บทที่ 34 คุณหญิงแสงอักษร

บทที่ 34 คุณหญิงแสงอักษร

เสียงครางแผ่วเบาของณิชชาดังขึ้นทันทีที่พูดจบ ร่างเล็กรู้ว่านี่คือการยอมรับเงื่อนไขของชลาสินธุ์ จูบที่ระดมอยู่บนริมฝีปากตัวเองนั้นเหมือนจะทำให้ณิชชาล่องลอย ณิชชาโอบกอดร่างหนาเข้าไว้ ปากก็จูบตอบ หมายทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

ชลาสินธุ์ออกแรงผลักร่างเล็กเบา ๆ ให้นอนหงายลงไปบนเตียงกว้าง  ก่อนจะทาบทับลงมาแล้วสร้างรอยรักไว้บริเวณลำคอและเนินอกที่เสื้อถูกเลิกขึ้นไป จนณิชชาเจ็บแปลบไปทั่ว แล้วก็ต้องร้องเสียงลั่น เมื่อลิ้นหนารัวปลายลิ้นลงไปที่ยอดซาลาเปาใส้แน่นจนมันตั้งชัน

ณิชชารู้สึกกระดากอายแต่กลับบิดตัวเองตามลิ้นร้อนนั้นอย่างไม่รู้สึกตัว

ร่างหนาพอใจผลงานของตัวเองมาก เขาหัวเราะในลำคอทั้งที่ปากก็ยังทำหน้าที่ของมันต่อไป ส่วนหญิงสาวนั้นแทบจะหาสติตัวเองไม่เจอแล้ว  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเองถูกถอดเสื้อและกางเกงก็ร่นมาจนถึงสะโพกด้านล่างตั้งแต่เมื่อไร

มือหนาข้างหนึ่งเนินเนื้อความรักของณิชชาไว้ อีกข้างก็บดขยี้ยอด อกสีสวย ส่วนปากก็แทะเล็มลิ้มเลียอกอร่อยอีกข้างที่ว่าง แค่นี้ณิชชาก็ใจจะขาดซะให้ได้ ร่างบิดเกร็งจนเจ็บ ส่ายหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่อาจทำลายความเสียวซ่านที่ร่างหนามอบให้ได้

“อ๊า...คุ...คุณ อื๊อออ”  ณิชชาครางเสียงสั่น  พูดแทบไม่เป็นภาษา นึกดีใจว่า อย่างน้อยก็ดีกว่าโดนแบบเจ็บ ๆ เหมือนที่ผ่านมา แต่แบบนี้ก็ซ่านจนแทบขาดใจเช่นเดียวกัน

เมื่อเลิกเล่นกับส่วนบน ชลาสินธุ์ก็หันมาเล่นกับส่วนล่างทันที เขามองปากช่องทางพิเศษฉ่ำวาวที่ตัวเองปลุกเร้าไว้แล้วอย่างพึงพอใจ ก่อนจะครอบมันเอาไว้ด้วยโพรงปากอุ่น แล้วดูดเม้มและทำทุกอย่างที่ทำได้ จน

ณิชชาแทบทนไม่ไหว

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า...”

เสียงครางยิ่งดัง คนครอบครองมันไว้ก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งรัวลิ้นรัวปากอย่างเมามัน

 “อ๊า...พอ...อื๊ออ ฉะ...ฉัน...อ๊า....” ยังร้องไม่ได้ศัพท์อะไร ร่างเล็กก็เกร็งตัวอย่างแรงแล้วปล่อยน้ำรักออกมาเต็มหน้าเต็มปากของชลาสินธุ์ แล้วก็แทบจะหลับกลางอากาศทันที

“อย่าเพิ่งหลับ!” ชลาสินธุ์พูดพลางยกผ้าห่มมาเช็ดปากตัวเอง แล้วประคองร่างบางที่จะหลับลงเสียให้ได้ลุกขึ้น

“คุณ!!”  ณิชชาตกใจ เพราะหลังจากคำนี้ ชลาสินธุ์ก็ยกตัวเธอขึ้นพาดบ่าไปในห้องน้ำทันที

แต่ชายหนุ่มกลับเอาแต่ทำความสะอาดตัวให้ณิชชาเงียบ ๆ แล้วก็พาออกมาแต่งตัว จากนั้นก็พาลงไปที่ห้องครัว แล้วบังคับให้กินข้าวให้หมด ร่างเล็กที่ตอนนี้ถูกทำให้หมดแรงจึงต้องกินตามที่สั่ง อย่างน้อยการกินข้าวก็น่าจะเพิ่มกำลังกายให้ได้บ้าง เพราะรู้แล้วว่า ถ้าหมดแรงแล้วจะเจออะไร

“แล้วคุณเอ่อ คุณ...คือ”

“อะไร?” ชลาสินธุ์ที่นั่งมองจานข้าวของณิชชาอยู่ถามเสียงดุ จากที่ดุอยู่ทุกครั้งที่ณิชชาวางช้อนลง

“แล้วคุณจะไม่เป็นอะไรเหรอ คือคุณ...คือ...”

 “ยังไม่เสร็จ?”

