หลินเฟยหลันถูกพิษ

ทุกมื้ออาหาร จะมีอาหารหลากหลายอย่างจากโรงเตี๊ยมอันเลื่องชื่อถูกส่งมาที่เรือนใหญ่ ซึ่งก่อนหน้าก็มีข่าวลือเรื่องบ่าวที่ถูกขายออกไป เพราะไม่เคารพต่อผู้เป็นนาย ทั้งยังปล่อยปะละเลยท่านชายสี่

แน่นอนว่า บ่าวรับใช้หรือจะกล้าทำเช่นนี้หากไม่มีคนอยู่เบื้องหลัง

ชาวเมืองต่างร่ำลือกระพือข่าวไปว่า ชายารองเป็นผู้อยู่เบื้องหลังในเรื่องนี้ ซึ่งก็เป็นชินอ๋องที่เป็นคนให้ท้าย

แม้พระชายาเสวียนจะเป็นผู้ต้องสงสัยวางยาพิษชายารอง แต่จนผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ศาลต้าหลี่ก็ยังหาหลักฐานไม่ได้

ชินอ๋องที่เป็นคนส่งตัวพระชายาให้แก่ศาลต้าหลี่ ก็ไม่คิดจะไปเยี่ยมเยือนภรรยาผูกผมเลยสักครั้ง

“ที่ท่านหญิงใหญ่ต้องสั่งอาหารจากโรงเตี๊ยม เพราะท่านหญิงรองสั่งมิให้ห้องครัวส่งสำรับไปเรือน”

“หลงอนุจนหูตามืดบอด”

“ปล่อยให้อนุรังแกท่านหญิงใหญ่และท่านชายสี่อย่างไม่ใยดี”

“แม้มารดาจะทำผิด แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่านชายสี่เลย ท่านอ๋องช่างใจดำนัก”

“เดิมทีบุตรอนุผู้นี้ก็ก้าวร้าวราวอยู่แล้ว ชินอ๋องให้ท้ายถึงเพียงนี้ ตอนนี้พระชายาถูกขัง นางย่อมสามารถรังแกท่านหญิงใหญ่และท่านชายสี่อย่างไม่กลัวใครทั้งสิ้น”

“นี่ๆ ข้าได้ยินมาว่า ชินอ๋องให้ท้ายชายารองเบียดบังสินเดิมชายาเอกด้วย”

“ใช่ ท่านหญิงรองขโมยของพระราชทานของพระชายา ชินอ๋องรับรู้ แต่ไม่มีการลงโทษใดๆ ช่างเป็นคนที่ทำตัวเสื่อมเสียชื่อของราชวงศ์ยิ่งนัก”

“บุตรอนุหรือจะเทียบได้กับท่านหญิงใหญ่และท่านชายสี่ ชายารองคงหวังว่าบุตรชายของนางจะได้เป็นท่านอ๋องน้อยละสิ เฮอะ! ช่างไม่เจียม”

“เรื่องพิษนั่น จนป่านนี้แล้ว ยังหาหลักฐานไม่ได้”

“มิใช่ว่า ท่านอ๋องคิดจะใช้แผนนี้กำจัดพระชายาหรอกนะ”

“อืม นั่นก็ไม่แน่ ชายารองเป็นบุตรของหมอหลวง นางมีความรู้เรื่องยา จะถูกวางยาได้อย่างไร”

ภรรยาเอกของหลายตระกูลต่างเป็นเดือดเป็นร้อนแทนท่านหญิงและท่านชาย

ส่วนผู้คนที่สาปแช่งตระกูลเสวียนและพระชายาในตอนแรก กลับปิดปากเงียบ ไม่กล้าออกมาแก้ต่างแทน เพราะพวกเขาเองก็ได้ยินที่บ่าวพวกนั้นร้องตะโกนก่นด่าชายารอง ซึ่งเป็นผู้บงการให้พวกเขาทำ แต่พอเวลารับโทษกลับฆ่าโคถึกอย่างไม่ใยดี

ทางด้านลู่หว่านเหลียนที่ถูกพิษของตนเองเล่นงาน ก็ไม่สามารถจะลุกขึ้นมาตอบโต้อันใดได้ ขาดบ่าวคนสนิทข้างกาย นางก็เหมือนคนไร้แขนขา แม้คนในตำหนักตงหยางจะเชื่อฟังและยกให้นางเป็นนาย แต่พวกเขาก็มิได้มีความภักดีให้กับนาง

