอยู่อย่างนี้ กว่าจะได้ไปทำความสะอาด กว่าจะเดินถึงบ้านคงมืดกันพอดี

“ค่าแรงของเธอเมื่อวานนี้จะถือเป็นโมฆะ”

“โกง !”

“เธอทำโต๊ะไม้สักของฉันเปียกน้ำจนเป็นรอยด่าง นั่นยังไม่รวมกับการที่เธอทิ้งกล่องนมที่ยังกินไม่หมดลงถังขยะในห้องทำงานของฉัน และไม่ได้เอาขยะไปทิ้ง กว่าจะถึงวันใหม่ ห้องฉันเลยเหม็นไม่ต่างจากขี้ ที่ทำแค่งดจ่ายเงินไม่หักเงินเพิ่มก็ถือว่าดีมากแล้ว”

“ดีกับผีนะสิ นมกล่องนั้นมันอยู่ในห้องอยู่แล้ว มันวางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณด้วย”

“เธอต้องเรียกฉันว่านายหัว ไม่ใช่แค่คุณ ฉันไม่ได้สนิทสนมกับเธอ”

“เจ้ายศเจ้าอย่าง ! เผด็จการ !”

“ฉันไม่สนใจว่าเธอจะรับเงื่อนไขได้หรือไม่ เพราะฉันหาแม่บ้านคนใหม่มาแทนเธอได้แล้ว”

“คุณทำแบบนี้ไม่ได้ !”

“ไร่ของฉัน ออฟฟิศของฉัน บ้านพักของฉัน ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้ แล้วถ้าเธอยังทำงานชุ่ย ๆ แบบนี้ต่อไป สักวันหนึ่งฉันจะโยกย้ายเธอไปทำในตำแหน่งที่เหมาะสมกับความสามารถของเธอ และอาจจะได้ค่าตอบแทนที่ลดลงตามงาน เข้าใจหรือเปล่า”

“ค่ะ” ลูกหนี้อย่างเธอต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

 “ถ้าหมดเรื่องแล้วฉันขอลากลับก่อน”

“เดี๋ยว”

“คะ ? ! มีอะไรจะสั่งอีกเหรอคะ นายหัว !”

“เธอลืมถุงองุ่นของเธอ”

นลินคว้าถุงองุ่นอย่างแรง ภายในใจสาปแช่งอีตานายหัวสันดานชั่วนี่ไปตลอดทาง ขอให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด !

การทำงานที่ถูกโขกสับทุกอย่าง ไม่ต่างจากเป็นไร่องุ่น ในนรกดำเนินมาจนถึงวันที่นลินเฝ้ารอมากที่สุด นั่นคือวันเงินเดือนออก

ทุกคนมีสีหน้าเบิกบานขณะเดินมาทำงาน คุ้งถึงขั้นร้องเพลงเป็นภาษาพม่าเข้ามาในไร่ พบเธอเข้าก็เข้ามาทักทายด้วยไมตรีจิตอันบริสุทธิ์

 เวลาผ่านมานานแล้ว จากที่เคยหน้าบางนลินก็เริ่มมีความอดทนต่อเสียงซุบซิบ ยิ่งคนในไร่พยายามสอดสายตาสอดส่องเธอกับคุ้งมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งบอกให้คุ้งไม่ต้องหนีหน้า และปฏิบัติตัวต่อกันไปตามปกติ

บ่อยครั้งนั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกันซึ่งพักหลังคุ้งพาเธอไปแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนแผนกยกของที่เป็นผู้ชายอีกสามสี่คน   ทำให้ตอนนี้เธอเริ่มมีเพื่อนในไร่บ้างแล้ว เวลาหยิบจับยกของที่หนักเกินกำลังจึงพลอยมีคนช่วย

ในระหว่างนี้เธอได้รู้จักกับป้าสวยโดยบังเอิญถึงสามครั้ง

เหตุการณ์ครั้งแรกก็ตอนที่เดินกลับจากไร่องุ่น เธอเห็นกระเป๋าตกอยู่ เปิดดูพบเงินสดหลักแสนจึงนำไปลงบันทึกประจำวันเพื่อตามหาเจ้าของ ตำรวจตามหาจนเจอพบว่าเจ้าของทรัพย์เป็นป้าสวย ทำให้เธอได้รับรางวัลน้ำใจเป็นเงินห้าพันบาท

ต่อมาอีกสามวันนลินไปร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อยาสีฟัน พบป้าสวยกำลังงมโข่งอยู่หน้าตู้เติมเงินมือถือที่ตั้งอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ จึงเข้าไปช่วยเหลือ ป้าสวยจำเธอได้ก็ดีใจใหญ่ ให้ขนมเค้กที่ซื้อติดมือมาหนึ่งชิ้นกับขนมบ้าบิ่นที่แกซื้อกลับมาจากตลาด

นลินจำได้ว่ามันเป็นเค้กส้มแสนธรรมดาที่แป้งเป็นไต แต่การได้กินเค้กครั้งแรกหลังจากที่ต้องทนอดมื้อกินมื้อมานานก็เปลี่ยนให้เค้กส้มก้อนนั้น ทั้งนุ่มทั้งหอมจนกลายเป็นเค้กที่อร่อยที่สุดในโลกเท่าที่เคยกินมาเลย

