จิ้งจอกลาสเวกัส

หญิงสาวผมดำยาวรวบเป็นหางม้า โชว์ใบหน้ารูปไข่ยืนชูป้ายที่มีชื่อของเขาท่ามกลางผู้คนจำนวนมากที่มารอรับนักท่องเที่ยวจากเรือสำราญ

เธอดูโดดเด่นสะดุดตาแม้จะมองจากระยะไกล เช่นเดียวกับเขาที่ดูเหมือนตอนนี้จะตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆ ทั้งสาวที่มองเขาเป็นอาหารตามาตั้งแต่บนเรือ และสาวๆ ที่มารอรับนักท่องเที่ยว

เอเดรียนก้าวช้าๆ ไม่เร่งรีบ พิศ ‘ไกด์ทรานเฟอร์’ ที่ณวัฒน์ ผู้เป็นเพื่อนสนิทส่งรูปของเธอมาให้ทางไลน์

หลายเดือนเต็มๆ แล้วที่เขาใช้เวลาพักผ่อนอยู่บนเรือสำราญลำมหึมา ซึ่งพร้อมสรรพด้วยอภิมหาความบันเทิงแทบจะทุกรูปแบบ เรือแวะจอดตามท่าเรือท่องเที่ยวของประเทศต่างๆ หลายสิบประเทศเป็นเวลาสองวันบ้าง สามวันบ้าง แต่เขาไม่ได้สนใจจะขึ้นไปเปลี่ยนบรรยากาศ เอเดรียนเพียงแค่ต้องการอยู่เฉยๆ ไม่สุงสิงกับใคร ใช้เวลาอย่างสิ้นเปลืองกับการกินดื่มอยู่บนเรือ เขานึกถึงเพื่อนขึ้นมาเมื่อรู้ว่าท่าเทียบเรือต่อไปคือแหลมฉบัง จึงโทร.นัดดื่มกับเพื่อน

จากที่แค่รู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมไฮสกูลที่ลาสเวกัส ต่อมาณวัฒน์ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของเอเดรียน ตั้งแต่เมสัน บิดาของเขาช่วยเหลือภูผา บิดาของณวัฒน์ที่ดิ้นรนทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวอยู่ที่อเมริกา เมสันถูกชะตาหนุ่มไทยคนนี้จึงให้มาทำงานในตำแหน่งเลขาฯ คนสนิท เมื่อรู้ว่าภูผามีความตั้งใจที่จะสร้างฐานะ หาเงินไปสร้างธุรกิจที่บ้านเกิดเมืองนอน เมสันจึงสอนทำธุรกิจและร่วมลงทุนในธุรกิจเอเจนซี่ท่องเที่ยว จนกระทั่งบริษัทมั่นคง เมสันก็ขายหุ้นบางส่วนคืนให้กับภูผา ให้อดีตลูกน้องได้เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ ส่วนตนเองนั้นเหลือหุ้นเพียงแค่เจ็ดเปอร์เซ็นต์ไว้เป็นที่ระลึก

ส่วนธุรกิจหลักของเมสันคือโรงแรมซึ่งขยายสาขาไปหลายรัฐ ปัจจุบันความปราดเปรื่องและลูกล่อลูกชนของลูกชายทำให้โรงแรมของเขาไปผุดอยู่บนทำเลทองของอีกหลายประเทศ รวมทั้งไทยที่กำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง แต่ตอนนี้ทางฝ่ายเหมันต์ คุณตาของเอเดรียนร่ำร่ำอยากให้หลานชายไปช่วยดูแลกาสิโนที่ตนเองถือหุ้นหนึ่งในสาม เพราะเจ้าตัวก็ชราภาพ เช่นเดียวกับเรวัต เพื่อนสนิทชาวไทยและแดเนียลหุ้นส่วนชาวอเมริกัน กาสิโนที่เคยรุ่งเรืองจึงเริ่มซบเซาลงทุกวันเพราะขาดคนรุ่นใหม่มาบริหาร

