บทที่ 22 เหตุเกิดที่เรือนหลังเล็ก

บทที่ 22 เหตุเกิดที่เรือนหลังเล็ก

ณิชชาไม่ได้มาทำหน้าที่เลขาให้กับชลาสินธุ์ร่วมสัปดาห์แล้ว และหญิงสาวก็ย้ายออกจากคอนโดของตนเอง และเปลี่ยนรหัสประตูและคีย์การ์ดเรียบร้อยแล้วด้วย

ใครบางคนที่หญิงสาวไม่อนุญาตให้เข้าไปในห้องนั้น จึงได้แต่ยืนทำหน้าเหมือนจะกินคนทั้งโลกได้อยู่หน้าห้อง

ขณะที่ตัวเองมานั่งเอกเขนกอยู่ในห้องเช่าใหม่ของตนซึ่งใกล้ที่บริษัทของชินวุฒิมากกว่า

“คิดอะไรอยู่ครับ” ชินวุฒิถามขณะลูบผมคนที่เอาแต่นั่งนิ่งอยู่หน้าทีวี แต่เหมือนรายการในทีวีนั้นจะไม่เข้าหัวเลยสักนิด

ชินวุฒิเป็นคนเลือกที่นี่ให้เธอเอง ทำท่าว่าจะจ่ายค่าเช่าให้ด้วย แต่หญิงสาวไม่ยอม แม้ว่าเจ้านายคนใหม่จะบอกว่า มันเป็นสวัสดิการของบริษัทก็ตาม

สวัสดิการอะไร มีเธอได้แค่คนเดียว

 “คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ คิดเรื่องงานที่คุณชินมอบหมายด้วย”

 “ดีจัง ที่มีผมอยู่ในความคิดของคุณณิชด้วย” ชินวุฒิพูดพร้อมหัวเราะออกมาน้อย ๆ ทำให้ณิชชายิ้มกับคำพูดนั้น แต่เพียงไม่นานใบหน้าหวานก็กลับมาเศร้าหมอง จนอีกฝ่ายอดแปลกใจไม่ได้

 “แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะครับ ไม่สบายตรง ไหน เจ็บตรงไหน เดี๋ยวผมเป่าให้ เพี้ยง” ชินวุฒิแสร้งยกมือบางขึ้นมาเป่าพร้อมทำเสียงเพี้ยงเหมือนปลอบเด็กจนร่างเล็กหัวเราะคิก

 “คุณชินอ่ะ ติ๊งต๊อง”

 “ติ๊งต๊องแล้วรักไหม”

 “คุณชิน” นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วนะ ที่ชินวุฒิจู่โจมรวดเร็วและทำให้เธอหัวใจเต้นแรงแบบนี้

 “ทำไมล่ะครับ ไม่มีอะไรที่จะมาเป็นเงื่อนไขแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แต่ณิช...คือ...ณิช ไม่เหมาะสมกับคุณชินหรอกค่ะ แล้วถ้าณิชได้คนดี ๆ อย่างคุณชินมา ณิช เอ่อ...ณิช ละอายใจน่ะค่ะ”

ยิ่งพูดตาก็ยิ่งแดง คนฟังรู้แล้วว่าอีกไม่นานน้ำตาของร่างบางคงต้องไหลอีกแล้ว

“มาครับ” ชินวุฒิพูดพร้อมคว้าเอาร่างบางข้าง ๆ มาโอบกอดจนแน่น

“ณิชน่ารังเกียจ” หญิงสาวพูดคำนั้นอย่างกระท่อนกระแท่น

 “ผมรู้เรื่องวันนั้น และผมก็รู้ด้วยว่าใครเป็นคนทำ สินธุ์น่ะ เขาเป็นคนแพ้ไม่ได้ เป็นคนเอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางจักรวาล คนที่อยู่ใกล้เขาถูกทำร้ายทุกคนนั่นแหละครับ” เขาว่าพลางลูบหัวคนที่กำลังสะอึกสะอื้นเบา ๆ

“ต่อจากนี้ผมอยากให้คุณณิชมั่นใจในตัวผมว่า ผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณอีก เมื่ออยู่กับผม คุณจะไม่มีน้ำตาอีกแน่นอน” ชินวุฒิพูดก่อนจะพรมจูบตรงน้ำตาของร่างบางจนทั่ว ไม่นานน้ำตาของหญิงสาวก็เหือดแห้ง

