บทที่ 21 ณิชจะไม่ดื้อนะคะ

บทที่ 21 ณิชจะไม่ดื้อนะคะ

“นี่ ฉันบอกว่าเหนื่อยไง นี่คุณจะบังคับฉันอีกแล้ว เห็นไหม”

“ไม่ ครั้งนี้ ฉันจะไม่บังคับ” เขาพูดไปยิ้มไป ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้มือหนานุ่มไปทั่วแผ่นหลังบาง เลื่อนมากอบกุมที่หน้าอกสวย

เขาไม่เคยหลงใหลความกลมกลึงแบบนี้ที่ไหนมาก่อน

“นี่ หยุดเลยนะ” หญิงสาวยกมือขึ้นมาปิดบังหน้าอกตัวเองไว้ นั่นทำให้ชายหนุ่มเลื่อนมือลงไปกุมความอวบอิ่มด้านล่างได้อย่างสบายมือ

“อ๊ะ...นี่คุณ?!”

“หึ รู้สึกไวจัง” เขายิ้ม ก่อนจะค่อย ๆ ไล้ริมฝีปากไปตามลำคอระหง “รู้มั้ย ไม่มีใครในโลกนี้รู้จักร่างกายเธอได้เท่าฉันหรอก ฉันมั่นใจ ต่อให้คนคนนั้นจะเป็นพี่อัคของเธอ หรือแม้แต่ไอ้พี่ชินนั่น”

“อย่าไประรานพวกเขา”

“ทำไม? พูดไม่ได้?”

“พวกเรามันสกปรกเกินกว่าที่จะเอาใครเข้ามาเกี่ยวข้อง”

“ใช่ เพราะฉะนั้น เธอก็ห้ามไปไหนกับใคร ไม่อย่างนั้นพวกมันได้สกปรกไปกับเราด้วยแน่”

ชลาสินธุ์กระซิบพลางค่อย ๆ ดันร่างเล็กให้นอนลงบนเตียง มือเอื้อมปิดสวิตช์ไฟหลักที่ปิดทุกดวงในห้อง เหลือแต่เพียงแสงเลือนลางที่ส่องผ่านหน้าต่างมาจากภายนอกเท่านั้น   

ดวงตาสบประสานกันในความมืด ไม่นานชลาสินธุ์ก็สัมผัส

หญิงสาวด้วยริมฝีปากของเขา มันเนิบช้า เย้ายวน เรียกร้อง แล้วค่อยสุมไฟเร่งเร้าให้เป็นสัมผัสที่ร้อนรุ่ม วาบหวาม ปลุกเร้า โหยหา จนณิชชาอดไม่ได้ที่จะตอบรับจูบนั้นอย่างลึกซึ้งไม่ต่างกัน

ไม่มีสักตารางนิ้วบนร่างของหญิงสาวที่ไม่ถูกชายหนุ่มแตะต้อง มือบ้าง ปากบ้าง ไล้เลี้อยไปทั่วร่าง ไม่นานเขาก็จับเรียวขาสวยแยกออก เผยให้เห็นช่องทางลับที่มั่นใจว่า มันยังเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

...แต่เพียงผู้เดียว...

“อึก!!!” ความจุกแล่นถึงลิ้นปี่เมื่อชายหนุ่มใส่ส่วนน่ารักน่าชัง

อวบอิ่มของตัวเองเข้าไปในช่องทางนั้น แล้วก็จัดการเร่งจังหวะสะโพกสอบทันที เสียงครวญครางไม่ได้ศัพท์ของหญิงสาวทำให้ชลาสินธุ์มีความสุขมากขึ้นไปอีก

...ผู้ชายของเธอ สู้ฉันไม่ได้สักคน ทำให้เธอมีความสุขได้ไม่เท่าฉันสักคน...

แผ่นหลังของหญิงสาวลอยเท้งเต้งอยู่กลางอากาศคล้ายพยายามหลีกหนีความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้

แต่ก็ไม่พ้น ไม่มีทางพ้น

นั่นทำให้หัวเล็กๆ ของเธอจมไปกับฟูกนุ่ม ใบหน้าส่ายไปมาจนเส้นผมกระจายไปทั่วหมอน หญิงสาวหลับตาแน่น หูก็ดับไปแล้วจากจังหวะลึกซึ้งของเขา

“นี่ อ่า...เอาไป”

