บทที่ 13 ความรักและไวน์

เวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า ณิชชามองดูนาฬิกาบ่อยครั้งจนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะหมกมุ่นและเสียมารยาทมากจนเกินไป แต่งานการทุกอย่างก็ออกมาดี เรียกว่าพร้อมสำหรับการรีโนเวทและเปิดตัวโรงแรมใหม่แห่งนี้ทันที

ส่วนใหญ่หญิงสาวจะทำงานกับเลขาของสาคเรศและตัวสาคเรศเอง เพราะในที่สุดก็มีการพูดคุยกันแล้วว่า โรงแรมแห่งนี้จะอยู่ในการบริหารของ บริษัท ชลจิรา โฮเท็ล จำกัด (มหาชน) ภายใต้การดูแลของสาคเรศ

เธอมองไปที่เจ้านายตัวเองเป็นพักๆ แล้วก็นึกดีใจที่ภัสสรายังอยู่ตรงนั้น ตรงข้างกายของเจ้านายเธอไม่ห่าง หญิงสาวแทบอยากจะเป็นสะพาน เป็นนางนกต่อ เป็นแม่สื่อให้สองคนนี้เลยด้วยซ้ำ

...จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน...

เมื่อเห็นว่าหลายคนเข้าไปในร้านอาหารร้านเดิมซึ่งตอนเย็นจะมีขายแอลกอฮอล์ด้วย ซึ่งก็ดูไวน์ขวดหนึ่งของที่ร้านแห่งนี้จะเป็นตัวเชื่อมสัมพันธไมตรีที่ดีของเจ้านายเจ้านายของเธอกับลูกสาวผู้มีอิทธิพล

เมื่อเห็นอย่างนั้นณิชชาภาวนาให้คืนนี้ภัสสราค้างที่นี่ซะเลย อย่างน้อยก็จะได้เป็นตัวกันไม่ให้เธอต้องไปอยู่ใกล้ชิดกับไอ้เจ้านายสารเลวนั่น

ณิชชากระหยิ่มยิ้มในใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องพักของตัวเองไป หลังจากทำความสะอาดร่างกายเสร็จ หญิงสาวก็มานอนคุยโทรศัพท์กับ

ชินวุฒิบนเตียงอยู่นานระหว่างนั้นจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นไปหยิบไวน์พื้นบ้านที่ธารากานต์หยิบเอามาจากไร่ที่ตัวเองทำงานมาด้วย

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ เมื่อมองไวน์ในมือแล้วนึกไปถึงสายตาของธารากานต์และพัฒนศักดิ์ที่มองกันเมื่อตอนที่เขามารับหญิงสาวกลับ มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่า ทั้งคู่กำลังตกอยู่ในวังวนของความรัก

แต่ดูเหมือนจะมีคนผิดหวังนะ...หญิงสาวยิ้มเยาะออกมา

เธอบอกลาคนอยู่กรุงเทพฯ แต่ยังคงลิ้มรสหวานของไวน์ที่ได้มาแก้วแล้วแก้วเล่า

วันนี้มีความสุขมากจริง ๆ จะนอนอยู่แล้ว แต่มือยังไม่ละไปจากแก้วไวน์เลย

แต่...

กริ๊ก...

          “คุณ?” หญิงสาวตาโตเมื่อเห็นว่า ใครเข้ามาในห้อง ประสบการณ์คราวก่อนสอนให้เธอปิดล็อกทุกประตูที่มีในห้องแล้ว ไม่มีทางที่ใครหรืออะไรที่ไม่ใช่เธอจะเข้ามาในห้องนี้ได้หากว่าเธอไม่อนุญาต

          และมั่นใจได้เลยว่า...เธอไม่เคยคิดจะอนุญาตให้เขาเข้ามา

          “อะไร ทำตาโตซะขนาดนั้น”

          “คุณเข้ามาได้ยังไงน่ะ”

          “ฉันเป็นเจ้าของโรงแรมนี้แล้ว ลืมหรือไง มาสเตอร์คีย์ของที่นี่ก็อยู่ที่ฉันแล้ว โง่!”