 ...ไอ้บ้า จะต้องพูดตรงขนาดนี้มั้ย...ณิชชาเอาแต่ตีอกชกหัวตัวเองอยู่ในใจ หน้าแดงแล้วแดงอีกจนคนมองหัวเราะลั่น

“คุณอะ” งอนแล้ว

“เธอเนื้อตัวสะอาดแล้ว ข้าวก็กินแล้ว มีแรงรองรับฉันแน่นอน     เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงฉันหรอก” อีกคนพูดเสียงเบา โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายยิ่งยื่นหน้ามากระซิบติดที่ข้างหู

ห้องแกรนด์บอลลูมของโรงแรมชลจิรา บางกอก เรสซิเดนซ์ ซึ่งเป็นโรงแรมขนาดใหญ่สุดของเครือชลจิรา และตั้งอยู่ใจกลางเมือง อัดแน่นไปด้วยแขกเหรื่อและสื่อมวลชนมากมาย

ณิชชามองมายังห้องนั้น พนักงานโรงแรมอีกหลายสิบชีวิตถูกเรียกให้มาดูแลงานนี้ ห้องบอลลูมกลายเป็นที่พบปะของบรรดาเซเลป ไฮโซชื่อดังหลายร้อยชีวิตนี้ก็เพราะว่า มันคืองานแต่งงานของลูกชายรองนายกรัฐมนตรีสมัยปัจจุบันกับนักแสดงสาวคนหนึ่งที่ยอมละทิ้งเส้นทางที่กำลังไปได้สวยในวงการบันเทิงเพื่อมาเป็นภรรยาที่แสนดี 

แน่ละ  แม้แต่คนที่ไม่สนใจข่าวบันเทิงอย่างณิชชา ยังได้ยินเสียงกระซิบที่ดังไปทั่วว่า คู่นี้มีเจ้าตัวน้อยก่อนแต่ง

...จะกระซิบทำไม ในเมื่อครอบครัวทั้งสองฝ่ายก็ยอมรับ...ณิชชาไม่เข้าใจเลย

ชลาสินธุ์มองณิชชา เพราะเห็นว่าร่างบางหยุดฝีเท้าเอาไว้แค่ที่หน้างานเท่านั้น เขาเป็นหนึ่งในแขกที่ได้รับเชิญในงานนี้ เพราะได้เคยทำงานให้กับลูกชายรองนายกคนนี้บ้าง ด้านฝ่ายหญิงนั้นก็เป็นเหมือนเพื่อนเที่ยว เพื่อนกิน และบางครั้งก็เพื่อนนอน แต่ไม่เคยคิดจะจริงจัง ครั้งนี้เขายังแปลกใจไม่น้อยที่ฝ่ายหญิงที่ทั้งเชื่อมั่นในความสวยและสมองของตัวเอง แถมยังติดหยิ่งอย่างร้ายกาจ ไม่ยอมลงให้ผู้ชายคนไหนจะยอมเข้าพิธีแต่งงานกับใครได้

“เป็นอะไร ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”  ชลาสินธุ์เอ่ยถาม เพราะในบัตรเชิญระบุว่าให้พาแขกรับเชิญพิเศษมาได้อีกหนึ่งคน แขกคนนั้นของเจ้าของโรงแรมที่จัดงานก็คือเลขาหน้าหวานนี่เอง

“ฉันไม่ค่อยถนัดงานแบบนี้เลย ต้องเข้าไปจริง ๆ เหรอเนี่ย”

ณิชชาพูด ถึงแม้เธอจะไปงานเลี้ยงต่าง ๆ แทนเจ้านายอยู่บ่อยครั้งแต่ทุก ๆครั้งก็จะเป็นงานที่มีแต่เหล่าผู้บริหารและนักธุรกิจมาร่วมพูดคุย ไม่ใช่งานที่เต็มไปด้วย ไฮโซ ไฮซ้อ ผู้รากมากดีที่ณิชชาไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด ร่างเล็กจึงทำหน้าแหย ๆ อยู่ตรงหน้างาน

“เข้าไปเถอะ มากับฉันจะกลัวอะไร” ชลาสินธุ์พูด เห็นอาการประหม่าของหญิงสาวอยู่บ้างเหมือนกัน เขาพูดก่อนจะดันข้อศอกณิชชาให้เดินคู่กันไป

ณิชชาทำให้ตัวเองได้อยู่ในที่ที่สบายใจที่สุด โดยการเข้าไปพูดคุยกับนักธุรกิจที่เคยพบหน้า หรือรู้จักกันบ้างจากการทำงานต่าง ๆ ซึ่งมัน

ดีกว่าให้เธอเข้าไปพูดคุยกับคนที่ใส่เพชรทองหรูหรา แต่ไม่ได้รู้จักเป็นไหนๆ นั่นคงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของชลาสินธุ์ไป แต่ร่างใหญ่ก็มาร่วมสนทนาด้วยในบางครั้ง แต่บางทีที่ต้องแยกไป เขาก็ต้องมั่นใจว่า ณิชชาจะอยู่ในรัศมีสายตาของเขาอยู่เสมอ

ร่างบางจิบไวน์เบา ๆ เท่านั้น  เพราะไม่อยากจะเมามายจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งน่าจะถือเป็นมารยาทที่ดีในงานแบบนี้

แต่บางครั้งก็รู้สึกว่า มีความมึน ๆ และขนลุกที่ด้านหลังอย่างบอกไม่ถูก เหมือนถูกจ้องจนร่างแทบจะโปรงแสงอีกแล้ว หลายครั้งที่พอว่างจากการพูดคุยณิชชาจะสอดส่ายสายตาหาต้นเหตุแต่ก็ไม่เจอ

จนกระทั่ง... 