ชลาสินธุ์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ตรงหน้า แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ทำให้หญิงสาวต้องลืมตาขึ้นมาดู แล้วดวงตาก็ต้องเบิกกว้างเพราะมันโชว์ว่า ‘โทรศัพท์กำลังโทรออก’ ยังไม่ทันได้สติ ปลายสายก็รับแล้ว

 //คุณชิน//

‘ถ้าไม่พูด ฉันจะพูดเอง’ ร่างหนาขยับปากไร้เสียง ณิชชาที่ทำท่าแข็งขืนในตอนแรกจึงจำใจหยิบมือถือขึ้นมาแนบที่หู

 [คุณณิช มีอะไรหรือเปล่าครับ โทร.มาแล้ว ไม่พูด ได้ยินผมไหม ฮัลโหล ๆ]  ชินวุฒิส่งเสียงอยู่ที่ปลายสาย  

 “คุณชินคะ อ๊ะ...” 

ชลาสินธุ์แกล้งเอื้อมมือมาหนีบเข้าที่ยอดอกสีชมพูเข้มอย่างแรง เมื่อณิชชาเริ่มคุยโทรศัพท์ ร่างเล็กได้แต่ส่งค้อนขวับ ๆ มาให้ แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะกลัวจะปล่อยเสียงน่าอายออกไปให้ชินวุฒิได้ยิน

 “ซี้ดดด...” แต่อีกคนกลับแกล้งครางเสียงดังอย่างจงใจ สะโพกก็โยกหนัก ๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสลับกับเสียงครางดัง ๆ ของชลาสินธุ์ลั่นห้องไปหมด และแน่นอนมันต้องเข้าโทรศัพท์ด้วย

ณิชชาต้องคอยเอามือปิดตรงช่องไมค์ของโทรศัพท์เข้าไว้ ทั้งที่เธอเองก็แทบจะควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว

[คุณณิช ทำอะไรอยู่ครับ]

“ณิช...เอ่อ...ณิช ทำกับข้าวน่ะค่ะ”

ทำกับข้าวเท่านั้นที่ปากจะส่งเสียงซี้ดซ้าดได้โดยไม่เป็นที่น่าสงสัยเท่าใดนัก

“อ้อ เหรอครับ ไหนเมื่อกี้บอกกินข้าวแล้วไง หิวอีกแล้วเหรอ”

“เอ่อ คุณชินคะ คือ ฮึก...อืม...มือไปเผลอโดนมือถือน่ะค่ะ ต้องขอ อ๊ะ ขอโทษด้วยนะ ฉัน...” ยังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกมือหนาแย่งไปจากมือเสียก่อน แต่มันไม่ได้ไปไหนไกลเลย มันยังอยู่ใกล้ริมฝีปากบาง หากเจ้าของสะโพกหนาจงใจส่งตัวตนของตัวเข้าไปจนลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนอีกฝ่ายไม่สามารถที่จะควบคุมเสียงและอารมณ์ของตัเวองได้อีกต่อไป

เสียงครางหวานของณิชชาทำท่าจะหลุดออกมาซะให้ได้ หญิงสาวต้องอดทนกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด  มือก็พยายามไขว่คว้าจะเอาโทรศัพท์ของตัวเองคืน แต่ก็ถูกคนเอาแต่ใจปัดออกไปอีก

ณิชชาขยับศีรษะไปมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อด้านล่างมันทั้งแรง ลึก มือเล็กถูกยกขึ้นมาปิดกั้นเสียงที่มันทำท่าจะเล็ดลอดออกมา

 [คุณณิชครับ ผมไม่ค่อยได้ยินคุณณิชเลย สัญญาณไม่ดีเหรอครับ เมื่อกี้ยัง...]

 “สัญญาณดี ดีมาก แต่ว่าณิชเขาไม่ว่างคุยน่ะ กำลังทำภารกิจกับผมอยู่ สนุกมากเลย” ชลาสินธุ์กรอกเสียงเย้ยหยันลงไปแทน ก่อนจะซอยสะโพกถี่ยิบ

 “คุณสินธุ์ อื๊อ...” เสียงพร่าแผ่ว

 “สินธุ์?”