เพื่อเล่นงานพระชายาเสวียน ครั้งนี้ นางทุ่มสุดตัว ยอมทรมานร่างกายตัวเองนับเดือน ต่อให้ไม่สามารถดึงเสวียนเยี่ยนฟางลงจากตำแหน่งได้ อย่างน้อยก็สั่นคลอนชื่อเสียงของสามแม่ลูกนั่นไม่น้อย

โดยที่ลู่หว่านเหลียนไม่ได้รับรู้เลยว่า ลมนอกตำหนักเปลี่ยนทิศไปตั้งแต่เมื่อใด

ส่วนหลินฟางซินและหลินเฟยเทียน ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ นิสัยเย่อหยิ่งจองหองแต่ไร้หัวคิด แม้บิดาจะเชิญอาจารย์มาสั่งสอน ทั้งสองก็นั่งเรียนไปพอส่งๆ มิได้แตกฉาน เพราะคิดว่าตนเองเป็นที่รักใคร่ของบิดา อย่างไรบิดาก็ไม่ปล่อยให้พวกตนต้องลำบาก

เพียงแค่มีข่าวลือของมารดา หลินฟางซินก็ยังวิ่งโร่เข้ามาฟ้อง แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ ทั้งที่นางอายุน้อยกว่าหลินเฟยหลันแค่ครึ่งปี

สองพี่น้องจึงไม่สามารถจะสู้กับท่านหญิงใหญ่ที่มารดาเชิญอาจารย์หลายศาสตร์มาสั่งสอนได้ อีกทั้ง ช่วงเวลาตลอดหนึ่งเดือน หลินเฟยหลันเองก็ต้องนั่งเรียนกลยุทธ์ต่างๆ จากมารดามาไม่น้อย

แค่ทำให้สามแม่ลูกไม่กล้าโผล่หน้าออกนอกตำหนัก นางจึงสามารถลงมือได้สบาย

ส่วนชินอ๋องที่แม้จะส่งคนออกไปแก้ข่าวให้ชายารอง ก็ไม่เป็นผล เพราะชาวเมืองต่างเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยินกับหู ได้เห็นกับตา

หลินเฟยหลันฟังจูฉีรายงานข่าวลืออย่างอารมณ์ดี

นางจะทำให้ผู้คนได้รับรู้เช่นกันว่า หลายปีมานี้ มารดาของนางได้รับความอยุติธรรมอย่างไรบ้าง

แน่นอนว่าเรื่องค่าอาหาร ย่อมเป็นเงินส่วนกลาง เรื่องอะไรนางต้องใช้เงินมารดามาจ่าย

แต่เมื่อท่านหญิงรองและท่านชายสามอยากทำเช่นนั้นบ้าง หลินเฟยหลันก็ส่ายหน้าปฏิเสธ 

“จะมากไปแล้วนะ พี่หญิงใหญ่ ท่านทำได้เหตุใดข้าทำบ้างไม่ได้” หลินฟางซินตะคอกใส่

“เพราะว่าข้าเป็นท่านหญิงใหญ่อย่างไรเล่า คิกคิก” หลินเฟยหลันตอบหน้าตาย

แล้วนางก็สำทับอีก ด้วยน้ำเสียงที่ยินดียิ่งนัก “อ้อ อีกอย่าง แม่พวกเจ้านอนป่วยติดเตียงอยู่ จะเป็นอย่างไรก็ไม่อาจรู้ได้ พวกเจ้ายังมีกระจิตกระใจมานั่งกินอย่างมีความสุขได้อย่างไรกัน”

แต่เสด็จแม่ข้าอยู่ดีกินดี ดังนั้น ข้ากินได้ ฮิฮิ

ในเมื่อชายารองใช้ตัวเองรับพิษเพื่อใส่ความมารดาของนาง เช่นนั้นก็ให้สมใจนางหน่อยจะเป็นไรไปเล่า

นอนติดเตียงอีกสักระยะก็แล้วกัน!