          “นี่ ด่าฉันเหรอ” ตาที่โตอยู่แล้วยิ่งโตขึ้นไปใหญ่

          “หึ”

          “?” หญิงสาวงงเป็นไก่ตาแตก แล้วก็ต้องตกใจจนหัวใจเต้นผิดจังหวะเมื่อเขาทิ้งตัวลงมาบนเตียงข้างกับเธอ

“แล้วเข้ามาทำไม ออกไปนะ ฉันจะนอน”

“ฮึ”  ร่างหนาทำเสียงแค่นั้น แล้วหลับตาลงกลิ่นไวน์โชยออกมาจากลมหายใจ  

“นี่ กลับไปนอนที่ห้องคุณสิ เฮ้ย!!!” หญิงสาวร้องเสียงลั่นด้วยความตกใจเมื่อแขนหนัก ๆ พาดลงมาที่ร่างของเธอไม่เบานัก และยังดึงเธอลงมานอนแทบจะอยู่บนหมอนเดียวกัน จากนั้นก็ทำตัวแข็งทื่มไม่ยอมขยับอีกด้วย

“ถ้าเธอไม่นอนหลับตอนนี้ ฉันจะทำให้เธอไม่ต้องนอนเลย จะเอายังไง”

“นอนก็นอนสิ ห้ามทำอะไรนะ รักษาคำพูดด้วย”

“นอน” เสียงทุ้มต่ำสั่งออกมา มือก็คว้าแก้วไวน์ในมือหญิงสาวไปวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง

นั่นแหละถึงได้ทำให้ณิชชาหลับตาปี๋ ความรุ่มรวยในรสชาติของไวน์นั้นหายไปหมดแล้ว ร่างบางนอนนิ่งไม่กล้าขยับร่างแม้แต่น้อย แล้วไม่นานนักลมหายใจของชลาสินธุ์ก็สม่ำเสมอ แต่อีกคนสิ เหมือนถูกปลุกให้ตื่นจนตาค้างไปแล้ว กว่าจะเคลิ้มหลับลงได้อีกทีก็เกือบสว่าง

ณิชชากำลังพิมพ์จดหมายลาออก ในใจก็คิดว่าแล้วจดหมายที่ส่งไปก่อนหน้านี้มันหายไปไหน ทำไมต้องพิมพ์ใหม่ เธอพยายามมองหาอย่างไม่เข้าใจ ตอนนั้นเองที่หญิงสาวรู้ตัวว่า ร่างทั้งร่างของตัวเองเปลือยเปล่า และการพิมพ์งานครั้งนี้เป็นไปด้วยความยากลำบาก ทำให้เหงื่อกาฬโทรมกาย    ต้องหอบหายใจอย่างหนัก เมื่อพิมพ์งานเสร็จก็ตระเตรียมนำใส่ซอง แล้วเอาไปให้เขาในห้องทำงาน ชลาสินธุ์เดินออกมาจากโต๊ะทำงานก่อนที่ณิชชาจะไปถึง เขารับเอกสารพร้อมจับมือของณิชชาเอาไว้ด้วย ก่อนจะดึงให้ร่างบางหยุดนิ่ง   แล้วยื่นหน้ามาใกล้บดบี้ริมฝีปากบางนั้นอย่างรุนแรง    

หญิงสาวดิ้นรนพยายามหันหน้าหนีแต่กลับรู้สึกว่าร่างกายขยับลำบากราวกับมีบางอย่างทับเอาไว้ ให้ขยับไม่ได้ หายใจก็ไม่ค่อยออก   เสียงกรีดร้องถูกเก็บงำไว้อย่างมิดชิดที่ลำคอ ณิชชาได้แต่ต่อสู้ในความเงียบงันนั้น เพื่อที่จะรู้ว่า มันไร้ประโยชน์

 ลิ้นหนาตวัดคล่องอยู่ในปากจนมันฉ่ำชื้น และร้อนผ่าว ณิชชาเริ่มอ่อนแรงลงทุกทีกระทั่ง ชลาสินธุ์ผลักเธอให้ล้มลงสู่เตียงนุ่มที่ไม่มีอยู่จริงในห้องทำงานของเขา ความรู้สึกเจ็บแปลบเริ่มรังควานร่างเล็กอีกหนเมื่อเขานัวเนียที่ซอกคอของเธอด้วยตอหนวดแข็ง ๆ ที่ไม่ได้โกนมาหลายวัน

“อื้อ...” หญิงสาวเจ็บจนทนไม่ไหว เธองัวเงียลืมตาขึ้นมา

...โธ่เอ๊ย ฝันเนี่ยนะ?... “อ๊ะ...”

ความจริง?

เป็นความจริงที่เจ้าของตอหนวดแข็ง ๆ กำลังอยู่บนร่างของเธอทั้ง  ตัว

“อื้อ อย่า...”

ความฝัน?

อีกฝ่ายทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเมื่อได้ยินเสียงห้าม ก่อนจะตัดความรำคาญด้วยการปิดปากบาง ๆ นั้นเสีย รอยจูบนั้นเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ กลิ่นไวน์ยังคงอวลอยู่ในปาก มือหนาเลิกเสื้อขึ้นก่อนจะทาบลงบนหน้าท้องขาว ณิชชาจิกผ้าปูที่นอนจนแทบขาด ส่งเสียงประท้วงเพราะเริ่มหายใจไม่ออก ริมฝีปากร้อนจึงละจากปากบางให้เธอมีโอกาสตะครุบลมหายใจแล้วมาวุ่นวายอยู่กับเม็ดสีชมพูสวยบนหน้าอกกลมกลึง เสียงที่คัดค้านเมื่อครู่กลายเป็นครางแผ่วเคลิบเคลิ้มไปทันที

“พี่ขอนะ...” เสียงดังแผ่วเลื่อนมากระซิบที่ข้างหู

“อืม...พี่?...พี่อัค...” ณิชชาครางแผ่ว สัมผัสที่ได้รับช่างชวนฝัน

นุ่มนวล...พี่อัคกลับมาหาณิชแล้ว...

ถึงแม้จะเป็นเพียงความฝัน เธอก็จะโอบรับความฝันนี้ไว้...

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ กรุ่นกลิ่นไวน์ช่างหอมหวาน เธอปล่อยให้สัมผัสแผ่วเบาดำเนินต่อไปตามแต่อีกคนจะควบคุม

ชลาสินธุ์ยกยิ้ม เขานุ่มนวลมากกับเธอมากเป็นพิเศษ พอใจกับเสียงหวานที่ครวญครางออกมา หึ ถ้าอยากให้เขาเป็นพี่อัคนัก เขาเป็นให้ก็ได้ ไว้ค่อยมาหาความจริงกันว่า พี่อัคของเธอเป็นใคร

ลิ้นร้อนแทรกเข้าในโพรงปากหวานแล้วตวัดสำรวจไปทั่ว ปากบางจูบตอบอย่างแผ่วเบา สลับส่งเสียงครางอย่างมีความสุข ชลาสินธุ์ยิ้มรับระหว่างนั้นก็จัดการปลดเปลื้องกางเกงนอนออกลงมือนวดคลึงเนินสวยจนเห็นว่าช่องทางนั้นเริ่มฉ่ำชื้นก็ส่งตัวตนของตัวเองเข้าไปอย่างช้าๆ

“อื้อ...” ลึกจัง หญิงสาวจับแขนของเขาเอาไว้ทั้งสองข้างคล้ายเรียกหาคำปลอบใจ

“ไม่เป็นไรนะ”

“อ๊ะ อื้อออ” ร่างบางส่งเสียงคราง เมื่ออีกฝ่ายพยายามจะทำให้เธอหายอึดอัดด้วยการช้อนแผ่นหลังร่างบางให้โค้งงอ แล้วก้มลงจูบที่หน้าท้องสวย ขึ้นไปที่ก้อนอกลมกลึง ก่อนจะเล่นสนุกกับยอดอกสีสวย

“อื๊อ...” ณิชชาเชิดหน้าหลับตาพริ้ม กัดริมฝีปากด้วยความกระสัน ร่างบิดไปมา

แล้วพี่อัคก็เธอก็เริ่มเคลื่อนกาย สะโพกหนาแข็งแรงโยกย้ายเข้าออก นุ่มนวลสลับหนักแน่น เร็วบ้างช้าบ้างตามแต่ใจปรารถนา

“อ๊า...พี่อัค...คิดถึง...” หญิงสาวพร่ำร้องออกมาร่างกายที่บัดนี้ไม่เหลือสิ่งใดปกปิดบิดเร่าจนอีกฝ่ายแทบจะถึงสวรรค์เพียงแค่เห็นท่าทาง

เย้ายวนนั้น

หญิงสาวตอบโต้สะโพกของเขาอย่างรู้ทางกัน

หึ...ถ้ารู้ว่า ฉันเป็นพี่อัคแล้วเธอจะดีขนาดนี้ ฉันจะอ่อนหวานกับเธอตั้งนานแล้ว

“ซี้ด...” ชลาสินธุ์ครางเสียงต่ำอย่างเป็นสุข เมื่อช่องทางสวยงามของคนที่ยังไม่ยอมตื่นกลับบีบรัดอย่างน่าหลงใหล เขาออกแรงกระแทกกระทั้นจนร่างของณิชชาโยกโยน ก่อนจะก้มลงไปประกบจูบอย่างเร่าร้อน

เสียงครางหวานแหลมของณิชชาดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อชลาสินธุ์ย้ำถี่ ๆ ตรงจุดกระสัน ร่างบางรู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดใจ

“พร้อมกันนะ  ซี้ด...” ชลาสินธุ์กระซิบเบาๆ ที่หู  ก่อนจะถอนแกนกายออกจากร่างบางจนเกือบหลุด แล้วกดกระแทกเน้น ๆ ลงไปอีกสองสามครั้ง แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นสู่สรวงสวรรค์

