ชินอ๋องผู้น่าสมเพช

ณ ลานกว้างในป่า

หลังจากที่ช่วงเช้ามีการแข่งประชันยิงธนู ช่วงบ่าย เหล่าบุรุษกล้าทั้งหลายก็ต่างควบม้าเข้าป่าเพื่อล่าสัตว์กันเสียส่วนใหญ่ และมีสตรีที่สนใจเข้าร่วมอยู่ไม่น้อย

ส่วนคนที่เหลือก็เลือกที่จะออกไปชมนกชมไม้ หรือไม่ก็พักผ่อนตามอัธยาศัย ซึ่งส่วนใหญ่เลือกที่จะจับกลุ่มพูดคุยกันเสียมากกว่า

“ชายารองลู่ มิคิดว่าท่านจะกล้าเข้าร่วมงานนี้ด้วย” พระสนมหวางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหมิ่นเหยียด

ชินอ๋องผู้นี้ ช่างลำเอียงจนไม่แยกแยะว่าอะไรควรไม่ควร ให้ชายารองออกงานแทนพระชายาเอก

เป็นที่ขบขันยิ่งนัก

ดีแล้วที่ข้าไม่แต่งเข้าตำหนักตงหยาง

นางเคยหมายตาตำแหน่งชายาเอกของชินอ๋อง หากแต่เมื่อตกเป็นของเสวียนเยี่ยนฟางก็แล้วไปเถอะ เพราะพื้นเพตระกูลเสวียนต่อให้อยากอยู่ในตำแหน่งฮองเฮา ใต้หล้าก็ไม่รังเกียจ

หากแต่ว่าตำแหน่งชายารองที่คิดว่าจะเป็นของนาง กลับมีลูกอนุของหมอหลวงมาโฉบไปแทน

ใจนางล้วนไม่ยอมรับ

เมื่อไม่อาจทำใจไปอยู่ตำแหน่งเดียวกันกับดอกบัวขาวเปื้อนโคลนตรงหน้า นางจึงเลือกที่จะมาอยู่ในตำแหน่งที่สตรีคนนี้ต้องก้มหัวให้นางแทน จะดีกว่า

“ท่านชายเล็กร่างกายไม่แข็งแรง พระชายาจึงต้องอยู่ดูแล ท่านอ๋องจึงให้หม่อมฉันมาแทนเพคะ” ลู่หว่านเหลียนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

ต่อให้คนพวกนี้จะคิดเช่นไร แต่หากเป็นความประสงค์ของชินอ๋อง ใครจะกล้าขัด

ขนาดฮ่องเต้ยังไม่ตำหนิสักคำ

เป็นเพียงแค่สนมคิดต่อกรกับชินอ๋อง ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย

“แต่ข้าได้ข่าวว่า ท่านหญิงใหญ่จมน้ำ อาการเป็นเช่นไรบ้าง ตำหนักตงหยางขนกันมามากมายถึงเพียงนี้ ใครดูแลท่านหญิงใหญ่กัน” พระชายาอ๋องเก้าจึงเอ่ยถามบ้าง

พวกเจ้าแม่ลูกก็มาทุกปี ยังคิดหาเหตุผลอื่นอีก

ชายารองลู่จึงหันไปตอบ “ท่านหญิงใหญ่เพียงอ่อนเพลียเล็กน้อย ท่านอ๋องให้หมอหลวงมาตรวจอาการทุกวัน ขอบคุณพระชายาที่เป็นห่วงเพคะ”

ฮูหยินเซี่ยจึงแสร้งทำสีหน้ากังวล “เฮ้อ...ข้าก็ได้ข่าวว่าชายารองลู่รักท่านหญิงใหญ่ราวกับลูกในไส้ นึกว่าท่านจะอยู่ดูแลท่านหญิงมากกว่า เห็นทีว่าคงเป็นเพียงข่าวลือ”

ลู่หว่านเหลียนพยายามข่มอารมณ์ไว้แล้วตอบอีกครั้ง “หลันเอ๋อร์เป็นเด็กรู้ความ ว่านอนสอนง่าย ช่างเจรจา ใครเห็นก็ล้วนต้องรักนางเพคะ ข้าเองก็รักและเอ็นดูหลันเอ๋อร์ไม่น้อย”

“ใช่แล้ว ท่านหญิงใหญ่น่ะ ใครเห็นก็ย่อมรัก เพราะนางน่าเอ็นดู”

“เอ้า เมื่อครู่ยังเรียกท่านหญิงใหญ่ ตอนนี้กลับเรียกหลันเอ๋อร์ได้คล่องปาก ฟังดูสนิทสนมกันดี ว่าหรือไม่”

“คนอย่างท่านหญิงใหญ่นะรึ อยากจะสนิทกับอนุ”