ความสัมพันธ์ของคนรุ่นตา รุ่นพ่อยังคงแน่นแฟ้น ส่วนคนรุ่นลูก เอเดรียนเองก็ให้ความช่วยเหลือณวัฒน์ในหลายๆ เรื่อง ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน แต่ณวัฒน์ก็พึงระลึกเสมอว่าในความเป็นเพื่อนที่รู้ไส้รู้พุงกัน เอเดรียนก็นับว่าเป็นผู้ที่มีพระคุณกับเขา

ดังนั้นในความเป็นแขกซูเปอร์วีวีไอพี รวมทั้งเป็นผู้มีบุญคุณของเจ้าของบริษัท เมื่อเพชรพลอย อดีตพนักงานได้รับการติดต่อจากณวัฒน์ให้มารับรองแขก ความหวังที่จะได้ทิปก้อนโตจนหลังแอ่นทำให้เธอแทบจะวิ่งไปกราบแทบตักของณวัฒน์เสียเดี๋ยวนั้น

ความจริงรายได้จากการเป็นพนักงานประจำของบริษัทณวัฒน์ในตำแหน่งไกด์ก็ไม่เลว แต่ด้วยความจำเป็นบางอย่างที่เธอไม่สามารถบอกใครได้ทำให้เธอต้องลาออกจากบริษัทที่มั่นคงอย่างน่าเสียดาย แล้วหันมารับจ๊อบเป็นไกด์ทรานเฟอร์ให้กับหลายๆ บริษัท แต่ที่หลักก็ยังคงเป็นบริษัทของณวัฒน์

นักท่องเที่ยวที่มากับเรือสำราญที่ใช้บริการบริษัทเอเจนซี่ท่องเที่ยวของณวัฒน์ส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงวัยที่รวย รวย และรวย บางคนมากับครอบครัว บางคนมากับคู่ขา บางคนก็นัดกับสาวไทยผ่านทางโซเชียล มีหลายครั้งที่เพชรพลอยทำหน้าที่พาแขกไปพบกับสาวนางนั้นยังจุดนัดแนะ และเธอจะกลับมาทำหน้าที่อีกครั้งก็ตอนมารับแขกจากที่โรงแรมไปส่งยังท่าเรือ แล้วก็เป็นอันปิดจ๊อบ หน้าที่ของเธอมีแค่นี้แหละ...รับนักท่องเที่ยวจากสนามบินหรือไม่ก็ท่าเรือไปส่งโรงแรม และพานักท่องเที่ยวจากโรงแรมไปส่งยังจุดที่เขาต้องเดินทางกลับประเทศ

เพชรพลอยกวาดตามองหานักท่องเที่ยวเป้าหมาย มีความเชื่อไปแล้วเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ว่าแขกคนนี้จะต้องเป็นคนวัยเกษียณ ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งการเดินทางมากับเรือสำราญที่ใช้เวลาร่วมปี ทั้งคำว่าผู้มีพระคุณ เหล่านี้มันก็ต้องมาพร้อมกับคำว่ามีอายุอยู่แล้ว

“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต” เพชรพลอยทำปากขมุบขมิบ มองไปกี่ครั้งก็เห็นหนุ่มต่างชาติหล่อจัดคนหนึ่งยืนมองเธอไม่วาง แถมยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปากกระจับ เขายืนมองเธอมาสักพักแล้ว เธอทำเป็นไม่สนใจ หันไปชูป้ายและมองหานักท่องเที่ยวสูงวัยต่อ แต่ลูกตาเจ้ากรรมก็ไม่วายเลื่อนไปมองเขาโดยไม่รู้ตัวจนได้

เอเดรียนคิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่ตัดสินใจนัดดื่มกับเพื่อนคนนี้ เขาหลงใหลนัยน์ตาที่เจิดจรัสเหมือนดวงดาวของเธอตั้งแต่เห็นรูปในไลน์ที่ณวัฒน์ส่งมาให้ ผู้หญิงสวยๆ ผ่านมือเขามาเยอะ แต่ผู้หญิงที่มีแววตาหลายมิติสุกสกาวเหมือนดวงดาวแบบนี้มีแค่คนเดียว สวยหวาน ซุกซน และ...เขาเห็นไฟในดวงตาคู่นั้น

ไฟ...ที่จุดความเร่าร้อนขึ้นในร่างกายเขา

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

บริเวณที่เธอยืนอยู่ผู้คนเริ่มบางตาลงเรื่อยๆ แขกของเจ้านายก็ยังไม่มา ฝรั่งหน้าหล่อนั่นก้มกดยุกยิกที่โทรศัพท์ ไม่ได้สนใจเธอแล้ว ค่อยยังชั่ว เพราะจะว่ากันตามตรง ภูมิต้านทานคนหล่อเสริมใยเหล็กของเธอมันถูกสายตาของเขากัดกินไปเยอะแล้ว ถ้ามากกว่านี้เธออาจจะเป็นฝ่ายคลานไปกอดขาเขาก็ได้

เพชรพลอยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสาย ระหว่างนั้นเธอกลับเป็นฝ่ายจ้องมองหนุ่มคนนั้นอย่างเปิดเผยโดยไม่รู้ตัวเสียเอง

“พี่วัฒน์ แขกของพี่...”

“เอ้อ เพชร พี่กำลังโทร.หาเราเลย พี่ต้องขึ้นเครื่องไปภูเก็ต มีแอกซิเดนท์นิดหน่อย ฝากบอกแขกพี่ด้วยว่าค่ำๆ พี่ไปหาที่โรงแรม” ณวัฒน์พูดแทรก

“ไม่มีปัญหาค่ะ แต่ตอนนี้ปัญหาอยู่ที่ว่า คุณลุงยังไม่ขึ้นเรือมาเลยค่ะ”

“ฮาๆๆๆ เพชรเอ๊ย เขาไม่ใช่ลุง” ณวัฒน์หัวเราะทันทีที่เธอพูดจบ

“จะให้เรียกว่าอะไรล่ะคะ คุณตาเหรอคะ”

“นี่เพชร นักท่องเที่ยวที่มากับเรือไม่ใช่ว่าจะต้องแก่ไปหมดเสียหน่อย เราน่ะคิดไปเอง”

“ก็พี่วัฒน์บอกว่าแขกคนนี้เป็นผู้มีพระคุณ เงินถุงเงินถัง เอาเงินมาโยนในทะเลเล่นแบบนี้เพชรก็คิดว่าแก่สิคะ”

“โนๆๆ รุ่นเดียวกับพี่นี่แหละ เขาขึ้นจากเรือมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ พี่จะขึ้นเครื่องแล้ว” ณวัฒน์วางสายพร้อมกับส่ายหัว

‘ไอ้จิ้งจอกลาสเวกัสเอ๊ย ไอ้คนบาป ชีวิตมึงมีสีสันสมใจแน่ๆ’

เพชรพลอยวางสาย ตามองเห็นความเคลื่อนไหวที่กำลังตรงมาทางเธอ “พ่อจ๋าแม่จ๋า ยิ่งเดินมาใกล้ยิ่งหล่อ อีเพชรเข่าอ่อนแล้ว แต่อย่าบอกนะว่า...”

“สวัสดีครับ ผมชื่อ เอเดรียน สเวนเซน ครับ คุณ...เป๊ตปล่อยใช่ไหมครับ” เขาแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ พร้อมกับมองบัตรไกด์ที่เธอแขวนไว้บนคอ

ชื่อที่เขาพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มมีอำนาจสะกดมันเขียนไว้บนป้ายที่เธอถืออยู่ เขาคือหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ ไอ้บ้าโรคจิตที่ยืนจ้องเธอจะเป็นจะตายคือแขกผู้มีพระคุณของณวัฒน์