“อืม จัดการให้ด้วย” ชลาสินธุ์กดตัดสายโทรศัพท์รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้น แต่มันเข้ากันไม่ได้เลยกับแววตาแข็งกร้าวที่ส่องประกายออกมาราวกับจะฆ่าคนได้

ไม่นานเสียงข้อความก็ดังขึ้นที่มือถือของเขารัว ๆ

ภาพคนสองคนจู๋จี๋เคียงชิดใกล้ราวกับคู่ข้าวใหม่ปลามัน ควงคู่กันไปซื้อของ แวะทานข้าว สองคนโอบกอดพะเน้าพะนอกันราวกับรักกันมากกว่าสิ่งใดทั้งหมดในโลกใบนี้ ก่อนจะหยุดที่คอนโดใหม่ที่เขาไม่เคยรู้จัก  โชว์หราทันทีที่ชายหนุ่มเปิดข้อความนั้นอ่าน

...หึ ลืมพี่อัคคนดีของเธอแล้วหรือไง ลืมได้ลืมไป แต่เธอจะไม่มีวันลืมฉันเลย พี่ก็เหมือนกันนะพี่ชิน ถ้าวันนี้พี่ไม่กระอักเลือด ไม่พ่ายแพ้อย่างพังพินาศย่อยยับ ก็อย่ามาเรียกผมว่า ชลาสินธุ์...

...หมดเวลาที่พี่จะเอาทุกอย่างไปจากผมแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องเรียกคืนทุกอย่างจากพี่สักที...

“ค่ะพี่พาย” ณิชชารับโทรศัพท์จากพายมาแล้วหลายครั้งในรอบสัปดาห์แรกที่เธอมาทำงานที่ใหม่ เพราะเจ้านายยังไม่พอใจการทำงานของพายกับบัวจนแม้แต่สองสาวเองก็ไม่มั่นใจว่า ปัญหาการทำงานของพวกเธอคืออะไร เพราะได้ทำตามแบบเดียวกับที่ณิชชาเคยบอกเอาไว้ทุกประการแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถหยุดอารมณ์กรุ่นโกรธของท่านประธานได้

[น้องณิช พี่มีเรื่องรบกวนค่ะ เรื่องเอกสารการเงินของโรงแรมสวรรยาที่น้องณิชเคยบอกพี่ มันไม่มีในแฟ้มรวมน่ะค่ะ พี่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ]

“อ้าว แล้วไม่ได้อยู่ที่คุณพลเหรอคะ คุณเรศดูแลเรื่องนี้นะคะพี่พาย”

[คุณพลนี่แหละค่ะ ที่มาบอกกับพี่ว่า คุณเรศอยากได้เอกสารตัวนี้ เพราะเป็นเอกสารสำคัญมาก]

“แต่ณิชให้ไปหมดแล้วนี่คะ ตอนนั้นทุกคนก็รับทราบ”

[แต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้วค่ะน้องณิช ท่านประธานโมโหมาก ให้พี่โทร.มาบอกน้องณิชว่า ให้ไปเคลียร์ตัวเองกับคุณเรศที่บ้านค่ะ]

“บ้าน?”

[ค่ะ เย็นนี้เลยนะคะ ถ้าคุณณิชไม่ไป ท่านประธานบอกว่าจะแจ้งความคุณณิชฐานฉ้อโกงบริษัทค่ะ]

“หา? ได้เหรอคะ มันจะเป็นไปได้ยังไง”

[พี่ก็ว่ามันทะแม่งค่ะ แต่เพื่อความปลอดภัย พี่ว่าน้องณิชไปคุยกับคุณเรศดีกว่า อย่างน้อยคุณเรศก็ใจดีกว่าเจ้านายเราเยอะ]

บ้านของชลาสินธุ์เงียบสนิทเมื่อณิชชามาถึง ณิชชาเคยมาที่นี่สองสามครั้ง เพื่อมาเอาเอกสารบ้าง เอาชุดสำหรับเจ้านายของเธอบ้าง พอจะรู้จักกับพ่อบ้านแม่บ้านที่นี่อยู่บ้าง

ถ้าจะเงียบลงก็อาจจะเป็นเพราะ เจ้าของเสียงหวานหายไปจากบ้านถึงสองเสียง คุณธารากานต์อยู่ต่างจังหวัด ส่วนคุณชลาธารน้องสาวคนเล็กก็ไปเข้าคอร์สระยะสั้นที่ต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งปี แล้ว...