“ช่างไม่เจียม”

พระชายาและสนมหลายคนป้องปากหัวเราะ เหล่าฮูหยินของขุนนางชั้นสูงต่างก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย

การได้เยาะเย้ยถากถางบุตรอนุ คือ ความสุขของพวกนาง

และยิ่งเป็นบุตรอนุที่ไม่เจียมเนื้อเจียมตนแล้วละก็ พวกนางยิ่งชอบ

ลูหว่านเหลียนกำมือใต้ชายเสื้อแน่น นางถูกคนที่เรียกตัวเองว่าชนชั้นสูงพูดจาดูหมิ่น ประชดประชันทั้งทางตรงและทางอ้อมตั้งแต่วันแรกที่มาถึง

นางเป็นบุตรอนุแล้วอย่างไร

อย่างน้อยนางก็ปีนป่ายจนได้มาเป็นชายารองของบุรุษที่สตรีในใต้หล้าล้วนใฝ่หา และยังเป็นสตรีที่บุรุษผู้นี้รักอีกด้วย

สิ่งที่พวกเจ้าไม่สามารถคว้ามาได้ อยู่ในกำมือข้านี่แหละ

แค่เพียงตำแหน่งพระชายาเท่านั้นที่นางรอคอย

ตอนนี้ ในเมื่อสมรสพระราชทานหย่าขาดไม่ได้หากราชวงศ์ไม่เห็นชอบ ดังนั้น จึงต้องดึงอำนาจมาไว้กับนางให้ได้มากที่สุดก่อน เชื่อว่าวันข้างหน้าย่อมเป็นวันของนาง

“เสด็จแม่/เสด็จแม่” สองพี่น้องหลินตะโกนเรียกมารดาต่อหน้าทุกคน ซึ่งดูไร้มารยาทเป็นที่สุดสำหรับสตรีที่มีตำแหน่งหลายคน

พวกนางที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับแสดงสีหน้าราวกับได้พบสิ่งแปลกประหลาด

คำว่า เสด็จแม่ สามารถใช้เรียกได้เฉพาะพระชายา แต่ลู่หว่านเหลียนเป็นเพียงชายารองกลับกล้าสั่งสอนบุตรให้เรียกเสด็จแม่โดยไม่รู้สึกอาย

ทำให้พวกนางรู้สึกสมเพชครอบครัวของชินอ๋องยิ่งนัก

และก็เป็นพระชายาของอ๋องเก้าที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดูแคลน “เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าถึงกับเรียกนางว่าเสด็จแม่?”

หลินฟางซินจึงตอบ “อืม”

เพราะถือดีว่าตนเองเป็นบุตรสาวคนโปรดของบิดา หลินฟางซินจึงไม่ใคร่เห็นหัวใคร เวลาออกงานต่างๆ ล้วนมีแต่คนที่มีศักดิ์ต่ำกว่าบิดาของนาง นางจึงรู้สึกลำพองตนพอสมควร

“หึหึ ชายารองลู่ช่างสอนลูกได้ดียิ่งนัก แต่สำหรับตัวข้า คงไม่กล้า” พระชายาอ๋องเก้าปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่าพอใจ ขณะที่คนอื่นใช้มือป้องปากเอาไว้

แล้วเสียงของชินอ๋องก็เอ่ยแทรก “เรื่องในครอบครัวของข้า คงไม่รบกวนน้องสะใภ้หรอก”

สตรีเรือนหลังต่างย่อกายเพื่อทำความเคารพผู้เป็นชินอ๋อง

แล้วพระชายาอ๋องเก้าก็เอ่ยต่อ “น้องสะใภ้ไม่ยังอาจยุ่งเรื่องครอบครัวผู้ใดหรอกเพคะ แต่ว่าชินอ๋อง พระองค์ก็เป็นคนในราชวงศ์ เหตุใดถึงได้บกพร่องธรรมเนียมปฏิบัติ ให้ชายารองออกหน้าออกตาก็แล้วไปเถอะ แต่ถึงขนาดให้ท้าย เรียกชายารองว่า เสด็จแม่ เต็มปากเต็มคำ รู้ถึงไหน ข้าที่เป็นคนในราชวงศ์ก็อับอายถึงที่นั่น

บุตรของท่านทั้งที่เป็นแค่บุตรชายารอง ถ้าจะพูดให้ถูกก็เพียงบุตรอนุ แต่กลับถือดีว่าบิดามีตำแหน่งสูงส่ง เห็นพระสนมไม่เคารพ เห็นข้าพระชายาไม่อ่อนน้อม พูดจาไม่มีสัมมาคารวะ ไม่รู้ว่าสั่งสอนกันมาแบบไหนอ้อ..ข้าลืมไป คนสอนก็คงไม่รู้จักธรรมเนียมของคนชั้นสูง ส่วนชินอ๋องก็ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาอยู่แล้ว”