“เจ้า เจ้า” หลินฟางซินได้แต่กระทืบเท้าออกไปอย่างขัดใจ

ซึ่งหลินเฟยหลันหัวเราะไล่หลังอย่างมีความสุข

ชินอ๋องที่ได้ยินว่าบุตรทั้งสองอยากกินอาหารของโรงเตี๊ยมเฉกเช่นพี่สาวคนโต จึงออกคำสั่งให้คนไปรับอาหารจากโรงเตี๊ยมดังกล่าวด้วยตนเอง

“แย่แล้ว ท่านหญิงใหญ่ถูกพิษ ตามหมอหลวงเร็ว” หนิงอ้ายถึงกับหน้าซีดเมื่อเห็นหลินเฟยหลันกระอักเลือกออกมา

เรือนใหญ่จึงตกอยู่ในความวุ่นวาย

หลินเฟยฉีคอยเฝ้าพี่สาวไม่ห่างไปไหน

ส่วนผู้เป็นบิดา กว่าจะมาถึงก็หลังจากหมอหลวงกลับไปแล้ว

“เหตุใดนางจึงถูกพิษ” น้ำเสียงที่ถามมิใช่ด้วยความห่วงใย หากแต่เต็มไปด้วยความสงสัย

บ่าวรับใช้ทุกคนส่ายหน้า หนิงอ้ายบอกเพียงว่า “หมอหลวงบอกว่าเป็นพิษชนิดเดียวกันกับที่ชายารองได้รับเพคะ”

หลินเฉิงจวินตะคอกถาม “จะเป็นไปได้อย่างไร”

ก็ในเมื่อคนวางยาเป็นเสวียนเยี่ยนฟาง หลินเฟยหลันจะได้รับพิษไปได้อย่างไร

ชินอ๋องหรี่ตามองหนิงอ้าย

หรือว่า...

นี่นางถึงกับกล้าวางยาบุตรสาวเพื่อให้ตนเองพ้นจากความผิด

แต่เขาก็ไม่คิดเปิดโปง ในเมื่อนางไม่รักลูก เช่นนั้นก็มิใช่เรื่องที่เขาจะต้องยุ่ง จึงบอกเพียงว่า “เอาล่ะ ปลอดภัยก็ดีแล้ว”

หลินเฟยหลันที่หลับตาอยู่แทบอยากกจะร้อง เฮอะ! ออกมาดังๆ

ตอนที่ลู่หว่านเหลียนถูกพิษ บิดาของนางเป็นเดือดเป็นร้อน หากตายแทนกันได้คงจะทำไปแล้ว แต่กับบุตรแสนชังอย่างนาง กลับเอ่ยเพียงประโยคเดียว

ช่างเถอะ ข้าไม่คิดให้เขามาใส่ใจหรอก มีเพียงเสด็จแม่ก็เพียงพอแล้ว

ข่าวการถูกพิษของท่านหญิงใหญ่แห่งตำหนักตงหยางดังกระฉ่อนไปทั่วเมืองหลวง ทำให้เกิดข่าวลือที่ไม่ดีออกมาอีกครั้ง

ฮ่องเต้ที่เห็นว่าช่วงนี้ตำหนักของชินอ๋องวุ่นวายยิ่งนัก การปองร้ายท่านหญิงใหญ่ที่เป็นเชื้อพระวงศ์มิใช่เรื่องล้อเล่น จึงมีบัญชาให้ศาลราชวงศ์เข้ามาดูแลเรื่องนี้โดยเฉพาะ

หลินฟางซินรู้สึกสาแก่ใจยิ่งนักที่พี่สาวต่างมารดาถูกพิษเสียได้

ตรงข้ามกับลู่หว่านเหลียนกลับรู้สึกไม่สบายใจที่เรื่องราวเป็นเช่นนี้ เดิมทีนางต้องการใช้เรื่องพิษเล่นงานเสวียนเยี่ยนฟาง เพื่อปูทางสำหรับบุตรทั้งสองของนาง

ตำแหน่งท่านหญิงแห่งชินอ๋องต้องเป็นของบุตรสาวนางเท่านั้น

ส่วนท่านอ๋องน้อยก็ต้องตกเป็นของบุตรชายของนางเช่นกัน

แต่ทุกอย่างกลับผิดแผน เมื่อไม่พบห่อยาพิษที่เรือนนอนของเสวียนเยี่ยนฟาง และตอนนี้ หลินเฟยหลันกลับถูกพิษนี้เข้าไปอีก

นางรู้สึกใจคอไม่ดีเอาเสียเลย ราวกับว่าแผนการของนางถูกใครบางคนตลบหลังอยู่

ยิ่งไม่มีหยุนอันอยู่ข้างกาย ลู่หว่านเหลียนก็คล้ายปลาที่ขาดน้ำเข้าไปทุกที