บทที่ 19 ปล่อยมือพี่อัค

“ไปอาบน้ำ!”

เพราะคนตัวเล็กมัวแต่ตกใจเสียงตะคอก ชลาสินธุ์เลยถือโอกาสอุ้มร่างนั้นขึ้นบ่า แล้วก้าวฉับ ๆ มาที่ห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนเขาทันที พอมาถึงห้องน้ำเขาก็วางให้เท้าของตัวเล็กได้วางลง

“เหวอ...” คนตัวโตรีบโอบรอบตัวร่างบางเอาไว้ ก่อนจะลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ

“หึ ถึงกับขาอ่อนหรือไง”

ร่างเล็กเอาแต่ก้มหน้างุด หน้าแดงเรื่อด้วยความเขินอาย  ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของเขาความร้อนยิ่งเพิ่มขึ้นบนผิวหน้ามากขึ้นไปอีก

“ยืนไม่ไหวก็นอน” ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจกับคำพูดของอีกฝ่าย ณิชชาก็ต้องเหวออีกครั้ง เพราะร่างบาง ๆ ลอยหวือด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้างเป็นครั้งที่สอง

 ชลาสินธุ์บรรจงวางร่างบางในอ่างอาบน้ำ ก่อนจะผสมน้ำอุ่นให้

“สบายมั้ย”

ร่างบางที่นอนพิงขอบอ่างน้ำอดสงสัยในน้ำเสียงห่วงใยนั้นไม่ได้

ความห่วงใยไม่เคยมีในพจนานุกรมของร่างสูงเลยสักนิด ยิ่งกับเธอด้วยแล้ว..ยิ่งไม่เคยมี

 ชลาสินธุ์ปล่อยให้ร่างบางนอนอยู่อย่างนั้น แล้วไปจัดการตัวเองด้วยฝักบัวที่อยู่ไม่ไกลกันณิชชากำลังเคลิ้ม ๆ ด้วยทั้งอ่อนเพลียกับกิจกรรมที่ร่างสูงยัดเยียดให้ทั้งคืน กับน้ำอุ่นผสมน้ำหอมอ่อน ๆ แต่ก็มีอันต้องสะดุ้ง เพราะร่างหนาไม่ปล่อยให้เธอได้สบายอีกต่อไปแล้ว

 รู้สึกตัวอีกที คนตัวเล็กที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ถูกยกมาวางซ้อนตักของอีกคนที่แทรกตัวเองลงมาที่ด้านหลังเธอเรียบร้อยแล้ว

ริมฝีปากร้อนเริ่มรุกเร้าที่แผ่นหลังบางทันที แผ่นหลังสีขาวตอนที่ถูกแช่ในน้ำอุ่นนั้นทำให้เกิดสีชมพูระเรื่อ น่าแตะต้อง

“อื้อ...ไม่เอานะ ฉันเหนื่อย”

 “เหนื่อยก็นั่งเฉย ๆ ไปสิ นี่เธอยั่วฉันเองนะ”

 “ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย” เสียงเหนื่อยนั้นเว้าวอน โดยไม่รู้เลย

สักนิดว่า ยิ่งทำเสียงแบบนั้น มันยิ่งปลุกอีกฝ่ายให้ตั้งชัน จนเธอเองสังเกตได้ ร่างสวยบิดไปมาอย่างทรมาน เมื่อมือช่ำชองอ้อมมาด้านหน้าแล้วซุกซนกับจุดยุทธศาสตร์ของเธอ มันเป็นความทรมานที่หฤหรรษ์กว่าทุกครั้ง ชายหนุ่มไม่ได้บังคับอะไรเลย เขาเพียงแต่ค่อย ๆ บรรจงทำช้า ๆ จนร่างบางแทบจะขาดใจซะให้ได้ ณิชชาเหมือนถูกดูดออกจากโลกนี้ไปทีละนิด

 “อื๊อ...” ไม่นานหยิงสาวก็ปลดปล่อยความปวดเกร็งออกมา

 “สบายมั้ยล่ะ” เขาถามพลางหัวเราะเบา ๆ “ทีนี้ทำให้ฉันบ้างนะ”  พูดจบร่างหนาก็ยกตัวเองขึ้นไปนั่งที่ขอบอ่าง ณิชชามองไล่ตั้งแต่ใบหน้าของชายหนุ่มลงมา ก่อนจะต้องหน้าร้อนผ่าว เมื่อเจ้าตัวเล็กตัวน้อยของเขามันขยายตัวพร้อมจะปล่อยพลัง

 “จับมันสิ” เมื่อชลาสินธุ์ไม่รอให้ณิชชาได้ตัดสินใจ เขาจับมือบางวางหมับลงที่แท่งใหญ่ยักษ์นั่นทันที...“ซี้ดดด...”