มือที่กำลังจะยกแก้วไวน์ดื่มต้องหยุดชะงัก นิ้วเรียวกระชับแก้วไวน์เอาไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้าง ความเงียบไปนานของเธอทำให้กลุ่มคนที่สนทนาด้วยประหลาดใจ พวกเขามองตามสายตาของณิชชา

หญิงสูงวัย งามสง่าและน่าเกรงขาม ยืนอยู่ตรงปลายสายตา

...คุณหญิงแสงอักษร แม่ของอัครชัย... 

ณิชชายืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ภาพการข่มขู่ การโดนทำร้ายโดยคนของคุณหญิง ภาพอัครชัยอ้อนวอนแม่และอีกหลาย ๆ ภาพที่ล้วนแต่เป็นเรื่องเลวร้ายที่ผู้หญิงคนนั้นได้ทำไว้กับเธอ หลั่งไหลเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็วและรุนแรงราวกับพายุเข้า ณิชชาตั้งรับไม่ทัน ความตกใจทำเอาร่างของเธอสั่นไปหมด อยากจะออกไปจากตรงนั้นแต่ขาก็ขยับไม่ได้ ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ขาเรียวสวยที่ไม่ได้บ่งบอกว่า เจ้าของมันอายุเยอะแล้ว ค่อย ๆก้าวเข้ามาหาร่างบาง

“เธอ”  เสียงทักนั้นฟังห่างเหิน 

ณิชชารู้สึกปวดร้าวใจ เพียงแค่พยางค์เดียวที่ผู้หญิงคนนี้เอ่ย มันกลับกลั้วไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ถากถางและดูถูกดูแคลน

แสงอักษรยืนห่างจากณิชชาไปเพียงชั่วแขนเอื้อม มองร่างตรงหน้าหัวจรดเท้า เดรสลูกไม้สีทองคว้านคอลึกถึงอก กระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย แม้เมื่อยืนใกล้กันณิชชาจะตัวสูงกว่า แต่ความงามสง่านั้นกลับกลบร่างของเธอจนไม่อาจสู้ได้เลย 

คุณหญิงแสงอักษรดูดีและน่าเกรงขามไปทุกกระเบียดนิ้ว เสียก็แต่ว่าแฝงความโหดร้ายเอาไว้เต็มตัวเช่นเดียวกัน เมื่อคิดไปถึงใบหน้าของ

อัครชัยในวันสุดท้ายที่เจอกันลอยเข้ามาในหัว ผู้หญิงตรงหน้าคือสาเหตุหลักสาเหตุเดียวที่ทำให้อัครชัยตัดสินใจทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง

เพราะหากยังดื้อรั้นที่จะอยู่ด้วยกัน ณิชชาเองนี่แหละที่จะถูก

ทำร้าย หญิงสาวจะถูกข่มขืนแบบเรียงคิวจากผู้ชายนับสิบ ซึ่งทุกคนคือคนของแสงอักษร

“สวัสดีค่ะ คุณหญิง” ณิชชาทักเสียงแผ่วจนแทบจะไม่ได้ยิน

แสงอักษรไม่ได้รับไหว้กลับเชิดคางขึ้นอย่างไว้ตัว

“หึ ยังจำกันได้อยู่นะ ฉันก็ยังจำเธอได้เหมือนกัน ผู้หญิงที่แทบจะทำให้ลูกชายของฉันต้องเสียผู้เสียคน หึ ดูดีขึ้นนี่ ใครเอามาชุบเลี้ยงล่ะ อย่างเธอ หลุดจากลูกชายฉันก็คงวิ่งหาที่เกาะใหม่ได้เรื่อย ๆ เลยสินะ”

คำพูดของคนตรงหน้าทำให้ณิชชาหน้าชา เสียงของแสงอักษรไม่ได้ดังมาก แต่เพราะงานนี้คนเยอะและแออัดกันมาก ทำให้คนที่อยู่ใกล้ ๆ

ได้ยินคำพูดเมื่อครู่ได้ชัดเจน ตอนนี้ณิชชาถูกห้อมล้อมไปด้วยแววตาสงสัยและดูแคลน

 “ขอคุยด้วยหน่อยสิ” แสงอักษรเอ่ย

เสียงนั้นไม่ได้เป็นคำชี้ชวน แต่มันเป็นประโยคคำสั่ง และยิ่งย้ำว่าณิชชาห้ามปฏิเสธในประโยคถัดมา “หรือจะคุยตรงนี้?”