สองร่างนอนกอดกันแน่น ลมหายใจหอบเป็นจังหวะเดียวกัน ชายหนุ่มค่อยๆ จูบซับเหงื่อของอีกฝ่ายจนค่อยๆ เหือดแห้ง แล้วก็เข้าสู่นิทราพร้อมกันไปอีกครั้ง

“คุณสินธุ์คะ” ภัสสราส่งเสียงเรียก พร้อมชูไม้ชูมือให้คนที่ถูกเรียกมองเห็นเธอได้อย่างชัดเจน

ชลาสินธุ์รู้สึกทึ่งกับหญิงสาวคนนี้ไม่น้อย เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่กันในร้านอาหารร้านเดียวกับเมื่อคืน และรู้สึกว่า เขาจะไปจากที่นี่ไม่เกินสี่ชั่วโมงด้วยอาการเมามาย

แต่เธอก็กลับมาแล้ว

หญิงสาวในชุดเสื้อเกาะอกมีสายคล้องคอสีเหลืองทั้งชุดเปิดไหล่และเนินอกยิ้มกว้างให้กับเขา ก่อนจะแตะมือลงไปที่แขนของชายหนุ่มระหว่างที่เชิญให้เขานั่งไปพร้อมๆ กัน

ชลาสินธุ์มองโต๊ะอาหารที่มีอาหารเช้าอยู่เต็มโต๊ะน่าจะพอเลี้ยงคนได้สักสี่ห้าคน ทั้งที่มีเธอนั่งอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

ภัสสราพยักหน้าให้พนักงานเสิร์ฟนำกาแฟที่สั่งไว้ล่วงหน้ามาให้ชายหนุ่ม แล้วส่งสายตาไล่ให้ไปไกลๆ

“คุณสินธุ์คะ สรามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณสินธุ์นิดค่ะ” เธอเริ่มเรื่องทันทีที่ทุกอย่างเรียบร้อย

“ครับ?”

“คือโรงแรมนี้น่ะค่ะ ถ้าคุณสินธุ์รีโนเวทเสร็จแล้ว สราขอเช่าชั้นบนสุดเป็นรายปีเลยได้ไหมคะ” หญิงสาวพูดพลางยื่นคลับแซนด์วิชชิ้นโตให้เขากินกับกาแฟด้วย “คือ...คุณสินธุ์จะคิดค่าเช่าแพงกว่าปกติก็ได้นะคะ สราไม่ว่าเลย” หญิงสาวรีบบอกเมื่อแห็นสายตาของชายหนุ่มออกจะไม่ค่อยมั่นใจ

“ขอเสียมารยาทถามได้ไหมครับว่า คุณสราจะเอาไปทำอะไรเหรอครับ”

“อ๋อ เอ่อ...คือ สราอยู่กับพ่อสองคนน่ะค่ะ แล้วคุณพ่อก็ขี้บ่นมาก ก็แบบ คนหวงลูกสาวน่ะค่ะ สราเลยอยากจะมีชีวิตส่วนตัวบ้าง ก็เลยว่าจะมาอยู่ที่นี่น่ะค่ะ ปกติสราก็แวะไปเรื่อย ไม่เป็นหลักแหล่ง แต่ถ้าคุณสินธุ์รีโนเวทที่นี่แล้วก็น่าจะดีจนสราไม่ต้องไปพักที่อื่นแล้วค่ะ”

“งั้นทำไมไม่เอาแค่ห้องเดียวล่ะครับ”

“แค่ห้องเดียวจะไปพออะไรล่ะคะ ไหนจะตู้เสื้อผ้า ร้องเท้า ห้องกินข้าวก็อยากจะแยก ให้สราทั้งชั้นเลยดีกว่าค่ะ เรื่องเงินสราไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

“อย่างคุณสรา ใครจะสงสัยเรื่องเงินกันล่ะครับ” เขายิ้มติดตลก

“แล้วก็...”

“ครับ?”

อา...ดูเหมือนว่า หญิงสาวจะมีเรื่องคุยกับเขาเยอะซะจริง

“พอดีสรามีบริษัทรับเหมาก่อสร้างเล็ก ๆ อยู่น่ะค่ะ ไม่แน่ใจว่า ถ้าจะขอทำงานร่วมกับชลาจิรา เอ็นจิเนียริ่ง จะเป็นการอาจเอื้อมเกินไป

หรือเปล่า”

“ไม่หรอกครับ คุณสรามีอะไรน่าสนใจก็ว่ามาได้เลยครับ ผมเองก็ไม่ได้มีคอนเนกชันอะไรแถวนี้ ถ้าได้คุณสรามาเป็นหุ้นส่วนก็จะดีมากเลย”

หญิงสาวยิ้มกว้าง ดวงตาเฉิดฉาย