 ถ้าเป็นมือนี้ แค่เพียงแตะเท่านั้น ก็เล่นเอาเขาเกือบจะถึงสวรรค์

 มือหนาบังคับมือนิ่มให้รูดขึ้นลง ดึงรั้งอยู่อย่างนั้น เสียงครางของชายหนุ่มทำให้ณิชชาหน้าแดงซ่าน

 “อื้ม ยังงั้นแหละ” มือหนายังกุมมือบางอยู่อย่างนั้นกระทั่งหน้าท้องลอนงามเกร็งเขม็ง เขาก็หยุดมือทันที

 “ชิมมันสิ”

 “หืม?”

 “มันรอเธออยู่ อย่าช้า จะชิมมันดีๆ หรือจะให้ฉันจับกระแทก” เมื่ออีกคนไม่ทันใจ อีกคนจึงขู่ซะ เพราะรู้ตัวว่าอีกไม่นานคงถึงฝั่งฝัน

 ปากเล็กค่อย ๆ ก้มลงครอบครองส่วนปลายของของหวานรสชาติใหม่อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

ทำเขา อย่างไรก็คงดีกว่าให้เขาทำ

ทันทีที่เธอเริ่มขบเม้ม...เสียงครางทรมานของชลาสินธุ์ก็ดังขึ้น

 “ทำดี ๆ สิ  ต้องสอนทุกขั้นตอนหรือไง” เสียงคำสั่งระคนเสียงกระเส่าดังขึ้น

ณิชชาโมโหที่ถูกว่า เธอเอาความโกรธไปลงที่ท่อนยักษ์ในปาก โดยแกล้งเม้มแรง ๆ ขบหนัก ๆ โดยไม่รู้เลยว่า นั่นยิ่งทำให้อีกคนชอบใจ

จนอีกฝ่ายครางครวญไม่ได้ศัพท์ ไม่นานน้ำขุ่นขาวก็พุ่งเข้าไปในลำคอของหญิงสาว จนแทบสำลัก

“ถ้ารู้ว่าเก่งขนาดนี้ ให้ทำให้ตั้งนานแล้ว”

สองคนพากันอาบน้ำล้างตัวอีกครั้ง แล้วชลาสินธุ์ก็ประคองหญิงสาวมานอนกอดก่ายกันที่เตียงกว้าง

“คุณต้องไปทำงานนะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่เขายังหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน

“อืม เดี๋ยวตอนเที่ยง ๆ ลุกขึ้นมากินข้าว แล้วค่อยเข้าบ่ายก็แล้วกัน นอนเถอะ ได้เวลาแล้วฉันจะปลุก”

“ฉันลาออกแล้ว ไม่ไปหรอก”

“ณิช” เสียงดุเอ่ยเหมือนเตือนว่า หญิงสาวกำลังพูดในสิ่งที่ไม่ควรอีกแล้ว

“ฉัน...”

“นอนเถอะ” ชลาสินธุ์บอก ไม่สนใจว่าอีกคนจะพูดว่าอะไร รู้แต่ว่าพรุ่งนี้ หญิงสาวจะต้องไปทำงานกับเขา และอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา

เรื่องงานณิชชาก็ช่วยได้ ยิ่งเรื่องบนเตียง ยิ่งถูกใจเขามาก

ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเอง แล้วพลิกตัวไปกอดร่างบางเอกไว้แน่นทุกส่วนไม่คิดจะให้ณิชชาขยับตัวได้เลย

ณิชชาถูกบังคับให้มาที่บริษัทพร้อมกับชลาสินธุ์ หญิงสาวมาทำงานท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างแปลกประหลาด บ้างก็สงสัยใคร่รู้ บางก็อดไม่ได้ที่จะออกปากซุบซิบ แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเสียงดัง ๆ

แต่สองสาวที่อยู่บนสำนักเลขานั้น กลับโล่งใจ เพราะดูเหมือนว่า เมื่อในที่ทำงานไม่มีณิชชานั้น พวกเธอจะไม่สามารถทำให้ท่านประธานพอใจได้เลย

วันนี้มีณิชชา งานไม่มีผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียว เจ้านายไม่เคยต้องอารมณ์เสีย แต่ก็เห็นได้ชัดว่า ณิชชาไม่ได้เต็มใจที่จะมาที่นี่สักเท่าไร แต่ถึงอย่างนั้น สองสาวก็มีมารยาทพอที่จะไม่พูดถึง ซ้ำยังดูแลณิชชาอย่างดี ถึงเวลาก็พากันไปกินข้าวร่วมกับพฤกษ์ด้วย