ครั้งที่สามคือเมื่อสองวันก่อนที่ป้าสวยมารับองุ่นที่ไร่ไปขาย ป้าสวยคิดว่าการพบกันบ่อยครั้งขนาดนี้ควรได้พูดคุยกัน จึงชวนเธอนั่งรถกลับด้วยกัน

วันนั้นรถสองแถวไม่ได้อยู่รอนลิน เนื่องจากเธอต้องอยู่ปิดปั๊มของบ่อบำบัดน้ำเสียที่ยังทำงานไม่เสร็จสิ้นกระบวนการ ทำให้กลับออกมาจากไร่ช้ากว่าปกติ

การพูดคุยในครั้งนั้นทำให้รู้ว่าป้าสวยเปิดร้านของใช้เด็ก และเครื่องพลาสติกในตัวเมือง แล้วยังเปิดแผงผลไม้เล็ก ๆ อยู่หน้าร้านให้หลานชายขายเล่นๆ ส่วนเธอได้เปิดเผยข้อมูลส่วนตัวไปเพียงเล็กน้อยว่าเป็นคนงานของนายหัวอิทธิพัทธ์

“นายหัวเป็นคนใจดี ทำงานที่นั่นแหละดี” ป้าสวยบอก

ดีกับป้า ดีกับคนงานคนอื่น ๆ ดีกับผีสางเทวดาทุกตน แต่เลวแค่กับเธอคนเดียวน่ะสิไม่ว่า นลินคิดในใจขณะแกล้งฉีกยิ้ม

“พี่ไปรับเงินหรือยัง” คุ้งถามหลังจากที่ได้รู้ว่าตนเองเกิดหลังนลินสองปี เขาก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกขานเธอย่างให้เกียรติ

“ยังเลย” นลินตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เลิกคิดถึงเรื่องของป้าสวยที่ผุดขึ้นมาในหัว “เดี๋ยวเลิกงานค่อยไปรับ”

“ก็ดี เห็นหมวกพี่หลวม ได้เงินก็ไปซื้อใหม่ซะนะ นี่ต้องซื้อหมวกสานแบบผมนี่ถึงจะดี เอายี่ห้อนี้นะ ยี่ห้อที่เย็บขอบสีส้ม   ไม่ค่อยดี ตอนซื้อพี่ต้องดูดี ๆ นะ”

“ได้รับคำชี้แนะจากผู้เชี่ยวชาญด้านหมวกแบบนี้ พี่คงซื้อ ไม่ผิดแน่ ไงอ้วน เสก โอ้โฮแม็กซ์ วันนี้สูบบุหรี่มวนเชียว ปกติเห็นสูบแบบพันด้วยมือ”

“วันนี้รวยพี่ เย็นนี้ม่วน”

นลินทำหน้างง

“เงินออกพวกมันจะไปร้านเหล้ากันน่ะ”

คุ้งอธิบายพร้อมคำชวน “พี่อยากไปด้วยกันไหม”

“ไปกันเถอะพี่กินเหล้าไม่เป็น”

บรรยากาศโดยรอบในไร่วันนี้ถือว่าครึกครื้นในตอนเช้า

และก็เปลี่ยนไปเมื่อคนงานหลายคนมาถึงที่ทำงานพร้อมกับกลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่า ‘แก๊งทวงหนี้’ เข้ามาทวงหนี้กับนลิน

“พ่อฉันเป็นคนยืมไม่ใช่ฉัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครยอดเท่าไหร่” นลินปฏิเสธไม่ใช้หนี้แทน

“เรื่องนั้นมันไม่ยากหรอกนังหนู เอ็งไม่รู้ยอดแต่เจ้าหนี้เอ็งรู้ ตาเสริฐมันยืมข้าไปพันห้า ยืมนังสายห้าร้อย ยืมไอ้เดชสามพัน แล้วก็นี่ยืมพี่แดงไปมากสุด ทบรวมแล้วหมื่นสอง ยืมนังอิ๋วไปแปดร้อย นังนิดอีกหกร้อย แม้แต่ไอ้คุ้งยังโดนแม่เอ็งอมไปตั้งเป็นพัน แต่ดูท่าคงจะได้อมคืนแล้วละมั้ง”

เกิดเสียงหัวเราะเกลียวขึ้นไม่ต่างจากวันที่ทะเลาะกันในโรงแพ็ก

“มีสัญญากู้ยืมหรือเปล่า” นลินพยายามมีเหตุผล

“ชาวบ้านยืมกันเองจะไปมีสัญญาเหมือนกู้ธนาคารได้ยังไง”

“ถ้าไม่มีสัญญาก็คงจ่ายให้ไม่ได้ เพราะไม่มีการยืนยันยอดจริง ๆ แต่ถึงมีสัญญากู้ยืม ตามกฎหมายแล้วหนี้พ่อแม่ไม่ถือว่าเป็นหนี้ของทายาท ไม่ใช่ภาระที่ทายาทต้องใช้คืน ดังนั้นจะมาทวงกับฉันไม่ได้ พวกป้ารอทวงตอนพ่อฉันกลับมาดีกว่า ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย”