บทที่ 18 หายดีแล้ว?

ชินวุฒิมาส่งณิชชาที่คอนโดเอาเกือบห้าทุ่มแล้ว ยิ่งนับวันความสุขที่ชินวุฒิมอบให้ก็ยิ่งเอ่อล้น และที่เห็นว่าเป็นคนสุภาพแบบนั้น  แต่ความจริงแล้วชินวุฒิก็รีบร้อนใช่เล่น เมื่อวันก่อนยังดูแลเธออยู่เลย แต่เมื่อสักครู่ณิชชากลับถูกขอแต่งงานซะอย่างนั้น

เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้านั้น มันปิดบังความสุขไม่มิดจริงๆ

อีกไม่นานเรื่องเลวร้ายที่เธอต้องเจอทั้งหมดก็คงจบลงแล้ว  แต่เพียงเปิดประตูคอนโดเท่านั้น หญิงสาวก็รู้ว่า สิ่งที่หวัง ไม่ได้รับการตอบสนอง

 “คุณสินธุ์!!!”

“คงมีความสุขมากสินะ”

ณิชชาผวา ตกใจจนตัวสั่นเป็นลูกนก

 “ทำไม? หน้าฉันมันทำให้เธอหมดความสนุกหรือไง” ร่างใหญ่พูดพร้อมก้าวย่างตรงเข้ามาตรงจุดที่ณิชชายืนอยู่

หญิงสาวยิ่งถอยหลังกรูด และเมื่อคิดได้ว่าควรจะหนี

...ก็สายไปแล้ว...

 มือใหญ่คว้าร่างบางเข้าไว้ทั้งตัว แล้วรัดร่างเอาไว้จนกระดูกแทบป่น

 “ทำไมต้องให้ไอ้ชินวุฒิมันพาเธอเข้าโรงแรมล่ะ ในเมื่อที่นี่ก็ใช้ได้แล้วลีลามันดีเท่าฉันหรือเปล่า”

 “ไม่ใช่นะคุณสินธุ์ คุณกำลังเข้าใจผิด”

 “เข้าใจผิดว่ายังไง  เข้าใจผิดว่าเธอกับมันเข้าโรงแรมกันเพราะอยากจะไปนอนจ้องตากันเฉย ๆ หรือไง”

หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก เธอจะมัวกลัวจนสติแตกเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ณิชชาได้แต่ปลอบใจตัวเอง และตั้งมั่นว่าจะต้องอธิบายให้เขาฟัง ไม่อย่างนั้น เธอคงได้โดนทำร้ายอย่างหนักอีกแน่

“ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้นนะ ฉัน...”

 “หึ ฉันเป็นผัวเธอ ทำอะไรหัดคิดซะบ้าง ไม่ใช่นึกอยากจะไปนอนอ้าขากับใครก็ทำได้ หรือว่าจะมีผัวกี่คนเธอก็รับได้หมด ฉันจะได้จัดลูกน้องฉันให้” คำพูดเหล่านั้น นอกจากจะไม่ทำให้ณิชชากลัวแล้ว ยังทำให้เธอยับยั้งคำพูดของตัวเองไม่ได้ด้วย

“ฉันเป็นลูกจ้าง เป็นเลขา คุณต่างหากที่ยัดเยียดเรื่องราวเลวร้ายให้ฉัน แล้วรู้อะไรไหม ฉันไม่เรียกคนที่ข่มขืนฉันตลอดเวลาว่าผัวหรอกนะ” ร่างบางเถียงรัว ริมฝีปากรั้น ใบหน้าเชิด ตอนนี้ความโกรธมีมากกว่าความกลัวแล้ว

          “ปากดีนัก” ว่าเสร็จชลาสินธุ์ก็ปิดปากดี ๆ ของหญิงสาวเอาไว้ด้วยริมฝีปากหนากับแนวเคราสากจนณิชชาเจ็บแสบไปหมด

ไอ้ชินวุฒิ? หึ ฉันอุตส่าห์ใจดีด้วย แต่เธอกลับไปกับไอ้ชินวุฒิ? งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน

 ร่างหนาบดขยี้และสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากนุ่มอย่างรุนแรงทันทีจนณิชชาตัวสั่นขึ้นมาอีก และนั่นไม่ได้ทำให้ชลาสินธุ์หยุดมือเหมือนที่ผ่านมา

 ...ถ้าจะกลัว...ก็จงกลัวอยู่ใต้ร่างฉันนี่แหละ...