ถ้อยคำติหนิถากถางของนางถือเป็นการไม่ไว้หน้าชินอ๋องอย่างมาก

แต่นางรึจะกลัว

ตระกูลอันของนางไม่ด้อยไปกว่าตระกูลเสวียน และมากกว่าตระกูลมารดาของชินอ๋องด้วยซ้ำไป

ใครบ้างไม่รู้ว่า แต่เดิม เสวียนเยี่ยนฟางมีใจปฏิพัทธ์กับอ๋องห้าหาใช่บุรุษโง่เง่าผู้นี้ แต่เพื่ออำนาจที่มั่นคงของฮ่องเต้ ไทเฮากลับแยกคู่ยวนยาง ประทานสมรสให้กับองค์ชายปลายแถวที่เกิดจากสนมไร้สกุล ที่พระนางรับมาเลี้ยงดู แล้วแต่งตั้งเป็นชินอ๋อง

ซึ่งตำแหน่งชินอ๋องนั่นก็ควรจะเป็นของสวามีนาง กลับเป็นของบุรุษตรงหน้าได้ไป แม้จะเก่งกาจในด้านรบทัพจับศึก หากแต่โง่เขลา ยกก้อนกรวดเหยียบก้อนเพชร

นางและเสวียนเยี่ยนฟางเป็นคู่แข่งกันมานาน สวามีก็ย่อมไม่ต่างกัน ดังนั้น นางจึงเกลียดครอบครัวของชินอ๋องเป็นที่สุด

เหยียบได้ ข้าเหยียบ

ข้ามได้ ข้าข้าม

เมื่อพระชายาอ๋องเก้าสะบัดตัวเดินออกไปอย่างเสียมารยาท คนอื่นก็ทยอยออกไปเช่นกัน พร้อมกับทิ้งสายตาสมเพชให้กับพ่อแม่ลูกทั้งสี่คน

“เกิดอะไรขึ้น ใยหน้าตาจึงบูดบึ้งเช่นนี้” อ๋องเก้าเอ่ยถามชายาของตน เมื่อเดินออกมาพ้นจากกลุ่มคนแล้ว

นางจึงถอนหายใจพลางตอบ “ไม่มีอะไรเพคะ แค่เรื่องเล็กน้อย”

ผู้เป็นสามีมีหรือจะไม่รู้ว่าชายาของตนไปมีเรื่องกับคนของชินอ๋อง จึงปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อน “เฮ้อ....อย่างไรก็เรื่องเรือนหลังของผู้อื่น อย่าได้ยื่นปากไปยุ่งเลย ปวดหัวเสียเปล่า ชินอ๋องไร้มารดาเลี้ยงดู ถูกโยนเข้ากองทัพตั้งห้าขวบ เป็นคนหยาบคาย กระด้างกระเดื่องมาแต่ไหนแต่ไร”

“เสด็จพี่ แล้วเหตุใด ลู่หว่านเหลียนจึงจับพลัดจับผลูแต่งเข้าเป็นชายารองได้เล่าเพคะ” ชายาอันจึงถามสวามี เพราะเรื่องนี้นางไม่รู้ สอบถามใครก็ต่างพากันปิดปากเงียบ

ท่านอ๋องเก้าอธิบาย “ก็ตอนนั้น มีโรคท้องร่วงระบาดที่เมืองตงหยาง ตอนนั้นชินอ๋องตั้งทัพรบอยู่ที่นั่น เสด็จพ่อส่งหมอหลวงไปหลายสิบคน ลู่หว่านเหลียนแอบติดตามหมอหลวงลู่ไปด้วย และนางก็เป็นคนที่คิดค้นวิธีการรักษาโรค ชินอ๋องจึงเกิดความประทับใจ ทูลขอพระราชทานสมรสกับนาง ตอนนั้นฮองเฮาไม่เห็นด้วย กลับราชทานเหลียนเยี่ยนฟางให้แทน พร้อมกับแต่งตั้งเป็นชินอ๋อง”

ชายาอันจึงพยักหน้า “ที่แท้ เพราะเกี่ยวพันกับชื่อเสียงของนางจิ้งจอกนี่เอง ฮึ! มองดูจากยอดเขายังรู้เลยว่า สองพ่อลูกวางแผนกัน”

นางรู้มาว่า มารดาของลู่หว่านเหลียนเป็นคนที่หมอหลวงลู่รักและลุ่มหลงยิ่งนัก แม้เป็นอนุแต่ความเป็นอยู่กลับดีกว่าภรรยาเอกเสียอีก

ผู้เป็นสามีจึงปราม “อย่าไปคิดเรื่องของผู้อื่นเช่นนั้นเลยน่า ปวดหัวเสียเปล่า”