“มาช่วยงานเฉยๆ น่ะ พอดีรอเวลาไปทำที่ใหม่สัปดาห์หน้า ท่านประธานเลยขอให้มาช่วยงานก่อน” ณิชชาถามเพื่อนที่ตั้งคำถามขึ้นมา

พฤกษ์พยักหน้ารับ ทำให้คนที่ได้ยินอยู่ด้วยแถวๆ นั้น หุบปากที่เอาแต่พูดถึงจินตนาการอันพึลึกพั่นของตัวเองลงไปได้บ้าง

NiTCHA: [พี่อัค ณิชปวดหัว ณิชไม่ไหวกับสถานการณ์ตัวเองแล้ว หลบยังไงก็หลบไม่พ้น เจ้ากรรมนายเวรของณิชมาในรูปแบบประธานบริษัท]

//สติ๊กเกอร์เศร้า//

NiTCHA: [เขาทำร้ายณิช พี่อัคก็ไม่มาช่วย]

//สติ๊กเกอร์ร้องไห้//

NiTCHA: [ณิชไม่ไหวแล้ว พี่อัคคะ พี่อัคอยู่ที่ไหน มาหาณิชหน่อยได้ไหม ณิชไม่ไหวแล้วนะคะ]

//สติ๊กเกอร์เศร้า//

NiTCHA: [พี่อัคหายไปจากณิชนานเกินไปแล้วนะคะ จะไม่กลับมาหาณิชจริง ๆ เหรอ ณิชต้องทำใจแล้วใช่ไหม]

NiTCHA: [ณิชเป็นห่วงพี่อัคนะคะ]

ณิชชามองหน้าจอมือถือของตัวเองน้ำตารื้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยึดอัครชัยไว้เป็นสรณะ เป็นที่พึ่ง ตอนที่ยังอยู่ด้วยกัน เขาเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้เธอได้ เป็นเหมือนพระมาโปรดที่จะพาให้เธอฟันฝ่าทุกอุปสรรค แต่เมื่อวันหนึ่งเขาตัดสินใจแก้ปัญหาด้วยการจากไป ตัวตนเขาที่เคยอยู่ในชีวิตเธอก็เบาบางทุกที

เหมือนคุยกับอากาศ เหมือนคุยกับที่ทับหนังสือ รู้ว่ามีอยู่ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมา

ถูกลืมแล้ว  ถูกทิ้งแล้ว  หรือว่าอัครชัยเป็นอะไรไป  หลากหลายความรู้สึกมันทำให้ ณิชชาปวดหัวใจ

...ถ้าจะทิ้งกันแล้ว อย่างน้อยก็ช่วยบอกกันหน่อย อย่างน้อยณิชจะได้รู้ว่า ควรเริ่มต้นใหม่ได้หรือยัง...

ประตูที่จงใจถูกเปิดเพียงนิดเดียว ทำให้คนด้านหลังประตูเห็นกิริยาของร่างเล็กทุกอย่าง  ใจของชายหนุ่มเหมือนจะล่องลอยไปพร้อมกับน้ำตาของหญิงสาว

เจ้าของห้องเลือกที่จะเดินกลับไปในห้อง

“ณิช คุณช่วยไปซื้อกาแฟร้านติดกับบริษัทให้หน่อยได้ไหม ฉันอยากกินของร้านนั้น อยากลองกาแฟโซดา”

ณิชชารับคำ ก่อนจะเช็กความเรียบร้อยของหน้าตาตัวเอง บอกให้พี่ทั้งสองกลับบ้านพร้อมกับที่ตัวเองจะลงไปซื้อกาแฟตามคำสั่ง

ชลาสินธุ์บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นข้อความที่หญิงสาวสื่อสารกับใครบางคนในคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของเธอที่ล็อกอินแอปพลเคชันเอาไว้ด้วย

แววตาแข็งกร้าวจ้องมองคนที่เอากาแฟมาวางไว้ที่โต๊ะ ณิชชาออกจะงุนงงสักหน่อยกับสายตาแบบนั้น

...นี่ท่านประธานเป็นไบโพลาร์ด้วยหรือไงนะ เมื่อกี้ก่อนจะลงไปยังดี ๆ อยู่เลย...