 “อย่าทำเลยนะคะ ฉันกลัวแล้ว  อย่านะ”

 เสียงสะอื้นสลับเสียงครางของเธอ นอกจากจะไม่ทำให้ชลาสินธุ์หยุดการกระทำของตัวเองแล้ว เขายังพอใจอยู่นิด ๆ อีกด้วย มือแกร่งปัดป่ายไปทั่วร่างกายของณิชชา ก่อนที่ร่างเล็กจะผวาเฮือก เพราะถูกอุ้มจนตัวลอยเดินไปยังจุดหมาย    

ทันทีที่หลังสัมผัสเตียงนุ่ม มือแกร่งก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวทันที

“อื๊อ...”

ลิ้นร้อนไม่เปิดโอกาสห็หญิงสาวประท้วงอะไรได้อีก มันบดชิมโพรงปากหวานไปเรื่อย ๆ อย่างหิวกระหาย

...ไม่ได้กดร่างบางที่แสนคุ้นเคยมาตั้งหลายวัน คิดถึงชะมัด เสียอย่างเดียว ร่างบางนี้ได้กลายเป็นของคนอื่นไปซะแล้ว เจ็บใจนัก!...

ฟันคมขบกัดซอกคอขาวอย่างแรงด้วยความเจ็บใจ

“อ๊า!”

 “เพิ่งใช้งานมาเมื่อกี้ ไม่ต้องเล้าโลมอะไรมั้ง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบาที่ริมหูบาง

 “อย่านะ ฉันเปล่า ฉันไม่ได้มีอะไรกับคุณชิน” ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงรัวด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวที่สั่นเทาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินคำขู่ทำให้ชลาสินธุ์อดแปลกใจไม่ได้

 “ยกตัวขึ้นนิดหนึ่ง” ร่างบางทำตามทันทีที่ได้ยินคำสั่ง เพราะมันมาพร้อมแววตาดุดัน เขาไม่อยากเสี่ยงกับแววตาแบบนนี้อีกแล้ว แต่ทันทีที่ยกตัวขึ้นจนสะโพกพ้นเตียง ก็ต้องผวาเฮือกเพราะคนตัวใหญ่จิ้มนิ้วพรวดแล้วคว้านไปที่ช่องทางพิเศษของเธอทันที

 “โอ๊ย! เจ็บ คุณสินธุ์”  ชลาสินธุ์ไม่ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดนั้นเลยสักนิด เพราะกำลังดีใจที่มันไม่มีร่องรอยบอบช้ำ หรือร่องรอยที่ชี้   ว่าร่างเล็กเคยผ่านกิจกรรมแบบที่เขาชอบทำกับร่างเธอมาก่อน

          “หึ” เมื่อร่างหนาคลายความโกรธลง ก็ไม่กระทำรุนแรงอีกกลับค่อย ๆ เคล้าเคลียอย่างใจเย็น

 “อ๊ะ อื้อ”  ณิชชาครางเสียงสั่น  เมื่อถูกขบกัดที่คอเบา ๆ  ลำตัวบิดเร่าเมื่อมือแกร่งของอีกฝ่ายบีบเค้นไปทั่วร่าง แต่สัมผัสของชลาสินธุ์นั้นนุ่มนวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เขาค่อยๆ ไล้จูบเธอทั้งตัว ไล่ตั้งแต่ด้านบนผมหอม ลำคอ หน้าอกกลมกลึงที่ใช้เวลาอยู่กับมันนานหน่อย

“อื๊อ...คุณสินธุ์ อ๊ะ อย่ากัด อย่า...”

ชลาสินธุ์ยกสะโพกเปล่าเปลือยขึ้นวางบนต้นขาของเขาเอง นั่นทำให้ณิชชาซึ่งพอจะนึกออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกถึงกับตัวชาวาบ

“คุณสินธุ์ ฮึก มะ...ไม่ทำ...ได้ไหม” ร่างบางอ้อนวอนทั้งเสียงสะอื้น

“ฉันจะทำให้เธอไม่เจ็บ” พูดจบเขาก็เคลื่อนกายถอยหลัง แล้วก้มลงไปที่ช่องทางสวยงามนั้น

“อ๊ะ...อ๊า...”

ลิ้นของชลาสินธุ์มีความสุขสนุกสนานกับช่องทางพิเศษของณิชชาเป็นอย่างมาก เสียงครวญหวานของหญิงสาวทำให้เขาตั้งใจปรนเปรอให้มากขึ้นเป็นพิเศษ

ณิชชากรีดร้อง  ร่างทั้งร่างเกร็งจนลอยเหนือเตียงแล้วบิดจนแทบจะเป็นเกลียวด้วยความเสียวซ่าน ไม่นานน้ำรักมากมายก็ออกมาจากช่องทางนั้น ช่องทางที่ตอนนี้เขาแน่ใจว่า ไม่มีใครได้สัมผัส กลืนกินมัน นอกจากเขา

ชลาสินธุ์ทำความสะอาดทั้งตัวเองและหญิงสาวจะเสร็จก็ลุกขึ้นมานั่งที่หว่างขาแล้วนำสะโพกผายนั้นมาวางบนต้นขาของเขาอีกครั้ง

“คุณสินธุ์ ไม่ทำไม่ได้เหรอ คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ได้มีอะไรกับคุณชิน อย่าทำฉันเลยนะ”

คุณชิน?

ณิชชาพลาดมาก พลาดมากที่เอ่ยชื่อนี้ออกมา

สายตาตวัดเหวี่ยงมองมาที่ร่างนั้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

หญิงสาวมองหน้าเขา ใจเต้นรัว คิดไม่ออกว่าจะรอดพ้นจากสถานการณ์นี้อย่างไร แววตาเหมือนแมวป่วยนั้นคล้ายจะถ่ายทอดคำพูดทั้งหมดที่คิด จนร่างหนารู้ทุกความรู้สึก

 “อย่าคิดหนีเลย ตามใจฉันแล้วจะได้ไม่เจ็บมาก”

“อ๊ะ...ฮ้า” ร่างบางร้องเสียงลั่นเมื่อเขาค่อย ๆ สอดใส่ตัวตนของเขาเข้าไปที่ช่องทางหฤหรรษ์นั้นทีละนิด

 “อื๊อ เจ็บ” ร่างบางสะดุ้ง กระเถิบตัวหนี แต่มือของชลาสินธุ์ไว กว่าเขาคว้าตัวณิชชาเอาไว้แล้วพรุ่งพรวดจนสุดลำ

 "อื๊อออ" ณิชชาเจ็บจุกจนพูดไม่ออก

 “อย่าเกร็งนักสิ”

ร่างเล็กส่ายรัวหน้าไปมา พยายามหายใจลึก ๆ เพื่อผ่อนคลาย

ชลาสินธุ์ก้มลงไปจูบขมับเพื่อช่วยให้ร่างบางผ่อนคลายลงอีก และเมื่อพอจะหายเกร็งขึ้นมาบ้างร่างสูงจึงค่อย ๆ ขยับตัวตนของเขาเข้าออกช้าๆ

“อึก!” มือบางจิกผ้าปูที่นอนจนแทบขาดเมื่อชลาสินธุ์เริ่มเพิ่มจังหวะรัวเร็วขึ้น

 "ซี้ดดดด...อ่า"

ณิชชาหน้าร้อนผ่าว เมื่อได้ยินเสียงครางอันสุขสมของอีกฝ่าย ช่องทางรักที่คับแน่นทว่าอ่อนนุ่มบีดรัดเจ้าชายน้อยของชลาสินธุ์จนเขาแทบขาดใจ

 “แสดงว่า...ซี้ด เธอหายแล้ว อ่า จริง ๆ แน่นมาก อืม...” ชลาสินธุ์เสียวจนพูดไม่เป็นประโยค

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนณิชชาเริ่มสมองเบลอ มองทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน ได้ยินแต่เสียงซี้ดปากของอีกคน

“อ๊ะ...พอ อึก ฉันไม่ไหว แรง...อึก แรงไปแล้ว แรงไปแล้วค่ะ”

ณิชชาร้องบอก

...จะขาดใจแล้ว...

ชลาสินธุ์ยังคงขยับกายช้าบ้างเร็วบ้างสลับกันไป เหงื่อของเขาหยดลงมาที่ร่างบาง ขณะที่มองร่างนั้นอย่างพินิจพิจารณา

“คุณ...คุณสินธุ์” นั้นคร่ำครวญนั้นชวนโดนขย้ำเหลือเกิน

“อืม พร้อมกัน” เขาออกคำสั่งจากนั้กน็ส่งตัวตนเข้าไปในตัวร่างบางจนมิด แล้วเร่งความเร็วให้มันเร็วขึ้น แรงขึ้น จนอีกคนตัวเกร็ง บิดเร่า

 "อ๊าาา..."  ณิชชาครางเสียงสุดท้าย เมื่อความอุ่นวาบที่ช่องท้องมา เสียงทุ้มต่ำร้องครางไม่ต่างกัน

 ณิชชาหายใจเหนื่อยหอบอยู่อย่างนั้น  ขอบคุณพี่อัคที่ให้เธอไปฝังยาคุม ไม่อย่างนั้นคงจะเกิดปัญหาใหญ่ไปหลายครั้งแล้ว

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาเมื่อได้สติ แววตาของร่างหนาที่มองตอบกลับมา  ไม่ได้ทำให้เธอกลัวเหมือนก่อนหน้านี้ มันกลับอบอุ่น และเหมือนมีความห่วงใยเจือปนอยู่ด้วย

 ...คุณกำลังทำอะไรกันแน่นะคุณสินธุ์...