“คุณณิชครับ คุณสินธุ์ให้เชิญไปที่เรือนเล็กครับ” คนรับใช้ชายเดินมาบอกกับเธอพร้อมเดินนำทาง

“คะ? ทำไมต้องเรือนหลังเล็กล่ะคะ” ณิชชาถาม เพราะทราบว่าเรือนหลังเล็กเอาไว้ใช้รับรองแขกที่จะอยู่นาน ๆ เท่านั้น

 “ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ เห็นว่ามีงานอยู่ที่นั่น ท่านไปตั้งนานแล้วนะครับ” ลุงบอก ท่าทางแปลก ๆ พิกล เหมือนมีเรื่องอยากพูด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ณิชชาเริ่มกังวลใจ เธอไม่เคยมาเหยียบที่นี่เลยด้วยซ้ำ มาทีไรก็เลี้ยวไปทางเรือนใหญ่เสมอ

...นี่คิดผิดหรือคิดถูกนะ...

“ถึงแล้ว ผมไปก่อนนะครับ” ท่าทางมีพิรุธถูกส่งออกมาอีกอย่างใหญ่โตทีเดียว ท่าทางของลุงคนนี้แทบจะตะโกนบอกเธอเลยว่า นี่มันมีเรื่องไม่ชอบมาพากล

ณิชชาหายใจเข้าหายใจออกลึก ๆ แต่ปากกลับเม้มแน่น ไม่มีอะไรทำให้คลายความกังวลได้เลยในตอนนี้ ชลาสินธุ์ซุกซ่อนอะไรเอาไว้หลังประตูนี้ เธอเชื่อเหลือเกินว่า คนอย่างเขาจะต้องทำอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ

มือบางจับลูกบิดประตู แต่ยังไม่ทันได้หมุนประตูนั้นก็เปิดออกซะก่อน

 “มาแล้วเหรอ” ชลาสินธุ์ทัก เสียงทุ้มต่ำนั้นคล้าย ๆ จะได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเจืออยู่ด้วย “เข้ามาสิ” ชลาสินธุ์เบี่ยงตัวเองออกจากประตู พอร่างบางเดินเข้ามาเขาก็กดล็อกทันที

 “อ๊ะ นี่คุณ ทำไมต้องล็อก...” ณิชชาเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่าตอนนี้เรือนเล็กไม่ได้มีแค่เธอกับชลาสินธุ์เพียงสองคนเท่านั้น แต่ยังมีคนคุ้นเคย นั่งอ่อนระโหยโรยแรง เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยเลือดตั้งแต่ศีรษะจนถึงข้อเท้าที่ถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนากับเก้าอี้ ปากก็ถูกผ้าขาวที่ตอนนี้เป็นสีเลือดมัดเอาไว้ ไม่มีทางที่คนคนนั้นจะหนีไปไหนได้

 “นี่คุณกำลังบ้าทำอะไร!!!” ณิชชาตะโกนสุดเสียง แววตากร้าวส่งไปยังชลาสินธุ์ที่ยืนตีหน้านิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว

 “คุณชินคะ” หญิงสาวเรียกคนที่กำลังจะหมดสติเพราะพิษบาดแผลจากการถูกทำร้ายร่างกาย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ใครที่มันเป็นตัวตนเรื่อง

ณิชชาสาวเท้าเข้าไปหาชินวุฒิหมายจะปลดเชือกที่มัดตัวเขาไว้ให้ แต่กลับถูกท่อนแขนใหญ่ดึงร่างทั้งร่างเอาไว้ในคราวเดียว

 “จะไปไหน มานี่”

 “คณมันบ้า คุณสินธุ์” ณิชชาตะโกนใส่หน้าอีกครั้ง มือก็พยายามอย่างสุดชีวิต เพื่อปลดท่อนแขนที่รั้งร่างของเขาเข้าไว้ “คุณชินเขาเกี่ยวอะไรด้วย ถึงต้องทำกับเขาขนาดนี้”

 “ไม่เกี่ยวเหรอ หึ ไม่เกี่ยวก็ได้ งั้นเธอก็รับเอาความผิดนี้ไปคนเดียวแล้วกัน”

 “ความผิดอะไรอีก” หญิงสาวตะโกนลั่น แทบจะเก็บกลั้นความโกรธไม่ไหวแล้ว

 “ก็ผิดที่เธอรับปากกับฉันแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับมันอีก  แต่เธอก็ผิดสัญญา แล้ววันนี้ฉันก็เลยคิดบทลงโทษนี้ขึ้นมาไง”

 “นั่นก็ไม่เกี่ยวกับคุณชิน คุณทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง” ณิชชาตะโกนอีก สายตาที่มองชินวุฒิด้วยความห่วงใยนั้น มีน้ำตากลบจนมิดแล้ว  