ชลาสินธุ์หัวเราะหึใส่มือถือที่อีกฝ่ายยังคงงงงวยกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะปิดเครื่องแล้วโยนมันลงกับพื้นอย่างไม่แยแส

 ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่า หญิงสาวมือถือเข้าห้องน้ำไปทำไม ต่อให้คุยเบาขนาดไหน เสียงมันก็เล็ดลอดออกมาให้ได้ยินอยู่ดี

นี่มันตกมาตรฐานของนายเรศนะ ต้องรื้อมารีโนเวทใหม่อีกที

หรือเปล่า หึ แต่ก็ดี เพราะมันทำให้เขาได้ยินคนเสียงสวยใช้เสียงหวาน ๆ เรียกไอ้คนที่เขาเกลียดขี้หน้า คุณชินอย่างนั้น คุณชินอย่างนี้ คุณชิน ๆ ๆ ๆ

ได้ยินชื่อแล้วอยากจะอ้วก

...ครั้งนี้ผมชนะอีกแล้ว และจะชนะตลอดไป...

ชลาสินธุ์มองหน้าคนใต้ร่างที่มีสีหน้าทรมานอยู่ตรงนั้น ก่อนจะเร่งสะโพกให้เร็วขึ้นไปอีก เรียกเสียงครวญหวานออกมาจากปากที่ตอนนี้ปิดเอาไว้ไม่ไหวแล้ว เขายิ้มกว้าง

...ใครจะทำให้เธอมีความสุขได้มากเท่าฉัน...

ไม่นานหญิงสาวก็ขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของก้อนเมฆ ชายหนุ่มขยับร่างกายอีกไม่กี่หน ก็ขึ้นสวรรค์ตามหญิงสาวไป

“นี่ คุณจะทำอะไรอีก”   ณิชชาสะดุ้งเมื่อร่างของตนถูกชลาสินธุ์ดึงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแกร่งของเขา

“พาเธอไปอาบน้ำน่ะสิ หรือว่าอยากเก็บของฉันไว้ในตัว แต่ถ้าทำอย่างนั้นเธออาจจะท้องได้นะ”

“หึ ฉันไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองท้องกับคนอย่างคุณหรอก”

หญิงสาวป้องกันตัวเองแล้วอย่างดี เธอจะไม่ติดโรคจากไอ้บ้ากามนี่ และจะไม่ท้องกับเขาด้วย

“ระวังปากหน่อย”

“ปล่อยเถอะ ฉันไปอาบเองได้ ไม่ต้องพาไปหรอก ฉันไม่ได้เป็นง่อย”

“ปากเธอนี่นะ” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะโอบรัดร่างนั้นแรงขึ้

มือของหญิงสาวดันแผ่นอกหนาให้ห่างจากตัว แต่ไม่มีแรงพอจะหลุดออกมาจากสองแขนนั้นได้ บทรักของพวกเขาสองรอบที่ผ่านมานั้น  ไม่ได้รุนแรงเหมือนเดิม ไม่ได้บังคับขืนใจ ออกจะอ่อนโยนเอามาก ๆ

ด้วยซ้ำแต่มันกลับสูบพลังเธอไปเกือบหมด

...อ่อนโยน?..

“ปล่อยได้แล้ว” หญิงสาวย้ำ

“ไหวหรือไง อย่าเรื่องมากน่า” ชลาสินธุ์พูด พลางอุ้มร่างณิชชาขึ้นมาจากเตียง แล้วให้มายืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ

ณิชชาหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ เมื่อเห็นร่องรอยต่าง ๆ ที่ถูกทำทิ้งไว้ทั่วร่างกาย หญิงสาวเม้มริมฝีปากแล้วก็สะดุ้งนิดหนึ่ง เป็นไปได้ยังไงที่เธอรู้สึกว่า มันอ่อนโยน ทั้ง ๆ ที่ปากของเธอแค่เม้มยังเจ็บขนาดนี้

นิ้วโป้งสากลากผ่านเบา ๆ ที่ริมฝีปากคู่นั้น เขายืนซ้อนหลังณิชชา สายตาของเขาจับจ้องไปตรงกระจก สบตากับอีกฝ่าย

 “ปากเธอบวมหมดเลย” เขาว่าพลางก้มลงจูบขมับของหญิงสาวเบา ๆ

 “ก็คุณนั่นแหละที่เป็นคนทำ”

 “แล้วฉันจะชดใช้อย่างไงดี”

 “ชดใช้ด้วยการออกไปจากห้องน้ำก่อนก็ดีนะ ฉันจะได้อาบน้ำ”

 “ไม่ละ ตอนนี้ฉันอยาก...”

 “อยาก?”