ได้แค่คิด สิ่งที่ทำก็คือ เดินออกจากห้องของเขาไปเงียบ ๆ

ใกล้จะได้เวลาเลิกงานแล้ว เย็นนี้หญิงสาวจะไม่ไปนอนที่คอนโดของเขา ไม่กลับบ้านพร้อมเขา เพราะจะมีคนมารับ

คิดแล้วก็ยิ้ม...ถ้าพี่อัคอนุญาต ถ้าพี่อัคปล่อยมือจากเธอแล้วจริง ๆ เธอจะรับพิจารณาคุณชินวุฒิอย่างจริงจัง แบบที่ไม่ต้องรู้สึกผิดกับพี่อัค

ณิชชาเร่งทำงานที่เหลือจนเสร็จ จนมั่นใจว่า หากเธอไม่มาที่นี่อีก พี่พายกับพี่บัวก็จะไม่ถูกพายุอารมณ์ของท่านประธานซัดเอาจนราบเหมือนช่วงเวลาที่ผ่านๆ มา  

อะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่ปลายหางตา หญิงสาวจึงหันไปมอง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นประตูห้องเจ้านายเปิดแง้มอยู่ส่วนเจ้าของห้องก็ยืนอยู่ตรงนั้น

ชลาสินธุ์ทำหน้าเหมือนเด็กทำผิดแล้วถูกจับได้

 “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำน่ะ” พูดจบก็ทำท่าจะเดินผ่านไป หากว่าอีกคนไม่พูดอะไรเสียก่อน

“ฉันกลับแล้วนะคะ หวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันอีก ขอให้คุณโชคดีแล้วกัน” หญิงสาวพูดแล้วก้าวฉับ ๆ จากไป โดยไม่ได้สนใจอีกฝ่าย ทำให้ไม่เห็นว่า สายตาที่มองตามแผ่นหลังบางมานั้น

...มันสามารถเผาเมืองได้ทั้งเมือง...

อาหารมือค่ำวันนี้นับว่าเป็นความสุขอย่างมาก ไม่ใช่อร่อยมาก หรูมาก หรือแพงมาก แต่ณิชชามีความสุขมากจริงๆ ตอนนี้หญิงสาวลองเปิดใจให้กับชินวุฒิเกือบจะทั้งหมดแล้ว

...พี่อัคคะ ณิชขอโทษนะคะ...

ชินวุฒิดูแลเธอดีทุกอย่างตั้งแต่การไปรับถึงบริษัท ทะนุถนอมเธอมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เลือกร้านอาหารที่ไม่ได้มีดีเพียงแค่อร่อย แต่มีทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับหญิงสาวด้วย

...ถ้าต้องเริ่มใหม่ ก็ขอให้เป็นคุณชินเถอะนะ...

สองกินอาหารเสร็จแล้วก็พากันเข้าโรงหนัง ดูหนังโรแมนติกคอมมาดี้ที่กำลังคว้ารายได้อันดับหนึ่งบ็อกซ์ออฟฟิศ เมื่อกลับออกมาห้างก็ปิดไปแล้ว เหลือแต่เพียงชั้นโรงหนังและลานจอดรถที่ยังมีไฟอยู่

ข้อมือบางถูกคว้าหมับ ความตกใจทำให้ณิชชาสะบัดมือจน

ข้าวของในมือร่วงกระจัดกระจาย บริเวณลานจอดรถจึงเงียบสงัด ไร้ผู้คนเสียงของตกทำให้ชินวุฒิซึ่งกำลังเปิดประตูรถหันกลับมามอง

“คุณณิช  เป็นอะ...สินธุ์?”   

ชลาสินธุ์หันมามองตามเสียงเพียงแวบเดียวเท่านั้น ตอนนี้เขาสนใจเจ้าของมือที่ยังถูกเขาบีบรัดเอาไว้แน่นมากกว่า

“อ๊ะ ฉันเจ็บนะ”

 “เจ็บงั้นเหรอ ร่านไปหาคนนั้นทีคนนี้ที กิจกรรมอย่างว่ามันน่าจะเจ็บกว่านี้ไม่ใช่หรือไง หรือว่ามันชินจนไม่มีความเจ็บปวดอะไรเหลืออยู่แล้ว” ชลาสินธุ์กระซิบคำร้าย เสียงดังพอให้แค่ได้ยินกันสองคน

 “สินธุ์ปล่อยมือคุณณิชนะ ก็เห็นอยู่ว่าคุณณิชเจ็บแล้ว” ชินวุฒิร้องบอกก่อนที่แขนทั้งสองข้างจะโอบร่างบางพร้อมกับดึงแขนนั้นไว้ด้วย ทั้งที่ปลายแขนยังคงมีมือของชลาสินธุ์จับไว้แน่น

ณิชชามองหน้าคนสองคนที่ตัวเองแทรกอยู่ตรงกล้าง ข้างซ้ายทีข้างขวาที

...เขาสองคนรู้จักกัน?...

แล้วก็ได้คำตอบ