ชินวุฒิเริ่มมีสติรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นบ้างเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตะโกนปนร้องไห้แบบนั้น

 “คุณ...คุ...คุณณิช”

 “เป็นห่วงกันมากสินะ” ชลาสินธุ์กดเสียงต่ำ “บทลงโทษของเธอก็คือ ต่อจากนี้ถ้าเธอไปยุ่งกับใคร คนที่จะต้องสังเวยมือตีนคนของฉันก็คือ คนคนนั้นไงล่ะ และในที่นี้ คนที่เธอไม่ยอมหยุดยุ่งด้วย แถมยังลาออกจากฉันไปทำงานกับมันอีกก็คือ ไอ้ชินวุฒินี่ไง”

 “คุณมันเลว! คุณมันชั่ว คิดคิดเรื่องราวชั่ว ๆ แบบนี้ออกมาได้ยังไง!” ณิชชาตะโกนลั่น น้ำตาไหลพราก ไม่คิดว่าคนตรง หน้าจะชั่วร้ายได้ขนาดนี้ ร่างเล็กสะบัดตัวเองหวังได้ออกจากการเกาะกุม มือก็ทั้งจิกทั้งตบไปที่ร่างหนา แต่ดูเหมือนมันนอกจากความรำคาญแล้ว ก็จะไม่มีผลอะไรเลย 

มือหนาลากร่างของณิชชาไปเหวี่ยงลงบนเตียงที่ตั้งอยู่แทบจะติดกับเก้าอี้ตัวที่ชินวุฒิถูกมัด แล้วจัดการใส่กุญแจมือยึดติดกับหัวเตียงทันที ชินวุฒิแม้จะส่งเสียงอะไรไม่ได้มากภายใต้ผ้าที่มัดปากอยู่นั้น แต่เขาก็ตะโกนลั่น เมื่อแรงเหวี่ยงของชลาสินธุ์คล้ายจะเหวี่ยงหัวใจเขาให้เจ็บปวดลงไปด้วย ชินวุฒิมองชลาสินธุ์ด้วยสายตาเคียดแค้น ดุดัน ตัวก็พยายามขยับเพื่อคลายเชือกให้ตัวเอง

 “ผมมันเป็นไอ้ขี้แพ้เหรอพี่ชิน แล้วจำได้หรือเปล่า ว่าครั้งสุดท้ายที่เราแข่งกัน พี่ชนะผมยังไง  ถึงคราวนี้ ผมจะใช้วิธีเดียวกัน เพื่อจะกลับมาชนะพี่บ้าง อย่ามาคิดว่าผมจะต้องดีกับพี่ เพราะพี่เองก็ไม่ได้ซื่อสัตย์หรือดีกับผมมาก่อน พี่แพ้มานานแล้วพี่ชิน คนคนนี้ก็เป็นคนของผมก่อน พี่ต่างหากที่ไม่เคยชนะผมเลย และผมก็จะขอย้ำความจริงในข้อนั้นให้พี่ได้เห็นนะครับ พี่ชินคนดีของทุกคน”

 เขาขยิบตาพร้อมกับยิ้มมุมปากให้ชินวุฒิ ก่อนที่มือหนาจะเสื้อผ้าของณิชชาให้ออกจากร่างในคราวเดียว แรงกระชากทำให้เสื้อผ้าครูดกับร่างบางจนแสบไปหมด

 “ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า นี่แกจะทำอะไร!”

แววตาก่นเกลียดที่ส่งออกมาพร้อม ๆ กับคำด่านั้น ไม่ทำให้คนที่กำลังมัวเมาอยู่กับความโมโหทั้งในอดีตและปัจจุบันเกิดความเกรงกลัวขึ้นมาเลยสักนิด ซ้ำยังใช้โอกาสนี้กดทับลงบนต้นขาบางด้วยขาทั้งสองข้างของเขา ก่อนที่จะแทรกนิ้วลงไปที่ช่องทางพิเศษแล้วขยับหมุนวนทันที

 “อ๊า...” ณิชชาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ชลาสินธุ์ยิ้มกว้าง ได้ยินเสียงครวญแล้วยิ่งสะใจ

เปล่า...เขาไม่ได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดที่หญิงสาวส่งออกมา ความเจ็บปวดที่เขาเห็นมาจากร่างที่ถูกมัดติดเก้าอี้ที่เห็นคนรักถูกทำร้ายชัดเจนยิ่งกว่าภาพสามมิติ