 “อืม” แล้วชลาสินธุ์ก็ยืนยันคำนั้นต่อด้วยการกระทำทันที  บทรักวาบหวามและนุ่มละมุนถูกถ่ายเทจากร่างหนึ่งสู่อีกร่างหนึ่ง

ณิชชาเริ่มหวาดหวั่นว่าตัวเองจะรับไม่ไหว เพราะครั้งนี้มันอ่อนโยนยิ่งกว่าเมื่อครู่ ความเป็นไปได้ก็คือ เธอจะเจ็บตัวหนักกว่า

...และรู้สึกร้อนแรงกว่า...

ร่างนุ่มนิ่มที่โดนกอดรัดอยู่นั้น แทบจะละลายหายเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับอีกร่างก็ยังคงกอบโกยกลืนกินเธออยู่ไม่ขาดระยะ

ร่างระทดระทวยถูกจับให้เกาะเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเข้าไว้

ขาเรียวถูกจับแยกออกจากกันเพื่อนสอดรับความปรารถนาของอีกฝ่ายที่ค่อย ๆ เติมเต็มเข้ามา จนตัวเองสิ้นเรี่ยวแรง

ชลาสินธุ์เอาแต่ใจนมาก จบครั้งที่หนึ่งก็มีครั้งที่สองและครั้งต่อ ๆ มา ที่อ่างล้างหน้า อ่างอาบน้ำ ใต้ฝักบัว

ร่างนวลนิ่มนั้นไม่ได้หยุดพักเลย หายใจของณิชชาอ่อนแผ่วลงหลายครั้ง สติสัมปชัญญะก็คอยแต่จะกระเจิดกระเจิงอยู่หลายหนเพราะสัมาผัสวาบหวามไม่ยอมเลิกรานั้น สติกำลังจะวูบลง แต่ร่างใหญ่กลับปลุกเธอขึ้นมาอีก

“ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ไหวจริง ๆ ฉันเหนื่อย” 

ร่างหนาชะงักนิด อันที่จริงเขาไม่อยากหยุดเลย อยากจะทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ถึงเช้า ทั้งวัน และเลยเถิดไปถึงงคืนวันพรุ่งนี้ก็ได้ แต่กิริยาของคนที่บอกเหนื่อย ดูเหมือนว่าจะเหนื่อยจริง ๆ เขาจึงตัดสินใจหยุดการกระทำของตัวเองเอาไว้ก่อน

...เวลายังมีอีกมาก... เขาคิดก่อนจะยกตัวร่างบางขึ้นมาแนบอกหัวสวยอิงอกกว้างเอาไว้ ท่าทางแบบนั้น มันเหมือนออดอ้อนให้เขาขยี้เธอมากยิ่งขึ้นต่างหาก ไม่ได้เรียกร้องอยากจะพักผ่อนเลยสักนิด

...เธอนี่มัน... ชลาสินธุ์คิดคำพูดต่อจากนั้นไม่ออก มันอะไรนะ?

มันสุดยอดได้หรือเปล่า?

ชลาสินธุ์มีความสุขในห้องน้ำโรงแรมเล็ก ๆ นี่เหลือเกิน

ชายหนุ่มรีบล้างตัวให้ณิชชาก่อนที่เธอจะหลับไปคาอ้อมแขนของเขา แล้วอุ้มมาวางไว้บนเตียง และยังอดไม่ได้ที่จะนอนทาบทับร่างบางนั้นไว้ ก่อนจะยิ้มให้กับคนที่ปรือตาขึ้นมามองเขาอย่างอ่อนละมุน

“คุณยิ้มอะไร” คนที่ตาปรือทำท่าจะหลับได้ทุกวินาทีถามเมื่อเห็นรอยยิ้มของเขาที่ใกล้ใบหน้าตัวเองนิดเดียว “คิดถึงใครอยู่”

“คิดถึงใครก็เรื่องของฉัน แล้วเธอชอบที่เราทำกันไหม” เขาเลี่ยงไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับมาอีกอย่าง

“อืม”

“อืมอะไร”

“ก็ชอบ ยังไงก็ดีกว่ารุนแรง” เสียงอีกคนตอบ เรียกจูบหนัก ๆ ที่หน้าผากตัวเองได้

“ถ้าไม่ดื้อกับฉัน ต่อไปฉันจะไม่รุนแรงกับเธออีก”  

ณิชชาชะงักกับคำพูดแปลก ๆ ของคนตรงหน้าก่อนจะยกยิ้มนิดๆ ออกมา

...ไม่ดื้อหรอก เพราะจบงานวันพรุ่งนี้ ชลาสินธุ์ก็จะไม่ได้เห็นหน้าเธออีกแล้ว...

ณิชจะไม่ดื้อนะคะ ท่านประธาน