 ชลาสินธุ์ไม่ได้ตอบคำถามของแววตานั้น แต่กลับลุกขึ้นมาช้อนร่างบางเข้าไปทำความสะอาดร่างกายในห้องน้ำ เปลี่ยนชุดนอนให้ ก่อนจะพากันนอนกอดก่ายกันอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีการทำรุนแรงใด ๆ อีก

 “บอกได้ไหมว่าไปกับนายชินวุฒิทำไมที่โรงแรมนั้น”

 “คือคุณชิน...คือฉัน...คือ...”

ร่างหนาก้มลงมองหน้าของณิชชา เมื่อเห็นร่างบางเงียบไป ไม่ตอบคำถาม ให้จบ ก็พบว่าหญิงสาวหลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย

ณิชชาลืมตาเงียบ ๆ ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เพดานหน้าตาแปลกไป รอบเอวของเขายังถูกตรึงเอาไว้ด้วยท่อนแขนใหญ่

 ...นี่เข้าวังวนเดิมอีกแล้วเหรอ?... 

เมื่อคืนเธอหลับ ๆ ตื่น ๆ ที่หลับเพราะอ่อนเพลีย ที่ตื่นเพราะเขาปลุกขึ้นมาทำกิจกรรมที่ทำให้อ่อนเพลีย

หลายครั้ง หลายรอบ

 ร่างบางพลิกตัวตะแคงข้าง แต่ก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้น  เพราะแขนหนากลับรั้งเข้าไว้เช่นเดิม

“อืม จะไปไหน”

“เปล่า ตื่นแล้วก็จะลุก แค่นั้น”

“มีความสุขหรือเปล่า?”

 “หืม?” ณิชชางงกับคำถาม ทำไมต้องมีความสุข กับเขา เธอไม่เคยมีความสุขเลย “นี่คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”

 ...คอนโดของเขา...

ร่างหนาพลิกตัวนอนตะแคง ยันตัวเองด้วยข้อศอกมองหน้าคนที่ยังนอนทำตาโตอยู่ตรงนั้น

“ทำไม? เป็นเมียมานอนบ้านผัว มันแปลกอะไร”

“คุณไม่ได้เป็นผัวฉันนะ”

“หรือต้องให้ย้ำ หรือว่ายังสงสัยอะไร”

“สงสัยอะไร” หญิงสาวหดตัวจนแทบจะเป็นลูกบอลกลม ๆ อยู่แล้วเมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย

“ฉันทำให้เธอมีความสุขมากเท่าไอ้ชินมันไม่ได้หรือไง?”

“ฉันไม่เคยมีอะไรกับคุณชิน เขาเป็นสุภาพบุรุษ” หญิงสาวตอบเสียงห้วน

ชลาสินธุ์ยกมือขึ้นมาลูบไล้ที่แก้มขาวซีด

 “อย่ามาหาความเป็นสุภาพบุรุษเอาจากฉันเลย ถ้าจะหาคนที่ทำให้เธอครางได้ทั้งวันทั้งคืนน่ะค่อยมา”

 “ฉันไม่ได้อยากจะมาที่นี่ แล้วก็ไม่ได้อยากจะครางทั้งวัน ทั้งคืนสักหน่อย”

 “อย่าพูดมากน่า ทุกครั้งที่ฉันทำ เธอก็ครางอย่างมีความสุขไม่ใช่หรือไง? ไป ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้ไปทำงาน”

 “ฉันลาออกแล้ว ลืมไปแล้วเหรอ ฉันลาออกแล้ว!” หญิงสาวแทบจะตะโกนอยู่แล้ว เธอจะไม่มีทางกลับไปเป็นเบี้ยล่างของเขาอีกเป็นอันขาด

“ณิช”

“ฉันไม่ไปทำงานกับคุณ ฉันไม่ใช่พนักงานของคุณแล้ว”

“เธอคิดยังไงก็ได้นะ แต่ถึงยังไงเธอก็คือของของฉันอยู่ดี”

“นี่?!”

“ถ้ายังไม่เลิกดื้อ เธอจะโดนไม่ใช่น้อย”

“นี่ขู่ฉันเหรอ”

“ฉันเคยขู่?”

หญิงสาวอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ใช่..เขาไม่เคยขู่

“ไปอาบน้ำ!”